جغرافیای طبیعی آرژانتین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
مساحت [[آرژانتین]] 2791810 کیلومتر مربّع است که تقریباً یک و نیم برابر مساحت ایران می‌باشد. از نظر وسعت، هشتمین کشور در جهان، دومین کشور در آمریکای جنوبی و چهارمین کشور در نیم‌کره‌ی غربی بعد از ایالات متّحده‌ی آمریکا، [[کانادا]] و برزیل است. این کشور از شمال به کشورهای برزیل، پاراگوئه و بولیوی و از مشرق به اقیانوس اطلس و اروگوئه و از مغرب و جنوب غربی به شیلی محدود می‌شود. طولانی‌ترین قسمت خاک آرژانتین حدود 3700 کیلومتر است که از شمالی‌ترین قسمت این کشور که در حقیقت مناطق حارّه‌ای جنوب آمازون می‌باشد، تا جنوبی‌ترین نقطه‌ی آن در نزدیک قطب جنوب امتداد دارد. عریض‌ترین بخش آن نیز حدود 1423 کیلومتر است. (،Leitner , 2000: 13)
[[پرونده:مپ آرژانتین.jpg|بندانگشتی|مپ آرژانتین - برگرفته از سایت NationOnline قابل بازیابی از : https://www.nationsonline.org/oneworld/map/argentina-administrative-map.htm]]
مساحت [[آرژانتین]] 2791810 کیلومتر مربّع است که تقریباً یک و نیم برابر مساحت ایران می‌باشد. از نظر وسعت، هشتمین کشور در جهان، دومین کشور در آمریکای جنوبی و چهارمین کشور در نیم‌کره‌ی غربی بعد از ایالات متّحده‌ی آمریکا، [[کانادا]] و برزیل است. این کشور از شمال به کشورهای برزیل، پاراگوئه و بولیوی و از مشرق به اقیانوس اطلس و اروگوئه و از مغرب و جنوب غربی به شیلی محدود می‌شود. طولانی‌ترین قسمت خاک [[آرژانتین]] حدود 3700 کیلومتر است که از شمالی‌ترین قسمت این کشور که در حقیقت مناطق حارّه‌ای جنوب آمازون می‌باشد، تا جنوبی‌ترین نقطه‌ی آن در نزدیک قطب جنوب امتداد دارد. عریض‌ترین بخش آن نیز حدود 1423 کیلومتر است<ref>Leitner, G. (2000). Argentina, Australia: Companion Travel Guide Book. P13.</ref>.


آرژانتین از برخی جهات خصوصیات مشابهی با ایالات متحده دارد که یکی از مهم‌ترین آن‌ها نابودسازی بومیان و جانشینی مهاجران بعد از کشف قارّه‌ی [[آمریکا]] است. از شباهت‌های دیگر می‌توان به نوع تقسیم‌بندی کشور، سیستم حکومت فدرالی و بالأخره رشد سریع شهرنشینی اشاره کرد. در این فصل در دو بخش مختلف به جغرافیای طبیعی و سپس جغرافیای انسانی این کشور اشاره خواهد شد.  
[[آرژانتین]] از برخی جهات خصوصیات مشابهی با [[ایالات متحده]] دارد که یکی از مهم‌ترین آن‌ها نابودسازی بومیان و جانشینی مهاجران بعد از کشف قارّه‌ی [[آمریکا]] است. از شباهت‌های دیگر می‌توان به نوع تقسیم‌بندی کشور، سیستم حکومت فدرالی و بالأخره رشد سریع شهرنشینی اشاره کرد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 27-28.</ref>.  


=== وضعیت جغرافیایی توپوگرافی: ===
=== [[توپوگرافی آرژانتین|وضعیت جغرافیایی توپوگرافی]] ===
خاک آرژانتین از دو بخش متمایز تشکیل شده است. یکی از آن‌ها نواحی کوهستانی غرب است که قسمتی از دامنه‌ی شرقی رشته‌کوه «آند» را شامل می‌شود و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آن‌ها آتشفشان است. این رشته‌کوه‌ها مرز غربی [[آرژانتین]] و شیلی را تشکیل می‌دهند و بلندترین قلّه‌ی آن «آکونکاگوا[1]» است که نزدیک به 7 هزار متر ارتفاع دارد و از مرتفع‌ترین قلل دنیا محسوب می‌شود. دامنه‌های شرقی آند با شیب ملایمی به دشت‌های مرکزی [[آرژانتین]] منتهی می‌شود که در آن‌ها ریزش باران بسیار کم است و قسمت عمده‌ی آن به‌ویژه استپ‌های پاتاگونیا[2] پوشیده شده است. (اصغری، 1374: 30)
خاک [[آرژانتین]] از دو بخش متمایز تشکیل شده است. یکی از آن‌ها نواحی کوهستانی غرب است که قسمتی از دامنه‌ی شرقی رشته‌کوه «آند» را شامل می‌شود و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آن‌ها آتشفشان است. این رشته‌کوه‌ها مرز غربی [[آرژانتین]] و شیلی را تشکیل می‌دهند و بلندترین قلّه‌ی آن «آکونکاگوا (Aconcagua)» است که نزدیک به 7 هزار متر ارتفاع دارد و از مرتفع‌ترین قلل دنیا محسوب می‌شود. دامنه‌های شرقی آند با شیب ملایمی به دشت‌های مرکزی [[آرژانتین]] منتهی می‌شود که در آن‌ها ریزش باران بسیار کم است و قسمت عمده‌ی آن به‌ویژه استپ‌های پاتاگونیا (Patagonia) پوشیده شده است<ref name=":0">اصغری، احمدرضا (1374).  [[آرژانتین]]، تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه]. ص30.</ref>.


قسمت دیگر، بخش جلگه‌ای مشرق است که از شمال به جنوب از عرض آن کاسته می‌شود. در شمال و جنوب یعنی در فلات‌های شاگو و پاتاگونیا زمین‌ها کم‌تر حاصل‌خیز و در قسمت مرکزی یعنی پامپاس بسیار حاصل‌خیز می‌باشد.  
قسمت دیگر، بخش جلگه‌ای مشرق است که از شمال به جنوب از عرض آن کاسته می‌شود. در شمال و جنوب یعنی در فلات‌های شاگو و پاتاگونیا زمین‌ها کم‌تر حاصل‌خیز و در قسمت مرکزی یعنی پامپاس بسیار حاصل‌خیز می‌باشد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 28.</ref>.  


=== مناطق جغرافیایی: ===
=== [[مناطق جغرافیایی آرژانتین|مناطق جغرافیایی]] ===
بسیاری از کتب و منابع، سرزمین [[آرژانتین]] را از نظر جغرافیایی به چهار منطقه‌ی اصلی تقسیم کرده‌اند. امّا اگر با در نظر گرفتن وضعیت آب و هوایی، تقسیم‌بندی را دقیق‌تر انجام دهیم، این سرزمین را از نقطه‌نظر جغرافیایی می‌توان در 6 بخش مختلف جای داد.[[فلات پامپاس]][3]:
بسیاری از کتب و منابع، سرزمین [[آرژانتین]] را از نظر جغرافیایی به چهار منطقه‌ی اصلی تقسیم کرده‌اند. امّا اگر با در نظر گرفتن وضعیت آب و هوایی، تقسیم‌بندی را دقیق‌تر انجام دهیم، این سرزمین را از نقطه‌نظر جغرافیایی می‌توان در 6 بخش مختلف جای داد.  


این منطقه را در گذشته‌های دور دشت علف‌خیز آمریکای جنوبی و در دهه‌های اخیر قلب اقتصادی [[آرژانتین]] دانسته‌اند. در ابتدا این دشت‌های وسیع را علف‌های پرپشت پوشانیده بود که محل زندگی بومیان و سرخ‌پوستان اصلی این سرزمین بود و در آن‌ها اسب‌های وحشی و برّه‌ی مرینوس را پرورش می‌دادند امّا پس از شکل‌بندی کشور [[آرژانتین]]، بومیان از این منطقه رانده شده و اروپاییان مهاجر در آن‌جا مستقر شدند. این منطقه‌ی وسیع در 250 مایلی [[بوئنوس‌آیرس]] قرار دارد.  
==== [[فلات پامپاس]] ====
[[فلات پامپاس]] (Pampas) را در گذشته‌های دور دشت علف‌خیز آمریکای جنوبی و در دهه‌های اخیر قلب اقتصادی [[آرژانتین]] دانسته‌اند. در ابتدا این دشت‌های وسیع را علف‌های پرپشت پوشانیده بود که محل زندگی بومیان و سرخ‌پوستان اصلی این سرزمین بود و در آن‌ها اسب‌های وحشی و برّه‌ی مرینوس را پرورش می‌دادند امّا پس از شکل‌بندی کشور [[آرژانتین]]، بومیان از این منطقه رانده شده و اروپاییان مهاجر در آن‌جا مستقر شدند. این منطقه‌ی وسیع در 250 مایلی [[بوئنوس‌آیرس]] قرار دارد.  


آب و هوای این دشت مرطوب و معتدل است. هوای این منطقه در زمستان نیز به اندازه‌ای سرد نمی‌شود که مانع چرای گاوها و احشام دیگر شود. به هر صورت در دوره‌ی شهرنشینی اوّلین بخشی که موتور محرّک اقتصادی کشور جدید [[آرژانتین]] بود، کشاورزی و دام‌پروری بود و این منطقه هنوز پس از چند صد سال قلب تپنده‌ی کشاورزی [[آرژانتین]] است.  
آب و هوای این دشت مرطوب و معتدل است. هوای این منطقه در زمستان نیز به اندازه‌ای سرد نمی‌شود که مانع چرای گاوها و احشام دیگر شود. به هر صورت در دوره‌ی شهرنشینی اوّلین بخشی که موتور محرّک اقتصادی کشور جدید [[آرژانتین]] بود، کشاورزی و دام‌پروری بود و این منطقه هنوز پس از چند صد سال قلب تپنده‌ی کشاورزی [[آرژانتین]] است.  


در اواخر قرن نوزده میلادی در نتیجه‌ی پیشرفت شبکه‌ی راه‌آهن و وسایل نقلیه‌ی تندرو و امکان منجمد نمودن گوشت و حمل آن با کشتی‌های یخچال‌دار، چهره‌ی این دشت تغییر اساسی پیدا کرد. گوسفندهای پشم‌دار جایگزین برّه‌های مرینوس و گاوهای سخت‌گوشت استخوانی تبدیل به گاوهای پروار گردیدند. نکته‌ی جالب این است که در این منطقه تقریباً هیچ رودخانه‌ی پرآبی وجود ندارد و آب حاصل از باران‌های وسیع به سرعت جذب خاک می‌شود. بدون شک پامپاس یکی از حاصل‌خیزترین نقاط جهان است. منطقه‌ی شرقی این دشت که از نظر آبیاری وضع بهتری دارد، از گذشته‌های دور محل تمرکز افراد و شرکت‌های معظم کشت و صنعت بوده و بیش‌ترین تولید کشاورزی [[آرژانتین]] را به خود اختصاص می‌دهد. وسعت این منطقه چیزی حدود یک چهارم کلّ خاک [[آرژانتین]] است. (اصغری، 1374: 30)
در اواخر قرن نوزده میلادی در نتیجه‌ی پیشرفت شبکه‌ی راه‌آهن و وسایل نقلیه‌ی تندرو و امکان منجمد نمودن گوشت و حمل آن با کشتی‌های یخچال‌دار، چهره‌ی این دشت تغییر اساسی پیدا کرد. گوسفندهای پشم‌دار جایگزین برّه‌های مرینوس و گاوهای سخت‌گوشت استخوانی تبدیل به گاوهای پروار گردیدند. نکته‌ی جالب این است که در این منطقه تقریباً هیچ رودخانه‌ی پرآبی وجود ندارد و آب حاصل از باران‌های وسیع به سرعت جذب خاک می‌شود. بدون شک پامپاس یکی از حاصل‌خیزترین نقاط جهان است. منطقه‌ی شرقی این دشت که از نظر آبیاری وضع بهتری دارد، از گذشته‌های دور محل تمرکز افراد و شرکت‌های معظم کشت و صنعت بوده و بیش‌ترین تولید کشاورزی [[آرژانتین]] را به خود اختصاص می‌دهد. وسعت این منطقه چیزی حدود یک چهارم کلّ خاک [[آرژانتین]] است.<ref name=":0" />


استان‌های بوئنوس‌آیرس، سانتافه[4]، لاپامپا[5] و بخش جنوب شرقی کوردوبا[6] در این منطقه واقع شده‌اند. یک بخش از پامپاس متوسّط سالیانه بیش از 1000 میلی‌متر باران را ثبت کرده است. مهم‌ترین محصولات کشاورزی پامپاس، گندم، ذرّت و دانه‌های روغنی است. در بخش دیگری از این منطقه‌ی وسیع، مهم‌ترین قطب صنعتی کشور واقع در استان‌های بوئنوس‌آیرس، سانتافه و کوردوبا قرار دارد. پامپاس پرجمعیت‌ترین بخش کشور است که بوئنوس‌آیرس با 12 میلیون نفر را نیز شامل می‌شود. با در نظر گرفتن این‌که [[آرژانتین]] مهم‌ترین صادرکننده‌ی ذرت و همچنین روغن‌های خوراکی در جهان است و افزودن این‌که مهم‌ترین منطقه‌ی تولید این محصولات پامپاس است، به ارزش این بخش از کشور بیشتر واقف خواهیم شد. (www.ign.gob.ar)مزوپوتامیا[7] (بین‌النّهرین):
استان‌های [[بوئنوس‌آیرس]]، سانتافه (Santa Fe)، لاپامپا (La Pampa) و بخش جنوب شرقی کوردوبا (Córdoba) در این منطقه واقع شده‌اند. یک بخش از پامپاس متوسّط سالیانه بیش از 1000 میلی‌متر باران را ثبت کرده است. مهم‌ترین محصولات کشاورزی پامپاس، گندم، ذرّت و دانه‌های روغنی است. در بخش دیگری از این منطقه‌ی وسیع، مهم‌ترین قطب صنعتی کشور واقع در استان‌های [[بوئنوس‌آیرس]]، سانتافه و کوردوبا قرار دارد. پامپاس پرجمعیت‌ترین بخش کشور است که [[بوئنوس‌آیرس]] با 12 میلیون نفر را نیز شامل می‌شود. با در نظر گرفتن این‌که [[آرژانتین]] مهم‌ترین صادرکننده‌ی ذرت و همچنین روغن‌های خوراکی در جهان است و افزودن این‌که مهم‌ترین منطقه‌ی تولید این محصولات پامپاس است، به ارزش این بخش از کشور بیشتر واقف خواهیم شد.<ref name=":1">برگرفته از https://www.ign.gob.ar</ref>


این منطقه استان‌های میسیونس[8]، کورینتس[9] و انتره ریوس[10] (بین دو رود) را شامل می‌شود. همانند بین‌النّهرین در خاورمیانه، این منطقه نیز بخشی حاصل‌خیز بین دو رودخانه‌ی اروگوئه و پارانا است. علاوه بر جنگل‌ها، دشت‌ها و مزارع، این منطقه بخش مهمی از مناطق حفاظت‌شده‌ی حیات وحش کشور را در خود جای داده است. این منطقه از [[آرژانتین]]، علاوه بر کشاورزی و دام‌داری به‌ویژه پرورش گاوهای گوشتی، به صنایع جنگلی و کاغذسازی در جهان شناخته شده است. (www.ign.gob.ar)چاکو[11]:
==== [[منطقه مزوپوتامیا|مزوپوتامیا (بین‌النّهرین)]] ====
[[منطقه مزوپوتامیا|مزوپوتامیا]] (Mezopotamia)(بین‌النّهرین)، شامل استان‌های میسیونس (Misiones)، کورینتس (Corrientes) و انتره ریوس (Entre Ríos) (بین دو رود) است. همانند بین‌النّهرین در خاورمیانه، این منطقه نیز بخشی حاصل‌خیز بین دو رودخانه‌ی اروگوئه و پارانا است. علاوه بر جنگل‌ها، دشت‌ها و مزارع، این منطقه بخش مهمی از مناطق حفاظت‌شده‌ی حیات وحش کشور را در خود جای داده است. این منطقه از [[آرژانتین]]، علاوه بر کشاورزی و دامداری به‌ویژه پرورش گاوهای گوشتی، به صنایع جنگلی و کاغذسازی در جهان شناخته شده است.<ref name=":1" />


