الهام گیری هنرمند چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''الهام گیری:'' == هنرمند چینی هنگامی دست به خلق اثری هنری می­زند که از موضوع کارش لبریز و از آن الهام یافته و اختیار از کفش بیرون شده و ناگزیر از دست به قلم بردن باشد. هنرمند برای اثرش طرحی نمی­ریزد، بلکه از منظره چنان الهام می­گیرد که از خود بی...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


== ''الهام گیری:'' ==
[[نقاشان مشهور چین باستان|هنرمند چینی]] هنگامی دست به خلق اثری هنری می ­زند که از موضوع کارش لبریز و از آن الهام یافته و اختیار از کفش بیرون شده و ناگزیر از دست به قلم بردن باشد. هنرمند برای اثرش طرحی نمی ­ریزد، بلکه از منظره چنان الهام می ­گیرد که از خود بیخود شده و ناخودآگاه منظره­ ی بدیعی می ­آفریند.
هنرمند چینی هنگامی دست به خلق اثری هنری می­زند که از موضوع کارش لبریز و از آن الهام یافته و اختیار از کفش بیرون شده و ناگزیر از دست به قلم بردن باشد. هنرمند برای اثرش طرحی نمی­ریزد، بلکه از منظره چنان الهام می­گیرد که از خود بیخود شده و ناخودآگاه منظره­ی بدیعی می­آفریند. هنرمندان برای کشیدن منظره بر کوهی بلند رفته و در آن­جا به مراقبه می نشیند تا منظره­ای را که در اندیشه­اش پرورانده را در ذهن خود آماده سازد. هنرمند برای رسیدن به حالتی که ضمیرش سرچشمه­ی الهام هنریش باشد، به سیر و سلوک و ریاضت کشی دراز مدتی می­پردازد. ضرب المثلی چینی در این زمینه می­گوید:«تا کسی هزار کتاب نخوانده باشد و ده هزار فرسنگ سفر نکرده باشد، نمی­تواند قلم به دست گیرد و دست به نقاشی برد.» در نظر چینی­ها، نقاش اصیل کسی است که انسان را به«حالت ذهنی» که خود هنرمند تجربه کرده است ببرد. (آشوری، داریوش)
 
[[هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان|هنرمندان]] برای کشیدن منظره بر کوهی بلند رفته و در آن­جا به مراقبه می نشیند تا منظره ­ای را که در اندیشه­ اش پرورانده را در ذهن خود آماده سازد. هنرمند برای رسیدن به حالتی که ضمیرش سرچشمه­ ی الهام هنریش باشد، به سیر و سلوک و ریاضت کشی دراز مدتی می­ پردازد. ضرب المثلی چینی در این زمینه می­ گوید:<blockquote>«تا کسی هزار کتاب نخوانده باشد و ده هزار فرسنگ سفر نکرده باشد، نمی­ تواند قلم به دست گیرد و دست به [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] برد.»</blockquote>در نظر چینی ­ها، نقاش اصیل کسی است که انسان را به «حالت ذهنی» که خود هنرمند تجربه کرده است ببرد<ref>آشوری، داریوش (1358). " نگاهی به سرزمین، تاریخ، جامعه و فرهنگ [[چین]] از دیرینه ترین روزگار تا پایان سده ­ی نوزدهم''".''  مرکز فرهنگ آسیا. انتشارات امیر کبیر .</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1136-1137</ref>.
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[هنر در چین]]؛ [[هنر چینی]]
 
= کتابشناسی =

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۶

هنرمند چینی هنگامی دست به خلق اثری هنری می ­زند که از موضوع کارش لبریز و از آن الهام یافته و اختیار از کفش بیرون شده و ناگزیر از دست به قلم بردن باشد. هنرمند برای اثرش طرحی نمی ­ریزد، بلکه از منظره چنان الهام می ­گیرد که از خود بیخود شده و ناخودآگاه منظره­ ی بدیعی می ­آفریند.

هنرمندان برای کشیدن منظره بر کوهی بلند رفته و در آن­جا به مراقبه می نشیند تا منظره ­ای را که در اندیشه­ اش پرورانده را در ذهن خود آماده سازد. هنرمند برای رسیدن به حالتی که ضمیرش سرچشمه­ ی الهام هنریش باشد، به سیر و سلوک و ریاضت کشی دراز مدتی می­ پردازد. ضرب المثلی چینی در این زمینه می­ گوید:

«تا کسی هزار کتاب نخوانده باشد و ده هزار فرسنگ سفر نکرده باشد، نمی­ تواند قلم به دست گیرد و دست به نقاشی برد.»

در نظر چینی ­ها، نقاش اصیل کسی است که انسان را به «حالت ذهنی» که خود هنرمند تجربه کرده است ببرد[۱][۲].

نیز نگاه کنید به

هنر در چین؛ هنر چینی

کتابشناسی

  1. آشوری، داریوش (1358). " نگاهی به سرزمین، تاریخ، جامعه و فرهنگ چین از دیرینه ترین روزگار تا پایان سده ­ی نوزدهم".  مرکز فرهنگ آسیا. انتشارات امیر کبیر .
  2. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1136-1137