ساختمان های قدیمی منطقه ماکائو: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Macao08.jpg|بندانگشتی|ساختمان های قدیمی منطقه ماکائو. قابل بازیابی از https://kanoonirangardan.ir/%D9%85%D8%B1%DA%A9%D8%B2-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D9%85%D8%A7%DA%A9%D8%A7%D8%A6%D9%88/]] | |||
تاریخ ماکائو(Historic Centre of Makau , Makau) همیشه با توسعه‌ی راه‌های تجارت دریایی در سطح جهان همراه بوده است. این بندر پرسود و دارای اهمیت استراتژیک از اواسط قرن شانزدهم تا سال1999میلادی، در اختیار کشور | تاریخ ماکائو(Historic Centre of Makau , Makau) همیشه با توسعه‌ی راه‌های تجارت دریایی در سطح جهان همراه بوده است. این بندر پرسود و دارای اهمیت استراتژیک از اواسط قرن شانزدهم تا سال1999میلادی، در اختیار کشور پرتغال بوده است. ساختمان‌ها، خیابان‌ها، مناطق مسکونی شخصی و اماکن مذهبی آن دارای ویژگی‌های معماری پرتغالی و چینی است که نماد برخورد ظرایف هنری و معماری و فرهنگی و فنآوری میان شرق و غرب است. این منطقه همچنین، دارای یک قلعه‌ی نظامی و فانوس دریایی است که قدیمی ترین در نوع خود در [[چین]] بشمار می رود. | ||
این منطقه در طول 5قرن گذشته، شاهد نخستین و طولانی ترین برخورد میان [[چین]] و غرب براساس منافع تجارت بین المللی بوده است. معبد اِما(Ema)در میدان بارا(Bara)، نمونه‌ای از فرهنگ [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری چینی]] است که از [[کنفوسیوس و اندیشه های او|کنفوسیوس]]، [[آیین بومی تائو|تائوئیسم]]، [[آیین بودا|بودیسم]] و فرهنگ بومی منطقه الهام گرفته است. قلعه‌های متعدد نظامی ساخت پرتغال نیز از دیدنی‌های این شهر تاریخی است<ref>سایت کنوانسیون میراث فرهنگی جهانی یونسکو. [https://www.unesco.org/en www.whc.unesco.org]</ref> | این منطقه در طول 5قرن گذشته، شاهد نخستین و طولانی ترین برخورد میان [[چین]] و غرب براساس منافع تجارت بین المللی بوده است. معبد اِما(Ema)در میدان بارا(Bara)، نمونه‌ای از فرهنگ [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری چینی]] است که از [[کنفوسیوس و اندیشه های او|کنفوسیوس]]، [[آیین بومی تائو|تائوئیسم]]، [[آیین بودا|بودیسم]] و فرهنگ بومی منطقه الهام گرفته است. قلعه‌های متعدد نظامی ساخت پرتغال نیز از دیدنی‌های این شهر تاریخی است<ref>سایت کنوانسیون میراث فرهنگی جهانی یونسکو. [https://www.unesco.org/en www.whc.unesco.org]</ref> | ||
مجموعه ساختمان‌های تاریخی ماکائو، در سال2005 میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست آثار تاریخی جهان]] به ثبت رسید<ref> | مجموعه ساختمان‌های تاریخی ماکائو، در سال2005 میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست آثار تاریخی جهان]] به ثبت رسید<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص.625-626.</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[منطقه تاریخی و طبیعی خوانگ لونگ]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[منطقه تاریخی و طبیعی خوانگ لونگ]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۵۰
تاریخ ماکائو(Historic Centre of Makau , Makau) همیشه با توسعه‌ی راه‌های تجارت دریایی در سطح جهان همراه بوده است. این بندر پرسود و دارای اهمیت استراتژیک از اواسط قرن شانزدهم تا سال1999میلادی، در اختیار کشور پرتغال بوده است. ساختمان‌ها، خیابان‌ها، مناطق مسکونی شخصی و اماکن مذهبی آن دارای ویژگی‌های معماری پرتغالی و چینی است که نماد برخورد ظرایف هنری و معماری و فرهنگی و فنآوری میان شرق و غرب است. این منطقه همچنین، دارای یک قلعه‌ی نظامی و فانوس دریایی است که قدیمی ترین در نوع خود در چین بشمار می رود.
این منطقه در طول 5قرن گذشته، شاهد نخستین و طولانی ترین برخورد میان چین و غرب براساس منافع تجارت بین المللی بوده است. معبد اِما(Ema)در میدان بارا(Bara)، نمونه‌ای از فرهنگ معماری چینی است که از کنفوسیوس، تائوئیسم، بودیسم و فرهنگ بومی منطقه الهام گرفته است. قلعه‌های متعدد نظامی ساخت پرتغال نیز از دیدنی‌های این شهر تاریخی است[۱]
مجموعه ساختمان‌های تاریخی ماکائو، در سال2005 میلادی، در فهرست آثار تاریخی جهان به ثبت رسید[۲].
نیز نگاه کنید به
آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ منطقه تاریخی و طبیعی خوانگ لونگ
کتابشناسی
- ↑ سایت کنوانسیون میراث فرهنگی جهانی یونسکو. www.whc.unesco.org
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص.625-626.