از نظر جغرافیایی، قسمت شمالی [[آرژانتین]] را در بر می‌گیرد. پستی و بلندی‌های سطح زمین در این منطقه، کشاورزی را در مقایسه با منطقه‌ی پامپاس مشکل‌تر کرده است. وسعت منطقه‌ی چاکو بسیار کم‌تر از پامپاس است امّا به دلیل باران‌های انبوه، کشت برخی محصولات همچون پنبه، مرکّبات، و مته (چای خاص آرژانتینی) را امکان‌پذیر کرده است. این منطقه در جلگه‌ی پارانا و پاراگوئه واقع شده است و شامل استان‌های چاکو، فورموزا[12] و شمال سانتیاگو د استرو[13] است. متوسّط حرارت روزانه‌ی تابستان در این منطقه 23 درجه‌ی سانتیگراد است. پنبه، سبزیجات و پرورش احشام، مهم‌ترین صنایع کشاورزی این بخش از کشور است.کویو[14]:
==== [[منطقه چاکو|چاکو]] ====
[[منطقه چاکو]] (Gran Chaco) از نظر جغرافیایی، قسمت ش[[مالی]] [[آرژانتین]] را در بر می‌گیرد. پستی و بلندی‌های سطح زمین در این منطقه، کشاورزی را در مقایسه با منطقه‌ی پامپاس مشکل‌تر کرده است. وسعت [[منطقه چاکو|منطقه‌ چاکو]] بسیار کم‌تر از پامپاس است امّا به دلیل باران‌های انبوه، کشت برخی محصولات همچون پنبه، مرکّبات، و مته (چای خاص آرژانتینی) را امکان‌پذیر کرده است. این منطقه در جلگه‌ی پارانا و پاراگوئه واقع شده است و شامل استان‌های [[منطقه چاکو|چاکو]]، فورموزا (Formoza) و شمال سانتیاگو د استرو (Santiago del Estero) است. متوسّط حرارت روزانه‌ی تابستان در این منطقه 23 درجه‌ی سانتیگراد است. پنبه، سبزیجات و پرورش احشام، مهم‌ترین صنایع کشاورزی این بخش از کشور است.  
[[پرونده:Cuyo-707067.jpg|بندانگشتی|400x400پیکسل|کویو - برگرفته از سایت iStockPhoto قابل بازیابی از:https://www.istockphoto.com/nl/foto/red-rock-canyon-in-het-talampaya-nationaal-park-verklaard-unesco-world-heritage-site-gm937376128-256404206]]


کویو منطقه‌ی مرکزی و غربی کشور و استان‌های مندوسا[15]، سان لوییس[16] و سان خوان[17] را در بر می‌گیرد. قلّه‌ی مشهور آکونکاگوا در این استان قرار گرفته است. استان‌های مندوسا و سان خوان مهم‌ترین استان‌های تولید مواد معدنی در کشور است و پوشیده از حوضچه‌ها و چشمه‌های آب گرم است. برخی از منابع گاز کشور، صنایع فلزی و کارخانه‌های مواد غذایی [[آرژانتین]] در این بخش از کشور واقع شده‌اند. (www.ffyl.uncu.edu.ar)منطقه‌ی پاتاگونیا[18]:
==== [[منطقه کویو|کویو]] ====
[[منطقه کویو|کویو]] (Cuyo)منطقه‌ی مرکزی و غربی کشور و استان‌های مندوسا (Mendoza)، سان لوییس (San Luis) و سان خوان (San Juan) را در بر می‌گیرد. قلّه‌ی مشهور آکونکاگوا در این استان قرار گرفته است. استان‌های مندوسا و سان خوان مهم‌ترین استان‌های تولید مواد معدنی در کشور است و پوشیده از حوضچه‌ها و چشمه‌های آب گرم است. برخی از منابع گاز کشور، صنایع فلزی و کارخانه‌های مواد غذایی [[آرژانتین]] در این بخش از کشور واقع شده‌اند<ref name=":2">برگرفته از https://www.ffyl.uncu.edu.ar</ref>.
[[پرونده:Patagonia.jpg|بندانگشتی|پاتاگونیا - برگرفته از سایت mysocialbook قابل بازیابی از https://www.mysocialbook.com/blogs/ideas/patagonia-a-photographer-s-guide-to-an-inspirational-wonder]]


به عنوان منطقه‌ی جنوبی رودخانه‌ی کلرادو[19] بیش از 25 درصد از خاک [[آرژانتین]] را در بر می‌گیرد. پاتاگونیا که جنوبی‌ترین بخش کشور را در بر می‌گیرد، بسیار سرد است امّا در عین حال از بارش بسیار کمی برخوردار می‌باشد. میانگین بارش این منطقه حدود 250 میلی‌متر در سال است. البتّه این‌جا کم‌تر از 3 درصد از کل [[جمعیت آرژانتین]] را در خود جای داده است. کشاورزی بیشتر در بخش‌های آند انجام می‌شود. استحصال گاز، آلومینیوم و ماهی‌گیری عمده‌ی فعالیت‌های اقتصادی این بخش از کشور است. ادامه‌ی رشته‌کوه‌های آند در این بخش کوتاه‌تر از بخش‌های دیگر کشور است. پاتاگونیا شامل استان‌های ریونگرو[20]، نئوکن[21]، چوبوت[22]، سانتاکروز[23]، سرزمین آتش و جزایر اقیانوس اطلس جنوبی است.  
==== [[منطقه‌ پاتاگونیا]] ====
[[منطقه‌ پاتاگونیا]] (Patagonia) به عنوان منطقه‌ی جنوبی رودخانه‌ی کلرادو (Rio Colorado) بیش از 25 درصد از خاک [[آرژانتین]] را در بر می‌گیرد. [[منطقه‌ پاتاگونیا|پاتاگونیا]] که جنوبی‌ترین بخش کشور را در بر می‌گیرد، بسیار سرد است امّا در عین حال از بارش بسیار کمی برخوردار می‌باشد. میانگین بارش این منطقه حدود 250 میلی‌متر در سال است. البتّه این‌جا کم‌تر از 3 درصد از کل [[جمعیت آرژانتین]] را در خود جای داده است. کشاورزی بیشتر در بخش‌های آند انجام می‌شود. استحصال گاز، آلومینیوم و ماهی‌گیری عمده‌ی فعالیت‌های اقتصادی این بخش از کشور است. ادامه‌ی رشته‌کوه‌های آند در این بخش کوتاه‌تر از بخش‌های دیگر کشور است. [[منطقه‌ پاتاگونیا|پاتاگونیا]] شامل استان‌های ریونگرو (Rio Negro)، نئوکن (Neuquén)، چوبوت (Chubut)، سانتاکروز (Santa Cruz)، سرزمین آتش و جزایر اقیانوس اطلس جنوبی است.  


مالویناس و جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی که ذخایر عظم نفت و گاز این بخش از اقیانوس را در خود جای داده‌اند، هم‌اکنون تحت حاکمیت انگلیس قرار دارد. جزایر مالویناس جزو معدود مناطقی هستند که همچنان در کمیته‌ی استعمارزدایی سازمان ملل مطرح بوده و هر ساله در مورد آن‌ها قطعنامه صادر می‌شود. (اصغری، 1374: 36)
مالویناس و جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی که ذخایر عظم نفت و گاز این بخش از اقیانوس را در خود جای داده‌اند، هم‌اکنون تحت حاکمیت انگلیس قرار دارد. جزایر مالویناس جزو معدود مناطقی هستند که همچنان در کمیته‌ی استعمارزدایی سازمان ملل مطرح بوده و هر ساله در مورد آن‌ها قطعنامه صادر می‌شود.<ref>اصغری، احمدرضا (1374). [[آرژانتین]]. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه]. ص36.</ref>


شهر «اوشوایا[24]»، جنوبی‌ترین شهر جهان، در این بخش واقع است. همچنین جزیره‌ی بزرگ «سرزمین آتش»[25] که در قسمت انتهایی جنوب آمریکای جنوبی واقع شده و بین [[آمریکا]] و شیلی تقسیم گردیده است. خصیصه‌ی منطقه‌ی پاتاگونیا، دریاچه‌های زیبای یخچالی است که این منطقه را به یکی از قطب‌های گردشگری جهان تبدیل کرده است. (www.ign.gob.ar)
شهر «اوشوایا (Ushuaia)»، جنوبی‌ترین شهر جهان، در این بخش واقع است. همچنین جزیره‌ی بزرگ «سرزمین آتش» (Tierra del Fuego) که در قسمت انتهایی جنوب آمریکای جنوبی واقع شده و بین [[آمریکا]] و شیلی تقسیم گردیده است. خصیصه‌ی منطقه‌ی پاتاگونیا، دریاچه‌های زیبای یخچالی است که این منطقه را به یکی از قطب‌های گردشگری جهان تبدیل کرده است<ref name=":1" />.


[[شمال باختری آرژانتین]]:
==== [[شمال باختری آرژانتین]] ====
در مغرب و شمال باختری دشت‌های سرسبز پامپاس به منطقه‌ای برمی‌خوریم که از درخت‌های کولا و علف‌های نامناسب برای چرای احشام پوشیده شده‌اند. استان‌های واقع در بخش شمال غربی شامل خوخوی (Jujuy)، سالتا (Salta)، توکومان (Tucumán)، کاتامارکا (Catamarca) و لاریوخا (La Rioja) است. این منطقه در واقع مرتفع‌ترین بخش کشور است که قلّه‌های بزرگ کشور در آن واقع است<ref name=":2" />. میوه، دانه‌های روغنی، شراب، شکر، مواد معدنی، زیتون و گاز مهم‌ترین محصولات این بخش از کشور است.


در مغرب و شمال باختری دشت‌های سرسبز پامپاس به منطقه‌ای برمی‌خوریم که از درخت‌های کولا و علف‌های نامناسب برای چرای احشام پوشیده شده‌اند. استان‌های واقع در بخش شمال غربی شامل خوخوی[26]، سالتا[27]، توکومان[28]، کاتامارکا[29]و لاریوخا [30] است. این منطقه در واقع مرتفع‌ترین بخش کشور است که قلّه‌های بزرگ کشور در آن واقع است (www.ffyl.uncu.edu.ar). میوه، دانه‌های روغنی، شراب، شکر، مواد معدنی، زیتون و گاز مهم‌ترین محصولات این بخش از کشور است.
در پایان این بخش، ذکر این نکته حائز اهمیت است که [[آرژانتین]] بر مساحتی بالغ بر 970 هزار کیلومتر مربّع از قطب جنوب ادّعای حاکمیتی دارد و 4 پایگاه مطالعاتی در قطب جنوب دائر کرده است. البتّه بر اساس معاهده‌ی 1959 میلادی ادّعای حاکمیت نسبت به قطب جنوب به حالت تعلیق درآمده است و از نقطه‌نظر حقوقی، ادّعاهای حاکمیت در جنوبگان منطبق با اصول و موازین حقوق بین‌المللی نبوده و از مشروعیت لازم برخوردار نیست. در ضمن این ادّعا از طرف جامعه‌ی جهانی هم مورد شناسایی قرار نگرفته است. بنابراین به نظر می‌رسد چنین منطقه‌ای در زمره‌ی نواحی «بدون صاحب» (Res nullius) قرار نمی‌گیرد که به تبع آن از سوی کشورها قابل تصاحب و تملّک بوده باشد بلکه قطب جنوب به عنوان آخرین اقلیم دست‌نخوره و با توجّه به خصوصیات ویژه و اهمیت زیست‌محیطی، اقلیمی و امکانات بالقوّه‌ی اقتصادی قابلیت آن را دارد که تحت یک رژیم بین‌المللی قرار گیرد. از این رو نفع بشریت در نفی هرگونه ادّعای حاکمیت و بهره‌مندی منصفانه‌ی تمامی دولت‌ها از منابع و منافع حاصل از بهره‌برداری در این منطقه است<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 28-34.</ref>.


در پایان این بخش، ذکر این نکته حائز اهمیت است که [[آرژانتین]] بر مساحتی بالغ بر 970 هزار کیلومتر مربّع از قطب جنوب ادّعای حاکمیتی دارد و 4 پایگاه مطالعاتی در قطب جنوب دائر کرده است. البتّه بر اساس معاهده‌ی 1959 میلادی ادّعای حاکمیت نسبت به قطب جنوب به حالت تعلیق درآمده است و از نقطه‌نظر حقوقی، ادّعاهای حاکمیت در جنوبگان منطبق با اصول و موازین حقوق بین‌المللی نبوده و از مشروعیت لازم برخوردار نیست. در ضمن این ادّعا از طرف جامعه‌ی جهانی هم مورد شناسایی قرار نگرفته است. بنابراین به نظر می‌رسد چنین منطقه‌ای در زمره‌ی نواحی «بدون صاحب»[31] قرار نمی‌گیرد که به تبع آن از سوی کشورها قابل تصاحب و تملّک بوده باشد بلکه قطب جنوب به عنوان آخرین اقلیم دست‌نخوره و با توجّه به خصوصیات ویژه و اهمیت زیست‌محیطی، اقلیمی و امکانات بالقوّه‌ی اقتصادی قابلیت آن را دارد که تحت یک رژیم بین‌المللی قرار گیرد. از این رو نفع بشریت در نفی هرگونه ادّعای حاکمیت و بهره‌مندی منصفانه‌ی تمامی دولت‌ها از منابع و منافع حاصل از بهره‌برداری در این منطقه است.
=== عوارض طبیعی ===


=== عوارض طبیعی: ===
==== [[رودهای آرژانتین|رودخانه‌ها]] ====
در شمال شرقی کشور، چند رودخانه‌ی بزرگ وجود دارد. البتّه تعدادی از آن‌ها تنها جریان‌های فصلی هستند که به سمت شرق و اقیانوس اطلس سرازیرند امّا تعداد زیادی نیز به دریاچه‌ها و مرداب‌ها ریخته و یا جذب دشت‌های پامپاس و [[منطقه‌ پاتاگونیا|پاتاگونیا]] می‌شوند. چهار سیستم رودخانه‌ای اصلی در [[آرژانتین]] وجود دارد<ref name=":2" />.


==== رودخانه‌ها: ====
* رودخانه‌هایی که از رودخانه‌ی لاپلاتا (Rio la Plata) منشعب می‌شوند؛
در شمال شرقی کشور، چند رودخانه‌ی بزرگ وجود دارد. البتّه تعدادی از آن‌ها تنها جریان‌های فصلی هستند که به سمت شرق و اقیانوس اطلس سرازیرند امّا تعداد زیادی نیز به دریاچه‌ها و مرداب‌ها ریخته و یا جذب دشت‌های پامپاس و پاتاگونیا می‌شوند. چهار سیستم رودخانه‌ای اصلی در [[آرژانتین]] وجود دارد.  (www.ffyl.uncu.edu.ar)
* رودخانه‌هایی که از جریان آند سرچشمه می‌گیرند؛
* سیستم رودخانه‌های مرکزی کشور؛
* رودخانه‌هایی که از سیستم جنوبی به وجود آمده‌اند.


