جریان اسلامی پیرو طریقت های صوفیانه در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
مهمترین طریقت های صوفی در چین عبارتند از قادریه، خوفیه، جهریه و کبرویه. البته هرکدام از این طریقت ها به شاخه های کوچکتر متعددی تقسیم میشوند که بر اثر اختلافاتی جزیی، از طریقت اصلی منشعب و گروه مستقلی تشکیل داده اند. فرقه ی قادریه نخستین طریقت صوفیه بود که توسط شخصی به نام چی جینگای(Qi Jing Yi)، با نام اسلامی هلال الدین(1719-1656 میلادی) در چین معرفی شد. طریقت نقشبندیه که در آسیای مرکزی گسترش یافته بود، بعدها توسط مبلغین این طریقت در منطقه ی سین کیانگ نفوذ پیدا کرد و در نهایت توسط پیروان خواجه آفاق بین سالهای 4-1693 در مناطق گنسو معرفی و گسترش یافت. طریقت های خوفیه و جهریه از شاخه های فرعی طریقت نقشبندیه هستند که در مناطق شمال غرب [[چین]] پیروان زیادی دارند. طریقت جهریه همیشه افکار و اندیشه های انقلابی و رادیکال را در میان پیروان خود تبلیغ می کرد و شورشهای متعددی را در این مناطق سازماندهی کرد، در حالیکه طریقت خوفیه بیشتر به دنبال یافتن راه حل های مسالمت آمیز برای مشکلات جامعه ی مسلمانان بود. طریقت خوفیه توسط مالای چی(Ma Lai Qi)(1766) بنیانگذاری شد و طریقت جهریه از سوی مامینگ شی(Ma Ming Xi)(1781-1719 میلادی) پایه گذاری شد. | مهمترین طریقت های صوفی در چین عبارتند از قادریه، خوفیه، جهریه و کبرویه. البته هرکدام از این طریقت ها به شاخه های کوچکتر متعددی تقسیم میشوند که بر اثر اختلافاتی جزیی، از طریقت اصلی منشعب و گروه مستقلی تشکیل داده اند. فرقه ی قادریه نخستین طریقت صوفیه بود که توسط شخصی به نام چی جینگای(Qi Jing Yi)، با نام اسلامی هلال الدین(1719-1656 میلادی) در چین معرفی شد. طریقت نقشبندیه که در آسیای مرکزی گسترش یافته بود، بعدها توسط مبلغین این طریقت در منطقه ی سین کیانگ نفوذ پیدا کرد و در نهایت توسط پیروان خواجه آفاق بین سالهای 4-1693 در مناطق گنسو معرفی و گسترش یافت. طریقت های خوفیه و جهریه از شاخه های فرعی طریقت نقشبندیه هستند که در مناطق شمال غرب [[چین]] پیروان زیادی دارند. طریقت جهریه همیشه افکار و اندیشه های انقلابی و رادیکال را در میان پیروان خود تبلیغ می کرد و شورشهای متعددی را در این مناطق سازماندهی کرد، در حالیکه طریقت خوفیه بیشتر به دنبال یافتن راه حل های مسالمت آمیز برای مشکلات جامعه ی مسلمانان بود. طریقت خوفیه توسط مالای چی(Ma Lai Qi)(1766) بنیانگذاری شد و طریقت جهریه از سوی مامینگ شی(Ma Ming Xi)(1781-1719 میلادی) پایه گذاری شد. | ||
این فرقه های صوفیانه نه تنها از نظر برخی عقاید و شیوه ی ذکر گفتن با هم اختلاف داشته و گاهی این اختلافات حتی به درگیری های خونین میان پیروان آنها منجر می شد، بلکه هر فرقه دارای مسجد خاص خود بوده و به پیروان سایر فرقه ها اجازه ی ورود به این مساجد را نمی دادند. یعنی با ورود هر غریبه به مسجد ابتدا از او سئوال می شد که پیرو مکتب قدیم است یا جدید، اگر از فرقه ی مخالف بود به مسجد راه نمی دادند.