نخستین ایستگاه رادیویی دولتی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9 ماه مارس سال 1935 توسط [[تاسیس حزب کومین تانگ در گوانگ جو|دولت ملی(کومین تانگ)]] راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی [[شانگهای]] نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار [[شانگهای]] 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود. | |||
نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9 ماه مارس سال 1935 توسط دولت ملی( | |||
با پیشرفت اقتصادی [[شانگهای]] و توسعه ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، [[شانگهای]] به مرکز توسعه ی رسانه ی رادیویی تبدیل شد. پیش از سال 1931 میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالیکه در پایان سال1932، تعداد ایستگاه ها بالغ بر49 ایستگاه شد که اغلب توسط چینی های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می گرفت. در پایان سال1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید.<ref>www.shme.com</ref> | با پیشرفت اقتصادی [[شانگهای]] و توسعه ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، [[شانگهای]] به مرکز توسعه ی رسانه ی [[رادیو در چین|رادیویی]] تبدیل شد. پیش از سال 1931 میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالیکه در پایان سال1932، تعداد ایستگاه ها بالغ بر49 ایستگاه شد که اغلب توسط چینی های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می گرفت. در پایان سال1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید.<ref>برگرفته از http://www.shme.com/</ref> | ||
با آغاز جنگ داخلی و تجاوز [[ژاپن]] به [[چین]]، [[شانگهای]] رونق اقتصادی گذشته ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست [[ژاپن]] در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن جینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال1947 به 19 ایستگاه و در آستانه ی پیروزی [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] بر [[تاسیس حزب کومین تانگ در گوانگ جو|دولت ملی کومین تانگ]]، تعداد ایستگاه های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.<ref>برگرفته از https://www.radiomuseum.org/</ref> | |||
با آزاد شدن شهر [[شانگهای]] توسط [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|نیروهای کمونیستی]]، ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق [[شانگهای]] تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1308-1310</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رادیو در چین]]؛ [[تاریخچه ی رادیو در چین]] | |||
= کتابشناسی = | = کتابشناسی = | ||
<references /> | |||
[[رده:رادیو و تلویزیون]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۳
نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9 ماه مارس سال 1935 توسط دولت ملی(کومین تانگ) راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی شانگهای نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار شانگهای 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود.
با پیشرفت اقتصادی شانگهای و توسعه ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، شانگهای به مرکز توسعه ی رسانه ی رادیویی تبدیل شد. پیش از سال 1931 میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالیکه در پایان سال1932، تعداد ایستگاه ها بالغ بر49 ایستگاه شد که اغلب توسط چینی های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می گرفت. در پایان سال1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید.[۱]
با آغاز جنگ داخلی و تجاوز ژاپن به چین، شانگهای رونق اقتصادی گذشته ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست ژاپن در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن جینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال1947 به 19 ایستگاه و در آستانه ی پیروزی حزب کمونیست بر دولت ملی کومین تانگ، تعداد ایستگاه های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.[۲]
با آزاد شدن شهر شانگهای توسط نیروهای کمونیستی، ایستگاه رادیویی خلق شانگهای آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق شانگهای قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق شانگهای تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.[۳]
نیز نگاه کنید به
رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رادیو در چین؛ تاریخچه ی رادیو در چین
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از http://www.shme.com/
- ↑ برگرفته از https://www.radiomuseum.org/
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1308-1310