تاریخ سیرالئون پس از جنگ: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:کشور سیرالئون پس از پایان جنگ داخلی.jpg|بندانگشتی|کشور سیرالئون پس از پایان جنگ داخلی(1394). برگرفته از سایتfairobserver،قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.fairobserver.com/region/africa/sierra-leone-after-civil-war/]]در سال 2002 انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی پس از چند سال وقفه در [[سیرالئون]] برگزار گردید و دکتر احمد تیجان کاباه با کسب 3/70 درصد آراء برای دومین بار به عنوان رئیس‌جمهور برگزیده شد و حزب وی (حزب مردم [[سیرالئون]])نیز با کسب 83 کرسی از مجموع 124 کرسی اکثریت مجلس را به خود اختصاص داد. انتخابات 2002 مجلس [[سیرالئون]] نیز با نظارت و حضور نمایندگان سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی از جمله جامعه اقتصادی غرب آفریقا، جامعه کشورهای مشترک‌المنافع، شماری از نیروهای انگلستان و نیروهای حافظ صلح [https://www.un.org/en/ سازمان ملل متحد] در فضائی آرام برگزار گشت. | |||
در طی این انتخابات که در بیش از پنج هزار حوزه انتخاباتی در سراسر کشور برگزار گردید قریب به دو میلیون و سیصد هزار نفر از مجموع شش میلیون نفر مردم کشور شرکت کردند. در جریان انتخابات مجلس 2002 حزب کنگره تمام مردم که ریاست آن را آقای ارنست بای کروما به عهده داشت با توجه به خدشه‌دار گشتن چهره حزب حاکم، تنها با کسب 22 درصد آراء و اختصاص 27 کرسی از 124 کرسی مجلس در جایگاه دوم قرار گرفت و شاخه سیاسی جبهه متحد ملی موسوم به «حزب جبهه متحد ملی» (Revolutionary united front party) حتی موفق به کسب یک کرسی در انتخابات مجلس این کشور نیز نشد! در مرداد ماه 2002 میلادی تعداد دویست نفر از نیروهای انگلستان که از دو سال پیش از آن به منظور برقراری صلح و ثبات به این کشور اعزام شده بودند [[سیرالئون]] را رسماً ترک کردند با این حال 140 نفر از نظامیان این کشور برای آموزش تخصصی ارتش [[سیرالئون]] در این کشور باقی ماندند. تعداد زیادی از نیروهای حافظ صلح که عمدتاًٌ از پاکستان، بنگلادش، [[اردن]] و... بودند نیز طی سال‌های 2002 تا 2004 به تدریج [[سیرالئون]] را ترک نمودند. شورای امنیت سازمان ملل در سال 2004 با وجود مخالفت دولت تیجان کاباه پایان مأموریت نیروهای حافظ صلح سازمان ملل را در این کشور سی و یکم دسامبر 2005 اعلام نمود و آخرین گروه از نیروهای حافظ صلح سازمان نیز در سال 2005 به‌طور کامل از [[سیرالئون]] خارج شدند. این در حالی بود که دولت تیجان کاباه به دلیل عدم تحقق شعارهایش در برقرار نمودن امنیت در کشور و ناراضی بودن بخش قابل توجهی از مردم از حکومت، از این وضعیت به هیچ عنوان خرسند به نظر نمی‌رسید و بسیار علاقه‌مند بود مأموریت این نیروها تا پایان دوره ریاست جمهوری وی (اوایل سال 2007) در [[سیرالئون]] ادامه یابد[i]. پس از خروج نیروهای حافظ صلح سازمان ملل بسیاری از مردم و نیروهای وفادار به حزب حاکم به دلیل عدم تحقق شعارهای دولت، وضعیت سخت اقتصادی و به ویژه عملی نشدن معضل امنیت غذائی که وعده آن تا پایان سال 2006 داده شده بود به حزب کنگره تمام مردم گرایش یافتند. در واقع دولت تیجان کاباه از اوایل سال 2003 قول داده بود که تا پایان 2006 هیچ سیرالئونی با شکم گرسنه نخواهد نخوابید؟! با این حال علی رغم کمک‌های نقدی و جنسی گسترده کشورهای خارجی به ویژه کشورهای مسلمان به کشور [[سیرالئون]] به‌ویژه در سال‌های بین 2002 تا 2005، به دلیل فساد اداری حاکم بر کشور هیچ یک از این وعده‌ها تحقق نیافت. رئیس‌جمهور فعلی این کشور ارنست بای کروما که در سال 2007 و پس از پیروزی دشوار در دوره دوم انتخابات ریاست جمهوری زمام امور را در دست گرفت قول داده است فساد را ریشه کن کرده و جراحات عمیق جنگی این کشور فقیر و جنگ زده غرب آفریقا را مداوا کند.کروما(63 ساله)که سولومون بره وا، معاون رییس جمهور قبلی را در این انتخابات شکست داد همچنین وعده داده است وضعیت اقتصادی مردم [[سیرالئون]] را بهبود بخشیده و به قطعی‌های مکرر آب و برق در کشور خاتمه دهد<ref>LeVert, S. (2007). Sierra Leone: Marshall Cavendish, p. 45-46</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام(1390). جامعه و فرهنگ [[سیرالئون]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | |||
== نیزنگاه کنید به == | |||
[[تاریخ معاصر سیرالئون]]؛ [[تاریخ دوره استعمار سیرالئون]]؛ [[تاریخ سیاسی سیرالئون پس از استقلال]] | |||
== پاورقی == | |||
<small>[i] - در ارتباط با حوادث سیاسی سال‌های نخست دهه 2000 میلادی توضیحات مبسوطی در مبحث جنگ داخلی سیرالئون ارائه شده است.</small> | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:سیر تطورات و تحولات تاریخی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۰
در سال 2002 انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی پس از چند سال وقفه در سیرالئون برگزار گردید و دکتر احمد تیجان کاباه با کسب 3/70 درصد آراء برای دومین بار به عنوان رئیس‌جمهور برگزیده شد و حزب وی (حزب مردم سیرالئون)نیز با کسب 83 کرسی از مجموع 124 کرسی اکثریت مجلس را به خود اختصاص داد. انتخابات 2002 مجلس سیرالئون نیز با نظارت و حضور نمایندگان سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی از جمله جامعه اقتصادی غرب آفریقا، جامعه کشورهای مشترک‌المنافع، شماری از نیروهای انگلستان و نیروهای حافظ صلح سازمان ملل متحد در فضائی آرام برگزار گشت.