<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی | این فرقه های صوفیانه نه تنها از نظر برخی عقاید و شیوه ی ذکر گفتن با هم اختلاف داشته و گاهی این اختلافات حتی به درگیری های خونین میان پیروان آنها منجر می شد، بلکه هر فرقه دارای مسجد خاص خود بوده و به پیروان سایر فرقه ها اجازه ی ورود به این مساجد را نمی دادند. یعنی با ورود هر غریبه به مسجد ابتدا از او سئوال می شد که پیرو مکتب قدیم است یا جدید، اگر از فرقه ی مخالف بود به مسجد راه نمی دادند.<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص825</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[جریان اسلام سنتی در چین]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[جریان اسلام سنتی در چین]] | |||
* [[جریان های عمده اسلامی چین در دوران سلسله چینگ]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۵
تا پیش از قرن هفدهم میلادی، جریانات صوفیانه در چین از جایگاه مهمی برخوردار نبودند. ولی با سفر تعدادی از علما به شبه جزیره ی عربستان برای انجام فریضه ی حج و یا ادامه تحصیل علوم اسلامی، با جریانات مختلف صوفیانه ی موجود در خاورمیانه آشنا شده و پس از بازگشت به چین، همراه خود اندیشه های صوفیانه را نیز به عنوان رهاورد این سفر وارد چین کرده و به تبلیغ آن در میان مسلمانان پرداختند و برای خود تشکیلاتی راه انداختند. مهمترین ویژگی این طریقت ها تمرکز پیروان حول محور شیخ و مرشدشان و احترام فوق العاده به شیخ بزرگی که رهبر اصلی و بنیانگذار این طریقت ها به شمار می آمدند، بود. در حالیکه رهبران و مسلمانان پیرو جریان قدیمی، بیشتر به روستا و اهالی جامعه ی محل سکونتشان تعلق خاطر داشتند.
مهمترین طریقت های صوفی در چین عبارتند از قادریه، خوفیه، جهریه و کبرویه. البته هرکدام از این طریقت ها به شاخه های کوچکتر متعددی تقسیم میشوند که بر اثر اختلافاتی جزیی، از طریقت اصلی منشعب و گروه مستقلی تشکیل داده اند. فرقه ی قادریه نخستین طریقت صوفیه بود که توسط شخصی به نام چی جینگای(Qi Jing Yi)، با نام اسلامی هلال الدین(1719-1656 میلادی) در چین معرفی شد. طریقت نقشبندیه که در آسیای مرکزی گسترش یافته بود، بعدها توسط مبلغین این طریقت در منطقه ی سین کیانگ نفوذ پیدا کرد و در نهایت توسط پیروان خواجه آفاق بین سالهای 4-1693 در مناطق گنسو معرفی و گسترش یافت. طریقت های خوفیه و جهریه از شاخه های فرعی طریقت نقشبندیه هستند که در مناطق شمال غرب چین پیروان زیادی دارند. طریقت جهریه همیشه افکار و اندیشه های انقلابی و رادیکال را در میان پیروان خود تبلیغ می کرد و شورشهای متعددی را در این مناطق سازماندهی کرد، در حالیکه طریقت خوفیه بیشتر به دنبال یافتن راه حل های مسالمت آمیز برای مشکلات جامعه ی مسلمانان بود. طریقت خوفیه توسط مالای چی(Ma Lai Qi)(1766) بنیانگذاری شد و طریقت جهریه از سوی مامینگ شی(Ma Ming Xi)(1781-1719 میلادی) پایه گذاری شد.
این فرقه های صوفیانه نه تنها از نظر برخی عقاید و شیوه ی ذکر گفتن با هم اختلاف داشته و گاهی این اختلافات حتی به درگیری های خونین میان پیروان آنها منجر می شد، بلکه هر فرقه دارای مسجد خاص خود بوده و به پیروان سایر فرقه ها اجازه ی ورود به این مساجد را نمی دادند. یعنی با ورود هر غریبه به مسجد ابتدا از او سئوال می شد که پیرو مکتب قدیم است یا جدید، اگر از فرقه ی مخالف بود به مسجد راه نمی دادند.[۱].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص825