تنوع گویش در زبان چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۶ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۰۷

زبان در حیات فرهنگی یک ملت، همیشه نقشی بنیادین داشته و چنان پر اهمیت است که وقتی یک نظام خاص زبانی پدید می‌آید، گویی ملتی نوین ظهور کرده است. لذا، زبان مشترک، یکی از معیارهای تعیین هویت یک ملت به‌شمار می‌آید. صورت‌های بیانی در ضمیر آگاه مردم، معیارهایی می شوند که فعالیت‌های فکری را به صورت الگویی ثابت تبدیل و فعالیت‌ها را به نتیجه‌گیری خاصی سوق می‌دهند. بنابراین میتوان گفت زبان، تجلی آوایی، نوشتاری، و رفتاری، مفهومی است‌که در جریان فعالیتهای فکری پدید آمده است^[۱].

تنوع گویش‌ها در زبان چینی

زبان چینی، یکی ازخانواده‌های زبانی است که در خود شاخه‌ها و گویش‌های زبانی متعددی دارد. این زبان‌ها به نام«فانگین(Fang Yen)» (زبان‌های منطقه ای) شناخته می شوند که همان لهجه‌ها یا گویش‌های متنوع زبان چینی هستند و تمام جمعیت 2/1 ملیاردی چین، حد اقل به یک یا دو گویش از این لهجه‌ها صحبت می‌کنند.

از ویژگی‌های قابل توجه همه‌ی گویشه ای موجود در زبان چینی، حالت آهنگین(نواخت Tonal) داشتن آن‌ها است. این بدان معنی است که هر هجا میتواند بسته به زیر و بم به کار رفته در قرائت و تلفظ آن، معنای متفاوتی به خود بگیرد. مثلا گویش ماندارین(mandarin) دارای 4 نواخت، کانتونی(Cantonies) 6 تا 9 نواخت( بسته به اینکه از چه کسی سوال شود) و تایوانی(Taiwanies) دارای7 نواخت دارد^[۲].

گویش‌های عمده‌ی موجود در زبان چینی، اغلب برای افرادی که به آن گویش صحبت نمی‌کنند، غیر قابل فهم هستند. اما بیشتر مردمی که در چین یا تایوان زندگی کرده و گویش ماندارین گویش اصلی محلی آن‌ها نیست، تا حدودی میتوانند به آن گویش صحبت کرده یا لااقل آن را بفهمند.

هر یک از گویش‌های عمده‌ی زبان چینی شاخه‌های مختلفی را تشکیل میدهند. برای نمونه، گویش ماندارین به لهجه‌های شمالی، جنوبی و جنوب غربی تقسیم می شود که باز کم و بیش برای دیگران قابل درک نیست.

نیز نگاه کنید به

زبان و ادبیات چینی؛ زبان چینی؛ سیر تحول زبان چینی

کتابشناسی

↑ ناکامورا هاجیمه. (1378).مترجم، مصطفی عقیلی-حسین کیانی، شیوه های تفکر ملل شرق(هند، چین، تبت، ژاپن). انتشارات حکمت.
↑ Chinese Encyclopedia: 242- 245

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی

[1] ناکامورا هاجیمه. (1378).مترجم، مصطفی عقیلی-حسین کیانی، شیوه های تفکر ملل شرق(هند، چین، تبت، ژاپن). انتشارات حکمت.