ـ رودخانه‌هایی که از رودخانه‌ی لاپلاتا[32] منشعب می‌شوند.
اینک به اختصار به معرّفی رودخانه‌های [[آرژانتین]] می‌پردازیم:
[[پرونده:Parana river.jpg|بندانگشتی|400x400پیکسل|Parana river - برگرفته از سایت tudopr قابل بازیابی از https://tudopr.com/a-historia-do-rio-parana]]


ـ رودخانه‌هایی که از جریان آند سرچشمه می‌گیرند.  
==== [[رود پارانا|پارانا]] ====
پارانا(Parana)، دومین رودخانه‌ی طولانی پس از آمازون در آمریکای جنوبی است که حدود 4900 کیلومتر طول دارد و بخشی از مرز میان برزیل و پاراگوئه و [[آرژانتین]] را شکل می‌دهد. در مسیر بالادست این رودخانه، آبشارهای متعدّد و زیبایی به وجود آمده است. پارانا در شمال [[آرژانتین]] به رودخانه‌ی ایگواسو می‌پیوندد. منطقه‌ ایگواسو به دلیل وجود آبشار عظیم «کاتاراتا ایگواسو» (Catarata Iguazu) در سرتاسر جهان شناخته شده است. این آبشار یکی از شگفتی‌های بزرگ طبیعی در جهان است که در مرز بین [[آرژانتین]] و برزیل قرار دارد. دو سوم آن در خاک [[آرژانتین]] واقع شده است. آبشار عظیم ایگواسو متشکّل از 275 آبشار پیوسته است که 80 متر ارتفاع دارند. این خلقت زیبا و خارق‌العاده مرتفع‌تر و گسترده‌تر از آبشار نیاگارا در مرز ایالات متّحده و [[کانادا]] است.<ref name=":2" /> شاخه‌های فرعی دیگری از پارانا که از غرب سرچشمه می‌گیرند؛ عبارتند از: Bermejo،Bermejito، Salado و Carcarañá.


ـ سیستم رودخانه‌های مرکزی کشور.
==== [[رود لاپلاتا|لاپلاتا]] ====
رودخانه لا پلاتا (La Plata) در شمال شرق واقع شده است و گفته می‌شود که وسیع‌ترین رودخانه جهان است. رودخانه‌ی لاپلاتا با مصب وسیع خود خلیج کوچکی را در اقیانوس اطلس تشکیل داده است.


ـ رودخانه‌هایی که از سیستم جنوبی به وجود آمده‌اند.
==== [[رود اروگوئه|اروگوئه]] ====
رودخانه‌ اروگوئه با طول بیش از 1600 کیلومتر بخشی از مرزهای بین [[آرژانتین]]، برزیل و اروگوئه می‌باشد.<ref name=":2" />


اینک به اختصار به معرّفی رودخانه‌های [[آرژانتین]] می‌پردازیم:الف) پارانا[33]:
==== [[رود پاراگوئه|پاراگوئه]] ====
 
پاراگوئه با رودخانه‌ی فرعی‌اش «پیلکو مایو» (Pilco Mayo) قسمت دیگری از مرز [[آرژانتین]] و پاراگوئه را تشکیل می‌دهد. طول این رودخانه 2550 کیلومتر می‌باشد و به سمت شمال پارانا، کورریتنس (Corrientes) و آلتو پارانا (پارانای علیا)(Alto Parana) در جریان بوده، به رودخانه‌ی لاپلاتا پیوسته و در نهایت به اقیانوس اطلس در شمال [[آرژانتین]] می‌ریزد.<ref name=":2" />
پارانا، دومین رودخانه‌ی طولانی پس از آمازون در آمریکای جنوبی است که حدود 4900 کیلومتر طول دارد و بخشی از مرز میان برزیل و پاراگوئه و [[آرژانتین]] را شکل می‌دهد. در مسیر بالادست این رودخانه، آبشارهای متعدّد و زیبایی به وجود آمده است. پارانا در شمال [[آرژانتین]] به رودخانه‌ی ایگواسو می‌پیوندد. منطقه‌ی ایگواسو به دلیل وجود آبشار عظیم «کاتاراتا ایگواسو»[34] در سرتاسر جهان شناخته شده است. این آبشار یکی از شگفتی‌های بزرگ طبیعی در جهان است که در مرز بین [[آرژانتین]] و برزیل قرار دارد. دو سوم آن در خاک [[آرژانتین]] واقع شده است. آبشار عظیم ایگواسو متشکّل از 275 آبشار پیوسته است که 80 متر ارتفاع دارند. این خلقت زیبا و خارق‌العاده مرتفع‌تر و گسترده‌تر از آبشار نیاگارا در مرز ایالات متّحده و [[کانادا]] است (www.ffyl.uncu.edu.ar). شاخه‌های فرعی دیگری از پارانا که از غرب سرچشمه می‌گیرند؛ عبارتند از: Bermejo،Bermejito، Salado و Carcarañá.ب) لا پلاتا[35]:
 
این رودخانه در شمال شرق واقع شده است و گفته می‌شود که وسیع‌ترین رودخانه جهان است. رودخانه‌ی لاپلاتا با مصب وسیع خود خلیج کوچکی را در اقیانوس اطلس تشکیل داده است.
 
ج) اروگوئه:
 
رودخانه‌ی اروگوئه با طول بیش از 1600 کیلومتر بخشی از مرزهای بین [[آرژانتین]]، برزیل و اروگوئه می‌باشد. (www.ffyl.uncu.edu.ar)
 
د) پاراگوئه:
 
پاراگوئه با رودخانه‌ی فرعی‌اش «پیلکو مایو»[36] قسمت دیگری از مرز [[آرژانتین]] و پاراگوئه را تشکیل می‌دهد. طول این رودخانه 2550 کیلومتر می‌باشد و به سمت شمال پارانا، کورریتنس[37] و آلتو پارانا (پارانای علیا)[38] در جریان بوده، به رودخانه‌ی لاپلاتا پیوسته و در نهایت به اقیانوس اطلس در شمال [[آرژانتین]] می‌ریزد.(همان)
 
ه) کلرادو:  


==== [[رود کلرادو|کلرادو]] ====
این رودخانه از کوه‌های آند سرچشمه گرفته و به اقیانوس اطلس می‌ریزد.
این رودخانه از کوه‌های آند سرچشمه گرفته و به اقیانوس اطلس می‌ریزد.


و) ریو نگرو (رود سیاه):
==== [[رود ریو نگرو(رود سیاه)|ریونگرو (رود سیاه)]] ====
 
این رودخانه نیز به اقیانوس اطلس می‌ریزد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 34-36.</ref>.  
این رودخانه نیز به اقیانوس اطلس می‌ریزد.  


2ـ1ـ3ـ2 دریاچه‌ها:
=== [[دریاچه های آرژانتین|دریاچه‌ها]] ===
دریاچه‌ی لوس‌لاگوس (Los Lagos)(منطقه‌ دریاچه‌ها) در مرز شیلی و [[آرژانتین]] در ناحیه‌ رشته‌کوه‌های آند واقع شده است و بسیاری از دریاچه‌های یخچالی که از کوه‌ها سرچشمه گرفته و پس از آن با آب باران پر آب شده را شامل می‌شود. مهم‌ترین این دریاچه‌ها، دریاچه‌ بوئنوس‌آیرس است که در جنوب [[آرژانتین]] واقع شده و مشترک با شیلی است. این بزرگ‌ترین دریاچه در کشور و پنجمین دریاچه‌ بزرگ در تمام آمریکای جنوبی است. مساحت آن ​ 2240 کیلومتر مربّع است. در همین امتداد دریاچه‌های دیگر عبارتند از سان مارتین (San Martin Lago)، دریاچه‌ ویدما (Lago Viedma) و در نهایت دریاچه‌ [[آرژانتین]]. دریاچه‌ اخیر دومین دریاچه در این منطقه با وسعت 1466 کیلومتر مربع است که فاصله‌ی زیادی از دریاچه‌ بوئنوس‌آیرس ندارد.<ref>اصغری، احمدرضا (1374). [[آرژانتین]]. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه]. ص39.</ref>


دریاچه‌ی لوس‌لاگوس[39] (منطقه‌ی دریاچه‌ها) در مرز شیلی و [[آرژانتین]] در ناحیه‌ رشته‌کوه‌های آند واقع شده است و بسیاری از دریاچه‌های یخچالی که از کوه‌ها سرچشمه گرفته و پس از آن با آب باران پر آب شده را شامل می‌شود. مهم‌ترین این دریاچه‌ها، دریاچه‌ی بوئنوس‌آیرس است که در جنوب [[آرژانتین]] واقع شده و مشترک با شیلی است. این بزرگ‌ترین دریاچه در کشور و پنجمین دریاچه‌ی بزرگ در تمام آمریکای جنوبی است. مساحت آن ​ 2240 کیلومتر مربّع است. در همین امتداد دریاچه‌های دیگر عبارتند از سان مارتین[40]، دریاچه‌ی ویدما[41] و در نهایت دریاچه‌ی [[آرژانتین]]. دریاچه‌ی اخیر دومین دریاچه در این منطقه با وسعت 1466 کیلومتر مربّع است که فاصله‌ی زیادی از دریاچه‌ی بوئنوس‌آیرس ندارد. (اصغری، 1374: 39)
یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های نمک آمریکای جنوبی نیز در [[آرژانتین]] واقع شده است. دریاچه‌ چیکیتا (Chiquita Lago) (دریاچه‌ کوچولو) در مرکز [[آرژانتین]] واقع شده و مساحت آن سال به سال و فصل به فصل متفاوت است امّا در پرآب‌ترین دوره، مساحت آن به 5770 کیلومتر مربع رسیده است.  


یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های نمک آمریکای جنوبی نیز در [[آرژانتین]] واقع شده است. دریاچه‌ی چیکیتا[42] (دریاچه‌ی کوچولو) در مرکز [[آرژانتین]] واقع شده و مساحت آن سال به سال و فصل به فصل متفاوت است امّا در پرآب‌ترین دوره، مساحت آن به 5770 کیلومتر مربّع رسیده است.  
مخزن ایجاد شده توسّط سدّ «چوکون» (Chucon) که بر روی رودخانه‌ی ریونگرو ایجاد شده است، بزرگ‌ترین دریاچه‌ی مصنوعی [[آرژانتین]] را ایجاد کرده است<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.36-37.</ref>.


مخزن ایجاد شده توسّط سدّ «چوکون»[43] که بر روی رودخانه‌ی ریونگرو ایجاد شده است، بزرگ‌ترین دریاچه‌ی مصنوعی [[آرژانتین]] را ایجاد کرده است.
=== [[ارتفاعات آرژانتین|کوه‌ها]] ===
 
==== کوه‌ها: ====
خاک [[آرژانتین]] از این نقطه‌نظر از دو قسمت متمایز تشکیل شده است؛ یکی نواحی کوهستانی مغرب که قسمتی از دامنه‌های شرقی سلسله‌جبال آند می‌باشد و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آن‌ها آتشفشانی است. کوه‌های آند منطقه‌ی وسیعی از فلات خشک بولیوی در شمال تا سلسله‌جبال پوشیده از برف و یخ در قسمت جنوبی پاتاگونیا کشیده شده است.  
خاک [[آرژانتین]] از این نقطه‌نظر از دو قسمت متمایز تشکیل شده است؛ یکی نواحی کوهستانی مغرب که قسمتی از دامنه‌های شرقی سلسله‌جبال آند می‌باشد و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آن‌ها آتشفشانی است. کوه‌های آند منطقه‌ی وسیعی از فلات خشک بولیوی در شمال تا سلسله‌جبال پوشیده از برف و یخ در قسمت جنوبی پاتاگونیا کشیده شده است.  


آند آرژانتینی شامل برخی از بلندترین رشته‌کوه‌ها در آمریکای جنوبی است که از جمله قلل مرتفع آن می‌توان به «بونه ته»[44] با 6872 متر ارتفاع و یا «اوخوس دل سالادو»[45] با 6893 متر، «مرسه داریو»[46] و بالأخره «قلّه‌ی آکونکاگوا»[47] با6960 متر که بلندترین قلّه در این قارّه و در کل نیم‌کره‌ی غربی است، اشاره نمود. اغلب این قلّه‌ها در جنوب غربی سان خوان در نزدیکی مرز شیلی قرار دارد. (www.ffyl.uncu.edu.ar)
آند آرژانتینی شامل برخی از بلندترین رشته‌کوه‌ها در آمریکای جنوبی است که از جمله قلل مرتفع آن می‌توان به «بونه ته» (Bonete) با 6872 متر ارتفاع و یا «اوخوس دل سالادو» (Ojos del Salado) با 6893 متر، «مرسه داریو» (Mercedario) و بالأخره «قلّه‌ی آکونکاگوا» (Acuncagua) با6960 متر که بلندترین قلّه در این قارّه و در کل نیم‌کره‌ی غربی است، اشاره نمود. اغلب این قلّه‌ها در جنوب غربی سان خوان در نزدیکی مرز شیلی قرار دارد.<ref name=":2" />


در سراسر رشته‌کوه آند که شیلی و [[آرژانتین]] را از یکدیگر جدا می‌سازد، بیش از 1800 آتشفشان قرار دارد که 28 آتشفشان آن فعّال می‌باشد. بدین معنی که حدود یک پنجم از آتشفشان‌های فعّال روی زمین در این منطقه واقع شده است.
در سراسر رشته‌کوه آند که شیلی و [[آرژانتین]] را از یکدیگر جدا می‌سازد، بیش از 1800 آتشفشان قرار دارد که 28 آتشفشان آن فعّال می‌باشد. بدین معنی که حدود یک پنجم از آتشفشان‌های فعّال روی زمین در این منطقه واقع شده است.


پاتاگونیا، منطقه‌ی جنوب [[آرژانتین]]، ترکیبی از استپ‌ها و مناطق یخ‌بندان است. پارک ملّی گلاسیارس[48] یا پارک ملّی یخچال در نزدیکی مرز شیلی، جزو منطقه‌ی پاتاگونیا محسوب می‌شود که در آن حدود 300 یخچال طبیعی تشکیل‌دهنده‌ی بخشی از کلاهک یخی پاتاگونیا به وسعت (21760 km2) می‌باشد. این کلاهک‌های یخی به سمت اقیانوس آرام حرکت می‌کنند. این کلاهک‌ها از بخش آند بزرگ در نیم‌کره‌ی جنوبی در خارج از قارّه‌ی قطب جنوب جدا شده‌اند. سیزده یخچال طبیعی نیز دریاچه‌های این منطقه را تغذیه می‌کنند. یخچال اوپسالا[49]، با60 کیلومتر طول و 10 کیلومتر عرض بزرگ‌ترین یخچال در آمریکای جنوبی می‌باشد که در «دریاچه‌ی [[آرژانتین]]»[50] شناور است و تنها از طریق کشتی قابل دسترسی است. یخچال بزرگ بعدی با 8/4 کیلومتر عرض، یخچال پریتو مورنو[51] نام دارد که حدود 35 کیلومتر در داخل دریاچه‌ی [[آرژانتین]] امتداد داشته و به شکل یک سدّ طبیعی در دریاچه است.  
پاتاگونیا، منطقه‌ی جنوب [[آرژانتین]]، ترکیبی از استپ‌ها و مناطق یخ‌بندان است. پارک ملّی گلاسیارس (Glaciares) یا پارک ملّی یخچال در نزدیکی مرز شیلی، جزو منطقه‌ی پاتاگونیا محسوب می‌شود که در آن حدود 300 یخچال طبیعی تشکیل‌دهنده‌ی بخشی از کلاهک یخی پاتاگونیا به وسعت (21760 کیلومتر مربع) می‌باشد. این کلاهک‌های یخی به سمت اقیانوس آرام حرکت می‌کنند. این کلاهک‌ها از بخش آند بزرگ در نیم‌کره‌ی جنوبی در خارج از قارّه‌ی قطب جنوب جدا شده‌اند. سیزده یخچال طبیعی نیز دریاچه‌های این منطقه را تغذیه می‌کنند. یخچال اوپسالا (Upsala)، با 60 کیلومتر طول و 10 کیلومتر عرض بزرگ‌ترین یخچال در آمریکای جنوبی می‌باشد که در «دریاچه‌ی [[آرژانتین]]» (Lago Argentino) شناور است و تنها از طریق کشتی قابل دسترسی است. یخچال بزرگ بعدی با 4/8 کیلومتر عرض، یخچال پریتو مورنو (Perito Moreno) نام دارد که حدود 35 کیلومتر در داخل دریاچه‌ی [[آرژانتین]] امتداد داشته و به شکل یک سدّ طبیعی در دریاچه است.  


