منابع طبیعی تایلند: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
=== '''منابع طبیعی و ذخایر معدنی''' ===
جلگه‌های شمال شرقی، شرق و دشت‌های مرکزی و کوهپایه‌های جنوبی [[تایلند]]، محل کشت انواع فرآورده‌های کشاورزی از جمله میوه، نیشکر، ذرت، کاساوا (تاپیوکا)، کنف، تنباکو، قهوه و به‌ویژه برنج است که غذای اصلی مردم [[تایلند]] را تشکیل می‌دهد و به خارج از کشور نیز صادر می‌شود.
جلگه‌های شمال شرقی، شرق و دشت‌های مرکزی و کوهپایه‌های جنوبی [[تایلند]]، محل کشت انواع فرآورده‌های کشاورزی از جمله میوه، نیشکر، ذرت، کاساوا (تاپیوکا)، کنف، تنباکو، قهوه و به‌ویژه برنج است که غذای اصلی مردم [[تایلند]] را تشکیل می‌دهد و به خارج از کشور نیز صادر می‌شود.


نوار شبه جزیره‌ای جنوب تایلند، یعنی محل سکونت اقوام مسلمان این کشور، مرکز معادن غنی فلزاتی مانند قلع، آهن و تنگستن و نیز مزارع کائوچو است که بخشی از صادرات عظیم تایلند از همین منطقه به‌دست می‌آید. این معادن و ذخایر عنوان سومین تولیدکننده قلع و کائوچوی جهان را به تایلند بخشیده است. البته در مناطق شمالی و شرقی این کشور هم معادن غنی آهن وجود دارد. حوزه اصلی اکتشاف و تولید نفت خام و گاز طبیعی [[تایلند]]، در آب‌های نیلگون خلیج [[تایلند]] واقع است، عملیات اکتشاف نفت و گاز طبیعی در نقاط گوناگون داخل خاک [[تایلند]] نیز صورت می‌گیرد که برخی از آنها به نفت رسیده است، ولی به‌طور کلی، میزان تولید نفت در این کشور بسیار کم است و به نیم‌میلیون بشکه در روز هم نمی‌رسد؛ از این رو، واردات نفت خام و حامل‌های دیگر انرژی، بخش بزرگی از واردات [[تایلند]] را تشکیل می‌دهند<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]، ص.31.</ref>.  
نوار شبه جزیره‌ای جنوب تایلند، یعنی محل سکونت اقوام مسلمان این کشور، مرکز معادن غنی فلزاتی مانند قلع، آهن و تنگستن و نیز مزارع کائوچو است که بخشی از صادرات عظیم تایلند از همین منطقه به‌دست می‌آید. این معادن و ذخایر عنوان سومین تولیدکننده قلع و کائوچوی جهان را به تایلند بخشیده است. البته در مناطق ش[[مالی]] و شرقی این کشور هم معادن غنی آهن وجود دارد. حوزه اصلی اکتشاف و تولید نفت خام و گاز طبیعی [[تایلند]]، در آب‌های نیلگون خلیج [[تایلند]] واقع است، عملیات اکتشاف نفت و گاز طبیعی در نقاط گوناگون داخل خاک [[تایلند]] نیز صورت می‌گیرد که برخی از آنها به نفت رسیده است، ولی به‌طور کلی، میزان تولید نفت در این کشور بسیار کم است و به نیم‌میلیون بشکه در روز هم نمی‌رسد؛ از این رو، واردات نفت خام و حامل‌های دیگر انرژی، بخش بزرگی از واردات [[تایلند]] را تشکیل می‌دهند<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]، ص.31.</ref>.  


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==
[[منابع طبیعی چین]]؛ [[منابع طبیعی تایلند]]؛ [[منابع طبیعی زیمبابوه]].
[[منابع طبیعی چین]]؛ [[منابع طبیعی زیمبابوه]]؛ [[منابع طبیعی سریلانکا]]؛ [[منابع طبیعی قزاقستان]]  


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:معادن و منابع طبیعی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۳۹

جلگه‌های شمال شرقی، شرق و دشت‌های مرکزی و کوهپایه‌های جنوبی تایلند، محل کشت انواع فرآورده‌های کشاورزی از جمله میوه، نیشکر، ذرت، کاساوا (تاپیوکا)، کنف، تنباکو، قهوه و به‌ویژه برنج است که غذای اصلی مردم تایلند را تشکیل می‌دهد و به خارج از کشور نیز صادر می‌شود.

نوار شبه جزیره‌ای جنوب تایلند، یعنی محل سکونت اقوام مسلمان این کشور، مرکز معادن غنی فلزاتی مانند قلع، آهن و تنگستن و نیز مزارع کائوچو است که بخشی از صادرات عظیم تایلند از همین منطقه به‌دست می‌آید. این معادن و ذخایر عنوان سومین تولیدکننده قلع و کائوچوی جهان را به تایلند بخشیده است. البته در مناطق شمالی و شرقی این کشور هم معادن غنی آهن وجود دارد. حوزه اصلی اکتشاف و تولید نفت خام و گاز طبیعی تایلند، در آب‌های نیلگون خلیج تایلند واقع است، عملیات اکتشاف نفت و گاز طبیعی در نقاط گوناگون داخل خاک تایلند نیز صورت می‌گیرد که برخی از آنها به نفت رسیده است، ولی به‌طور کلی، میزان تولید نفت در این کشور بسیار کم است و به نیم‌میلیون بشکه در روز هم نمی‌رسد؛ از این رو، واردات نفت خام و حامل‌های دیگر انرژی، بخش بزرگی از واردات تایلند را تشکیل می‌دهند[۱].

نیز نگاه کنید به

منابع طبیعی چین؛ منابع طبیعی زیمبابوه؛ منابع طبیعی سریلانکا؛ منابع طبیعی قزاقستان

کتابشناسی

  1. الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی، ص.31.