زنان در خلق ادبیات چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
=== ''(ادبيات زنان زيبارو'' '''(Pretty Women Literature)''' ''و يا ادبيات زنان چيني ('''''Chinese Women Literature''''')'' ===
اگرچه در طول تاریخ سرزمین [[چین]] زنان شاعر و نویسنده‌ی بسیاری یافت می­شود، اما ادبيات خاص زنان چینی، در اوايل قرن هفدهم در كشور چين ظهور كرد و بعدها در اواخر قرن بيستم به كشور آمريكا منتقل و در آن­جا تبديل به نوعی ادبيات استعماري گردید. در دوران اوليه، بسياري از آثار ادبي خلق شده توسط زنان چيني، بيانگر طغيان و اعتراض آنان عليه شرايط نامطلوب زمانه‌­ی خود بود. اگرچه در آن دوران زنان شجاعت لازم براي تقابل آشكار با سلطه‌­ی مردان خود را نداشتند، اما پناه بردن به وادي ادبيات، اين امكان را به آن­ها می­داد تا به طور غيرمستقيم و با استفاده از فنون و صناعات ادبي، حرف دل خود را بازگو كنند.


در آن دوران، تمامي آثار ادبي چون داستان‌ها، حكايات و اشعار سروده‌­ی مردان، به نوعي، زنان و مادران را تحقير مي‌كرد. بسياري از ضرب‌المثل‌هاي مطرح در آن روزگار نیز بیانگر چنين مسأله‌اي است. مانند:«پرورش غاز خيلي پرسودتر از داشتن دختر است»، یا«زني كه استعداد ندارد، پاكدامن هم نيست.»
اگرچه در طول تاریخ سرزمین [[چین]] زنان شاعر و نویسنده‌ی بسیاری یافت می ­شود، اما ادبیات خاص زنان چینی، در اوایل قرن هفدهم در كشور [[چین]] ظهور كرد و بعدها در اواخر قرن بیستم به كشور آمریكا منتقل و در آن­جا تبدیل به نوعی ادبیات استعماری گردید. در دوران اولیه، بسیاری از آثار ادبی خلق شده توسط زنان چینی، بیانگر طغیان و اعتراض آنان علیه شرایط نامطلوب زمانه‌­ی خود بود. اگرچه در آن دوران زنان شجاعت لازم برای تقابل آشكار با سلطه‌­ی مردان خود را نداشتند، اما پناه بردن به وادی ادبیات، این امكان را به آن­ها می­داد تا به طور غیرمستقیم و با استفاده از فنون و صناعات ادبی، حرف دل خود را بازگو كنند.


مشخص است كه در آن زمان، مقام زنان بسيار پايين و پست بود، به گونه‌اي كه گاه زنان نسبت به حيوانات خانگي، از موقعيت پايين‌تري برخوردار بودند. وجود زنان برده، همسران موقت بسيار، دختركشي و بستن پاي دختران از کودکی، كه منجر به زخم شدن و کوچک ماندن پای آن­ها و وارد آمدن آسيب‌هاي جدي مي‌شد، امري طبيعي و مرسوم بود. در اين راستا، سه اصل مهم به زنان تفهيم مي‌شد:«مطيع باش، كار كن و پاكدامن باش.» زنان پس از مرگ همسر مي‌بايست از فرزند پسرشان اطاعت مي‌كردند. تئوريسن اين نوع آموزش‌ها در جامعه­‌ی سنتي چين، زن تحصيل‌كرده­‌ای به نام «بان تسو(Bantso) بود كه خود به هيچ عنوان به ايده‌ها و طرح‌هايي كه ارائه مي‌کرد، عمل نمي­‌نمود. در چنين شرايطي، اگر زني پس از مرگ همسر دست به خودكشي مي‌زد، از او تقدير به عمل مي‌آمد و برايش آرامگاه زيبايي ساخته مي‌شد. این نگاه تحقیر آمیز به زنان در چین حتی در شعرها و سروده‌­های ادبی نیز پیداست. یکی از شعرای معروف چین به‌­نام فوشوان (Fu Hsuan) در خصوص شور­بختی زنان در چین، چنین سروده است:
در آن دوران، تمامی آثار ادبی چون داستان‌ها، حكایات و اشعار سروده‌­ی مردان، به نوعی، زنان و مادران را تحقیر می كرد. بسیاری از ضرب‌المثل‌های مطرح در آن روزگار نیز بیانگر چنین مسأله‌ای است. مانند: <blockquote>«پرورش غاز خیلی پرسودتر از داشتن دختر است»، یا«زنی كه استعداد ندارد، پاكدامن هم نیست.» </blockquote>مشخص است كه در آن زمان، مقام زنان بسیار پایین و پست بود، به گونه‌ای كه گاه زنان نسبت به حیوانات خانگی، از موقعیت پایین‌تری برخوردار بودند. وجود زنان برده، همسران موقت بسیار، دختركشی و بستن پای دختران از کودکی، كه منجر به زخم شدن و کوچک ماندن پای آن­ها و وارد آمدن آسیب‌های جدی می‌شد، امری طبیعی و مرسوم بود. در این راستا، سه اصل مهم به زنان تفهیم می‌شد:«مطیع باش، كار كن و پاكدامن باش.»
 