رشته‌کوه‌های کوچک‌تری نیز در مرکز آمریکای جنوبی قرار دارند و بخشی از آن نیز از [[آرژانتین]] عبور کرده و تقسیم کننده‌ی بین منطقه‌ی پاتاگونیا در جنوب و دشت شمال شرقی کشور است. از غرب به شرق این رشته‌کوه‌ها عبارتند از: Sierra LihuelـCalel، Sierra de la Ventana و Sierra del Tandil.  
رشته‌کوه‌های کوچک‌تری نیز در مرکز آمریکای جنوبی قرار دارند و بخشی از آن نیز از [[آرژانتین]] عبور کرده و تقسیم کننده‌ بین منطقه‌ی پاتاگونیا در جنوب و دشت شمال شرقی کشور است. از غرب به شرق این رشته‌کوه‌ها عبارتند از: Sierra LihuelـCalel، Sierra de la Ventana و Sierra del Tandil.<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.37-38.</ref>
=== [[ناهمواری های آرژانتین|فلات‌ها]] ===
فلات سومون[[کورا]] (Sumuncura) از تپّه‌ها و درّه‌های متعدّد پوشیده شده است که در سراسر استان‌های ریو نگرو و چوبوت امتداد دارد. این منطقه تغییرات آب و هوایی شدیدی بین ماه‌های زمستان و تابستان دارد.  


==== فلات‌ها: ====
فلات کوچک‌تر آتاکاما (Atacama) واقع در شرق رشته‌کوه‌های آند در شمال [[آرژانتین]] و به سمت شرق و شهر سان میگل توکومان گسترده شده است<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.39.</ref>.
فلات سومون[[کورا]][52] از تپّه‌ها و درّه‌های متعدّد پوشیده شده است که در سراسر استان‌های ریو نگرو و چوبوت امتداد دارد. این منطقه تغییرات آب و هوایی شدیدی بین ماه‌های زمستان و تابستان دارد.  


فلات کوچک‌تر آتاکاما[53] واقع در شرق رشته‌کوه‌های آند در شمال [[آرژانتین]] و به سمت شرق و شهر سان میگل توکومان گسترده شده است.
=== [[آب و هوای آرژانتین|آب و هوا]] ===
[[آرژانتین]] در منطقه‌ی معتدله قرار گرفته است ولی به واسطه‌ی عرض جغرافیایی مختلف و پستی و بلندی و دوری و نزدیکی به دریا، آب و هوای گوناگونی دارد؛ چنان‌که در ناحیه‌ی چاکو، آب و هوا در زمستان‌ها ملایم و در تابستان‌ها گرم است، در ناحیه‌ی پامپاس آب و هوا معتدل و دارای زمستان‌های نسبتاً سردی است و در پاتاگونیا آب و هوا بیابانی و متغیّر است. [[منطقه چاکو|ناحیه‌ چاکو]] بالاترین درجه‌ی حرارت را در آمریکای جنوبی داراست.<ref>اصغری، احمدرضا (1389). [[آرژانتین]]. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه]</ref>


=== آب و هوا: ===
ریزش باران در مناطق مختلف کشور متفاوت است و از منطقه‌ پامپاس با بیش از یک هزار میلی‌متر باران سالیانه تا برخی مناطق با حدود 250 میلی‌متر متغیّر است. در نواحی خشک کشاورزی فقط با آبیاری امکان‌پذیر است. به صورت کلّی، ژانویه گرم‌ترین فصل سال و ماه‌های ژوئن و جولای سردترین ماه‌های سال در این کشور می‌باشند<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 39.</ref>.  
[[آرژانتین]] در منطقه‌ی معتدله قرار گرفته است ولی به واسطه‌ی عرض جغرافیایی مختلف و پستی و بلندی و دوری و نزدیکی به دریا، آب و هوای گوناگونی دارد؛ چنان‌که در ناحیه‌ی چاکو، آب و هوا در زمستان‌ها ملایم و در تابستان‌ها گرم است، در ناحیه‌ی پامپاس آب و هوا معتدل و دارای زمستان‌های نسبتاً سردی است و در پاتاگونیا آب و هوا بیابانی و متغیّر است. ناحیه‌ی چاکو بالاترین درجه‌ی حرارت را در آمریکای جنوبی داراست. (دفتر مطالعات سیاسی بین‌المللی وزارت امور خارجه، 1389)


ریزش باران در مناطق مختلف کشور متفاوت است و از منطقه‌ی پامپاس با بیش از یک هزار میلی‌متر باران سالیانه تا برخی مناطق با حدود 250 میلی‌متر متغیّر است. در نواحی خشک کشاورزی فقط با آبیاری امکان‌پذیر است. به صورت کلّی، ژانویه گرم‌ترین فصل سال و ماه‌های ژوئن و جولای سردترین ماه‌های سال در این کشور می‌باشند.
=== [[جغرافیای سیاسی آرژانتین]] ===


=== دعاوی مرزی و جغرافیایی [[آرژانتین]]: ===
==== دعاوی مرزی و جغرافیایی [[آرژانتین]] ====
کشف میلیاردها بشکه نفت در فلات قارّه‌ی اطلس جنوبی و بالأخص فلات قارّه‌ی دریایی کشورهای برزیل و [[آرژانتین]]، این منطقه را مجدّداً به منطقه‌ای استراتژیک تبدیل نمود. علاوه بر آن افزایش قیمت جهانی نفت تا بیش از 120 دلار در هر بشکه باعث شد که ذخایری که قبلاً کشف شده بود و به دلیل هزینه‌های گزاف استخراج از نقطه‌نظر اقتصادی مقرون به صرفه نبود، مجدّداً مورد توجّه واقع شود. از جمله‌ی این مناطق، جزایر مالویناس است. طبق مطالعات انجام شده، وجود بیش از 60 میلیارد بشکه نفت در بخش‌های شمالی این جزایر به اثبات رسیده است. این موضوع به همراه دلایل متعدّد دیگر باعث شد که مجدّداً آتش اختلاف [[آرژانتین]] و انگلیس بر سر مالکیت بر این جزایر در سال‌های 2011 و 2012 به اوج برسد. به دلایل فوق‌الذّکر در قسمت پایانی این بخش لازم است به صورتی بسیار خلاصه از نقطه‌نظر سیاسی و حقوقی به این موضوع اشاره شود. ضمن این‌که [[آرژانتین]] این جزایر را جزئی لاینفک از سرزمین خود می‌داند و طبیعتاً باید به آن پرداخته شود.  
کشف میلیاردها بشکه نفت در فلات قارّه‌ی اطلس جنوبی و بالأخص فلات قارّه‌ی دریایی کشورهای برزیل و [[آرژانتین]]، این منطقه را مجدّداً به منطقه‌ای استراتژیک تبدیل نمود. علاوه بر آن افزایش قیمت جهانی نفت تا بیش از 120 دلار در هر بشکه باعث شد که ذخایری که قبلاً کشف شده بود و به دلیل هزینه‌های گزاف استخراج از نقطه‌نظر اقتصادی مقرون به صرفه نبود، مجدّداً مورد توجّه واقع شود. از جمله‌ی این مناطق، جزایر مالویناس است. طبق مطالعات انجام شده، وجود بیش از 60 میلیارد بشکه نفت در بخش‌های شمالی این جزایر به اثبات رسیده است. این موضوع به همراه دلایل متعدّد دیگر باعث شد که مجدّداً آتش اختلاف [[آرژانتین]] و انگلیس بر سر مالکیت بر این جزایر در سال‌های 2011 و 2012 به اوج برسد. به دلایل فوق‌الذّکر در قسمت پایانی این بخش لازم است به صورتی بسیار خلاصه از نقطه‌نظر سیاسی و حقوقی به این موضوع اشاره شود. ضمن این‌که [[آرژانتین]] این جزایر را جزئی لاینفک از سرزمین خود می‌داند و طبیعتاً باید به آن پرداخته شود.  


[[جزاير مالويناس|جزایر مالویناس]][54]:
==== [[جزاير مالويناس|جزایر مالویناس]] ====
 
جزایر مالویناس(Islas Malvinas) (نام آرژانتینی) و یا فالکلند (Falkland Islands)(نام انگلیسی)، شامل مجموعه‌ای نزدیک به 1000 جزیره‌ی کوچک و بزرگ است که در اقیانوس منجمد جنوبی قرار دارند. این جزایر در حدود 483 کیلومتری از سواحل [[آرژانتین]]، 1080 کیلومتری غربی جورجیای جنوبی و 940 کیلومتری شمالی از قطب جنوب مجمع‌الجزایر پنگوئن (Pinguin) قرار دارد. جزایر مالویناس از دو جزیره‌ی اصلی شرقی و غربی تشکیل شده است. بندر استانلی (Stanley) به عنوان پایتخت مالویناس شناخته می‌شود.<ref>برگرفته از https://www.mrecic.gov.ar</ref>
جزایر مالویناس (نام آرژانتینی) و یا فالكلند[55] (نام انگلیسی)، شامل مجموعه‌ای نزدیك به 1000 جزیره‌ی كوچك و بزرگ است كه در اقیانوس منجمد جنوبی قرار دارند. این جزایر در حدود 483 كیلومتری از سواحل [[آرژانتین]]، 1080 كیلومتری غربی جورجیای جنوبی و 940 كیلومتری شمالی از قطب جنوب مجمع‌الجزایر پنگوئن[56] قرار دارد. جزایر مالویناس از دو جزیره‌ی اصلی شرقی و غربی تشكیل شده است. بندر استانلی[57] به عنوان پایتخت مالویناس شناخته می‌شود. (www.mrecic.gov.ar)
 
در سال‌های اخیر، بحث در مورد اهمیت قطب جنوب به صورت فزاینده نه تنها بین دانشمندان و محقّقین افزایش یافته است، بلکه سیاستمداران نیز علاقه‌ای خاص به قطب جنوب نشان داده‌اند. با در نظر گرفتن این موضوع می‌توان به اهمیت جزایر نزدیك به این منطقه از جمله مالویناس و نقش آن در ایجاد پایگاه‌های بزرگ نظامی و راه‌های مراسلاتی تجاری كه از این جزایر خواهد گذشت، پی برد. از سوی دیگر، داشتن حاكمیت بر این مناطق می‌تواند توجیه كننده‌ی ادّعاهای ارضی كشورهای مالك بر بخشی از قطب جنوب به عنوان بخشی از قلمرو سرزمینی مدّعیان باشد. (طلایی، 1385: 105)
 
اکتشاف نفت در منطقه‌ی مالویناس در سال 1918 میلادی آغاز شد. در اوایل دهه‌ی 1990 میلادی مشخص گردید که مناطق اطراف جزایر مالویناس، به‌ویژه بستر شمالی، برخوردار از ذخایر عظیم نفتی می‌باشند امّا قیمت پایین جهانی نفت، تکنولوژی‌های مورد نیاز استخراج از اعماق بستر اقیانوس و بالأخره هزینه‌ی بالای استخراج، ادامه‌ی کار بر روی این پروژه‌ی غیر اقتصادی را متوقّف کرد.
 
افزایش قیمت جهانی نفت و کاهش ذخایر مناطق دریای شمال، باعث علاقه‌مندی مجدّد انگلیس در ابتدای قرن بیست و یکم بر فعالیت در حوزه‌ی مهم نفتی مالویناس شد. نتیجه‌ی تحقیقات انجام شده نشان داد که در منطقه‌ای در شمال مالویناس بیش از 60 میلیارد بشکه نفت وجود دارد. بر این اساس، در منطقه‌ی شمال و در کم‌تر از 160 مایلی نفت در عمق 500 متری و در بستر جنوبی در عمق 3000 متری قابل استخراج است. در نتیجه شرکت نفت و گاز فالکلند در سال 2010 میلادی فعّالیت مجدّدی را آغاز نمود و با مهاجرت صدها کارگر نفتی عمدتاً اسکاتلندی به این جزایر، فعالیت برای استخراج نفت شدّت گرفت. (www.minutouno.com.ar)
 
پافشاری [[آرژانتین]] در خصوص جزایر مالویناس یک اهمیت سیاسی نیز برای آن کشور به همراه داشته است و آن دمیدن روح ملّیت در کالبد شهروندان آرژانتینی است. در واقع [[آرژانتین]] متشکّل از مهاجرانی است که از سال 1870 شروع به مهاجرت به این کشور نموده و عمده‌ی آن‌ها در سده‌ی قبل به این کشور مهاجرت نموده‌اند و همچنان ملّیت خود را کشور مبدأ می‌دانند. بنابراین همچنان روح دولت ـ ملّت در بین مردم [[آرژانتین]] دیده نمی‌شود. گفته می‌شود که یکی از دلایل آغاز جنگ مالویناس، پافشاری بر چنین موضوعی بوده است. به هرحال دولت‌های آرژانتینی علاقه‌مندند، مالویناس سمبل هویّت و روح ملّی آرژانتینی باشد.
 
ه) مروری بر تاریخچه‌ی جزایر و ادّعاهای ارضی بر جزایر:
 
   جزایر مالویناس دارای تاریخچه‌ای طولانی و پیچیده از ادّعاهای ارضی كشورهای [[فرانسه]]، [[اسپانیا]]، انگلستان و [[آرژانتین]] بعد از اسقلال از [[اسپانیا]] در سال 1817 میلادی می‌باشد. این منطقه تا سال 1811 میلادی تحت اداره‌ی نایب‌السّلطنه ریودلاپلاتا بود. با خروج [[اسپانیا]] از این مناطق در سال 1811 میلادی و استقلال [[آرژانتین]] در سال 1816 میلادی، بوئنوس‌آیرس ادّعای حاكمیت بر جزایر مذكور را اعلام كرد. در تاریخ 1820 میلادی كلنل دیوید جویت[58]، پرچم اتّحادیه‌ی ایالات ریو دلاپلاتا (كه بعدها تحت عنوان كشور [[آرژانتین]] شناخته شد) را در بندر لوویس برافراشت. او به دریانوردان انگلیسی و آمریكایی اخطار كرد که حقّ ماهی‌گیری در آب‌های این جزایر را ندارند و به بوئنوس‌آیرس بازگشت. این موضوع مورد اعتراض دریانوردان قرارگرفت و اخطارها را مورد توجّه قرار ندادند. بعد از این رخداد اختلافات سیاسی میان حكومت محلّی وابسته به بوئنوس‌آیرس و ماهی‌گیران آمریكایی بالا گرفت و در یكی از درگیری‌ها در سال 1826 میلادی كشتی جنگی آمریكایی، تأسیسات ساحلی آرژانتینی‌ها را در این جزایر مورد هدف قرار داد. در سال 1833 میلادی نیروی دریایی انگلستان با مداخله‌ی نظامی در جزیره كنترل آن را به دست گرفت و مرحله‌ی استقرار جمعیت انگلیسی را در جزایر آغاز كرد. (www.minutouno.com.ar)
 
   در آوریل 1982 میلادی، حكومت نظامیان [[آرژانتین]] به جزایر مالویناس و دیگر قلمروهای انگلیس در آتلانتیك جنوبی (جورجیای جنوبی و جزایر ساندویج جنوبی) حمله كرد. برخی اعتقاد دارند این اقدام نظامیان آرژانتینی برای منحرف كردن اذهان عمومی مردم این كشور از مسائل داخلی به‌ویژه مسائل اقتصادی كشور بوده است. همچنین زمام‌داران آرژانتینی روی ضعف حضور نظامی انگلیسی‌ها در جزیره و حمایت آمریكایی‌ها حساب كرده بودند.
 
