نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان سنگال: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نهادها و مراکز دینی غیر | نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان این کشور عمدتا متعلق به مسیحیان است. وقتی در [[سنگال]] از مسیحیت صحبت می شود نمی توان از نقش اشغالگران و میسیونرهای آنها حرفی به میان نیاورد. استعمارگران با اطلاع از منابع کشاورزی آفریقا با ایجاد تأسیسات بزرگ و یا کشت اجباری فعالیت خود را شروع کردند. به عنوان مثال از زمین های [[سنگال]] برای کشت بادام زمینی، [[مالی]] برای پنبه، [[ساحل عاج]] برای قهوه و کاکائو و غیره بهره برداری می کردند. آنها همچنین معادن این کشورها را اکتشاف نموده و تمامی کار های مشقت آور آن را با بکارگیری آفریقاییان با کمترین دستمزد و بیشترین تصاحب توسط اروپاییان کاتولیک یا پروتستان انجام می‌پذیرفت. میسیونرهای مسیحی برای دعوت مردم [[سنگال]] به مسیحیت همزمان به فعالیت پرداختند. آنها در سرزمین های اشغالی در شهرها یا روستاها مستقر شده و اقدام به ساخت کلیساها می نمودند. با خانواده ها ملاقات و از حضرت مسیح (ع) صحبت نموده و به کمک آفریقایی هایی که مسیحی می شدند به تبلیغ و رواج این دین پرداختند. | ||
میسیونرها (مبلغان مذهبی) اقدام به ایجاد تعداد زیادی مدرسه کرده و خواندن و نوشتن و صحبت به زبان [[فرانسه]] را به دانش آموزان آفریقایی تعلیم می دادند. آن ها فکر می کردند که این تکلیف آنها برای توسعه تمدن اروپایی است و امیدوار بودند تا با مردم آفریقا پیوند خورده و فهم متقابلی را برای آنها ایجاد نمایند. دانش آموزان برتر این مدارس اغلب شانس ادامه تحصیلات و کسب کار اداری به مانند استعمارگران داشتند. در برخی از مناطق [[سنگال]] (زیگنشور، محور ژوآل- فدیوت) مسیونرها بسیار مورد پذیرش قرار گرفتند و موفق به دعوت بسیاری از افراد شدند. در دیگر مناطق آنها با مقاومت مردم که این دعوت را رد می کردند و پذیرای بیگانگان و اعتقادات جدیدشان و شیوه نوین زندگیشان نبودند، روبه‌رو شدند. | |||
===[[مسیحیت در سنگال]]=== | |||
جامعه میسحیت [[سنگال]] که حدود 4 درصد جمعیت این کشور را شامل می شود از دو گروه کاتولیک و پروتستان تشکیل شده است. ریشه مسیحیت در [[سنگال]] به هجوم استعمارگران اروپایی به این کشور باز می گردد. این گروه استعماری که به صورت مشخص در محل های استقرار خود اقدام به تأسیس کلیساها و تبلیغات مسیحی نمودند. | |||
هسته اولیه مسیحیت این کشور در سال 1444 در جزیره گوره شکل گرفت که در قرن های بعد رشد چندانی نداشت چون این جزیره بیشتر برای تجارت برده توسط اروپائیان مسیحی مدیریت می شد. با رشد جامعه مسیحیان اروپایی و اشتغال آنها در دیگر نقاط [[سنگال]] و تاسیس شهر سنت لوئی در سال 1779 یک کلیسا و شهرداری کاتولیک در این شهر تاسیس شد. بین سال های 1819 تا 1848 چهار گروه روحانیون مسیحی برای تبلیغ مسیحیت و رشد کلیسا وارد [[سنگال]] شدند. این چهار گروه متشکل از: | |||
1 – خواهران روحانی "سنت ژوزف دو کلونی" (Saint – Joseph de cluny) | |||
2- برادران مبلغ مسیحیت "پل ارمال" (Ploermal) | |||
3- پدران روحانی "سنت اسپریت" (Saint Espirit) و "قلب مقدس مریم" (Saint Coeur de Marie) | |||
