رادیو در چین

از دانشنامه ملل

نخستین ایستگاه پخش برنامه‌های رادیویی در چین، در تاریخ 23 ژانویه­ سال 1923 میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن(E.G. Osborn)در شهر شانگهای راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و کمی هم اخبار داخلی و خارجی بود پخش می‌شد که افزون بر شانگهای در برخی از شهرهای مهم دیگر نیز شنیده می‌شد. مؤسس این ایستگاه، سپس با همکاری یکی از تجار محلی اقدام به وارد کردن دستگاه‌های رادیوی ساخت آمریکا برای مشتریان نمود که در مدت اندکی بیش از 500 دستگاه رادیو به فروش رفته و مورد استقبال مردم واقع شد. این ایستگاه صرفا چند ماه به کار خود ادامه داده و به خاطر کمبود منابع مالی فعالیت آن متوقف گردید. به دنبال این حادثه دومین ایستگاه رادیویی در 15ماه مه سال1924 یک شرکت دیگر آمریکایی به نام کارول(Carol) با همکاری یک روزنامه محلی به نام شِن بائو(Shen Bao)فعالیت خود را آغاز کرد و با ایجاد شبکه‌­ای از استودیوها در سطح شهر شانگهای، برنامه‌های تولیدی این استودیوها را پخش می‌کرد. تا این سال دولت چین قانون و مقررات خاصی برای تأسیس ایستگاه‌­های رادیویی توسط بخش خصوصی تدوین نکرده بود. لذا، در ماه اوت سال1924 نخستین قانون راه اندازی ایستگاه‌­های رادیویی از سوی دولت تصویب و برای اجرا در اختیار متقاضیان قرار گرفت.

نخستین ایستگاه رادیویی که توسط یک فرد چینی راه اندازی شد، متعلق به شرکت سون سون(Sun Sun)بود که در ماه مارس سال1927 در ساختمان این شرکت کار خود را آغاز کرد. این ایستگاه روزانه 6 ساعت برنامه پخش می کرد. پخش برنامه این ایستگاه نیز پس از دو سال و نیم فعالیت متوقف شد[۱].

تأسیس نخستین ایستگاه رادیویی دولتی

نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9ماه مارس سال1935توسط دولت ملی(کومین ­تانگ) راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی شانگهای نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار شانگهای 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود.

با پیشرفت اقتصادی شانگهای و توسعه تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، شانگهای به مرکز توسعه رسانه رادیویی تبدیل شد. پیش از سال1931میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالی ­که در پایان سال 1932، تعداد ایستگاه‌­ها بالغ بر 49 استگاه شد که اغلب توسط چینی‌های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می‌گرفت. در پایان سال 1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید[۲].

با آغاز جنگ داخلی و تجاوز ژاپن به چین، شانگهای رونق اقتصادی گذشته خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه‌­های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست ژاپن در سال 1945و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه‌­های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن­جینگ برای سر و سامان دادن به ایستگاه‌­های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت­‌هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال 1947 به 19 ایستگاه و در آستانه پیروزی حزب کمونیست بر دولت ملی کومین تانگ، تعداد ایستگاه‌­های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد[۳].

با آزاد شدن شهر شانگهای توسط نیروهای کمونیستی، ایستگاه رادیویی خلق شانگهای آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه‌­های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال 1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق شانگهای قرار گرفت و در سپتامبر سال 1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق شانگهای تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد[۴].

وضعیت کنونی ایستگاه‌­های رادیویی

پس از تأسیس جمهوری خلق چین در سال 1949، و حاکمیت حزب کمونیست بر این کشور، ایستگاه‌­های رادیویی در سراسر چین توسعه یافته و در مناطق مختلف شبکه‌های رادیویی با هدف تبلیغ ایده‌ها و ایدئولوژی کمونیستی و سیاست‌ها دولت آغاز به کار کردند. تمام این ایستگاه‌­ها و برنامه‌های آن­ها با نظارت و کنترل مستقیم حزب و دولت فعالیت کرده و به سخنگوی حزب و مدافع سیاست‌ها دولت تبدیل شدند. پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه 1970، شبکه‌های رادیویی نیز متحول شده و برنامه‌های آن­ها براساس نیاز اقتصاد بازار شکل گرفت.