حمله‌ی نظامی [[آرژانتین]] از سوی شورای امنیت سازمان ملل محكوم شد. در جلسه‌ی روز سوم آوریل، شورای امنیت طیّ قطعنامه‌ای خواستار ترك مخاصمه، آتش‌بس فوری و خروج نیروهای آرژانتینی از طرفین شد و از انگلیس و [[آرژانتین]] درخواست كرد تا برای حلّ اختلافات، مذاکرات خود را در اسرع وقت از سر بگیرند. واكنش دولت‌های آمریكای لاتین، به جز شیلی، در قبال این حمله، جانب‌دارانه و در حمایت از [[آرژانتین]] بود. كشورهای اروپایی، مشترك‌المنافع انگلیس و ایالات متّحده‌ی آمریكا از انگلیس حمایت كردند. در روز 3 آوریل همچنین كابینه‌ی دولت انگلیس به رهبری خانم تاچر در جلسه‌ی مشتركی با پارلمان، اعزام نیروهای نظامی برای رفع اشغال جزایر را تصویب كرد. میشل فوت رهبر حزب كارگر از تصمیم دولت تاچر پشتیبانی كرد و اظهار داشت این وظیفه‌ی اخلاقی، سیاسی و هر وظیفه‌ی دیگر است تا به مردم جزایر فالكلند اطمینان دهد كه آن‌ها می‌توانند در چارچوب مشاركت با انگلستان به زندگی خود به همان صورتی كه تمایل دارند ادامه دهند. (همان)
 
در تاریخ 25 آوریل، نیروهای انگلیسی عملیات خود را آغاز کردند و توانستند جزیره‌ی جورجیای جنوبی را مجدّداً به اشغال خود درآورند. پس از آن تهاجم‌های وسیع دریایی و هوایی به بندر استانلی آغاز شد. نیروهای آرژانتینی با تجهیزات قدیمی خود دو ماه در مقابل نیروهای مجهّز انگلیسی مقاومت كردند و توانستند ضربات سهمگینی را به آنان وارد نمایند. در این نبردها نزدیك به 50 فروند كشتی جنگی و پشتیبانی انگلیسی از جمله یك زیردریایی اتمی غرق شد. سرانجام نیروهای آرژانتینی با 650 كشته در تاریخ 14 ژوئن مقاومت خود را شکسته و تسلیم شدند. با ورود نیروهای انگلیسی به بندر استانلی فرمانده‌ی نیروهای انگلیسی طیّ پیامی به لندن اعلام كرد: «جزایر فالكلند یكبار دیگر تحت اداره‌ی ساكنینش قرار گرفت. خدا ملكه را حفظ نماید!» پس از پایان جنگ، انگلیس نیروهای نظامی خود را در جزایر افزایش داد و پایگاه مونت پلازانت[59] را احداث كرد. (ضیایی، 1387)
 
شكست در جنگ مالویناس موجب بروز اعتراضات مردمی در [[آرژانتین]] شد و سقوط دولت نظامیان را در سال 1983 میلادی در پی داشت. از سال 2002 میلادی در بیستمین سالگرد جنگ مالویناس، موضوع اعاده‌ی حاكمیت [[آرژانتین]] بر جزایر مالویناس، به عنوان بحثی مهم و حیثیتی برای کشور در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری توسّط نستور کرچنر مطرح شد. کرچنر پس از روی کار آمدن بارها از این موضوع برای افزایش اتّحاد عمومی و مقبولیت دولت خود بهره برد ولی سعی نمود تا حدّی در این موضوع پیش رود که روابط این کشور با انگلیس نیز لطمه‌ای نبیند. همسر او (خانم کریستینا کرچنر) که به عنوان جانشینش انتخاب شد نیز همین رویّه را ادامه داد. در سال 2010 میلادی دولت انگلیس حفّاری‌ها در بخش‌هایی از جزایر را برای اکتشاف و استخراج نفت آغاز نمود و این موضوع شعله‌ور شدن مجدّد آتش اختلافات را به دنبال داشت.
 
=== جاذبه‌ها و دیدنی‌های طبیعی: ===
بیش‌ترین تعداد جهانگردان وارده به [[آرژانتین]] را گردشگرانی تشکیل می‌دهند که به دنبال بازدید از مناظر طبیعی این کشور می‌باشند. شهر «اوشائایا» نزدیک‌ترین شهر به قطب جنوب و در واقع جنوبی‌ترین شهر جهان، مقصد بسیاری از گردشگران قطب جنوب است. در عین حال، آبشار کاتاراتا وسیع‌ترین آبشار جهان نیز در این کشور قرار دارد. بوئنوس‌آیرس، کوردوبا، روزاریو و مندوسا مهم‌ترین مقاصد توریست‌های شهری محسوب می‌شوند. کوردوبا یکی از صنعتی‌ترین شهرهای کشور و در عین حال جزء مدرن‌ترین آن‌ها می‌باشد که با قرار گرفتن در قلب کشور از زیباترین مناظر طبیعی کوهستانی نیز بهره می‌برد.
 
سواحل [[آرژانتین]] نیز در کنار سواحل برزیل در آمریکای جنوبی مقصد اصلی گردشگران اروپایی به‌ویژه در فصل سال نو مسیحی که سردترین ماه‌های سال نیم‌کره‌ی شمالی است، می‌باشد. در این ماه‌ها در نیم‌کره‌ی جنوبی تابستان است و فرصت مناسبی برای بهره بردن از مناظر طبیعی و سواحل زیبای [[آرژانتین]] به‌ویژه در شهر ماردل پلاتا می‌باشد.
----[1] . Aconcagua
 
[2] . Patagonia
 
[3] . Pampas
 
[4] . Santa Fe
 
[5] . La Pampa
 
[6] . Córdoba
 
[7] Mezopotamia
 
[8] . Misiones
 
[9] . Corrientes
 
[10] . Entre Ríos
 
'''''[11]''' Gran Chaco''
 
[12] Formoza
 
[13] Santiago del Estero
 
[14] . Cuyo
 
[15] Mendoza
 
[16] San Luis
 
[17] San Juan
 
[18] Patagonia
 
[19] Rio Colorado
 
[20] . Rio Negro
 
[21] . Neuquén
 
[22] . Chubut
 
[23] . Santa Cruz
 
[24] . Ushuaia
 
[25] Tierra del Fuego
 
[26] Jujuy
 
[27] . Salta
 
[28] . Tucumán
 
[29] Catamarca
 
[30] La Rioja
 
[31] Res nullius
 
[32] Rio la Plata
 
[33] Parana
 
[34] Catarata Iguazu
 
[35] La Plata
 
[36] Pilco Mayo
 
[37] Corrientes
 
[38] Alto Parana
 
[39] Los Lagos
 
[40] San Martin Lago
 
[41] Lago Viedma
 
[42] Chiquita Lago
 
[43] Chucon
 
[44] Bonete
 
[45] Ojos del Salado
 
[46] Mercedario


[47] Acuncagua
در سال‌های اخیر، بحث در مورد اهمیت قطب جنوب به صورت فزاینده نه تنها بین دانشمندان و محقّقین افزایش یافته است، بلکه سیاستمداران نیز علاقه‌ای خاص به قطب جنوب نشان داده‌اند. با در نظر گرفتن این موضوع می‌توان به اهمیت جزایر نزدیک به این منطقه از جمله مالویناس و نقش آن در ایجاد پایگاه‌های بزرگ نظامی و راه‌های مراسلاتی تجاری که از این جزایر خواهد گذشت، پی برد. از سوی دیگر، داشتن حاکمیت بر این مناطق می‌تواند توجیه کننده‌ی ادّعاهای ارضی کشورهای مالک بر بخشی از قطب جنوب به عنوان بخشی از قلمرو سرزمینی مدّعیان باشد.<ref>طلایی، فرهاد، منصوری، فرنگ تاج (1385). «نگرشی جدید به وضعیت حقوقی قطب جنوب». فصلنامهٔ حقوق تطبیقی، 10(3)،ص105.</ref>


[48] Glaciares
اکتشاف نفت در منطقه‌ مالویناس در سال 1918 میلادی آغاز شد. در اوایل دهه‌ی 1990 میلادی مشخص گردید که مناطق اطراف جزایر مالویناس، به‌ویژه بستر شمالی، برخوردار از ذخایر عظیم نفتی می‌باشند امّا قیمت پایین جهانی نفت، تکنولوژی‌های مورد نیاز استخراج از اعماق بستر اقیانوس و بالأخره هزینه‌ی بالای استخراج، ادامه‌ی کار بر روی این پروژه‌ی غیر اقتصادی را متوقّف کرد.


[49] Upsala
افزایش قیمت جهانی نفت و کاهش ذخایر مناطق دریای شمال، باعث علاقه‌مندی مجدّد انگلیس در ابتدای قرن بیست و یکم بر فعالیت در حوزه‌ی مهم نفتی مالویناس شد. نتیجه‌ی تحقیقات انجام شده نشان داد که در منطقه‌ای در شمال مالویناس بیش از 60 میلیارد بشکه نفت وجود دارد. بر این اساس، در منطقه‌ی شمال و در کم‌تر از 160 مایلی نفت در عمق 500 متری و در بستر جنوبی در عمق 3000 متری قابل استخراج است. در نتیجه شرکت نفت و گاز فالکلند در سال 2010 میلادی فعّالیت مجدّدی را آغاز نمود و با مهاجرت صدها کارگر نفتی عمدتاً اسکاتلندی به این جزایر، فعالیت برای استخراج نفت شدّت گرفت.<ref name=":3">برگرفته از https://www.minutouno.com.ar</ref>


[50] Lago Argentino
پافشاری [[آرژانتین]] در خصوص جزایر مالویناس یک اهمیت سیاسی نیز برای آن کشور به همراه داشته است و آن دمیدن روح ملّیت در کالبد شهروندان آرژانتینی است. در واقع [[آرژانتین]] متشکّل از مهاجرانی است که از سال 1870 شروع به مهاجرت به این کشور نموده و عمده‌ی آن‌ها در سده‌ی قبل به این کشور مهاجرت نموده‌اند و همچنان ملّیت خود را کشور مبدأ می‌دانند. بنابراین همچنان روح دولت ـ ملّت در بین مردم [[آرژانتین]] دیده نمی‌شود. گفته می‌شود که یکی از دلایل آغاز جنگ مالویناس، پافشاری بر چنین موضوعی بوده است. به هرحال دولت‌های آرژانتینی علاقه‌مندند، مالویناس سمبل هویّت و روح ملّی آرژانتینی باشد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.39-42.</ref>.


[51] Perito Moreno
==== مروری بر تاریخچه‌ی جزایر و ادّعاهای ارضی بر جزایر ====
جزایر مالویناس دارای تاریخچه‌ای طولانی و پیچیده از ادّعاهای ارضی کشورهای [[فرانسه]]، [[اسپانیا]]، انگلستان و [[آرژانتین]] بعد از اسقلال از [[اسپانیا]] در سال 1817 میلادی می‌باشد. این منطقه تا سال 1811 میلادی تحت اداره‌ی نایب‌السّلطنه ریودلاپلاتا بود. با خروج [[اسپانیا]] از این مناطق در سال 1811 میلادی و استقلال [[آرژانتین]] در سال 1816 میلادی، [[بوئنوس‌آیرس]] ادّعای حاکمیت بر جزایر مذکور را اعلام کرد. در تاریخ 1820 میلادی کلنل دیوید جویت (Daivid Jewett)، پرچم اتّحادیه‌ی ایالات ریو دلاپلاتا (که بعدها تحت عنوان کشور [[آرژانتین]] شناخته شد) را در بندر لوویس برافراشت. او به دریانوردان انگلیسی و آمریکایی اخطار کرد که حقّ ماهی‌گیری در آب‌های این جزایر را ندارند و به [[بوئنوس‌آیرس]] بازگشت. این موضوع مورد اعتراض دریانوردان قرارگرفت و اخطارها را مورد توجّه قرار ندادند. بعد از این رخداد اختلافات سیاسی میان حکومت محلّی وابسته به [[بوئنوس‌آیرس]] و ماهی‌گیران آمریکایی بالا گرفت و در یکی از درگیری‌ها در سال 1826 میلادی کشتی جنگی آمریکایی، تأسیسات ساحلی آرژانتینی‌ها را در این جزایر مورد هدف قرار داد. در سال 1833 میلادی نیروی دریایی انگلستان با مداخله‌ی نظامی در جزیره کنترل آن را به دست گرفت و مرحله‌ استقرار جمعیت انگلیسی را در جزایر آغاز کرد.<ref name=":3" />


[52] Sumuncura
در آوریل 1982 میلادی، حکومت نظامیان [[آرژانتین]] به جزایر مالویناس و دیگر قلمروهای انگلیس در آتلانتیک جنوبی (جورجیای جنوبی و جزایر ساندویج جنوبی) حمله کرد. برخی اعتقاد دارند این اقدام نظامیان آرژانتینی برای منحرف کردن اذهان عمومی مردم این کشور از مسائل داخلی به‌ویژه مسائل اقتصادی کشور بوده است. همچنین زمام‌داران آرژانتینی روی ضعف حضور نظامی انگلیسی‌ها در جزیره و حمایت آمریکایی‌ها حساب کرده بودند.


