آستور پیازولا: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''آستور پیازولا''' متولد ۱۱ مارس ۱۹۲۱ در بندر ساحلی زیبای ماردل پلاتا است. وی از یک خانواده مهاجر ایتالیایی بود که بیشتر دوران کودکی‌اش را به همراه خانواده‌اش در نیویورک سپری کرد؛ همان مکانی‌که در سنین جوانی به موسیقی جاز و موسیقی یوهان سباس...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
متولد ۱۱ مارس ۱۹۲۱ در بندر ساحلی زیبای ماردل پلاتا است. وی از یک خانواده مهاجر ایتالیایی بود که بیشتر دوران کودکی‌اش را به همراه خانواده‌اش در نیویورک سپری کرد؛ همان مکانی‌که در سنین جوانی به موسیقی جاز و موسیقی یوهان سباستیان باخ علاقه‌مند شد. در سنین نوجوانی نواختن ساز باندنشون را آغاز کرد. در سن سیزده سالگی ملاقاتی با [[کارلوس گاردل]] مشهورترین شخصیت موسیقی تانگو داشت. وی از آستور خواست که در تور موسیقی او را همراهی‌کند. آستور در فیلمی به نام «روزی که مرا می‌خواستی» نقش یک پسر روزنامه‌فروش را ایفاکرد. در سال ۱۹۳۷ پیازولا به [[آرژانتین]] بازگشت و با گروه‌های موسیقی از جمله ارکستر آنیبال تروییلو به اجرای برنامه پرداخت. وی بعدها به عنوان بهترین نوازنده باندنئون و رهبر گروه در [[بوئنوس‌آیرس]] مطرح شد<ref name=":2">برگرفته از https://www.piazzolla.org</ref>. | |||
آرتور روبنشتاین پیانیست معروف که در آن زمان در [[بوئنوس‌آیرس]] زندگی می‌کرد به پیازولا پیشنهاد کردکه برای آموختن دروس آهنگسازی به آهنگساز آرژانتینی آلبرت جیناسترا مراجعه کند. بنابراین وی شاگرد جیناسترا شد و در سال ۱۹۵۳ در مسابقه آهنگسازی سمفونی [[بوئنوس‌آیرس]] شرکت کرد و موفق به کسب جایزه کمک هزینه تحصیلی در [[پاریس]] شد. بدین ترتیب بودکه به شاگردی نادیا بولانژه درآمد. این ستاره موسیقی فرانسوی زندگی پیازولا را در یک روز تغییر داد. معرفی دیدگاه جدید او درباره تانگو که تانگوی نو نامیده می‌شد، پیازولا را به شخصیتی جنجالی در عرصه موسیقی و سیاست مبدل ساخت. در [[آرژانتین]] مردم معتقد بودند:<blockquote>«در [[آرژانتین]] هر چیزی باید تغییر کند...به جز تانگو».</blockquote>و این نمونه‌ای از مقاومت در برابر او در میهنش بود، با این حال موسیقی او در اروپا و آمریکای ش[[مالی]] مقبول افتاد. بازنگری او در موسیقی تانگو از طرف گروه‌های آزادیخواه [[جامعه آرژانتین]] مورد ستایش قرار می‌گرفت. آن‌ها به موازات موسیقی انقلابی پیازولا جامعه را برای انقلاب سیاسی تحریک می‌کردند<ref name=":2" />. | |||
وی دوران نظام دیکتاتوری [[آرژانتین]] و سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ را در ایتالیا گذراند و بارها برای کارهای مختلف نظیر ضبط موسیقی‌هایش به [[آرژانتین]] بازگشت. پیازولا در سال ۱۹۹۲ فوت کرد. سبک تانگوی جدید پیازولا کاملا متمایز از تانگوی سنتی می‌باشد و مسائلی چون الحاق المان‌های موسیقی جاز، هارمونی گسترش یافته، دیسونانس‌های صوتی، کنتر پوآن جسورانه وگسترش بی‌محابای فرم‌های آهنگسازی، وجوه تمایز کار او از تانگوهای سنتی می‌باشد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص299-300.</ref>. | |||