4- خواهران روحانی – " راهبه کاستر" (Castres) بودند. | |||
اولین اسقف [[سنگال]] – گامبیا آقای" مکر آلوس کوبز" بود که بین سال های 1848 -1872 یک سلسله کلیساهای محلی تاسیس کرد و اولین کشیش ها و برادران روحانی بومی را به عنوان اولین روحانیون مسیحی آفریقایی تربیت کرد. در طول نیم قرن علی رغم کمبود منابع انسانی و مالی اقدام به گسترش این کلیساها نمود. پس از جنگ جهانی دوم به‌طور مشخص شاگردان او با دارا بودن بنیان های کافی کلیسا، شبکه جدید مسیحیان را تشکیل داده و تعداد دیگری از کلیساهای محلی را تأسیس کردند. در کنار آن نیز شبکه ای از مدارس مسیحی در کنار مدارس لائیک موجود راه اندازی گردید. امروز بزرگ ترین کلیسای [[سنگال]] کلیسای بزرگ" مکر هایسن تیاندوم" (Mgr Hyacinthe Thiandoum) است که با همکاری شش کلیسای کوچکتر در داکار و شبکه ای از کلیساهای محلی به‌طور عمده در جنوب [[سنگال]] به مسیحیان خدمات دینی ارائه می دهد. بطور کلی در جنوب [[سنگال]] در کازامانس (منطقه سررها) و در شهر های بزرگ [[سنگال]] مانند داکار، سنت لوئی و.. مراسم مذهبی کاتولیک ها برگزار می شود. کلیسای اصلی (کاتدرال) داکار در ابتدائ قرن 20 توسط پدر "دانیل بروتیر" (Daniel Brottier) بنیان‌گذار موسسه حمایت از دانش آموزان یتیم تأسیس شد. امروز [[سنگال]] هفت قلمرو اسقف دارد. پروتستان ها با جمعیتی بسیار کمتر از کاتولیک ها با احترامی که از طرف کاتولیک ها بر خوردارند در تعامل با آنها در [[سنگال]] زندگی می کنند. | |||
امروز علی رغم جمعیت اقلیت مسیحیان نسبت به مسلمانان ولی به دلیل سلطه استعماری [[فرانسه]] مسیحی و اولین رئیس جمهور مسیحی این کشور در دوره استقلال یعنی آقای سدار سنگور و حمایت مستمر غرب از جمعیت مذکور، نقش و جایگاه مسیحیان در مناصب سیاسی، اجتماعی و ا[[وضعیت اقتصادی و معیشتی در سنگال|قتصادی سنگال]] بسیار قوی و محکم است. تجلی این جایگاه را در مظاهر مختلفی در این کشور از جمله تعطیلی اعیاد مسیحی به عنوان تعطیلات رسمی و تعطیلی روزهای شنبه و یکشنبه به خوبی می توان دید. همچنین وجود علائم و سمبل های مسیحی در تمام شهرهای [[سنگال]] علی رغم اینکه اکثریت این کشور مسلمانند حکایت‌گر این جایگاه می باشد. | |||
تبلیغ مسیحیت، تأسیس کلیساهای و مدارس مسیحی جدید در [[سنگال]] منع قانونی ندارد و همچنان مبلغین مسیحی حتی سفید پوست غربی در اکثر نقاط [[سنگال]] خصوصاً در پایتخت و شهر های جنوب این کشور مشغول تبلیغ می باشند. وجود دانشگاه ها، بیمارستان ها، درمانگاه ها، مدارس و مؤسسه های خیریه کاتولیک از دیگر تجلیات فعالیت های دینی – اجتماعی این اقلیت می باشد که باعث تبلیغ مسیحیت و تقویت جایگاه مسیحیان در این کشور می گردد.<ref name=":2">Baginski, M. (1982). L’imagerie religieuse au Sénégal (Unpublished doctoral dissertation). Université des Sciences Humaines de Strasbourg.</ref><ref>بصیری، محمدعلی، فتحی پور، ریحانه (1401).جامعه و فرهنگ [[سنگال]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی](در دست انتشار)</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[نهادها و مراکز غیر اسلامی تونس]]؛ [[نهادها و مراكز دينی غيرمسلمان اسپانیا]]؛ [[نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان اردن]]؛ [[نهادها و مراکز دینی غیرمسلمانان قطر]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۴۸
نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان این کشور عمدتا متعلق به مسیحیان است. وقتی در سنگال از مسیحیت صحبت می شود نمی توان از نقش اشغالگران و میسیونرهای آنها حرفی به میان نیاورد. استعمارگران با اطلاع از منابع کشاورزی آفریقا با ایجاد تأسیسات بزرگ و یا کشت اجباری فعالیت خود را شروع کردند. به عنوان مثال از زمین های سنگال برای کشت بادام زمینی، مالی برای پنبه، ساحل عاج برای قهوه و کاکائو و غیره بهره برداری می کردند. آنها همچنین معادن این کشورها را اکتشاف نموده و تمامی کار های مشقت آور آن را با بکارگیری آفریقاییان با کمترین دستمزد و بیشترین تصاحب توسط اروپاییان کاتولیک یا پروتستان انجام می‌پذیرفت. میسیونرهای مسیحی برای دعوت مردم سنگال به مسیحیت همزمان به فعالیت پرداختند. آنها در سرزمین های اشغالی در شهرها یا روستاها مستقر شده و اقدام به ساخت کلیساها می نمودند. با خانواده ها ملاقات و از حضرت مسیح (ع) صحبت نموده و به کمک آفریقایی هایی که مسیحی می شدند به تبلیغ و رواج این دین پرداختند.
میسیونرها (مبلغان مذهبی) اقدام به ایجاد تعداد زیادی مدرسه کرده و خواندن و نوشتن و صحبت به زبان فرانسه را به دانش آموزان آفریقایی تعلیم می دادند. آن ها فکر می کردند که این تکلیف آنها برای توسعه تمدن اروپایی است و امیدوار بودند تا با مردم آفریقا پیوند خورده و فهم متقابلی را برای آنها ایجاد نمایند. دانش آموزان برتر این مدارس اغلب شانس ادامه تحصیلات و کسب کار اداری به مانند استعمارگران داشتند. در برخی از مناطق سنگال (زیگنشور، محور ژوآل- فدیوت) مسیونرها بسیار مورد پذیرش قرار گرفتند و موفق به دعوت بسیاری از افراد شدند. در دیگر مناطق آنها با مقاومت مردم که این دعوت را رد می کردند و پذیرای بیگانگان و اعتقادات جدیدشان و شیوه نوین زندگیشان نبودند، روبه‌رو شدند.
مسیحیت در سنگال
جامعه میسحیت سنگال که حدود 4 درصد جمعیت این کشور را شامل می شود از دو گروه کاتولیک و پروتستان تشکیل شده است. ریشه مسیحیت در سنگال به هجوم استعمارگران اروپایی به این کشور باز می گردد. این گروه استعماری که به صورت مشخص در محل های استقرار خود اقدام به تأسیس کلیساها و تبلیغات مسیحی نمودند.
هسته اولیه مسیحیت این کشور در سال 1444 در جزیره گوره شکل گرفت که در قرن های بعد رشد چندانی نداشت چون این جزیره بیشتر برای تجارت برده توسط اروپائیان مسیحی مدیریت می شد. با رشد جامعه مسیحیان اروپایی و اشتغال آنها در دیگر نقاط سنگال و تاسیس شهر سنت لوئی در سال 1779 یک کلیسا و شهرداری کاتولیک در این شهر تاسیس شد. بین سال های 1819 تا 1848 چهار گروه روحانیون مسیحی برای تبلیغ مسیحیت و رشد کلیسا وارد سنگال شدند. این چهار گروه متشکل از:
1 – خواهران روحانی "سنت ژوزف دو کلونی" (Saint – Joseph de cluny)
2- برادران مبلغ مسیحیت "پل ارمال" (Ploermal)
3- پدران روحانی "سنت اسپریت" (Saint Espirit) و "قلب مقدس مریم" (Saint Coeur de Marie)
4- خواهران روحانی – " راهبه کاستر" (Castres) بودند.