رادیو ملی چین ایستگاه رسمی رادیویی دولت چین است و 99 کانال پخش دارد و روزانه 200 ساعت برنامه پخش می‌کند. افزون براین، هر استان و منطقه خود مختار نیز ایستگاه‌­های رادیویی خاص خود را دارند.

براساس آمار منتشره از سوی دولت چین، در سال 2010، بیش از 78/96 درصد جمعیت این کشور، زیر پوشش رادیویی قرار داشتند. در روستاها هم این رقم به 64/95 درصد می‌رسد. در این سال جمعا بالغ بر 14/68 میلیون ساعت برنامه رادیویی تولید شده که 04/67 میلیون ساعت آن برنامه‌های رادیویی بین المللی بوده است. تعداد ایستگاه‌­های زمینی رله­ برنامه‌های موج­ های کوتاه و بلند رادیویی نیز بیش از 822 ایستگاه است. در حال حاضر، تنها در شانگهای بیش از 100کانال رادیویی فعال است. در گذشته رادیو وسیله‌ای برای رساندن پیام‌ها و سخنان مقامات حزبی و دولتی به گوش مردم بود ولی اکنون به وسیله‌ای دوطرفه و رساندن خواسته‌ای مردم به گوش مسئولان تبدیل شده است.

رادیو بین المللی چین که در سال 1947 رسما تأسیس شد، امروزه اکثر نقاط دنیا را تحت پوشش خود دارد. این ایستگاه رادیویی روزانه 1520 ساعت برنامه به 61 زبان خارجی و 5 زبان محلی چینی پخش می‌کند.  این رادیو دارای 30 دفتر تهیه خبر در خارج از کشور بوده و برنامه‌های آن از بیش از 50 موج کوتاه جهت پوشش دادن به تمام دنیا پخش می‌شود. صدای این رادیو از موج اِف اِم و اینترنت نیز قابل شنیدن است[۵].

رادیو پکن نیز در بیشتر استان‌­ها و مناطق خود مختار و در ژاپن، آمریکا، فرانسه، یوگسلاوی، پاکستان، مکزیک، آلمان، مصر، تایلند، و هنگ کنگ دفتر دارد. در سال 1990 ، بیش از 209/5 میلیون گیرنده رادیو در سرتاسر چین وجود داشته است[۶]. این رادیو از نظر زمان پخش و تعداد زبان‌هایی که برنامه پخش می‌کند، در میان ایستگاه‌­های رادیویی جهان (برای خارجیان) مقام سوم را کسب کرده است[۷]. در هفدهم ماه آوریل سال 2012، نخستین رادیو موج اف ام رادیو بین المللی چین در خارج از کشور و در نواکیشوت، پایتخت کشور موریتانی آغاز به کار کرد[۸][۹]

نیز نگاه کنید به

رادیو و تلویزیون در زیمبابوه؛ رادیو و تلویزیون در کانادا؛ رادیو در روسیه؛ رادیو در افغانستان؛ رادیو در تونس؛ رادیو در ژاپن؛ رادیو در کوبا؛ رادیو در لبنان؛ رادیو در مصر؛ رادیو در سنگال؛ رادیو در آرژانتین؛ رادیو در فرانسه؛ رادیو در مالی؛ رادیو در سودان؛ رادیو در ساحل عاج؛ رادیو در اسپانیا؛ رادیو در اردن؛ رادیو در اتیوپی؛ رادیو در سیرالئون؛ رادیو در قطر؛ تلویزیون در روسیه؛ تلویزیون در افغانستان؛ تلویزیون در تونس؛ تلویزیون در ژاپن؛ تلویزیون در کوبا؛ تلویزیون در لبنان؛ تلویزیون در مصر؛ تلویزیون در چین؛ تلویزیون در سنگال؛ تلویزیون در آرژانتین؛ تلویزیون در فرانسه؛ تلویزیون در مالی؛ تلویزیون در سودان؛ تلویزیون در ساحل عاج؛ تلویزیون در اوکراین؛ تلویزیون در اسپانیا؛ تلویزیون در اردن؛ تلویزیون در اتیوپی؛ تلویزیون در سیرالئون؛ تلویزیون در قطر

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1307-1308
  2. برگرفته از http://www.shme.com/
  3. برگرفته از https://www.radiomuseum.org/
  4. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1308-1310
  5. برگرفته از https://www.stats.gov.cn/
  6. طاهری امین، زهرا(1380). چین. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،
  7. برگرفته از http://www.china.org.cn/
  8. چهارمین خبرنامه رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در پکن ، 91
  9. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1310-1311