ظهور نخستین مدارس در جامعه ی ابتدایی چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Suiren.jpg|بندانگشتی|276x276پیکسل|سوی رن]]
[[پرونده:Suiren.jpg|بندانگشتی|276x276پیکسل|سوی رن]]
در طول تاریخ بلند توسعه و پیشرفت [[چین]]، نیاکان مردم این سرزمین در زندگی و تولیدات خود، دانش و تجربه­ های مختلفی را کسب کرده ­اند. نسل­ های پیشین برای کمک به ادامه­ ی حیات نسل­ های جدید، به طور طبیعی تجربیاتشان را در مورد استفاده از آتش و دیگر ابزارها به آنان منتقل می­ ساختند. از این طریق بود که آموزش ­های ابتدایی شکل گرفت. بر اساس اسناد تاریخی، «سُوی رِن (Sui Ren) به مردم آموزش داد تا از آتش برای پختن غذا استفاده کنند، و فو شی (Fu Xi) به مردم چگونگی شکار کردن را آموخت چون جانوران فراوانی وجود داشت». سپس «توسط شِن نونگ (Shen Nong)[i] به مردم آموزش داده شد تا بذرهای کشاورزی را کِشت کنند». همه­ ی این فعالیت­ ها می­ توانند در قلمرو آموزش قرار گیرند. ولی این­ها آموزش ­های پایه ­ای و ساده ­ای بودند که برای تولید و ادامه­ ی زندگی آموخته می شدند، بدون این که مکان خاص و ویژه ­ای برای آموزش یا فراگیران آن ها وجود داشته باشد. به هر حال، در این دوران، سازمان رسمی آموزشی وجود نداشت.
در طول تاریخ بلند توسعه و پیشرفت [[چین]]، نیاکان مردم این سرزمین در زندگی و تولیدات خود، دانش و تجربه­ های مختلفی را کسب کرده‌اند. نسل­ های پیشین برای کمک به ادامه­ ی حیات نسل­ های جدید، به طور طبیعی تجربیاتشان را در مورد استفاده از آتش و دیگر ابزارها به آنان منتقل می­ ساختند.


وقتی این افراد احساس کردند لازم است دانش و تجارب به دست آمده را با آگاهی و طبق برنامه ریزی به فرزندان خود منتقل کنند، زمینه برای ایجاد مؤسسات خاص آموزشی فراهم شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین". ''تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی''، جلد سوم، ص.</ref>
از این طریق بود که آموزش ­های ابتدایی شکل گرفت. بر اساس اسناد تاریخی، «سُوی رِن (Sui Ren) به مردم آموزش داد تا از آتش برای پختن غذا استفاده کنند، و فو شی (Fu Xi) به مردم چگونگی شکار کردن را آموخت چون جانوران فراوانی وجود داشت».  


نیز نگاه کنید به [[نظام آموزش و پرورش در چین باستان]]
سپس «توسط شِن نونگ (Shen Nong)[i] به مردم آموزش داده شد تا بذرهای کشاورزی را کِشت کنند». همه­ ی این فعالیت­ ها می­ توانند در قلمرو آموزش قرار گیرند. ولی این­ها آموزش ­های پایه ­ای و ساده ­ای بودند که برای تولید و ادامه­ ی زندگی آموخته می شدند، بدون این که مکان خاص و ویژه ­ای برای آموزش یا فراگیران آن ها وجود داشته باشد. به هر حال، در این دوران، سازمان رسمی آموزشی وجود نداشت.
 
وقتی این افراد احساس کردند لازم است دانش و تجارب به دست آمده را با آگاهی و طبق برنامه ریزی به فرزندان خود منتقل کنند، زمینه برای ایجاد مؤسسات خاص آموزشی فراهم شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص۱۲۰۸.</ref>
 
== نیز نگاه کنید به ==
 
* [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری چین]]
* [[نظام آموزش و پرورش در چین باستان]]
* [[پیشینه ی آموزش در چین باستان]]


== پاورقی ==
== پاورقی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۶

سوی رن

در طول تاریخ بلند توسعه و پیشرفت چین، نیاکان مردم این سرزمین در زندگی و تولیدات خود، دانش و تجربه­ های مختلفی را کسب کرده‌اند. نسل­ های پیشین برای کمک به ادامه­ ی حیات نسل­ های جدید، به طور طبیعی تجربیاتشان را در مورد استفاده از آتش و دیگر ابزارها به آنان منتقل می­ ساختند.

از این طریق بود که آموزش ­های ابتدایی شکل گرفت. بر اساس اسناد تاریخی، «سُوی رِن (Sui Ren) به مردم آموزش داد تا از آتش برای پختن غذا استفاده کنند، و فو شی (Fu Xi) به مردم چگونگی شکار کردن را آموخت چون جانوران فراوانی وجود داشت».

سپس «توسط شِن نونگ (Shen Nong)[i] به مردم آموزش داده شد تا بذرهای کشاورزی را کِشت کنند». همه­ ی این فعالیت­ ها می­ توانند در قلمرو آموزش قرار گیرند. ولی این­ها آموزش ­های پایه ­ای و ساده ­ای بودند که برای تولید و ادامه­ ی زندگی آموخته می شدند، بدون این که مکان خاص و ویژه ­ای برای آموزش یا فراگیران آن ها وجود داشته باشد. به هر حال، در این دوران، سازمان رسمی آموزشی وجود نداشت.

وقتی این افراد احساس کردند لازم است دانش و تجارب به دست آمده را با آگاهی و طبق برنامه ریزی به فرزندان خود منتقل کنند، زمینه برای ایجاد مؤسسات خاص آموزشی فراهم شد.[۱]

نیز نگاه کنید به

پاورقی

[i] - امپراتور زرد که به پدر ملت چین هم مشهور است. مترجم.

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص۱۲۰۸.