لالیبالا: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).)
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:لالیبلا اتیوپی.jpg|بندانگشتی|لالیبلا (1403). برگرفته از سایت شاهنامه نیوز، قابل بازیابی از https://shahnamehnews.ir/?p=2753]]
لالیبالا یکی از مهم ترین آثار باستانی و تاریخی [[اتیوپی]] - متعلق به قرون وسطی - است که در منطقه ولو قرار دارد. شهرت عمده لالیبلا به سبب وجود یازده کلیسای ساخته شده از سنگ یکپارچه تراشیده شده‌است.


==== لالیبالا ====
تاریخ دقیق تاسیس این کلیساهای سنگی که در داخل حفره‌هایی سنگی در داخل کوه احداث گشته‌اند مشخص نیست با این حال اعتقاد عمومی بر آن است که این کلیساها توسط پادشاه لالیبالا در اواخر قرن دوازدهم و یا اوایل قرن سیزدهم ساخته شده‌اند.  
لالیبالا یکی از مهم ترین آثار باستانی و تاریخی [[اتیوپی]] - متعلق به قرون وسطی - است که در منطقه ولو قرار دارد. شهرت عمده لالیبلا به سبب وجود یازده کلیسای ساخته شده از سنگ یکپارچه تراشیده شده است. تاریخ دقیق تاسیس این کلیساهای سنگی که در داخل حفره هایی سنگی در داخل کوه احداث گشته اند مشخص نیست با این حال اعتقاد عمومي بر آن است که این کلیساها توسط پادشاه لالیبالا در اواخر قرن دوازدهم و یا اوایل قرن سیزدهم ساخته شده اند. نکته جالب در مورد این بناهای ساخته شده در دل کوه معماری منحصر به فرد هر یك از کلیساهاست که آنها را از یکدیگر متمایز و در زمره عجایب سبك خاصی از معماري قرار داده است بطوری که تمامی آنها به طور زیبایی تراشیده شده و تعدادی از آنها نیز با نقاشی های خیالی تزئین شده اند. این کلیساها در لیست آثار تاریخی سازمان علمی فرهنگی یونسکو نیز به ثبت رسیده اند.162


مشهورترین کلیساهای یازده گانه لالیبلا عبارتند از :
نکته جالب در مورد این بناهای ساخته شده در دل کوه معماری منحصر به فرد هر یک از کلیساهاست که آنها را از یکدیگر متمایز و در زمره عجایب سبک خاصی از معماری قرار داده‌است به طوری که تمامی آنها به طور زیبایی تراشیده شده و تعدادی از آنها نیز با [[نقاشی در اتیوپی|نقاشی]]<nowiki/>‌های خیالی تزئین شده‌اند. این کلیساها در لیست آثار تاریخی سازمان علمی فرهنگی [https://www.unesco.org/en یونسکو] نیز به ثبت رسیده‌اند.


162
مشهورترین کلیساهای یازده‌گانه لالیبلا عبارتند از:


143
* صومعه بتا مداهنه (Beta Medahne)؛
 
* صومعه ناکوتولاب (Naakuto Lab)؛
 
* صومعه مریم مقدس؛
صومعه بتا مداهنه163 صومعه ناکوتولاب164 صومعه مریم مقدس
* صومعه جلجتا؛
 
* صومعه آبالیبانوس (Aba Libanos)؛
صومعه جلجتا
* صومعه گابریل؛
 
* صومعه رافائل؛
165
* صومعه گئورگیس مقدس<ref>برگرفته از http://www.tourismethiopia.gov.et/2012</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ [[اتیوپی]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص 143-144.</ref>.
 
== کتابشناسی ==
صومعه آبالیبانوس صومعه گابریل
 
صومعه رافائل
 
صومعه گئورگیس مقدس
 
www.tourismethiopia.gov.et/2012

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۱

لالیبلا (1403). برگرفته از سایت شاهنامه نیوز، قابل بازیابی از https://shahnamehnews.ir/?p=2753

لالیبالا یکی از مهم ترین آثار باستانی و تاریخی اتیوپی - متعلق به قرون وسطی - است که در منطقه ولو قرار دارد. شهرت عمده لالیبلا به سبب وجود یازده کلیسای ساخته شده از سنگ یکپارچه تراشیده شده‌است.

تاریخ دقیق تاسیس این کلیساهای سنگی که در داخل حفره‌هایی سنگی در داخل کوه احداث گشته‌اند مشخص نیست با این حال اعتقاد عمومی بر آن است که این کلیساها توسط پادشاه لالیبالا در اواخر قرن دوازدهم و یا اوایل قرن سیزدهم ساخته شده‌اند.

نکته جالب در مورد این بناهای ساخته شده در دل کوه معماری منحصر به فرد هر یک از کلیساهاست که آنها را از یکدیگر متمایز و در زمره عجایب سبک خاصی از معماری قرار داده‌است به طوری که تمامی آنها به طور زیبایی تراشیده شده و تعدادی از آنها نیز با نقاشی‌های خیالی تزئین شده‌اند. این کلیساها در لیست آثار تاریخی سازمان علمی فرهنگی یونسکو نیز به ثبت رسیده‌اند.

مشهورترین کلیساهای یازده‌گانه لالیبلا عبارتند از:

  • صومعه بتا مداهنه (Beta Medahne)؛
  • صومعه ناکوتولاب (Naakuto Lab)؛
  • صومعه مریم مقدس؛
  • صومعه جلجتا؛
  • صومعه آبالیبانوس (Aba Libanos)؛
  • صومعه گابریل؛
  • صومعه رافائل؛
  • صومعه گئورگیس مقدس[۱][۲].

کتابشناسی

  1. برگرفته از http://www.tourismethiopia.gov.et/2012
  2. عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 143-144.