زنان پس از مرگ همسر می بایست از فرزند پسرشان اطاعت می كردند. تئوریسن این نوع آموزش‌ها در [[نوع جامعه چین|جامعه­‌ی سنتی چین]]، زن تحصیل‌كرده­‌ای به نام «بان تسو(Bantso) بود كه خود به هیچ عنوان به ایده‌ها و طرح‌هایی كه ارائه می‌کرد، عمل نمی نمود. در چنین شرایطی، اگر زنی پس از مرگ همسر دست به خودكشی می زد، از او تقدیر به عمل می آمد و برایش آرامگاه زیبایی ساخته می شد. این نگاه تحقیر آمیز به زنان در [[چین]] حتی در شعرها و سروده‌­های ادبی نیز پیداست. یکی از شعرای معروف [[چین]] به‌­نام فوشوان (Fu Hsuan) در خصوص شور­بختی زنان در [[چین]]، چنین سروده است:


'''زن بودن چه غم انگیز است!'''
'''زن بودن چه غم انگیز است!'''
خط ۱۶: خط ۱۶:
و دل­‌هاشان چار دریا،
و دل­‌هاشان چار دریا،


و باد و غبار هزار فرسنگ را به جنگ می­خواند.
و باد و غبار هزار فرسنگ را به جنگ می­ خواند.


چون دختری به جهان آید کسی شاد نمی شود،
چون دختری به جهان آید کسی شاد نمی شود،
خط ۲۲: خط ۲۲:
خانواده او را ارج نمی­‌نهد،
خانواده او را ارج نمی­‌نهد،


چون بزرگ شود در اتاقش پنهان می­ماند،
چون بزرگ شود در اتاقش پنهان می ­ماند،


ترسان از این­که مبادا چشم مردی بر او افتد.
ترسان از این­که مبادا چشم مردی بر او افتد.
خط ۲۸: خط ۲۸:
هیچ­کس زاری نمی­کند اگر او خانه­‌ی خود را ترک گوید.
هیچ­کس زاری نمی­کند اگر او خانه­‌ی خود را ترک گوید.


مانند ابرها که پس از باران ناگهان دور می­شوند،
مانند ابرها که پس از باران ناگهان دور می ­شوند،


سر فرود می‌­آورد و چهره‌­ی خود را می‌­آراید
سر فرود می‌­آورد و چهره‌­ی خود را می‌­آراید


دندان‌­هایش لب‌­های سرخش را می­فشارد،
دندان‌­هایش لب‌­های سرخش را می ­فشارد،
 
تعظیم‌­های بسیار می­ کند و زانو می زند (در [[چین]] رسم است که فرومایگان در برابر بزرگان و فرادستان، به نشانه­ ی تعظیم سر فرود می ­آورند و سه بار زانو بر زمین می زنند<ref> آشوری، داریوش(1358) .نگاهی به سرزمین، تاریخ، جامعه و فرهنگ چین از دیرینه ترین روزگار تا پایان سده­ ی نوزدهم.تهران: مرکز فرهنگ آسیا. انتشارات امیر کبیر .</ref>.
 
[[چین|كشور چین]] برای مدت‌های مدیدی برای غربی­‌ها سرزمینی اسرارآمیز بود، ولذا، ادبیات زنان نویسنده چینی نیز از نظر غربیان مخفی مانده بود. در مقایسه میان ادبیات زنان و مردان چینی، مشخص می‌شود كه در گذشته [[ادبیات زنان چینی]] بسیار در حاشیه قرار داشته است. با این حال، این ادبیات بسیار غنی بوده و نشان‌دهنده تمدن و فرهنگ متنوع و جذاب مردم آن سرزمین است.<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول ص1087</big></sub></ref>


تعظیم‌­های بسیار می­کند و زانو می زند (در چین رسم است که فرومایگان در برابر بزرگان و فرادستان، به نشانه­ی تعظیم سر فرود می­آورند و سه بار زانو بر زمین می زنند. نگاه کنید به، کتاب داریوش آشوری. همان.)
== نیز نگاه کنید به ==


كشور چين برای مدت‌هاي مديدي براي غربي­‌ها سرزميني اسرارآميز بود، ولذا، ادبيات زنان نويسنده چيني نيز از نظر غربيان مخفي مانده بود. در مقایسه ميان ادبيات زنان و مردان چيني، مشخص مي‌شود كه در گذشته ادبيات زنان چيني بسيار در حاشيه قرار داشته است. با اين حال، اين ادبيات بسيار غني بوده و نشان‌دهنده تمدن و فرهنگ متنوع و جذاب مردم آن سرزمين است.<ref><sub>سابقی محمدعلی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول ص1087</sub></ref>
* [[زبان و ادبیات چینی]]
* [[ادبیات زنان چینی]]


