شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۱۸

نقشه جدید چین. قابل بازیابی از https://www.researchgate.net/figure/Geographic-locations-of-selected-32-regions-of-China_fig2_320009639

شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در جمهوری خلق چین عبارت است از:

پکن (بیجینگ)

پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌ی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است.

اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت‌ها و غیره.

شانگهای

نام اختصاری شانگهای(Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی چین و نقطه‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به نام«شانگهای» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر شانگهای»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. شانگهای بزرگ‌ترین شهر چین و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر همچنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی چین است.

تصویر شهر تین جین. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/image-photo/kuala-lumpur-city-skyline-night-high-382694089

تین جین

نام اختصاری شهر تین جین(Tian Jin)، «جین» است و در شمال شرق جلگه‌ی«هوا بِی» قرار گرفته و محل پیوند 5 شاخه از رود«هایخِه» با دریاست. تیان جین در سال 1928عنوان اداری«شهر تین جین» را گرفت و در حال حاضر دارای 15 ناحیه و 3 شهرستان و 11هزار کیلومتر مربع مساحت است.

تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «تین جین» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال چین و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربناهای صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال چین نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«تین جین» عبارتند از: پارک«یوان نینگ»، کاخ«تیَن خو»، قلعه‌ی آتش‌بار«داگوکو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».

تصویر شهرچونگ چینگ در چین. قابل بازیابی از https://www.asianinvestor.net/article/cppibs-asia-property-head-talks-strategy/430806

چونگ چینگ

نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضه‌ی بالای رود«یانگ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید.

«چونگ چینگ» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ تسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل می‌شود^[۱].

پیچیده ترین تقاطع در شهر چونگ چینگ. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/search/chongqing-overpass

شهر شانگهای ، قطب اقتصاد جهان. قابل بازیابی از https://stock.adobe.com/images/shanghai-elevated-road-junction-and-interchange-overpass-at-night-shanghai-china/117164946

برج در شانگهای. قابل بازیابی از https://www.archdaily.com/798815/genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016/581ce886e58ece674d000072-genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016-photo

شهر پکن. قابل بازیابی از https://huntscanlon.com/jc-consulting-opens-office-beijing/

جدول شماره 1- نام استان‌ها و مراکز استانی

اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین
نام مرکز	نام اختصاری	نام استان
شیجیا جوانگ	جی	خِه بِی
تاییوان	جین	شانسی
شِنیانگ	لیائو	لیائونینگ
جیلین	جی	جیلین
هاربین	خی	خِی لونگجیانگ
نانجینگ	سو	جیانگسو
خانگجو	جئه	جِئه جیانگ
خِهفِی	وان	اَن خویی
فوجو	مین	فوجیان
نانچانگ	گان	جیانگسی
جینان	لو	شاندونگ
جِنگجو	یو	خِه نَن
ووهان	آ	خوبِی
چانگشائو	شیانگ	خونَن
گوانگجو	یویه	گوانگدونگ
خَیکو	چیونگ	خَینان
چِنگدو	شو	سیچوان
گوییانگ	چیان	گویجو
کونمینگ	دین	یوننَن
شیان	شیآن	شیانسی
لنجو	لونگیاگان	گانسو
شینینگ	جینگ	چینگخَی
تایپه	تای	تایوان

دیدنی در شانگهای. قابل بازیابی از https://tasisatnews.com/

جدول شماره 2- نام پنج منطقه‌ی خودمختار چین

نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه‌ی خودمختار چین
نام مرکز	اسم اختصاری	نام منطقه
خوخِهخَت	نیمِنگگو	منطقه‌ی خودمختار مغولستان داخلی
لهاسا	ذانگ	منطقه‌ی خودمختار تبت
ناننینگ	گوی	منطقه‌ی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگشی
اینچوان	نینگ	منطقه‌ی خودمختار قوم«هوی» نینگشیا
اورومچی	جیانگ	منطقه‌ی خودمختار اویغور سین کیانگ

جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژه‌ی اداری چین

نام دو منطقه‌ی ویژه‌ی اداری چین
نام منطقه	مشخصات کلی
هنگ کنگ	هنگ کنگ، در اول ژوئیه‌ی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ کنگ»، «جیو لونگ»، «شینجیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می‌شود. مساحت هنگ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است.
ماکائو	ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.^[۲]

نیز نگاه کنید به

تقسیمات اداری چین؛ پکن؛ شانگهای؛ تین جین؛ چونگ چینگ

کتاب شناسی

↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.432-437.
↑ سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.432-437.

[1] سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.432-437.

[2] سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.432-437.

