وهابیت در روسیه

از بین چهار فرقه اهل سنت، شافعی در میان مسلمانان قفقاز شمالی پیرو دارد و حنفی بیشتر مسلمانان روسیه را شامل می‌شود و مالکی و حنبلی پیروی ندارد. طی سال‌های اخیر، ایده‌های وهابیت توسط مبلغان در کشورهای مختلف تبلیغ می شود، به ویژه در ترکیه و سرزمین‌هایی که مردم به احیای معنوی تمایل دارند بسیار گسترده‌تر است. البته در ترکیه به علت مخالفت فعال حکومت و روحانیون حنفی گسترش این جریان بسیار اندک است.

در مناطق مرکزی روسیه روحانیون توانستند با استقرار این گروه‌ها مبارزه کنند، اما در مناطقی مانند چچن، تاجیکستان و تا حدودی داغستان این گروه‌ها موفق شدند برای خود پایگاه‌هایی تاسیس کنند. عقاید متعصبانه این گروه‌ها باعث بروز اختلافاتی بین آن‌ها و مسلمانان دیگر شد که تا این زمان سابقه نداشت. مسلمانان از هر گرایش دینی در کنار هم مانند برادر زندگی می‌کردند. زمانی این اختلافات به اوج رسید که طرفداران این فرقه‌ها به علت تعصبات شدید دینی با اقدام به ترور حقانیت خود را بوسیله قتل مخالفین ثابت کردند و همین امر باعث نشان دادن چهره‌ای خشن از دین و بروز اختلافات شدید شد. گاهی کسانی را که تنها به وظایف دینی عمل می‌کردند وهابی می‌خواندند و رسانه‌ها برای بدنام کردن رهبران دینی، آن‌ها را به وهابی گری متهم می‌کردند. به طور خلاصه باید معتقدان واقعی را از وهابیان جدا دانست.

در زبان عربی، واژه «سلفیون» بهترین معادل اصطلاح «اصول گرایی» است که در اسلام شناسی اروپایی متداول شده است. این نام عمومی مصلحان اسلامی ادوار مختلف تاریخی است که در راه بازگشت به اسلام «الاسلاف الصالحون» (اجداد صالح) از طریق رهایی از«بدعت ها» تلاش می‌کردند. این بدعت‌ها به مرور زمان ایمان راستین و نظم اجتماعی مبتنی بر آن را تحریف کرده‌اند. در اسلام شناسی معاصر پدیده جداگانه رادیکال و پیکارجویی وجود دارد که آن را معمولاً «اسلام رادیکال» «رادیکالیسم اسلامی» یا اسلامیسم می‌نامند. باید تاکید کرد در حال حاضر پژوهشگران معتبر، رادیکالیسم (افراط گرایی) اسلامی را پدیده‌ای جداگانه در نظر می‌گیرند و آن را نماینده کل اسلام یا یکی از جریان‌ها (تسنن یا تشیع) یا مذاهب (مکاتب فقهی اسلام) نمی‌دانند.

جنبش مذهبی- سیاسی وهابیت که به نام محمد بن عبدالوهاب نجدی (1797-1703) «وهابی» نامگذاری شد، یکی از معروف‌ترین و با نفوذترین انواع اسلام رادیکال و هم زماننوع مشخص تاریخی سلفی گری است. این جنبش در قرن 18 در سرزمین عربستان گسترش یافت. اواخر سال‌های 1980 و اوایل سال‌های 1990 و به ویژه در جریان عملیات در چچن (1996-1994)، «وهابیت» وارد روسیه شد و عمدتاً در منطقه شمال قفقاز ریشه دواند. برخی محققان با توجه به دلایل معینی، این پدیده را «وهابیت شمال قفقاز»، «وهابیت جدید»، یا «اخوانیسم» نامیده اند. وهابیت به عنوان یکی از انواع سلفی گری در شرایط واقعی قومی و سیاسی مناطق جنوبی فدراسیون روسیه، وارد صحنه و مطرح شده است.

نیز نگاه کنید به

وهابیت در اتیوپی؛ وهابیت در تونس؛ وهابیت در سنگال