[53] Atacama
حمله‌ نظامی [[آرژانتین]] از سوی شورای امنیت [https://www.un.org/en/ سازمان ملل] محکوم شد. در جلسه‌ روز سوم آوریل، شورای امنیت طیّ قطعنامه‌ای خواستار ترک مخاصمه، آتش‌بس فوری و خروج نیروهای آرژانتینی از طرفین شد و از انگلیس و [[آرژانتین]] درخواست کرد تا برای حلّ اختلافات، مذاکرات خود را در اسرع وقت از سر بگیرند. واکنش دولت‌های آمریکای لاتین، به جز شیلی، در قبال این حمله، جانب‌دارانه و در حمایت از [[آرژانتین]] بود. کشورهای اروپایی، مشترک‌المنافع انگلیس و ایالات متّحده‌ی [[آمریکا]] از انگلیس حمایت کردند. در روز 3 آوریل همچنین کابینه‌ی دولت انگلیس به رهبری خانم تاچر در جلسه‌ی مشترکی با پارلمان، اعزام نیروهای نظامی برای رفع اشغال جزایر را تصویب کرد. میشل فوت رهبر حزب کارگر از تصمیم دولت تاچر پشتیبانی کرد و اظهار داشت این وظیفه‌ی اخلاقی، سیاسی و هر وظیفه‌ی دیگر است تا به مردم جزایر فالکلند اطمینان دهد که آن‌ها می‌توانند در چارچوب مشارکت با انگلستان به زندگی خود به همان صورتی که تمایل دارند ادامه دهند.<ref name=":3" />


[54] Islas Malvinas
در تاریخ 25 آوریل، نیروهای انگلیسی عملیات خود را آغاز کردند و توانستند جزیره‌ی جورجیای جنوبی را مجدّداً به اشغال خود درآورند. پس از آن تهاجم‌های وسیع دریایی و هوایی به بندر استانلی آغاز شد. نیروهای آرژانتینی با تجهیزات قدیمی خود دو ماه در مقابل نیروهای مجهّز انگلیسی مقاومت کردند و توانستند ضربات سهمگینی را به آنان وارد نمایند. در این نبردها نزدیک به 50 فروند کشتی جنگی و پشتیبانی انگلیسی از جمله یک زیردریایی اتمی غرق شد. سرانجام نیروهای آرژانتینی با 650 کشته در تاریخ 14 ژوئن مقاومت خود را شکسته و تسلیم شدند. با ورود نیروهای انگلیسی به بندر استانلی فرمانده‌ی نیروهای انگلیسی طیّ پیامی به لندن اعلام کرد: «جزایر فالکلند یکبار دیگر تحت اداره‌ی ساکنینش قرار گرفت. خدا ملکه را حفظ نماید!» پس از پایان جنگ، انگلیس نیروهای نظامی خود را در جزایر افزایش داد و پایگاه مونت پلازانت (Mount Pleazant) را احداث کرد.<ref>ضیایی، محمد علی (1380). «[[آرژانتین]] یهودیان یا یهودیان آرژانتین». گزارش ادارهٔ کل آمریکا، وزارت امور خارجه.</ref>


[55] Falkland Islands
شکست در جنگ مالویناس موجب بروز اعتراضات مردمی در [[آرژانتین]] شد و سقوط دولت نظامیان را در سال 1983 میلادی در پی داشت. از سال 2002 میلادی در بیستمین سالگرد جنگ مالویناس، موضوع اعاده‌ی حاکمیت [[آرژانتین]] بر جزایر مالویناس، به عنوان بحثی مهم و حیثیتی برای کشور در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری توسّط نستور کرچنر مطرح شد. کرچنر پس از روی کار آمدن بارها از این موضوع برای افزایش اتّحاد عمومی و مقبولیت دولت خود بهره برد ولی سعی نمود تا حدّی در این موضوع پیش رود که روابط این کشور با انگلیس نیز لطمه‌ای نبیند. همسر او (خانم کریستینا کرچنر) که به عنوان جانشینش انتخاب شد نیز همین رویّه را ادامه داد. در سال 2010 میلادی دولت انگلیس حفّاری‌ها در بخش‌هایی از جزایر را برای اکتشاف و استخراج نفت آغاز نمود و این موضوع شعله‌ور شدن مجدّد آتش اختلافات را به دنبال داشت<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 42-45.</ref>.


[56] Pinguin
=== [[جاذبه‌ها و دیدنی‌های طبیعی آرژانتین|جاذبه‌ها و دیدنی‌های طبیعی]] ===
بیش‌ترین تعداد جهانگردان وارده به [[آرژانتین]] را گردشگرانی تشکیل می‌دهند که به دنبال بازدید از مناظر طبیعی این کشور می‌باشند. شهر «اوشائایا» نزدیک‌ترین شهر به قطب جنوب و در واقع جنوبی‌ترین شهر جهان، مقصد بسیاری از گردشگران قطب جنوب است. در عین حال، آبشار کاتاراتا وسیع‌ترین آبشار جهان نیز در این کشور قرار دارد. [[بوئنوس‌آیرس]]، کوردوبا، روزاریو و مندوسا مهم‌ترین مقاصد توریست‌های شهری محسوب می‌شوند. کوردوبا یکی از صنعتی‌ترین شهرهای کشور و در عین حال جزء مدرن‌ترین آن‌ها می‌باشد که با قرار گرفتن در قلب کشور از زیباترین مناظر طبیعی کوهستانی نیز بهره می‌برد.


[57] Stanley
سواحل [[آرژانتین]] نیز در کنار سواحل برزیل در آمریکای جنوبی مقصد اصلی گردشگران اروپایی به‌ویژه در فصل سال نو مسیحی که سردترین ماه‌های سال نیم‌کره‌ی شمالی است، می‌باشد. در این ماه‌ها در نیم‌کره‌ی جنوبی تابستان است و فرصت مناسبی برای بهره بردن از مناظر طبیعی و سواحل زیبای [[آرژانتین]] به‌ویژه در شهر ماردل پلاتا می‌باشد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.45.</ref>.


[58] Daivid Jewett
== نیز نگاه کنید به ==
[[جغرافیای طبیعی روسیه]]؛ [[جغرافیای طبیعی سودان]]؛ [[جغرافیای طبیعی اردن]]؛ [[جغرافیای انسانی ژاپن|جغرافیای طبیعی ژاپن]]؛ [[جغرافیای طبیعی کانادا]]؛ [[جغرافیای طبیعی کوبا]]؛ [[جغرافیای طبیعی در چین]]؛ [[جغرافیای طبیعی لبنان]]؛ [[جغرافیای طبیعی تونس]]؛ [[جغرافیای طبیعی مصر]]؛ [[جغرافیای طبیعی ساحل عاج]]؛ [[جغرافیای طبیعی مالی]]؛ [[جغرافیای طبیعی افغانستان]]؛ [[جغرافیای طبیعی فرانسه]]؛ [[جغرافیای طبیعی سوریه]]؛ [[جغرافیای طبیعی اسپانیا]]؛ [[جغرافیای طبیعی اوکراین]]؛ [[جغرافیای طبیعی تایلند]]؛ [[جغرافیای طبیعی قطر]]؛ [[جغرافیای طبیعی امارات متحده عربی]]؛ [[جغرافیای طبیعی سیرالئون]]؛ [[جغرافیای طبیعی اتیوپی]]؛ [[جغرافیایی طبیعی سنگال]]؛ [[جغرافیای طبیعی زیمبابوه]]؛ [[جغرافیای طبیعی سودان]]؛ [[جغرافیای طبیعی بنگلادش]]؛ [[جغرافیای طبیعی سریلانکا]]؛ [[جغرافیای طبیعی تاجیکستان]]؛ [[جغرافیای طبیعی گرجستان]]؛ [[جغرافیای طبیعی قزاقستان]]


[59] Mount Pleazant
== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:جغرافیای طبیعی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۰۸

مپ آرژانتین - برگرفته از سایت NationOnline قابل بازیابی از : https://www.nationsonline.org/oneworld/map/argentina-administrative-map.htm

مساحت آرژانتین 2791810 کیلومتر مربّع است که تقریباً یک و نیم برابر مساحت ایران می‌باشد. از نظر وسعت، هشتمین کشور در جهان، دومین کشور در آمریکای جنوبی و چهارمین کشور در نیم‌کره‌ی غربی بعد از ایالات متّحده‌ی آمریکا، کانادا و برزیل است. این کشور از شمال به کشورهای برزیل، پاراگوئه و بولیوی و از مشرق به اقیانوس اطلس و اروگوئه و از مغرب و جنوب غربی به شیلی محدود می‌شود. طولانی‌ترین قسمت خاک آرژانتین حدود 3700 کیلومتر است که از شمالی‌ترین قسمت این کشور که در حقیقت مناطق حارّه‌ای جنوب آمازون می‌باشد، تا جنوبی‌ترین نقطه‌ی آن در نزدیک قطب جنوب امتداد دارد. عریض‌ترین بخش آن نیز حدود 1423 کیلومتر است[۱].

آرژانتین از برخی جهات خصوصیات مشابهی با ایالات متحده دارد که یکی از مهم‌ترین آن‌ها نابودسازی بومیان و جانشینی مهاجران بعد از کشف قارّه‌ی آمریکا است. از شباهت‌های دیگر می‌توان به نوع تقسیم‌بندی کشور، سیستم حکومت فدرالی و بالأخره رشد سریع شهرنشینی اشاره کرد[۲].

وضعیت جغرافیایی توپوگرافی

خاک آرژانتین از دو بخش متمایز تشکیل شده است. یکی از آن‌ها نواحی کوهستانی غرب است که قسمتی از دامنه‌ی شرقی رشته‌کوه «آند» را شامل می‌شود و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آن‌ها آتشفشان است. این رشته‌کوه‌ها مرز غربی آرژانتین و شیلی را تشکیل می‌دهند و بلندترین قلّه‌ی آن «آکونکاگوا (Aconcagua)» است که نزدیک به 7 هزار متر ارتفاع دارد و از مرتفع‌ترین قلل دنیا محسوب می‌شود. دامنه‌های شرقی آند با شیب ملایمی به دشت‌های مرکزی آرژانتین منتهی می‌شود که در آن‌ها ریزش باران بسیار کم است و قسمت عمده‌ی آن به‌ویژه استپ‌های پاتاگونیا (Patagonia) پوشیده شده است[۳].

قسمت دیگر، بخش جلگه‌ای مشرق است که از شمال به جنوب از عرض آن کاسته می‌شود. در شمال و جنوب یعنی در فلات‌های شاگو و پاتاگونیا زمین‌ها کم‌تر حاصل‌خیز و در قسمت مرکزی یعنی پامپاس بسیار حاصل‌خیز می‌باشد[۴].

مناطق جغرافیایی

بسیاری از کتب و منابع، سرزمین آرژانتین را از نظر جغرافیایی به چهار منطقه‌ی اصلی تقسیم کرده‌اند. امّا اگر با در نظر گرفتن وضعیت آب و هوایی، تقسیم‌بندی را دقیق‌تر انجام دهیم، این سرزمین را از نقطه‌نظر جغرافیایی می‌توان در 6 بخش مختلف جای داد.

فلات پامپاس

فلات پامپاس (Pampas) را در گذشته‌های دور دشت علف‌خیز آمریکای جنوبی و در دهه‌های اخیر قلب اقتصادی آرژانتین دانسته‌اند. در ابتدا این دشت‌های وسیع را علف‌های پرپشت پوشانیده بود که محل زندگی بومیان و سرخ‌پوستان اصلی این سرزمین بود و در آن‌ها اسب‌های وحشی و برّه‌ی مرینوس را پرورش می‌دادند امّا پس از شکل‌بندی کشور آرژانتین، بومیان از این منطقه رانده شده و اروپاییان مهاجر در آن‌جا مستقر شدند. این منطقه‌ی وسیع در 250 مایلی بوئنوس‌آیرس قرار دارد.

آب و هوای این دشت مرطوب و معتدل است. هوای این منطقه در زمستان نیز به اندازه‌ای سرد نمی‌شود که مانع چرای گاوها و احشام دیگر شود. به هر صورت در دوره‌ی شهرنشینی اوّلین بخشی که موتور محرّک اقتصادی کشور جدید آرژانتین بود، کشاورزی و دام‌پروری بود و این منطقه هنوز پس از چند صد سال قلب تپنده‌ی کشاورزی آرژانتین است.

در اواخر قرن نوزده میلادی در نتیجه‌ی پیشرفت شبکه‌ی راه‌آهن و وسایل نقلیه‌ی تندرو و امکان منجمد نمودن گوشت و حمل آن با کشتی‌های یخچال‌دار، چهره‌ی این دشت تغییر اساسی پیدا کرد. گوسفندهای پشم‌دار جایگزین برّه‌های مرینوس و گاوهای سخت‌گوشت استخوانی تبدیل به گاوهای پروار گردیدند. نکته‌ی جالب این است که در این منطقه تقریباً هیچ رودخانه‌ی پرآبی وجود ندارد و آب حاصل از باران‌های وسیع به سرعت جذب خاک می‌شود. بدون شک پامپاس یکی از حاصل‌خیزترین نقاط جهان است. منطقه‌ی شرقی این دشت که از نظر آبیاری وضع بهتری دارد، از گذشته‌های دور محل تمرکز افراد و شرکت‌های معظم کشت و صنعت بوده و بیش‌ترین تولید کشاورزی آرژانتین را به خود اختصاص می‌دهد. وسعت این منطقه چیزی حدود یک چهارم کلّ خاک آرژانتین است.[۳]

استان‌های بوئنوس‌آیرس، سانتافه (Santa Fe)، لاپامپا (La Pampa) و بخش جنوب شرقی کوردوبا (Córdoba) در این منطقه واقع شده‌اند. یک بخش از پامپاس متوسّط سالیانه بیش از 1000 میلی‌متر باران را ثبت کرده است. مهم‌ترین محصولات کشاورزی پامپاس، گندم، ذرّت و دانه‌های روغنی است. در بخش دیگری از این منطقه‌ی وسیع، مهم‌ترین قطب صنعتی کشور واقع در استان‌های بوئنوس‌آیرس، سانتافه و کوردوبا قرار دارد. پامپاس پرجمعیت‌ترین بخش کشور است که بوئنوس‌آیرس با 12 میلیون نفر را نیز شامل می‌شود. با در نظر گرفتن این‌که آرژانتین مهم‌ترین صادرکننده‌ی ذرت و همچنین روغن‌های خوراکی در جهان است و افزودن این‌که مهم‌ترین منطقه‌ی تولید این محصولات پامپاس است، به ارزش این بخش از کشور بیشتر واقف خواهیم شد.[۵]

مزوپوتامیا (بین‌النّهرین)

مزوپوتامیا (Mezopotamia)(بین‌النّهرین)، شامل استان‌های میسیونس (Misiones)، کورینتس (Corrientes) و انتره ریوس (Entre Ríos) (بین دو رود) است. همانند بین‌النّهرین در خاورمیانه، این منطقه نیز بخشی حاصل‌خیز بین دو رودخانه‌ی اروگوئه و پارانا است. علاوه بر جنگل‌ها، دشت‌ها و مزارع، این منطقه بخش مهمی از مناطق حفاظت‌شده‌ی حیات وحش کشور را در خود جای داده است. این منطقه از آرژانتین، علاوه بر کشاورزی و دامداری به‌ویژه پرورش گاوهای گوشتی، به صنایع جنگلی و کاغذسازی در جهان شناخته شده است.[۵]

چاکو

منطقه چاکو (Gran Chaco) از نظر جغرافیایی، قسمت شمالی آرژانتین را در بر می‌گیرد. پستی و بلندی‌های سطح زمین در این منطقه، کشاورزی را در مقایسه با منطقه‌ی پامپاس مشکل‌تر کرده است. وسعت منطقه‌ چاکو بسیار کم‌تر از پامپاس است امّا به دلیل باران‌های انبوه، کشت برخی محصولات همچون پنبه، مرکّبات، و مته (چای خاص آرژانتینی) را امکان‌پذیر کرده است. این منطقه در جلگه‌ی پارانا و پاراگوئه واقع شده است و شامل استان‌های چاکو، فورموزا (Formoza) و شمال سانتیاگو د استرو (Santiago del Estero) است. متوسّط حرارت روزانه‌ی تابستان در این منطقه 23 درجه‌ی سانتیگراد است. پنبه، سبزیجات و پرورش احشام، مهم‌ترین صنایع کشاورزی این بخش از کشور است.

کویو - برگرفته از سایت iStockPhoto قابل بازیابی از:https://www.istockphoto.com/nl/foto/red-rock-canyon-in-het-talampaya-nationaal-park-verklaard-unesco-world-heritage-site-gm937376128-256404206

کویو

کویو (Cuyo)منطقه‌ی مرکزی و غربی کشور و استان‌های مندوسا (Mendoza)، سان لوییس (San Luis) و سان خوان (San Juan) را در بر می‌گیرد. قلّه‌ی مشهور آکونکاگوا در این استان قرار گرفته است. استان‌های مندوسا و سان خوان مهم‌ترین استان‌های تولید مواد معدنی در کشور است و پوشیده از حوضچه‌ها و چشمه‌های آب گرم است. برخی از منابع گاز کشور، صنایع فلزی و کارخانه‌های مواد غذایی آرژانتین در این بخش از کشور واقع شده‌اند[۶].