اولین اسقف سنگال – گامبیا آقای" مکر آلوس کوبز" بود که بین سال های 1848 -1872 یک سلسله کلیساهای محلی تاسیس کرد و اولین کشیش ها و برادران روحانی بومی را به عنوان اولین روحانیون مسیحی آفریقایی تربیت کرد. در طول نیم قرن علی رغم کمبود منابع انسانی و مالی اقدام به گسترش این کلیساها نمود. پس از جنگ جهانی دوم به‌طور مشخص شاگردان او با دارا بودن بنیان های کافی کلیسا، شبکه جدید مسیحیان را تشکیل داده و تعداد دیگری از کلیساهای محلی را تأسیس کردند. در کنار آن نیز شبکه ای از مدارس مسیحی در کنار مدارس لائیک موجود راه اندازی گردید. امروز بزرگ ترین کلیسای سنگال کلیسای بزرگ" مکر هایسن تیاندوم" (Mgr Hyacinthe Thiandoum) است که با همکاری شش کلیسای کوچکتر در داکار و شبکه ای از کلیساهای محلی به‌طور عمده در جنوب سنگال به مسیحیان خدمات دینی ارائه می دهد. بطور کلی در جنوب سنگال در کازامانس (منطقه سررها) و در شهر های بزرگ سنگال مانند داکار، سنت لوئی و.. مراسم مذهبی کاتولیک ها برگزار می شود. کلیسای اصلی (کاتدرال) داکار در ابتدائ قرن 20 توسط پدر "دانیل بروتیر" (Daniel Brottier) بنیان‌گذار موسسه حمایت از دانش آموزان یتیم تأسیس شد. امروز سنگال هفت قلمرو اسقف دارد. پروتستان ها با جمعیتی بسیار کمتر از کاتولیک ها با احترامی که از طرف کاتولیک ها بر خوردارند در تعامل با آنها در سنگال زندگی می کنند.
امروز علی رغم جمعیت اقلیت مسیحیان نسبت به مسلمانان ولی به دلیل سلطه استعماری فرانسه مسیحی و اولین رئیس جمهور مسیحی این کشور در دوره استقلال یعنی آقای سدار سنگور و حمایت مستمر غرب از جمعیت مذکور، نقش و جایگاه مسیحیان در مناصب سیاسی، اجتماعی و اقتصادی سنگال بسیار قوی و محکم است. تجلی این جایگاه را در مظاهر مختلفی در این کشور از جمله تعطیلی اعیاد مسیحی به عنوان تعطیلات رسمی و تعطیلی روزهای شنبه و یکشنبه به خوبی می توان دید. همچنین وجود علائم و سمبل های مسیحی در تمام شهرهای سنگال علی رغم اینکه اکثریت این کشور مسلمانند حکایت‌گر این جایگاه می باشد.
تبلیغ مسیحیت، تأسیس کلیساهای و مدارس مسیحی جدید در سنگال منع قانونی ندارد و همچنان مبلغین مسیحی حتی سفید پوست غربی در اکثر نقاط سنگال خصوصاً در پایتخت و شهر های جنوب این کشور مشغول تبلیغ می باشند. وجود دانشگاه ها، بیمارستان ها، درمانگاه ها، مدارس و مؤسسه های خیریه کاتولیک از دیگر تجلیات فعالیت های دینی – اجتماعی این اقلیت می باشد که باعث تبلیغ مسیحیت و تقویت جایگاه مسیحیان در این کشور می گردد.[۱][۲]
نیز نگاه کنید به
نهادها و مراکز غیر اسلامی تونس؛ نهادها و مراكز دينی غيرمسلمان اسپانیا؛ نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان اردن؛ نهادها و مراکز دینی غیرمسلمانان قطر
کتابشناسی
- ↑ Baginski, M. (1982). L’imagerie religieuse au Sénégal (Unpublished doctoral dissertation). Université des Sciences Humaines de Strasbourg.
- ↑ بصیری، محمدعلی، فتحی پور، ریحانه (1401).جامعه و فرهنگ سنگال. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی(در دست انتشار)