مدارس عالی معماری فرانسه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:معماری.jpg|بندانگشتی|ENSA de Paris Malaquais . برگرفته از سایت archi taiga، قابل بازیابی از https://www.archi-taiga.fr/]]٢٠ مدرسه معماری وابسته به [[وزارت فرهنگ فرانسه]] مدرک دولتی معماری را اعطا میکنند که تنها مدرکی است که برای کار در فرانسه دارای اعتبار است. دوره آموزشی ٦ ساله در سه مقطع دو ساله برنامهریزی شده است. در مقطع سوم، اغلب این مدارس با مشارکت دانشگاهها برای اعطای مدرک دانشگاهی در درجه مستر مانند مدارک تحصیلات عالی تخصصی، مدارک تحصیلات پیشرفته یا یک مدرک تخصصی ویژه مدرسه معماری معتبر محسوب میشوند. <ref>نعیمی | [[پرونده:معماری.jpg|بندانگشتی|ENSA de Paris Malaquais. برگرفته از سایت archi taiga، قابل بازیابی از https://www.archi-taiga.fr/]]٢٠ مدرسه معماری وابسته به [[وزارت فرهنگ فرانسه]] مدرک دولتی معماری را اعطا میکنند که تنها مدرکی است که برای کار در فرانسه دارای اعتبار است. دوره آموزشی ٦ ساله در سه مقطع دو ساله برنامهریزی شده است. در مقطع سوم، اغلب این مدارس با مشارکت دانشگاهها برای اعطای مدرک دانشگاهی در درجه مستر مانند مدارک تحصیلات عالی تخصصی، مدارک تحصیلات پیشرفته یا یک مدرک تخصصی ویژه مدرسه معماری معتبر محسوب میشوند. <ref>نعیمی گورابی، محمدحسین(1392). جامعه و فرهنگ [[فرانسه]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] ( در دست انتشار )،</ref> | ||
== | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[مدارس عالی در فرانسه]] | |||
== منبع اصلی == | |||
<references /> | |||
==نویسنده مقاله== | |||
محمدحسین نعیمیگورابی | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۴۹
٢٠ مدرسه معماری وابسته به وزارت فرهنگ فرانسه مدرک دولتی معماری را اعطا میکنند که تنها مدرکی است که برای کار در فرانسه دارای اعتبار است. دوره آموزشی ٦ ساله در سه مقطع دو ساله برنامهریزی شده است. در مقطع سوم، اغلب این مدارس با مشارکت دانشگاهها برای اعطای مدرک دانشگاهی در درجه مستر مانند مدارک تحصیلات عالی تخصصی، مدارک تحصیلات پیشرفته یا یک مدرک تخصصی ویژه مدرسه معماری معتبر محسوب میشوند. [۱]
نیز نگاه کنید به
منبع اصلی
- ↑ نعیمی گورابی، محمدحسین(1392). جامعه و فرهنگ فرانسه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ( در دست انتشار )،
نویسنده مقاله
محمدحسین نعیمیگورابی