مراکز ایران پژوهی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


== گسترش مراکز ایران پژوهشی در چین ==
بر اساس اطلاعات گرد آوری شده، در حال حاضر اغلب مراکز پژوهشی [[ایرانشناسی و ایرانشناسان در چین|ایرانشناسی در چین]]، در فرهنگستان­ های علوم اجتماعی و مراکز دانشگاهی، مؤسسات مطبوعاتی و ادارات دولتی پراکنده هستند. از میان آن­ها با سابقه ترین مرکز، مؤسسه ­ی مطالعات آسیای غربی و شمال آفریقا در فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]] است (نام اولیه­ آن مؤسسه­ مطالعات آسیا و آفریقا بوده که در سال 1961 تأسیس شده است). در سال 1964 مؤسسه­ مطالعات مذهبی در بخش علوم فلسفه و جامعه فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]] ایجاد شد. مؤسسه­ مطالعات آسیای جنوب غربی دانشگاه یون نان و مؤسسه­ مطالعات خاورمیانه در دانشگاه شمال غربی نیز به ترتیب تأسیس شدند و جزو قدیمی ترین مراکز مطالعات ایران به شمار می­روند.  
بر اساس اطلاعات گرد آوری شده، در حال حاضر اغلب مراکز پژوهشی ایرانشناسی در چین، در فرهنگستان­ های علوم اجتماعی و مراکز دانشگاهی، مؤسسات مطبوعاتی و ادارات دولتی پراکنده هستند. از میان آن­ها با سابقه ترین مرکز، مؤسسه ­ی مطالعات آسیای غربی و شمال آفریقا در فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]] است (نام اولیه­ ی آن مؤسسه­ ی مطالعات آسیا و آفریقا بوده که در سال 1961 تأسیس شده است). در سال 1964 مؤسسه­ ی مطالعات مذهبی در بخش علوم فلسفه و جامعه­ ی فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]] ایجاد شد. مؤسسه­ ی مطالعات آسیای جنوب غربی دانشگاه یون نان و مؤسسه­ ی مطالعات خاورمیانه در دانشگاه شمال غربی نیز به ترتیب تأسیس شدند و جزو قدیمی ترین مراکز مطالعات ایران به شمار می­روند. هم­اینک، مراکز علمی پژوهشی چینی که پیرامون ایران تحقیق می­کنند عبارتند از: 1- مؤسسه­ ی خاورمیانه در دانشگاه زبان­ های خارجی [[شانگهای]] ( قبلا نام آن انستیتوی فرهنگ خاورمیانه بود)؛ 2- دانشکده ­ی روابط بین الملل دانشگاه پکن؛ 3- انستیتوی آسیای غربی و آفریقای فرهنگستان روابط بین الملل معاصر [[چین]]؛ 4- انستیتو مسایل بین الملل [[چین]]؛ 5- دانشکده ­ی روابط بین الملل یون­نان( نام اصلی آن انستیتوی آسیای جنوب غربی است)؛ 6- انستیتوی آسیای غربی دانشگاه جنوب غربی؛ 7- فرهنگستان مطالعات بین المللی شانگهای؛ 8- انستیتو پیشرفت اجتماعی اروپا و آسیای مرکزی وابسته به شورای دولتی [[چین]]؛ 9- انستیتوی اروپای شرقی و آسیای میانه و غربی فرهنگستان علوم اجتماعی شانگهای؛ 10- انستیتو اروپا و آسیا؛ 11- دانشکده­ ی امور عمومی دانشگاه شیامن؛ 12- انستیتو تاریخ جهان دانشگاه ملی مغولستان داخلی؛ 13- مرکز پژوهش مسایل جهان خبرگزاری شین هوا؛ 14- انستیتوی قوم هوی، دانشگاه نینگ شیا؛ 15- دانشکده­ ی امور عمومی دانشگاه تربیت معلم خِه­نان؛ 16- فرهنگستان مسایل بین المللی [[چین]]؛ 17- انستیتوی روابط بین المل دانشکده­ ی دیپلماسی؛ 18- انستیتوی تاریخ جهان، فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]]؛ 19- دانشگاه دفاع ملی [[چین]]؛ 20- مرکز پژوهش جهان معاصر [[چین]] و غیره ( چون 4 مرکز دیگر پژوهش ایران وابسته به دانشگاه­ ها بوده در اینجا جداگانه به حساب نیامده ­اند). این مراکز به ­صورت مشترک ساختار اصلی سازمان­ های پژوهشی ایران در [[چین]] معاصر را تشکیل می دهند و هم­زمان عمده مراکز پژوهشی خاورمیانه در [[چین]] نیز هستند. لازم به گفتن است که انجمن خاورمیانه­ ی [[چین]] که در سال 1978 تأسیس شده، به عنوان سازمان پژوهشی خاورمیانه نقش مهمی در پشتیبانی و پیش برد غیر قابل انکار پژوهش در مورد ایران در [[چین]] ایفا کرده و می­کند. (یانگ شینگ لی، 2010)