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-[[پرونده:چین-تصویر-نقشه.jpg|بندانگشتی|نقشه جدید چین]]
+[[پرونده:چین-تصویر-نقشه.jpg|بندانگشتی|نقشه جدید [[چین]]. قابل بازیابی از https://www.researchgate.net/figure/Geographic-locations-of-selected-32-regions-of-China_fig2_320009639]]
 شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در [[جمهوری خلق چین]] عبارت است از:
@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 === [[شانگهای]] ===
 نام اختصاری [[شانگهای]](Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی [[چین]] و نقطه‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به نام«[[شانگهای]]» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر [[شانگهای]]»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. [[شانگهای]] بزرگ‌ترین شهر [[چین]] و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر همچنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی [[چین]] است.
-[[پرونده:192 2496415882 1024 600.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر تین جین]]
+[[پرونده:192 2496415882 1024 600.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر تین جین. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/image-photo/kuala-lumpur-city-skyline-night-high-382694089]]
 === [[تین جین]] ===
@@ خط ۱۵: / خط ۱۵: @@
 تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «[[تین جین]]» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال [[چین]] و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربناهای صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال [[چین]] نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«[[تین جین]]» عبارتند از: پارک«یوان نینگ»، کاخ«تیَن خو»، قلعه‌ی آتش‌بار«داگوکو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».
-[[پرونده:27b4275cdf67fac8ef7af010ec180724 L.jpg|بندانگشتی|تصویر شهرچونگ چینگ در [[چین]]]]
+[[پرونده:27b4275cdf67fac8ef7af010ec180724 L.jpg|بندانگشتی|تصویر شهرچونگ چینگ در [[چین]]. قابل بازیابی از https://www.asianinvestor.net/article/cppibs-asia-property-head-talks-strategy/430806]]
 === [[چونگ چینگ]] ===
 نام اختصاری شهر [[چونگ چینگ]](Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب [[چین]] و حوضه‌ی بالای رود«یانگ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید.
-«[[چونگ چینگ]]» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ تسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل می‌شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص.432-437</ref>.
+«[[چونگ چینگ]]» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ تسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل می‌شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]،جلد1، ص.432-437.</ref>.
-[[پرونده:1036373 672.jpg|بندانگشتی|پیچیده ترین تقاطع در شهر چونگ چینگ]]
+[[پرونده:1036373 672.jpg|بندانگشتی|پیچیده ترین تقاطع در شهر چونگ چینگ. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/search/chongqing-overpass]]
-[[پرونده:Shanghai-02.jpg|بندانگشتی|شهر شانگهای ، قطب اقتصاد جهان]]
+[[پرونده:Shanghai-02.jpg|بندانگشتی|شهر شانگهای ، قطب اقتصاد جهان. قابل بازیابی از https://stock.adobe.com/images/shanghai-elevated-road-junction-and-interchange-overpass-at-night-shanghai-china/117164946]]
-[[پرونده:Shanghai-Tower archkite.ir-12.jpg|بندانگشتی|برج در شانگهای]]
+[[پرونده:Shanghai-Tower archkite.ir-12.jpg|بندانگشتی|برج در شانگهای. قابل بازیابی از https://www.archdaily.com/798815/genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016/581ce886e58ece674d000072-genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016-photo]]
-[[پرونده:Csm 20180124 pekin-chine 35a2571e88.jpg|بندانگشتی|شهر پکن]]
+[[پرونده:Csm 20180124 pekin-chine 35a2571e88.jpg|بندانگشتی|شهر پکن. قابل بازیابی از https://huntscanlon.com/jc-consulting-opens-office-beijing/]]
 جدول شماره 1- نام استان‌ها و مراکز استانی
 {| class="wikitable"
-| colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز  بیست و سه استان چین'''
+| colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین'''
 |-
 | '''نام مرکز'''
@@ خط ۱۲۳: / خط ۱۲۳: @@
 |'''تایپه'''
 |'''تای'''
-|'''تایوان'''
+|'''[[تایوان]]'''
 |}
-[[پرونده:77165 653.jpg|بندانگشتی|دیدنی در شانگهای]]
+[[پرونده:77165 653.jpg|بندانگشتی|دیدنی در شانگهای. قابل بازیابی از https://tasisatnews.com/]]
 جدول شماره 2- نام پنج منطقه‌ی خودمختار [[چین]]
 {| class="wikitable"
-| colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و  مرکز پنج منطقه‌ی خودمختار چین'''
+| colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه‌ی خودمختار چین'''
 |-
 |'''نام مرکز'''
@@ خط ۱۳۷: / خط ۱۳۷: @@
 |'''خوخِهخَت'''
 |'''نیمِنگگو'''
-|'''منطقه‌ی خودمختار  مغولستان  داخلی'''
+|'''منطقه‌ی خودمختار مغولستان داخلی'''
 |-
 |'''لهاسا'''
@@ خط ۱۴۵: / خط ۱۴۵: @@
 |'''ناننینگ'''
 |'''گوی'''
-|'''منطقه‌ی خودمختار  قوم«جوانگ» گوانگشی'''
+|'''منطقه‌ی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگشی'''
 |-
 |'''اینچوان'''
 |'''نینگ'''
-|'''منطقه‌ی خودمختار  قوم«هوی» نینگشیا'''
+|'''منطقه‌ی خودمختار قوم«هوی» نینگشیا'''
 |-
 |'''اورومچی'''
 |'''جیانگ'''
-|'''منطقه‌ی خودمختار  اویغور سین  کیانگ'''
+|'''منطقه‌ی خودمختار اویغور سین کیانگ'''
 |}
@@ خط ۱۶۵: / خط ۱۶۵: @@
 |-
 |هنگ کنگ
-|هنگ کنگ، در اول ژوئیه‌ی سال1997میلادی  از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ کنگ»، «جیو لونگ»، «شینجیه»  جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می‌شود. مساحت هنگ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا  پایان سال  2002،  جمعیت هنگ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و  625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است.
+|هنگ کنگ، در اول ژوئیه‌ی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ کنگ»، «جیو لونگ»، «شینجیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می‌شود. مساحت هنگ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است.
 |-
 |ماکائو
-|ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از  حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع  است و تا پایان سال 2002 جمعیت  آن  بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-437</ref>
+|ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]،جلد1، ص.432-437.</ref>
 |}
 == نیز نگاه کنید به ==
+[[تقسیمات اداری چین]]؛ [[پکن]]؛ [[شانگهای]]؛ [[تین جین]]؛ [[چونگ چینگ]]
-* [[تقسیمات اداری چین]]
-* [[پکن]]
-* [[شانگهای]]
-* [[تین جین]]
-* [[چونگ چینگ]]
 == کتاب شناسی ==