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۲۱

اگرچه در طول تاریخ سرزمین چین زنان شاعر و نویسنده‌ی بسیاری یافت می ­شود، اما ادبیات خاص زنان چینی، در اوایل قرن هفدهم در كشور چین ظهور كرد و بعدها در اواخر قرن بیستم به كشور آمریكا منتقل و در آن­جا تبدیل به نوعی ادبیات استعماری گردید. در دوران اولیه، بسیاری از آثار ادبی خلق شده توسط زنان چینی، بیانگر طغیان و اعتراض آنان علیه شرایط نامطلوب زمانه‌­ی خود بود. اگرچه در آن دوران زنان شجاعت لازم برای تقابل آشكار با سلطه‌­ی مردان خود را نداشتند، اما پناه بردن به وادی ادبیات، این امكان را به آن­ها می­داد تا به طور غیرمستقیم و با استفاده از فنون و صناعات ادبی، حرف دل خود را بازگو كنند.

در آن دوران، تمامی آثار ادبی چون داستان‌ها، حكایات و اشعار سروده‌­ی مردان، به نوعی، زنان و مادران را تحقیر می كرد. بسیاری از ضرب‌المثل‌های مطرح در آن روزگار نیز بیانگر چنین مسأله‌ای است. مانند:

«پرورش غاز خیلی پرسودتر از داشتن دختر است»، یا«زنی كه استعداد ندارد، پاكدامن هم نیست.»

مشخص است كه در آن زمان، مقام زنان بسیار پایین و پست بود، به گونه‌ای كه گاه زنان نسبت به حیوانات خانگی، از موقعیت پایین‌تری برخوردار بودند. وجود زنان برده، همسران موقت بسیار، دختركشی و بستن پای دختران از کودکی، كه منجر به زخم شدن و کوچک ماندن پای آن­ها و وارد آمدن آسیب‌های جدی می‌شد، امری طبیعی و مرسوم بود. در این راستا، سه اصل مهم به زنان تفهیم می‌شد:«مطیع باش، كار كن و پاكدامن باش.»

زنان پس از مرگ همسر می بایست از فرزند پسرشان اطاعت می كردند. تئوریسن این نوع آموزش‌ها در جامعه­‌ی سنتی چین، زن تحصیل‌كرده­‌ای به نام «بان تسو(Bantso) بود كه خود به هیچ عنوان به ایده‌ها و طرح‌هایی كه ارائه می‌کرد، عمل نمی نمود. در چنین شرایطی، اگر زنی پس از مرگ همسر دست به خودكشی می زد، از او تقدیر به عمل می آمد و برایش آرامگاه زیبایی ساخته می شد. این نگاه تحقیر آمیز به زنان در چین حتی در شعرها و سروده‌­های ادبی نیز پیداست. یکی از شعرای معروف چین به‌­نام فوشوان (Fu Hsuan) در خصوص شور­بختی زنان در چین، چنین سروده است:

زن بودن چه غم انگیز است!

در زمین چیزی به این کم بهایی نیست.

پسران به دَر تکیه می­زنند،

هم­چون خدایانی از آسمان فرود آمده،

و دل­‌هاشان چار دریا،

و باد و غبار هزار فرسنگ را به جنگ می­ خواند.

چون دختری به جهان آید کسی شاد نمی شود،

خانواده او را ارج نمی­‌نهد،

چون بزرگ شود در اتاقش پنهان می ­ماند،

ترسان از این­که مبادا چشم مردی بر او افتد.

هیچ­کس زاری نمی­کند اگر او خانه­‌ی خود را ترک گوید.

مانند ابرها که پس از باران ناگهان دور می ­شوند،

سر فرود می‌­آورد و چهره‌­ی خود را می‌­آراید

دندان‌­هایش لب‌­های سرخش را می ­فشارد،

تعظیم‌­های بسیار می­ کند و زانو می زند (در چین رسم است که فرومایگان در برابر بزرگان و فرادستان، به نشانه­ ی تعظیم سر فرود می ­آورند و سه بار زانو بر زمین می زنند[۱].

كشور چین برای مدت‌های مدیدی برای غربی­‌ها سرزمینی اسرارآمیز بود، ولذا، ادبیات زنان نویسنده چینی نیز از نظر غربیان مخفی مانده بود. در مقایسه میان ادبیات زنان و مردان چینی، مشخص می‌شود كه در گذشته ادبیات زنان چینی بسیار در حاشیه قرار داشته است. با این حال، این ادبیات بسیار غنی بوده و نشان‌دهنده تمدن و فرهنگ متنوع و جذاب مردم آن سرزمین است.[۲]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1.  آشوری، داریوش(1358) .نگاهی به سرزمین، تاریخ، جامعه و فرهنگ چین از دیرینه ترین روزگار تا پایان سده­ ی نوزدهم.تهران: مرکز فرهنگ آسیا. انتشارات امیر کبیر .
  2. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول ص1087