از سال2005 به بعد، مراکز پژوهشی ایرانشناسی در چین به سمت تخصصی تر شدن حرکت کرده ­اند. در دانشگاه­ های شمال غربی(شهر شی­اَن)، دانشگاه یون­نان، دانشگاه زبان­ های خارجی شانگهای و دانشگاه جنوب غربی( شهر چونگ­چینگ) یکی پس از دیگری مراکز پژوهشی ایران تأسیس شده و آن­ها با هم­کاری انستیتوی فرهنگ ایران در دانشکده­ ی زبان ­های خارجی دانشگاه پکن، همگی به مراکز خاص پژوهش ­های مسایل و موضوعات مرتبط با ایران در روند پژوهش خاورمیانه در سراسر [[چین]] تبدیل شده اند. این تغییرات ممکن است بیانگر گرایش تخصصی شدن سازمان­ های علمی و پژوهشی خاورمیانه در [[چین]] باشد.
هم ­اینک، مراکز علمی پژوهشی چینی که پیرامون ایران تحقیق می ­کنند عبارتند از:
 
* مؤسسه­ خاورمیانه در دانشگاه زبان­ های خارجی [[شانگهای]] ( قبلا نام آن انستیتوی فرهنگ خاورمیانه بود)؛
* دانشکده روابط بین الملل [[دانشگاه پکن در چین|دانشگاه پکن]]؛
* انستیتوی آسیای غربی و آفریقای فرهنگستان روابط بین الملل معاصر [[چین]]؛
 
* انستیتوی مسایل بین الملل [[چین]]؛
* دانشکده روابط بین الملل یون ­نان( نام اصلی آن انستیتوی آسیای جنوب غربی است)؛
* انستیتوی آسیای غربی دانشگاه جنوب غربی؛
* فرهنگستان مطالعات بین المللی [[شانگهای]]؛
* انستیتو پیشرفت اجتماعی اروپا و آسیای مرکزی وابسته به شورای دولتی [[چین]]؛
* انستیتوی اروپای شرقی و آسیای میانه و غربی فرهنگستان علوم اجتماعی [[شانگهای]]؛
* انستیتوی اروپا و آسیا؛
 
* دانشکده­ امور عمومی دانشگاه شیامن؛
* انستیتوی تاریخ جهان دانشگاه ملی مغولستان داخلی؛
* مرکز پژوهش مسایل جهان خبرگزاری شین هوا؛
* انستیتوی قوم هوی، دانشگاه نینگ شیا؛
* دانشکده امور عمومی دانشگاه تربیت معلم خِه ­نان؛
* فرهنگستان مسایل بین المللی [[چین]]؛
* انستیتوی روابط بین المل دانشکده­ ی دیپلماسی؛
* انستیتوی تاریخ جهان، فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]]؛
* دانشگاه دفاع ملی [[چین]]؛
 
* مرکز پژوهش جهان معاصر [[چین]] و غیره ( چون 4 مرکز دیگر پژوهش ایران وابسته به دانشگاه­ ها بوده در اینجا جداگانه به حساب نیامده ­اند).
 
این مراکز به ­صورت مشترک ساختار اصلی سازمان­ های پژوهشی ایران در [[چین]] معاصر را تشکیل می دهند و هم­زمان عمده مراکز پژوهشی خاورمیانه در [[چین]] نیز هستند. لازم به گفتن است که انجمن خاورمیانه­ ی [[چین]] که در سال 1978 تأسیس شده، به عنوان سازمان پژوهشی خاورمیانه نقش مهمی در پشتیبانی و پیش برد غیر قابل انکار پژوهش در مورد ایران در [[چین]] ایفا کرده و می­کند.
 
از سال2005 به بعد، مراکز پژوهشی ایرانشناسی در [[چین]] به سمت تخصصی تر شدن حرکت کرده ­اند. در دانشگاه­ های شمال غربی(شهر شی ­اَن)، دانشگاه یون ­نان، دانشگاه زبان­ های خارجی [[شانگهای]] و دانشگاه جنوب غربی( شهر چونگ­ چینگ) یکی پس از دیگری مراکز پژوهشی ایران تأسیس شده و آن­ها با هم­کاری انستیتوی فرهنگ ایران در دانشکده­ زبان ­های خارجی[[دانشگاه پکن در چین|دانشگاه پکن]]، همگی به مراکز خاص پژوهش ­های مسایل و موضوعات مرتبط با ایران در روند پژوهش خاورمیانه در سراسر [[چین]] تبدیل شده اند. این تغییرات ممکن است بیانگر گرایش تخصصی شدن سازمان­ های علمی و پژوهشی خاورمیانه در [[چین]] باشد<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد سوم، ص 1406.</ref>.
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[ایرانشناسی و ایرانشناسان در چین]]؛ [[کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين]]؛ [[پژوهش های ایرانشناسی در چین]]        
 
== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:ایران شناسی در مراکز علمی و دانشگاهی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۴۶

بر اساس اطلاعات گرد آوری شده، در حال حاضر اغلب مراکز پژوهشی ایرانشناسی در چین، در فرهنگستان­ های علوم اجتماعی و مراکز دانشگاهی، مؤسسات مطبوعاتی و ادارات دولتی پراکنده هستند. از میان آن­ها با سابقه ترین مرکز، مؤسسه ­ی مطالعات آسیای غربی و شمال آفریقا در فرهنگستان علوم اجتماعی چین است (نام اولیه­ آن مؤسسه­ مطالعات آسیا و آفریقا بوده که در سال 1961 تأسیس شده است). در سال 1964 مؤسسه­ مطالعات مذهبی در بخش علوم فلسفه و جامعه فرهنگستان علوم اجتماعی چین ایجاد شد. مؤسسه­ مطالعات آسیای جنوب غربی دانشگاه یون نان و مؤسسه­ مطالعات خاورمیانه در دانشگاه شمال غربی نیز به ترتیب تأسیس شدند و جزو قدیمی ترین مراکز مطالعات ایران به شمار می­روند.

هم ­اینک، مراکز علمی پژوهشی چینی که پیرامون ایران تحقیق می ­کنند عبارتند از:

  • مؤسسه­ خاورمیانه در دانشگاه زبان­ های خارجی شانگهای ( قبلا نام آن انستیتوی فرهنگ خاورمیانه بود)؛
  • دانشکده روابط بین الملل دانشگاه پکن؛
  • انستیتوی آسیای غربی و آفریقای فرهنگستان روابط بین الملل معاصر چین؛
  • انستیتوی مسایل بین الملل چین؛
  • دانشکده روابط بین الملل یون ­نان( نام اصلی آن انستیتوی آسیای جنوب غربی است)؛
  • انستیتوی آسیای غربی دانشگاه جنوب غربی؛
  • فرهنگستان مطالعات بین المللی شانگهای؛
  • انستیتو پیشرفت اجتماعی اروپا و آسیای مرکزی وابسته به شورای دولتی چین؛
  • انستیتوی اروپای شرقی و آسیای میانه و غربی فرهنگستان علوم اجتماعی شانگهای؛
  • انستیتوی اروپا و آسیا؛
  • دانشکده­ امور عمومی دانشگاه شیامن؛
  • انستیتوی تاریخ جهان دانشگاه ملی مغولستان داخلی؛
  • مرکز پژوهش مسایل جهان خبرگزاری شین هوا؛
  • انستیتوی قوم هوی، دانشگاه نینگ شیا؛
  • دانشکده امور عمومی دانشگاه تربیت معلم خِه ­نان؛
  • فرهنگستان مسایل بین المللی چین؛
  • انستیتوی روابط بین المل دانشکده­ ی دیپلماسی؛
  • انستیتوی تاریخ جهان، فرهنگستان علوم اجتماعی چین؛
  • دانشگاه دفاع ملی چین؛
  • مرکز پژوهش جهان معاصر چین و غیره ( چون 4 مرکز دیگر پژوهش ایران وابسته به دانشگاه­ ها بوده در اینجا جداگانه به حساب نیامده ­اند).

این مراکز به ­صورت مشترک ساختار اصلی سازمان­ های پژوهشی ایران در چین معاصر را تشکیل می دهند و هم­زمان عمده مراکز پژوهشی خاورمیانه در چین نیز هستند. لازم به گفتن است که انجمن خاورمیانه­ ی چین که در سال 1978 تأسیس شده، به عنوان سازمان پژوهشی خاورمیانه نقش مهمی در پشتیبانی و پیش برد غیر قابل انکار پژوهش در مورد ایران در چین ایفا کرده و می­کند.

از سال2005 به بعد، مراکز پژوهشی ایرانشناسی در چین به سمت تخصصی تر شدن حرکت کرده ­اند. در دانشگاه­ های شمال غربی(شهر شی ­اَن)، دانشگاه یون ­نان، دانشگاه زبان­ های خارجی شانگهای و دانشگاه جنوب غربی( شهر چونگ­ چینگ) یکی پس از دیگری مراکز پژوهشی ایران تأسیس شده و آن­ها با هم­کاری انستیتوی فرهنگ ایران در دانشکده­ زبان ­های خارجیدانشگاه پکن، همگی به مراکز خاص پژوهش ­های مسایل و موضوعات مرتبط با ایران در روند پژوهش خاورمیانه در سراسر چین تبدیل شده اند. این تغییرات ممکن است بیانگر گرایش تخصصی شدن سازمان­ های علمی و پژوهشی خاورمیانه در چین باشد[۱].

نیز نگاه کنید به

ایرانشناسی و ایرانشناسان در چین؛ کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين؛ پژوهش های ایرانشناسی در چین        

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص 1406.