معماری معابد طریقت تائویی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''معماری معابد طریقت تائویی'' == جنبههای فرهنگی طریقت تائویی خیلی متنوع است، از جمله تفکر تائویی، معماری، گیاهان دارویی، موسیقی، هنرهای زیبا و ادبیات است. محلهای عبادت طریقت تائویی در سلسلهی خَن«جی[1]» خوانده میشد و در دوران سلسلههای...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جنبههای فرهنگی [[آیین بومی تائو|طریقت تائویی]] خیلی متنوع است، از جمله تفکر تائویی، [[هنر معماری در چین|معماری]]، [[داروهای سنتی چین|گیاهان دارویی]]، [[موسیقی سنتی چین|موسیقی]]، [[هنر در چین|هنرهای زیبا]] و [[ادبیات چینی|ادبیات]] است. | |||
[[پرونده:معبد آسمان چین.jpg|بندانگشتی|معبد آسمان چین]] | |||
محلهای عبادت [[آیین بومی تائو|طریقت تائویی]] در [[سلسله ی خن|سلسلهی خَن]]«جی(Zhi)» خوانده میشد و در دوران [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسلههای جین غربی و شرقی به«جی»، «لو»، یا «جینگ»]] معروف بوده است. همزمان با اسلوب سازی و استانداردسازی مراسمهای آیینی، [[معماری دوران سلسله ی سونگ|سبک معماری طریقت تائویی]] نیز به تدریج تکامل یافت. در مراحل اولیهی توسعهی ادیان، اعمال عبادی [[آیین بومی تائو|طریقت تائویی]] در کلبههای ساده و چوبی موقتی و یا غارها در دل کوههای دور افتاده برگزار میشد. [[معماری دوران سلسله ی سونگ|معماریهای تائویی]] به نوعی طراحی شده‌اند تا ایده‌ی یین و یانگ و عوامل پنجگانهی(فلز، چوب، آب، آتش و خاک)، و دیگر فرضیههای فرخندگی و عمر طولانی و فناناپذیری در [[آیین بومی تائو|طریقت تائویی]] را به نمایش بگذارند. به عنوان نمونه، برای آراستن ساختمان، از نقاشی خورشید، ماه، ستارهها، ابرها، کوهها، آب، و صخرهها استفاده میشد تا مفهوم پرتو افشانی نور و استواری و جاودانگی را برساند. از تصویر باد بزن، ماهی، گلهای نرگسی، خفاش، و آهو به عنوان نماد فضیلت، فراوانی، خوشحالی، افتخار و جاودانگی استفاده میشد. در این معابد، درختان بید و سرو، سگ ماهیهای خوش نما، لاک پشتها، دُرناها، درخت بامبو، اژدها، و عنقا نمادهای طول عمر، فنا ناپذیری، فضیلت مداری، دفع ارواح شریر، و خوش یمنی هستند. به علاوه، اغلب از داستانهای افسانهای همچون «هشت فنا ناپذیر تمام دریاها را سیر میکنند» و «هشت فنا ناپذیر تولدشان را جشن میگیرند» به عنوان پس زمینهی تزیینات در [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|ساختمانهای تائویی]] مورد استفاده قرار می‌گيرند. | |||
در دوران [[سلسله تانگ|سلسلهی تانگ]]، ساخت و ساز تعداد 1687 مجموعه [[معماری دوران سلسله ی تانگ|کاخ و صومعههای تائویی]] صورت گرفت و در سراسر کشور چنین بناهایی احداث شد. مساحتی در حدود 8524 بَی(Bay )[v] [[هنر نقاشی در چین|نقاشی دیواری]] که در دوران [[سلسله تانگ|سلسلهی تانگ]] نقاشی شده بودند تا [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سلسلهی سونگ]](1279-960 میلادی) حفظ و نگهداری میشدند. ولی پس از نیمهی اول دوران [[سلسله مینگ|سلسلهی مینگ]](1644-1369 میلادی)، ساخت چنین بناهایی رو به زوال گذاشتند. | |||
در حال حاضر، طبق آمار رسمی منتشره از سوی دولت، بیش از 1500 [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معبد تائویی د]]<nowiki/>ر سراسر [[چین]] وجود دارد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
در | * [[آیین بومی تائو]] | ||
* [[هنر در چین]] | |||
* [[هنر در طریقت تائو]] | |||
==پاورقی== | |||
<small>[i] - Bay ( قسمتی از بنا که بین دو ستون باشد. مترجم).</small> | |||
==کتابشناسی== | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۳
جنبههای فرهنگی طریقت تائویی خیلی متنوع است، از جمله تفکر تائویی، معماری، گیاهان دارویی، موسیقی، هنرهای زیبا و ادبیات است.
محلهای عبادت طریقت تائویی در سلسلهی خَن«جی(Zhi)» خوانده میشد و در دوران سلسلههای جین غربی و شرقی به«جی»، «لو»، یا «جینگ» معروف بوده است. همزمان با اسلوب سازی و استانداردسازی مراسمهای آیینی، سبک معماری طریقت تائویی نیز به تدریج تکامل یافت. در مراحل اولیهی توسعهی ادیان، اعمال عبادی طریقت تائویی در کلبههای ساده و چوبی موقتی و یا غارها در دل کوههای دور افتاده برگزار میشد. معماریهای تائویی به نوعی طراحی شده‌اند تا ایده‌ی یین و یانگ و عوامل پنجگانهی(فلز، چوب، آب، آتش و خاک)، و دیگر فرضیههای فرخندگی و عمر طولانی و فناناپذیری در طریقت تائویی را به نمایش بگذارند. به عنوان نمونه، برای آراستن ساختمان، از نقاشی خورشید، ماه، ستارهها، ابرها، کوهها، آب، و صخرهها استفاده میشد تا مفهوم پرتو افشانی نور و استواری و جاودانگی را برساند. از تصویر باد بزن، ماهی، گلهای نرگسی، خفاش، و آهو به عنوان نماد فضیلت، فراوانی، خوشحالی، افتخار و جاودانگی استفاده میشد. در این معابد، درختان بید و سرو، سگ ماهیهای خوش نما، لاک پشتها، دُرناها، درخت بامبو، اژدها، و عنقا نمادهای طول عمر، فنا ناپذیری، فضیلت مداری، دفع ارواح شریر، و خوش یمنی هستند. به علاوه، اغلب از داستانهای افسانهای همچون «هشت فنا ناپذیر تمام دریاها را سیر میکنند» و «هشت فنا ناپذیر تولدشان را جشن میگیرند» به عنوان پس زمینهی تزیینات در ساختمانهای تائویی مورد استفاده قرار می‌گيرند.
در دوران سلسلهی تانگ، ساخت و ساز تعداد 1687 مجموعه کاخ و صومعههای تائویی صورت گرفت و در سراسر کشور چنین بناهایی احداث شد. مساحتی در حدود 8524 بَی(Bay )[v] نقاشی دیواری که در دوران سلسلهی تانگ نقاشی شده بودند تا دوران سلسلهی سونگ(1279-960 میلادی) حفظ و نگهداری میشدند. ولی پس از نیمهی اول دوران سلسلهی مینگ(1644-1369 میلادی)، ساخت چنین بناهایی رو به زوال گذاشتند.
در حال حاضر، طبق آمار رسمی منتشره از سوی دولت، بیش از 1500 معبد تائویی در سراسر چین وجود دارد.[۱]
نیز نگاه کنید به
پاورقی
[i] - Bay ( قسمتی از بنا که بین دو ستون باشد. مترجم).