در طی این انتخابات که در بیش از پنج هزار حوزه انتخاباتی در سراسر کشور برگزار گردید قریب به دو میلیون و سیصد هزار نفر از مجموع شش میلیون نفر مردم کشور شرکت کردند. در جریان انتخابات مجلس 2002 حزب کنگره تمام مردم که ریاست آن را آقای ارنست بای کروما به عهده داشت با توجه به خدشه‌دار گشتن چهره حزب حاکم، تنها با کسب 22 درصد آراء و اختصاص 27 کرسی از 124 کرسی مجلس در جایگاه دوم قرار گرفت و شاخه سیاسی جبهه متحد ملی موسوم به «حزب جبهه متحد ملی» (Revolutionary united front party) حتی موفق به کسب یک کرسی در انتخابات مجلس این کشور نیز نشد! در مرداد ماه 2002 میلادی تعداد دویست نفر از نیروهای انگلستان که از دو سال پیش از آن به منظور برقراری صلح و ثبات به این کشور اعزام شده بودند سیرالئون را رسماً ترک کردند با این حال 140 نفر از نظامیان این کشور برای آموزش تخصصی ارتش سیرالئون در این کشور باقی ماندند. تعداد زیادی از نیروهای حافظ صلح که عمدتاًٌ از پاکستان، بنگلادش، اردن و... بودند نیز طی سال‌های 2002 تا 2004 به تدریج سیرالئون را ترک نمودند. شورای امنیت سازمان ملل در سال 2004 با وجود مخالفت دولت تیجان کاباه پایان مأموریت نیروهای حافظ صلح سازمان ملل را در این کشور سی و یکم دسامبر 2005 اعلام نمود و آخرین گروه از نیروهای حافظ صلح سازمان نیز در سال 2005 به‌طور کامل از سیرالئون خارج شدند. این در حالی بود که دولت تیجان کاباه به دلیل عدم تحقق شعارهایش در برقرار نمودن امنیت در کشور و ناراضی بودن بخش قابل توجهی از مردم از حکومت، از این وضعیت به هیچ عنوان خرسند به نظر نمی‌رسید و بسیار علاقه‌مند بود مأموریت این نیروها تا پایان دوره ریاست جمهوری وی (اوایل سال 2007) در سیرالئون ادامه یابد[i]. پس از خروج نیروهای حافظ صلح سازمان ملل بسیاری از مردم و نیروهای وفادار به حزب حاکم به دلیل عدم تحقق شعارهای دولت، وضعیت سخت اقتصادی و به ویژه عملی نشدن معضل امنیت غذائی که وعده آن تا پایان سال 2006 داده شده بود به حزب کنگره تمام مردم گرایش یافتند. در واقع دولت تیجان کاباه از اوایل سال 2003 قول داده بود که تا پایان 2006 هیچ سیرالئونی با شکم گرسنه نخواهد نخوابید؟! با این حال علی رغم کمک‌های نقدی و جنسی گسترده کشورهای خارجی به ویژه کشورهای مسلمان به کشور سیرالئون به‌ویژه در سال‌های بین 2002 تا 2005، به دلیل فساد اداری حاکم بر کشور هیچ یک از این وعده‌ها تحقق نیافت. رئیس‌جمهور فعلی این کشور ارنست بای کروما که در سال 2007 و پس از پیروزی دشوار در دوره دوم انتخابات ریاست جمهوری زمام امور را در دست گرفت قول داده است فساد را ریشه کن کرده و جراحات عمیق جنگی این کشور فقیر و جنگ زده غرب آفریقا را مداوا کند.کروما(63 ساله)که سولومون بره وا، معاون رییس جمهور قبلی را در این انتخابات شکست داد همچنین وعده داده است وضعیت اقتصادی مردم سیرالئون را بهبود بخشیده و به قطعی‌های مکرر آب و برق در کشور خاتمه دهد[۱][۲].
نیزنگاه کنید به
تاریخ معاصر سیرالئون؛ تاریخ دوره استعمار سیرالئون؛ تاریخ سیاسی سیرالئون پس از استقلال
پاورقی
[i] - در ارتباط با حوادث سیاسی سال‌های نخست دهه 2000 میلادی توضیحات مبسوطی در مبحث جنگ داخلی سیرالئون ارائه شده است.
کتابشناسی
- ↑ LeVert, S. (2007). Sierra Leone: Marshall Cavendish, p. 45-46
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام(1390). جامعه و فرهنگ سیرالئون. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)