==نیز نگاه کنید به== | |||
[[هنر آرژانتین]]؛ [[موسیقی در آرژانتین]]؛ [[مشاهیر موسیقیدان آرژانتینی]] | |||
==کتابشناسی== | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۴
متولد ۱۱ مارس ۱۹۲۱ در بندر ساحلی زیبای ماردل پلاتا است. وی از یک خانواده مهاجر ایتالیایی بود که بیشتر دوران کودکی‌اش را به همراه خانواده‌اش در نیویورک سپری کرد؛ همان مکانی‌که در سنین جوانی به موسیقی جاز و موسیقی یوهان سباستیان باخ علاقه‌مند شد. در سنین نوجوانی نواختن ساز باندنشون را آغاز کرد. در سن سیزده سالگی ملاقاتی با کارلوس گاردل مشهورترین شخصیت موسیقی تانگو داشت. وی از آستور خواست که در تور موسیقی او را همراهی‌کند. آستور در فیلمی به نام «روزی که مرا می‌خواستی» نقش یک پسر روزنامه‌فروش را ایفاکرد. در سال ۱۹۳۷ پیازولا به آرژانتین بازگشت و با گروه‌های موسیقی از جمله ارکستر آنیبال تروییلو به اجرای برنامه پرداخت. وی بعدها به عنوان بهترین نوازنده باندنئون و رهبر گروه در بوئنوس‌آیرس مطرح شد[۱].
آرتور روبنشتاین پیانیست معروف که در آن زمان در بوئنوس‌آیرس زندگی می‌کرد به پیازولا پیشنهاد کردکه برای آموختن دروس آهنگسازی به آهنگساز آرژانتینی آلبرت جیناسترا مراجعه کند. بنابراین وی شاگرد جیناسترا شد و در سال ۱۹۵۳ در مسابقه آهنگسازی سمفونی بوئنوس‌آیرس شرکت کرد و موفق به کسب جایزه کمک هزینه تحصیلی در پاریس شد. بدین ترتیب بودکه به شاگردی نادیا بولانژه درآمد. این ستاره موسیقی فرانسوی زندگی پیازولا را در یک روز تغییر داد. معرفی دیدگاه جدید او درباره تانگو که تانگوی نو نامیده می‌شد، پیازولا را به شخصیتی جنجالی در عرصه موسیقی و سیاست مبدل ساخت. در آرژانتین مردم معتقد بودند:
«در آرژانتین هر چیزی باید تغییر کند...به جز تانگو».
و این نمونه‌ای از مقاومت در برابر او در میهنش بود، با این حال موسیقی او در اروپا و آمریکای شمالی مقبول افتاد. بازنگری او در موسیقی تانگو از طرف گروه‌های آزادیخواه جامعه آرژانتین مورد ستایش قرار می‌گرفت. آن‌ها به موازات موسیقی انقلابی پیازولا جامعه را برای انقلاب سیاسی تحریک می‌کردند[۱].
وی دوران نظام دیکتاتوری آرژانتین و سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ را در ایتالیا گذراند و بارها برای کارهای مختلف نظیر ضبط موسیقی‌هایش به آرژانتین بازگشت. پیازولا در سال ۱۹۹۲ فوت کرد. سبک تانگوی جدید پیازولا کاملا متمایز از تانگوی سنتی می‌باشد و مسائلی چون الحاق المان‌های موسیقی جاز، هارمونی گسترش یافته، دیسونانس‌های صوتی، کنتر پوآن جسورانه وگسترش بی‌محابای فرم‌های آهنگسازی، وجوه تمایز کار او از تانگوهای سنتی می‌باشد[۲].
نیز نگاه کنید به
هنر آرژانتین؛ موسیقی در آرژانتین؛ مشاهیر موسیقیدان آرژانتینی
کتابشناسی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برگرفته از https://www.piazzolla.org
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص299-300.