معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:6.jpg|بندانگشتی|معماری کاخ ها و قصر | [[پرونده:6.jpg|بندانگشتی|معماری کاخ ها و قصر ها، قابل بازیابی از https://www.ghasreshirin.com/world-tourism/chinese-palaces/]] | ||
ساختمان قصرها و کاخ ها یا به عبارت دیگر ساختمان های دربار، بناهای عطیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران به منظور استحکام سلطه ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده اند. | ساختمان قصرها و کاخ ها یا به عبارت دیگر ساختمان های دربار، بناهای عطیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران به منظور استحکام سلطه ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده اند. | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
کاخ«تایخِه» در [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه ی پکن]]،و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه ی بارزی از معماری قصرهای چینی به شمار می روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمه های دربار تقسیم می شوند. در پشت این قصرها منطقه ای نیز به باغ ها و تفرجگاه های امپراتور و ملکه ها اختصاص می یابد. | کاخ«تایخِه» در [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه ی پکن]]،و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه ی بارزی از معماری قصرهای چینی به شمار می روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمه های دربار تقسیم می شوند. در پشت این قصرها منطقه ای نیز به باغ ها و تفرجگاه های امپراتور و ملکه ها اختصاص می یابد. | ||
اغلب این گونه کاخ های باستانی، به دلیل تغییر سلسله ها و وقوع جنگ ها و شورش ها، و آتش سوزی ها نابود شده و از بین رفته اند. در حال حاضر تنها [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه]] در [[پکن]]، و قصرهای باستانی«شِن یانگ» و خرابه های قصرهای [[سلسله ی خن|سلسله های «خَن»]](←[[سلسله هان]]) و [[سلسله تانگ|«تانگ»]] در شهر«شیآن» از این معماری های پرشکوه باقی مانده اند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>. | اغلب این گونه کاخ های باستانی، به دلیل تغییر سلسله ها و وقوع جنگ ها و شورش ها، و آتش سوزی ها نابود شده و از بین رفته اند. در حال حاضر تنها [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه]] در [[پکن]]، و قصرهای باستانی«شِن یانگ» و خرابه های قصرهای [[سلسله ی خن|سلسله های «خَن»]](←[[سلسله هان]]) و [[سلسله تانگ|«تانگ»]] در شهر«شیآن» از این معماری های پرشکوه باقی مانده اند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]؛ جلید 3، ص. 1178-1179.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]] | [[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]] | ||
= | = منبع اصلی = | ||
<references /> | <references /> | ||
== نویسنده مقاله == | |||
علی محمد سابقی | |||
[[رده:هنرهای تجسمی]] | [[رده:هنرهای تجسمی]] | ||
نسخهٔ ۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۵۲
ساختمان قصرها و کاخ ها یا به عبارت دیگر ساختمان های دربار، بناهای عطیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران به منظور استحکام سلطه ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده اند.
این گونه ساختمان های درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجسته ترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکان ها و با در نظر گرفتن مسایل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شده اند.
از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران چین، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمان های قصرها و کاخ ها افزوده می شد.
خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقف های بسیار بلند با بام های شیروانی پوشیده از آجرها، و سفال ها و کاشی های زرد رنگ، و همچنین نقاشی های وسیع و زیبا، حکاکی های آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشن ها، و ستون های بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیه ی آن، دروازه های متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.
کاخ«تایخِه» در شهر ممنوعه ی پکن،و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه ی بارزی از معماری قصرهای چینی به شمار می روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمه های دربار تقسیم می شوند. در پشت این قصرها منطقه ای نیز به باغ ها و تفرجگاه های امپراتور و ملکه ها اختصاص می یابد.
اغلب این گونه کاخ های باستانی، به دلیل تغییر سلسله ها و وقوع جنگ ها و شورش ها، و آتش سوزی ها نابود شده و از بین رفته اند. در حال حاضر تنها شهر ممنوعه در پکن، و قصرهای باستانی«شِن یانگ» و خرابه های قصرهای سلسله های «خَن»(←سلسله هان) و «تانگ» در شهر«شیآن» از این معماری های پرشکوه باقی مانده اند[۱].
نیز نگاه کنید به
منبع اصلی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی؛ جلید 3، ص. 1178-1179.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی