چین کشوری متحد چند قومیتی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی | با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در 190 کشور جهان<ref>ورستر،ج.ام و دیگران(1384). اقلیت ها و تبعیض. ترجمه محمود روغنی. تهران:انتشارات قصیه سرا. چاپ اول ،ص 24.</ref>، ایجاد همزیستی مسالمتآمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاستهای کارشناسانه و مدبرانه، می تواند زمینه ساز رشد و توسعهی متوازن و پایدار هر جامعهای را به دنبال داشته باشد'''.''' و اگر هویت ملّی یک جامعه در برگیرندهی تعامل و تشریک هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند کنشهای حاصل از هر یک نه تنها به توسعه و پایداری امنیّت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلکه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصههای گوناگون به دنبال خواهد داشت'''.''' | ||
===[[ساختار قومیتی در چین]]=== | ===[[ساختار قومیتی در چین]]=== | ||
[[چین]] | [[چین]] کشوری است با تمدن باستانی، پیشینهای کهن، [[آداب و رسوم عامیانه ی مردم چین|آداب و سنن فرهنگی متنوع]]، با 9/6 میلیون کیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشکیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشتههای دور یکی از گاهوارهها و کانونهای مهم [[تاریخ و تمدن چین|فرهنگ و تمدن]] وهنر بشری بوده است. [[چین|کشور چین]]، از هفت هزار سال پیشینهی تاریخی برخوردار است که پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است. کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادتهای گذشته، به توسعهی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعفها، و پیشرفت تمدن همهی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. [[تاریخ و تمدن چین|فرهنگ غنی و تمدن کهن]] و درخشان این ملت که آمیزهای از فرهنگهای مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگهای بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن و زبان کشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیرهی کره، [[ژاپن]] و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیتهای موجود در سرزمین [[چین]]، رهیافتها، سیاستها و اقدامات دولت [[چین]] معاصر در برخورد با قومیتها، میتواند خواننده را با واقعیتهای تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد. | ||
کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و | |||
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو». | ===[[اسامی اقلیت های قومی چین|اسامی اقلیتهای قومی چین]]=== | ||
[[پرونده:Chinese-ethnic-minorities.jpg|جایگزین=۵۵ گروه قومی اقلیت در چین|بندانگشتی|اقلیت های قومی چین. قابل بازیابی از https://chinestan.com/china/%D8%A7%D9%82%D9%88%D8%A7%D9%85-%DA%86%D9%8A%D9%86/]] | |||
نام اقلیتهای کشور [[چین]] که از نظر دولت این کشور، ملیتهای چینی نامیده میشوند، عبارتند از: «خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو». | |||
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگشیان، بائوآن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>. | از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگشیان، بائوآن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>. | ||
مناطق محل | ===[[پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین|پراکندگی محل سکونت اقلیتهای قومی چین]]=== | ||
هرچند شمار جمعیت اقلیتهای قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن (اکثریت) اندک است، اما پراکندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است. اقلیتها، تقریبا در تمامی استانها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی [[چین]]- [[پکن]]، [[شانگهای]]، تیَن جین، چونگ چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استانها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سینکیانگ، نینگشیا، گوانگشی، تبت، یون نن، گویی جو، چینگهای، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جیلین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و [[تایوان]] سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند. | |||
مساحت | [[پرونده:تقسیمات اداری مناطق خودمختار چین.jpg|جایگزین=مناطق خودمختار چین|بندانگشتی|مناطق خود مختار [[چین]]. قابل بازیابی از https://www.mdpi.com/2071-1050/11/18/4840]]مناطق محل سکونت این اقلیتها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است. مساحت کل مناطق خودگردان اقلیتهای قومی [[چین]] تا پایان سال 1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل 64/2 درصد کل مساحت کشور [[چین]] را تشکیل میدهد.{{به روز رسانی}} | ||
{{به روز رسانی}} | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
| خط ۲۵: | خط ۱۸: | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
== منبع اصلی == | |||
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. | |||
== نویسنده مقاله == | |||
علی محمد سابقی | |||
[[رده:اقوام شاخص]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۱۶
با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در 190 کشور جهان[۱]، ایجاد همزیستی مسالمتآمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاستهای کارشناسانه و مدبرانه، می تواند زمینه ساز رشد و توسعهی متوازن و پایدار هر جامعهای را به دنبال داشته باشد. و اگر هویت ملّی یک جامعه در برگیرندهی تعامل و تشریک هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند کنشهای حاصل از هر یک نه تنها به توسعه و پایداری امنیّت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلکه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصههای گوناگون به دنبال خواهد داشت.
ساختار قومیتی در چین
چین کشوری است با تمدن باستانی، پیشینهای کهن، آداب و سنن فرهنگی متنوع، با 9/6 میلیون کیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشکیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشتههای دور یکی از گاهوارهها و کانونهای مهم فرهنگ و تمدن وهنر بشری بوده است. کشور چین، از هفت هزار سال پیشینهی تاریخی برخوردار است که پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است. کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادتهای گذشته، به توسعهی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعفها، و پیشرفت تمدن همهی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. فرهنگ غنی و تمدن کهن و درخشان این ملت که آمیزهای از فرهنگهای مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگهای بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن و زبان کشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیرهی کره، ژاپن و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیتهای موجود در سرزمین چین، رهیافتها، سیاستها و اقدامات دولت چین معاصر در برخورد با قومیتها، میتواند خواننده را با واقعیتهای تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد.
اسامی اقلیتهای قومی چین
نام اقلیتهای کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیتهای چینی نامیده میشوند، عبارتند از: «خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو».
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگشیان، بائوآن، و ازبک[۲].
پراکندگی محل سکونت اقلیتهای قومی چین
هرچند شمار جمعیت اقلیتهای قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن (اکثریت) اندک است، اما پراکندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است. اقلیتها، تقریبا در تمامی استانها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی چین- پکن، شانگهای، تیَن جین، چونگ چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استانها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سینکیانگ، نینگشیا، گوانگشی، تبت، یون نن، گویی جو، چینگهای، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جیلین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و تایوان سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند.
مناطق محل سکونت این اقلیتها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است. مساحت کل مناطق خودگردان اقلیتهای قومی چین تا پایان سال 1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل 64/2 درصد کل مساحت کشور چین را تشکیل میدهد.
در حال به روز رسانی و ویرایش
نیز نگاه کنید به
اقلیت های قومی چین؛ ساختار قومیتی در چین؛ اسامی اقلیت های قومی چین؛ پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین
کتابشناسی
منبع اصلی
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی