جائو گوو، خوشنویس چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
«جائو گوو»(1187-1107 میلادی)، در دوران امپراتور گائوزونگِ سونگ جنوبی، از سال 1127 تا 1162 میلادی بر سرِ قدرت بود. وی و پدرش از نظر سیاسی بی لیاقت بودند ولی از نظر هنری موهبتی به شمار می آمدند. خوشنویسی جائو گوو از پدرش هم بهتر بود، از گذشته بهره ی زیادی برده و از خود بینش عمیقی به نمایش می گذاشت. | «جائو گوو»(1187-1107 میلادی)، در دوران امپراتور گائوزونگِ سونگ جنوبی، از سال 1127 تا 1162 میلادی بر سرِ قدرت بود. وی و پدرش از نظر سیاسی بی لیاقت بودند ولی از نظر هنری موهبتی به شمار می آمدند. خوشنویسی جائو گوو از پدرش هم بهتر بود، از گذشته بهره ی زیادی برده و از خود بینش عمیقی به نمایش می گذاشت. | ||
او نخست از سبک خوشنویسی «خوانگ | او نخست از [[هنر خوشنویسی چینی|سبک خوشنویسی]] «خوانگ تین جیانگ»، سپس«میفِی»، پیروی کرد، و بعدها روی سبک «جونگ یائو[[جائو گوو، خوشنویس چینی#%20ftn2|(Zhong Yao]])»، [[خوشنویسان مشهور چین باستان|خوشنویس مشهور]] دوران سه پادشاهی، و «وانگ شی جی[[جائو گوو، خوشنویس چینی#%20ftn3|(Wang Xizhi]])» تمرکز کرد. او به سختی کار می کرد. او گفته،«من در طول50 سال گذشته، هرگز حتی برای یک روز اگر کار مهمی نداشتم، قلمم را بر زمین نگذاشتم». «من سبک های تمام [[خوشنویسان مشهور چین باستان|خوشنویسان]] [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران های «وِی»، «جین»]] و شش سلسله را آموختم». وی کتابی تحت عنوان «''پیرامون خوشنویسی»'' نوشت، کتابی پُر از بصیرت و بینش.<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1158-1159</big></sub></ref> | ||
= نیز نگاه کنید به = | |||
[[هنر در چین]]؛ [[هنر خوشنویسی چینی]]؛ [[هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان]]؛ [[خوشنویسان مشهور چین باستان]] | |||
= کتابشناسی = | = کتابشناسی = | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۳۲
«جائو گوو»(1187-1107 میلادی)، در دوران امپراتور گائوزونگِ سونگ جنوبی، از سال 1127 تا 1162 میلادی بر سرِ قدرت بود. وی و پدرش از نظر سیاسی بی لیاقت بودند ولی از نظر هنری موهبتی به شمار می آمدند. خوشنویسی جائو گوو از پدرش هم بهتر بود، از گذشته بهره ی زیادی برده و از خود بینش عمیقی به نمایش می گذاشت.
او نخست از سبک خوشنویسی «خوانگ تین جیانگ»، سپس«میفِی»، پیروی کرد، و بعدها روی سبک «جونگ یائو(Zhong Yao)»، خوشنویس مشهور دوران سه پادشاهی، و «وانگ شی جی(Wang Xizhi)» تمرکز کرد. او به سختی کار می کرد. او گفته،«من در طول50 سال گذشته، هرگز حتی برای یک روز اگر کار مهمی نداشتم، قلمم را بر زمین نگذاشتم». «من سبک های تمام خوشنویسان دوران های «وِی»، «جین» و شش سلسله را آموختم». وی کتابی تحت عنوان «پیرامون خوشنویسی» نوشت، کتابی پُر از بصیرت و بینش.[۱]
نیز نگاه کنید به
هنر در چین؛ هنر خوشنویسی چینی؛ هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان؛ خوشنویسان مشهور چین باستان
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1158-1159