[2] Chinese Encyclopedia: 242- 245

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-=== '''تنوع گویش در زبان چینی''' ===
+[[پرونده:Map of sinitic languages cropped-fa.svg.png|بندانگشتی|نقشه گویش‌های زبانی، قابل بازیابی از: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Map_of_sinitic_languages_cropped-fa.svg]]
-زبان چینی، یکی از خانواده‌های زبانی است که در خود شاخه‌ها و گویش‌های زبانی متعددی دارد. این زبان‌ها به نام «فانگ‌ین (Fang Yen)» (زبان‌های منطقه‌ای) شناخته می‌شوند که همان لهجه‌ها یا گویش‌های متنوع [[زبان چینی]] هستند و تمام جمعیت 2.1 ملیاردی چین، حداقل به یک یا دو گویش از این لهجه‌ها صحبت می‌کنند.
+زبان در حیات فرهنگی یک ملت، همیشه نقشی بنیادین داشته و چنان پر اهمیت است که وقتی یک نظام خاص زبانی پدید می‌آید، گویی ملتی نوین ظهور کرده است. لذا، زبان مشترک، یکی از معیارهای تعیین هویت یک ملت به‌شمار می‌آید. صورت‌های بیانی در ضمیر آگاه مردم، معیارهایی می شوند که فعالیت‌های فکری را به صورت الگویی ثابت تبدیل و فعالیت‌ها را به نتیجه‌گیری خاصی سوق می‌دهند. بنابراین میتوان گفت زبان، تجلی آوایی، نوشتاری، و رفتاری، مفهومی است‌که در جریان فعالیتهای فکری پدید آمده است<ref>ناکامورا هاجیمه. (1378).مترجم، مصطفی عقیلی-حسین کیانی، شیوه های تفکر ملل شرق(هند، چین، تبت، [[ژاپن]]). انتشارات حکمت.</ref>.
-از ویژگی‌های قابل توجه همه‌ی گویش‌های موجود در زبان چینی، حالت آهنگین (نواخت (Tonal)) داشتن آن‌ها است. این بدان معنی است که هر هجا می‌تواند بسته به زیر و بم به کار رفته در قرائت و تلفظ آن، معنای متفاوتی به خود بگیرد. مثلا گویش ماندارین (mandarin) دارای 4 نواخت، کانتونیCantonies) 6)تا 9 نواخت (بسته به اینکه از چه کسی سوال شود) و تایوانی (Taiwanies) دارای 7 نواخت دارد.
+=== تنوع گویش‌ها در [[زبان چینی]] ===
+زبان چینی، یکی ازخانواده‌های زبانی است که در خود شاخه‌ها و گویش‌های زبانی متعددی دارد. این زبان‌ها به نام«فانگین(Fang Yen)» (زبان‌های منطقه ای) شناخته می شوند که همان لهجه‌ها یا گویش‌های متنوع زبان چینی هستند و تمام جمعیت 2/1 ملیاردی [[چین]]، حد اقل به یک یا دو گویش از این لهجه‌ها صحبت می‌کنند.
-گویش‌های عمده‌ی موجود در زبان چینی، (Chinese Encyclopedia: 242- 245) اغلب برای افرادی که به آن گویش صحبت نمی‌کنند، غیر قابل فهم هستند. اما بیشتر مردمی که در [[چین]] یا تایوان زندگی کرده و گویش ماندارین گویش اصلی محلی آن‌ها نیست، تا حدودی می‌توانند به آن گویش صحبت کرده یا حتی آن را بفهمند.
+از ویژگی‌های قابل توجه همه‌ی گویشه ای موجود در [[زبان چینی]]، حالت آهنگین(نواخت Tonal) داشتن آن‌ها است. این بدان معنی است که هر هجا میتواند بسته به زیر و بم به کار رفته در قرائت و تلفظ آن، معنای متفاوتی به خود بگیرد. مثلا گویش ماندارین(mandarin) دارای 4 نواخت، کانتونی(Cantonies) 6 تا 9 نواخت( بسته به اینکه از چه کسی سوال شود) و تایوانی(Taiwanies) دارای7 نواخت دارد<ref>Chinese Encyclopedia: 242- 245</ref>.
-هر یک از گویش‌های عمده‌ی زبان چینی، شاخه‌های مختلفی را تشکیل می‌دهند. برای نمونه، گویش ماندارین به لهجه‌های شمالی، جنوبی و جنوب غربی تقسیم می‌شود که باز کم و بیش برای دیگران قابل درک نیست.<ref><sub>سابقی محمدعلی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول ص1045</sub></ref>
+گویش‌های عمده‌ی موجود در [[زبان چینی]]، اغلب برای افرادی که به آن گویش صحبت نمی‌کنند، غیر قابل فهم هستند. اما بیشتر مردمی که در [[چین]] یا تایوان زندگی کرده و گویش ماندارین گویش اصلی محلی آن‌ها نیست، تا حدودی میتوانند به آن گویش صحبت کرده یا لااقل آن را بفهمند.
+هر یک از گویش‌های عمده‌ی زبان چینی شاخه‌های مختلفی را تشکیل میدهند. برای نمونه، گویش ماندارین به لهجه‌های شمالی، جنوبی و جنوب غربی تقسیم می شود که باز کم و بیش برای دیگران قابل درک نیست.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[زبان و ادبیات چینی]]؛ [[زبان چینی]]؛ [[سیر تحول زبان چینی]]
 == کتابشناسی ==
+<references />
+== منبع اصلی ==
+<sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub>
+== نویسنده مقاله ==
+علی محمد سابقی
+[[رده:زبان]]