پاتاگونیا - برگرفته از سایت mysocialbook قابل بازیابی از https://www.mysocialbook.com/blogs/ideas/patagonia-a-photographer-s-guide-to-an-inspirational-wonder

منطقه‌ پاتاگونیا

منطقه‌ پاتاگونیا (Patagonia) به عنوان منطقه‌ی جنوبی رودخانه‌ی کلرادو (Rio Colorado) بیش از 25 درصد از خاک آرژانتین را در بر می‌گیرد. پاتاگونیا که جنوبی‌ترین بخش کشور را در بر می‌گیرد، بسیار سرد است امّا در عین حال از بارش بسیار کمی برخوردار می‌باشد. میانگین بارش این منطقه حدود 250 میلی‌متر در سال است. البتّه این‌جا کم‌تر از 3 درصد از کل جمعیت آرژانتین را در خود جای داده است. کشاورزی بیشتر در بخش‌های آند انجام می‌شود. استحصال گاز، آلومینیوم و ماهی‌گیری عمده‌ی فعالیت‌های اقتصادی این بخش از کشور است. ادامه‌ی رشته‌کوه‌های آند در این بخش کوتاه‌تر از بخش‌های دیگر کشور است. پاتاگونیا شامل استان‌های ریونگرو (Rio Negro)، نئوکن (Neuquén)، چوبوت (Chubut)، سانتاکروز (Santa Cruz)، سرزمین آتش و جزایر اقیانوس اطلس جنوبی است.

مالویناس و جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی که ذخایر عظم نفت و گاز این بخش از اقیانوس را در خود جای داده‌اند، هم‌اکنون تحت حاکمیت انگلیس قرار دارد. جزایر مالویناس جزو معدود مناطقی هستند که همچنان در کمیته‌ی استعمارزدایی سازمان ملل مطرح بوده و هر ساله در مورد آن‌ها قطعنامه صادر می‌شود.[۷]

شهر «اوشوایا (Ushuaia)»، جنوبی‌ترین شهر جهان، در این بخش واقع است. همچنین جزیره‌ی بزرگ «سرزمین آتش» (Tierra del Fuego) که در قسمت انتهایی جنوب آمریکای جنوبی واقع شده و بین آمریکا و شیلی تقسیم گردیده است. خصیصه‌ی منطقه‌ی پاتاگونیا، دریاچه‌های زیبای یخچالی است که این منطقه را به یکی از قطب‌های گردشگری جهان تبدیل کرده است[۵].

شمال باختری آرژانتین

در مغرب و شمال باختری دشت‌های سرسبز پامپاس به منطقه‌ای برمی‌خوریم که از درخت‌های کولا و علف‌های نامناسب برای چرای احشام پوشیده شده‌اند. استان‌های واقع در بخش شمال غربی شامل خوخوی (Jujuy)، سالتا (Salta)، توکومان (Tucumán)، کاتامارکا (Catamarca) و لاریوخا (La Rioja) است. این منطقه در واقع مرتفع‌ترین بخش کشور است که قلّه‌های بزرگ کشور در آن واقع است[۶]. میوه، دانه‌های روغنی، شراب، شکر، مواد معدنی، زیتون و گاز مهم‌ترین محصولات این بخش از کشور است.

در پایان این بخش، ذکر این نکته حائز اهمیت است که آرژانتین بر مساحتی بالغ بر 970 هزار کیلومتر مربّع از قطب جنوب ادّعای حاکمیتی دارد و 4 پایگاه مطالعاتی در قطب جنوب دائر کرده است. البتّه بر اساس معاهده‌ی 1959 میلادی ادّعای حاکمیت نسبت به قطب جنوب به حالت تعلیق درآمده است و از نقطه‌نظر حقوقی، ادّعاهای حاکمیت در جنوبگان منطبق با اصول و موازین حقوق بین‌المللی نبوده و از مشروعیت لازم برخوردار نیست. در ضمن این ادّعا از طرف جامعه‌ی جهانی هم مورد شناسایی قرار نگرفته است. بنابراین به نظر می‌رسد چنین منطقه‌ای در زمره‌ی نواحی «بدون صاحب» (Res nullius) قرار نمی‌گیرد که به تبع آن از سوی کشورها قابل تصاحب و تملّک بوده باشد بلکه قطب جنوب به عنوان آخرین اقلیم دست‌نخوره و با توجّه به خصوصیات ویژه و اهمیت زیست‌محیطی، اقلیمی و امکانات بالقوّه‌ی اقتصادی قابلیت آن را دارد که تحت یک رژیم بین‌المللی قرار گیرد. از این رو نفع بشریت در نفی هرگونه ادّعای حاکمیت و بهره‌مندی منصفانه‌ی تمامی دولت‌ها از منابع و منافع حاصل از بهره‌برداری در این منطقه است[۸].

عوارض طبیعی

رودخانه‌ها

در شمال شرقی کشور، چند رودخانه‌ی بزرگ وجود دارد. البتّه تعدادی از آن‌ها تنها جریان‌های فصلی هستند که به سمت شرق و اقیانوس اطلس سرازیرند امّا تعداد زیادی نیز به دریاچه‌ها و مرداب‌ها ریخته و یا جذب دشت‌های پامپاس و پاتاگونیا می‌شوند. چهار سیستم رودخانه‌ای اصلی در آرژانتین وجود دارد[۶].

  • رودخانه‌هایی که از رودخانه‌ی لاپلاتا (Rio la Plata) منشعب می‌شوند؛
  • رودخانه‌هایی که از جریان آند سرچشمه می‌گیرند؛
  • سیستم رودخانه‌های مرکزی کشور؛
  • رودخانه‌هایی که از سیستم جنوبی به وجود آمده‌اند.

اینک به اختصار به معرّفی رودخانه‌های آرژانتین می‌پردازیم:

Parana river - برگرفته از سایت tudopr قابل بازیابی از https://tudopr.com/a-historia-do-rio-parana

پارانا

پارانا(Parana)، دومین رودخانه‌ی طولانی پس از آمازون در آمریکای جنوبی است که حدود 4900 کیلومتر طول دارد و بخشی از مرز میان برزیل و پاراگوئه و آرژانتین را شکل می‌دهد. در مسیر بالادست این رودخانه، آبشارهای متعدّد و زیبایی به وجود آمده است. پارانا در شمال آرژانتین به رودخانه‌ی ایگواسو می‌پیوندد. منطقه‌ ایگواسو به دلیل وجود آبشار عظیم «کاتاراتا ایگواسو» (Catarata Iguazu) در سرتاسر جهان شناخته شده است. این آبشار یکی از شگفتی‌های بزرگ طبیعی در جهان است که در مرز بین آرژانتین و برزیل قرار دارد. دو سوم آن در خاک آرژانتین واقع شده است. آبشار عظیم ایگواسو متشکّل از 275 آبشار پیوسته است که 80 متر ارتفاع دارند. این خلقت زیبا و خارق‌العاده مرتفع‌تر و گسترده‌تر از آبشار نیاگارا در مرز ایالات متّحده و کانادا است.[۶] شاخه‌های فرعی دیگری از پارانا که از غرب سرچشمه می‌گیرند؛ عبارتند از: Bermejo،Bermejito، Salado و Carcarañá.

لاپلاتا

رودخانه لا پلاتا (La Plata) در شمال شرق واقع شده است و گفته می‌شود که وسیع‌ترین رودخانه جهان است. رودخانه‌ی لاپلاتا با مصب وسیع خود خلیج کوچکی را در اقیانوس اطلس تشکیل داده است.

اروگوئه

رودخانه‌ اروگوئه با طول بیش از 1600 کیلومتر بخشی از مرزهای بین آرژانتین، برزیل و اروگوئه می‌باشد.[۶]

پاراگوئه

پاراگوئه با رودخانه‌ی فرعی‌اش «پیلکو مایو» (Pilco Mayo) قسمت دیگری از مرز آرژانتین و پاراگوئه را تشکیل می‌دهد. طول این رودخانه 2550 کیلومتر می‌باشد و به سمت شمال پارانا، کورریتنس (Corrientes) و آلتو پارانا (پارانای علیا)(Alto Parana) در جریان بوده، به رودخانه‌ی لاپلاتا پیوسته و در نهایت به اقیانوس اطلس در شمال آرژانتین می‌ریزد.[۶]

کلرادو

این رودخانه از کوه‌های آند سرچشمه گرفته و به اقیانوس اطلس می‌ریزد.

ریونگرو (رود سیاه)

این رودخانه نیز به اقیانوس اطلس می‌ریزد[۹].

دریاچه‌ها

دریاچه‌ی لوس‌لاگوس (Los Lagos)(منطقه‌ دریاچه‌ها) در مرز شیلی و آرژانتین در ناحیه‌ رشته‌کوه‌های آند واقع شده است و بسیاری از دریاچه‌های یخچالی که از کوه‌ها سرچشمه گرفته و پس از آن با آب باران پر آب شده را شامل می‌شود. مهم‌ترین این دریاچه‌ها، دریاچه‌ بوئنوس‌آیرس است که در جنوب آرژانتین واقع شده و مشترک با شیلی است. این بزرگ‌ترین دریاچه در کشور و پنجمین دریاچه‌ بزرگ در تمام آمریکای جنوبی است. مساحت آن ​ 2240 کیلومتر مربّع است. در همین امتداد دریاچه‌های دیگر عبارتند از سان مارتین (San Martin Lago)، دریاچه‌ ویدما (Lago Viedma) و در نهایت دریاچه‌ آرژانتین. دریاچه‌ اخیر دومین دریاچه در این منطقه با وسعت 1466 کیلومتر مربع است که فاصله‌ی زیادی از دریاچه‌ بوئنوس‌آیرس ندارد.[۱۰]

یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های نمک آمریکای جنوبی نیز در آرژانتین واقع شده است. دریاچه‌ چیکیتا (Chiquita Lago) (دریاچه‌ کوچولو) در مرکز آرژانتین واقع شده و مساحت آن سال به سال و فصل به فصل متفاوت است امّا در پرآب‌ترین دوره، مساحت آن به 5770 کیلومتر مربع رسیده است.

مخزن ایجاد شده توسّط سدّ «چوکون» (Chucon) که بر روی رودخانه‌ی ریونگرو ایجاد شده است، بزرگ‌ترین دریاچه‌ی مصنوعی آرژانتین را ایجاد کرده است[۱۱].

کوه‌ها

خاک آرژانتین از این نقطه‌نظر از دو قسمت متمایز تشکیل شده است؛ یکی نواحی کوهستانی مغرب که قسمتی از دامنه‌های شرقی سلسله‌جبال آند می‌باشد و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آن‌ها آتشفشانی است. کوه‌های آند منطقه‌ی وسیعی از فلات خشک بولیوی در شمال تا سلسله‌جبال پوشیده از برف و یخ در قسمت جنوبی پاتاگونیا کشیده شده است.

آند آرژانتینی شامل برخی از بلندترین رشته‌کوه‌ها در آمریکای جنوبی است که از جمله قلل مرتفع آن می‌توان به «بونه ته» (Bonete) با 6872 متر ارتفاع و یا «اوخوس دل سالادو» (Ojos del Salado) با 6893 متر، «مرسه داریو» (Mercedario) و بالأخره «قلّه‌ی آکونکاگوا» (Acuncagua) با6960 متر که بلندترین قلّه در این قارّه و در کل نیم‌کره‌ی غربی است، اشاره نمود. اغلب این قلّه‌ها در جنوب غربی سان خوان در نزدیکی مرز شیلی قرار دارد.[۶]

در سراسر رشته‌کوه آند که شیلی و آرژانتین را از یکدیگر جدا می‌سازد، بیش از 1800 آتشفشان قرار دارد که 28 آتشفشان آن فعّال می‌باشد. بدین معنی که حدود یک پنجم از آتشفشان‌های فعّال روی زمین در این منطقه واقع شده است.

پاتاگونیا، منطقه‌ی جنوب آرژانتین، ترکیبی از استپ‌ها و مناطق یخ‌بندان است. پارک ملّی گلاسیارس (Glaciares) یا پارک ملّی یخچال در نزدیکی مرز شیلی، جزو منطقه‌ی پاتاگونیا محسوب می‌شود که در آن حدود 300 یخچال طبیعی تشکیل‌دهنده‌ی بخشی از کلاهک یخی پاتاگونیا به وسعت (21760 کیلومتر مربع) می‌باشد. این کلاهک‌های یخی به سمت اقیانوس آرام حرکت می‌کنند. این کلاهک‌ها از بخش آند بزرگ در نیم‌کره‌ی جنوبی در خارج از قارّه‌ی قطب جنوب جدا شده‌اند. سیزده یخچال طبیعی نیز دریاچه‌های این منطقه را تغذیه می‌کنند. یخچال اوپسالا (Upsala)، با 60 کیلومتر طول و 10 کیلومتر عرض بزرگ‌ترین یخچال در آمریکای جنوبی می‌باشد که در «دریاچه‌ی آرژانتین» (Lago Argentino) شناور است و تنها از طریق کشتی قابل دسترسی است. یخچال بزرگ بعدی با 4/8 کیلومتر عرض، یخچال پریتو مورنو (Perito Moreno) نام دارد که حدود 35 کیلومتر در داخل دریاچه‌ی آرژانتین امتداد داشته و به شکل یک سدّ طبیعی در دریاچه است.

رشته‌کوه‌های کوچک‌تری نیز در مرکز آمریکای جنوبی قرار دارند و بخشی از آن نیز از آرژانتین عبور کرده و تقسیم کننده‌ بین منطقه‌ی پاتاگونیا در جنوب و دشت شمال شرقی کشور است. از غرب به شرق این رشته‌کوه‌ها عبارتند از: Sierra LihuelـCalel، Sierra de la Ventana و Sierra del Tandil.[۱۲]

فلات‌ها

فلات سومونکورا (Sumuncura) از تپّه‌ها و درّه‌های متعدّد پوشیده شده است که در سراسر استان‌های ریو نگرو و چوبوت امتداد دارد. این منطقه تغییرات آب و هوایی شدیدی بین ماه‌های زمستان و تابستان دارد.

فلات کوچک‌تر آتاکاما (Atacama) واقع در شرق رشته‌کوه‌های آند در شمال آرژانتین و به سمت شرق و شهر سان میگل توکومان گسترده شده است[۱۳].

آب و هوا

آرژانتین در منطقه‌ی معتدله قرار گرفته است ولی به واسطه‌ی عرض جغرافیایی مختلف و پستی و بلندی و دوری و نزدیکی به دریا، آب و هوای گوناگونی دارد؛ چنان‌که در ناحیه‌ی چاکو، آب و هوا در زمستان‌ها ملایم و در تابستان‌ها گرم است، در ناحیه‌ی پامپاس آب و هوا معتدل و دارای زمستان‌های نسبتاً سردی است و در پاتاگونیا آب و هوا بیابانی و متغیّر است. ناحیه‌ چاکو بالاترین درجه‌ی حرارت را در آمریکای جنوبی داراست.[۱۴]

ریزش باران در مناطق مختلف کشور متفاوت است و از منطقه‌ پامپاس با بیش از یک هزار میلی‌متر باران سالیانه تا برخی مناطق با حدود 250 میلی‌متر متغیّر است. در نواحی خشک کشاورزی فقط با آبیاری امکان‌پذیر است. به صورت کلّی، ژانویه گرم‌ترین فصل سال و ماه‌های ژوئن و جولای سردترین ماه‌های سال در این کشور می‌باشند[۱۵].

جغرافیای سیاسی آرژانتین

دعاوی مرزی و جغرافیایی آرژانتین

کشف میلیاردها بشکه نفت در فلات قارّه‌ی اطلس جنوبی و بالأخص فلات قارّه‌ی دریایی کشورهای برزیل و آرژانتین، این منطقه را مجدّداً به منطقه‌ای استراتژیک تبدیل نمود. علاوه بر آن افزایش قیمت جهانی نفت تا بیش از 120 دلار در هر بشکه باعث شد که ذخایری که قبلاً کشف شده بود و به دلیل هزینه‌های گزاف استخراج از نقطه‌نظر اقتصادی مقرون به صرفه نبود، مجدّداً مورد توجّه واقع شود. از جمله‌ی این مناطق، جزایر مالویناس است. طبق مطالعات انجام شده، وجود بیش از 60 میلیارد بشکه نفت در بخش‌های شمالی این جزایر به اثبات رسیده است. این موضوع به همراه دلایل متعدّد دیگر باعث شد که مجدّداً آتش اختلاف آرژانتین و انگلیس بر سر مالکیت بر این جزایر در سال‌های 2011 و 2012 به اوج برسد. به دلایل فوق‌الذّکر در قسمت پایانی این بخش لازم است به صورتی بسیار خلاصه از نقطه‌نظر سیاسی و حقوقی به این موضوع اشاره شود. ضمن این‌که آرژانتین این جزایر را جزئی لاینفک از سرزمین خود می‌داند و طبیعتاً باید به آن پرداخته شود.

جزایر مالویناس

جزایر مالویناس(Islas Malvinas) (نام آرژانتینی) و یا فالکلند (Falkland Islands)(نام انگلیسی)، شامل مجموعه‌ای نزدیک به 1000 جزیره‌ی کوچک و بزرگ است که در اقیانوس منجمد جنوبی قرار دارند. این جزایر در حدود 483 کیلومتری از سواحل آرژانتین، 1080 کیلومتری غربی جورجیای جنوبی و 940 کیلومتری شمالی از قطب جنوب مجمع‌الجزایر پنگوئن (Pinguin) قرار دارد. جزایر مالویناس از دو جزیره‌ی اصلی شرقی و غربی تشکیل شده است. بندر استانلی (Stanley) به عنوان پایتخت مالویناس شناخته می‌شود.[۱۶]

در سال‌های اخیر، بحث در مورد اهمیت قطب جنوب به صورت فزاینده نه تنها بین دانشمندان و محقّقین افزایش یافته است، بلکه سیاستمداران نیز علاقه‌ای خاص به قطب جنوب نشان داده‌اند. با در نظر گرفتن این موضوع می‌توان به اهمیت جزایر نزدیک به این منطقه از جمله مالویناس و نقش آن در ایجاد پایگاه‌های بزرگ نظامی و راه‌های مراسلاتی تجاری که از این جزایر خواهد گذشت، پی برد. از سوی دیگر، داشتن حاکمیت بر این مناطق می‌تواند توجیه کننده‌ی ادّعاهای ارضی کشورهای مالک بر بخشی از قطب جنوب به عنوان بخشی از قلمرو سرزمینی مدّعیان باشد.[۱۷]

اکتشاف نفت در منطقه‌ مالویناس در سال 1918 میلادی آغاز شد. در اوایل دهه‌ی 1990 میلادی مشخص گردید که مناطق اطراف جزایر مالویناس، به‌ویژه بستر شمالی، برخوردار از ذخایر عظیم نفتی می‌باشند امّا قیمت پایین جهانی نفت، تکنولوژی‌های مورد نیاز استخراج از اعماق بستر اقیانوس و بالأخره هزینه‌ی بالای استخراج، ادامه‌ی کار بر روی این پروژه‌ی غیر اقتصادی را متوقّف کرد.

افزایش قیمت جهانی نفت و کاهش ذخایر مناطق دریای شمال، باعث علاقه‌مندی مجدّد انگلیس در ابتدای قرن بیست و یکم بر فعالیت در حوزه‌ی مهم نفتی مالویناس شد. نتیجه‌ی تحقیقات انجام شده نشان داد که در منطقه‌ای در شمال مالویناس بیش از 60 میلیارد بشکه نفت وجود دارد. بر این اساس، در منطقه‌ی شمال و در کم‌تر از 160 مایلی نفت در عمق 500 متری و در بستر جنوبی در عمق 3000 متری قابل استخراج است. در نتیجه شرکت نفت و گاز فالکلند در سال 2010 میلادی فعّالیت مجدّدی را آغاز نمود و با مهاجرت صدها کارگر نفتی عمدتاً اسکاتلندی به این جزایر، فعالیت برای استخراج نفت شدّت گرفت.[۱۸]

پافشاری آرژانتین در خصوص جزایر مالویناس یک اهمیت سیاسی نیز برای آن کشور به همراه داشته است و آن دمیدن روح ملّیت در کالبد شهروندان آرژانتینی است. در واقع آرژانتین متشکّل از مهاجرانی است که از سال 1870 شروع به مهاجرت به این کشور نموده و عمده‌ی آن‌ها در سده‌ی قبل به این کشور مهاجرت نموده‌اند و همچنان ملّیت خود را کشور مبدأ می‌دانند. بنابراین همچنان روح دولت ـ ملّت در بین مردم آرژانتین دیده نمی‌شود. گفته می‌شود که یکی از دلایل آغاز جنگ مالویناس، پافشاری بر چنین موضوعی بوده است. به هرحال دولت‌های آرژانتینی علاقه‌مندند، مالویناس سمبل هویّت و روح ملّی آرژانتینی باشد[۱۹].

مروری بر تاریخچه‌ی جزایر و ادّعاهای ارضی بر جزایر

جزایر مالویناس دارای تاریخچه‌ای طولانی و پیچیده از ادّعاهای ارضی کشورهای فرانسه، اسپانیا، انگلستان و آرژانتین بعد از اسقلال از اسپانیا در سال 1817 میلادی می‌باشد. این منطقه تا سال 1811 میلادی تحت اداره‌ی نایب‌السّلطنه ریودلاپلاتا بود. با خروج اسپانیا از این مناطق در سال 1811 میلادی و استقلال آرژانتین در سال 1816 میلادی، بوئنوس‌آیرس ادّعای حاکمیت بر جزایر مذکور را اعلام کرد. در تاریخ 1820 میلادی کلنل دیوید جویت (Daivid Jewett)، پرچم اتّحادیه‌ی ایالات ریو دلاپلاتا (که بعدها تحت عنوان کشور آرژانتین شناخته شد) را در بندر لوویس برافراشت. او به دریانوردان انگلیسی و آمریکایی اخطار کرد که حقّ ماهی‌گیری در آب‌های این جزایر را ندارند و به بوئنوس‌آیرس بازگشت. این موضوع مورد اعتراض دریانوردان قرارگرفت و اخطارها را مورد توجّه قرار ندادند. بعد از این رخداد اختلافات سیاسی میان حکومت محلّی وابسته به بوئنوس‌آیرس و ماهی‌گیران آمریکایی بالا گرفت و در یکی از درگیری‌ها در سال 1826 میلادی کشتی جنگی آمریکایی، تأسیسات ساحلی آرژانتینی‌ها را در این جزایر مورد هدف قرار داد. در سال 1833 میلادی نیروی دریایی انگلستان با مداخله‌ی نظامی در جزیره کنترل آن را به دست گرفت و مرحله‌ استقرار جمعیت انگلیسی را در جزایر آغاز کرد.[۱۸]

در آوریل 1982 میلادی، حکومت نظامیان آرژانتین به جزایر مالویناس و دیگر قلمروهای انگلیس در آتلانتیک جنوبی (جورجیای جنوبی و جزایر ساندویج جنوبی) حمله کرد. برخی اعتقاد دارند این اقدام نظامیان آرژانتینی برای منحرف کردن اذهان عمومی مردم این کشور از مسائل داخلی به‌ویژه مسائل اقتصادی کشور بوده است. همچنین زمام‌داران آرژانتینی روی ضعف حضور نظامی انگلیسی‌ها در جزیره و حمایت آمریکایی‌ها حساب کرده بودند.

حمله‌ نظامی آرژانتین از سوی شورای امنیت سازمان ملل محکوم شد. در جلسه‌ روز سوم آوریل، شورای امنیت طیّ قطعنامه‌ای خواستار ترک مخاصمه، آتش‌بس فوری و خروج نیروهای آرژانتینی از طرفین شد و از انگلیس و آرژانتین درخواست کرد تا برای حلّ اختلافات، مذاکرات خود را در اسرع وقت از سر بگیرند. واکنش دولت‌های آمریکای لاتین، به جز شیلی، در قبال این حمله، جانب‌دارانه و در حمایت از آرژانتین بود. کشورهای اروپایی، مشترک‌المنافع انگلیس و ایالات متّحده‌ی آمریکا از انگلیس حمایت کردند. در روز 3 آوریل همچنین کابینه‌ی دولت انگلیس به رهبری خانم تاچر در جلسه‌ی مشترکی با پارلمان، اعزام نیروهای نظامی برای رفع اشغال جزایر را تصویب کرد. میشل فوت رهبر حزب کارگر از تصمیم دولت تاچر پشتیبانی کرد و اظهار داشت این وظیفه‌ی اخلاقی، سیاسی و هر وظیفه‌ی دیگر است تا به مردم جزایر فالکلند اطمینان دهد که آن‌ها می‌توانند در چارچوب مشارکت با انگلستان به زندگی خود به همان صورتی که تمایل دارند ادامه دهند.[۱۸]

در تاریخ 25 آوریل، نیروهای انگلیسی عملیات خود را آغاز کردند و توانستند جزیره‌ی جورجیای جنوبی را مجدّداً به اشغال خود درآورند. پس از آن تهاجم‌های وسیع دریایی و هوایی به بندر استانلی آغاز شد. نیروهای آرژانتینی با تجهیزات قدیمی خود دو ماه در مقابل نیروهای مجهّز انگلیسی مقاومت کردند و توانستند ضربات سهمگینی را به آنان وارد نمایند. در این نبردها نزدیک به 50 فروند کشتی جنگی و پشتیبانی انگلیسی از جمله یک زیردریایی اتمی غرق شد. سرانجام نیروهای آرژانتینی با 650 کشته در تاریخ 14 ژوئن مقاومت خود را شکسته و تسلیم شدند. با ورود نیروهای انگلیسی به بندر استانلی فرمانده‌ی نیروهای انگلیسی طیّ پیامی به لندن اعلام کرد: «جزایر فالکلند یکبار دیگر تحت اداره‌ی ساکنینش قرار گرفت. خدا ملکه را حفظ نماید!» پس از پایان جنگ، انگلیس نیروهای نظامی خود را در جزایر افزایش داد و پایگاه مونت پلازانت (Mount Pleazant) را احداث کرد.[۲۰]

شکست در جنگ مالویناس موجب بروز اعتراضات مردمی در آرژانتین شد و سقوط دولت نظامیان را در سال 1983 میلادی در پی داشت. از سال 2002 میلادی در بیستمین سالگرد جنگ مالویناس، موضوع اعاده‌ی حاکمیت آرژانتین بر جزایر مالویناس، به عنوان بحثی مهم و حیثیتی برای کشور در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری توسّط نستور کرچنر مطرح شد. کرچنر پس از روی کار آمدن بارها از این موضوع برای افزایش اتّحاد عمومی و مقبولیت دولت خود بهره برد ولی سعی نمود تا حدّی در این موضوع پیش رود که روابط این کشور با انگلیس نیز لطمه‌ای نبیند. همسر او (خانم کریستینا کرچنر) که به عنوان جانشینش انتخاب شد نیز همین رویّه را ادامه داد. در سال 2010 میلادی دولت انگلیس حفّاری‌ها در بخش‌هایی از جزایر را برای اکتشاف و استخراج نفت آغاز نمود و این موضوع شعله‌ور شدن مجدّد آتش اختلافات را به دنبال داشت[۲۱].

جاذبه‌ها و دیدنی‌های طبیعی

بیش‌ترین تعداد جهانگردان وارده به آرژانتین را گردشگرانی تشکیل می‌دهند که به دنبال بازدید از مناظر طبیعی این کشور می‌باشند. شهر «اوشائایا» نزدیک‌ترین شهر به قطب جنوب و در واقع جنوبی‌ترین شهر جهان، مقصد بسیاری از گردشگران قطب جنوب است. در عین حال، آبشار کاتاراتا وسیع‌ترین آبشار جهان نیز در این کشور قرار دارد. بوئنوس‌آیرس، کوردوبا، روزاریو و مندوسا مهم‌ترین مقاصد توریست‌های شهری محسوب می‌شوند. کوردوبا یکی از صنعتی‌ترین شهرهای کشور و در عین حال جزء مدرن‌ترین آن‌ها می‌باشد که با قرار گرفتن در قلب کشور از زیباترین مناظر طبیعی کوهستانی نیز بهره می‌برد.

سواحل آرژانتین نیز در کنار سواحل برزیل در آمریکای جنوبی مقصد اصلی گردشگران اروپایی به‌ویژه در فصل سال نو مسیحی که سردترین ماه‌های سال نیم‌کره‌ی شمالی است، می‌باشد. در این ماه‌ها در نیم‌کره‌ی جنوبی تابستان است و فرصت مناسبی برای بهره بردن از مناظر طبیعی و سواحل زیبای آرژانتین به‌ویژه در شهر ماردل پلاتا می‌باشد[۲۲].

نیز نگاه کنید به

جغرافیای طبیعی روسیه؛ جغرافیای طبیعی سودان؛ جغرافیای طبیعی اردن؛ جغرافیای طبیعی ژاپن؛ جغرافیای طبیعی کانادا؛ جغرافیای طبیعی کوبا؛ جغرافیای طبیعی در چین؛ جغرافیای طبیعی لبنان؛ جغرافیای طبیعی تونس؛ جغرافیای طبیعی مصر؛ جغرافیای طبیعی ساحل عاج؛ جغرافیای طبیعی مالی؛ جغرافیای طبیعی افغانستان؛ جغرافیای طبیعی فرانسه؛ جغرافیای طبیعی سوریه؛ جغرافیای طبیعی اسپانیا؛ جغرافیای طبیعی اوکراین؛ جغرافیای طبیعی تایلند؛ جغرافیای طبیعی قطر؛ جغرافیای طبیعی امارات متحده عربی؛ جغرافیای طبیعی سیرالئون؛ جغرافیای طبیعی اتیوپی؛ جغرافیایی طبیعی سنگال؛ جغرافیای طبیعی زیمبابوه؛ جغرافیای طبیعی سودان؛ جغرافیای طبیعی بنگلادش؛ جغرافیای طبیعی سریلانکا؛ جغرافیای طبیعی تاجیکستان؛ جغرافیای طبیعی گرجستان؛ جغرافیای طبیعی قزاقستان

کتابشناسی

  1. ↑ Leitner, G. (2000). Argentina, Australia: Companion Travel Guide Book. P13.
  2. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 27-28.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ اصغری، احمدرضا (1374).  آرژانتین، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه. ص30.
  4. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 28.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ برگرفته از https://www.ign.gob.ar
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ ۶٫۶ برگرفته از https://www.ffyl.uncu.edu.ar
  7. ↑ اصغری، احمدرضا (1374). آرژانتین. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه. ص36.
  8. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 28-34.
  9. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 34-36.
  10. ↑ اصغری، احمدرضا (1374). آرژانتین. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه. ص39.
  11. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.36-37.
  12. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.37-38.
  13. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.39.
  14. ↑ اصغری، احمدرضا (1389). آرژانتین. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه
  15. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 39.
  16. ↑ برگرفته از https://www.mrecic.gov.ar
  17. ↑ طلایی، فرهاد، منصوری، فرنگ تاج (1385). «نگرشی جدید به وضعیت حقوقی قطب جنوب». فصلنامهٔ حقوق تطبیقی، 10(3)،ص105.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ برگرفته از https://www.minutouno.com.ar
  19. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.39-42.
  20. ↑ ضیایی، محمد علی (1380). «آرژانتین یهودیان یا یهودیان آرژانتین». گزارش ادارهٔ کل آمریکا، وزارت امور خارجه.
  21. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 42-45.
  22. ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.45.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=جغرافیای_طبیعی_آرژانتین&oldid=49472»