مجموعه بناهای باستانی کوهستان وودنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Ancient Building Complex in the Wudang Mountains.jpg|بندانگشتی|بناهای باستانی کوهستان وودنگ]]
[[پرونده:Ancient Building Complex in the Wudang Mountains.jpg|بندانگشتی|بناهای باستانی کوهستان وودنگ. قابل بازیابی از https://whc.unesco.org/en/soc/1456/]]
کوهستان وودَنگ(Ancient Building Complex in the Wudang Mountains. Hubei Province)، با مساحتی بالغ بر400کیلومتر مربع و 72 قله و صخره‌­ها و غار‌های فراوان، بستر پیدایش آیین تائو در [[چین]] بوده است. در دوران سلسله­‌ی مینگ(1368 تا1644میلادی)، در این منطقه بنا‌های تائویی گسترده و هماهنگ با محیط طبیعی اطراف، احداث شد که برخی در دل کوه پنهان و بعضی دیگر مانند برج در اوج قرار گرفته‌­اند. اگرچه احداث نخستین بنا‌های این کوهستان در عصر سلسله­‌ی تانگ آغاز و در عصر سلسله­‌ی سونگ توسعه یافت، اما در دوران سلسله­‌ی مینگ و در سال1412میلادی بود که 500نفر از مقامات دولتی به همراه300هزار سرباز از سوی امپراتور مأموریت یافتند تا پایگاه‌­‌های آیین تائویی را در این منطقه هرچه بیشتر گسترش دهند. این ارتش عظیم سازندگی در طول13سال، 33 مجموعه­‌ی ساختمانی از جمله 9 قصر، 9 معبد تائویی، 36محل اقامت راهبان و 72محل مراقبه­‌ی صخره­ای در این منطقه احداث شد که در طول دوران حاکمیت سلسله­‌ی مینگ بزرگ­ترین مجموعه­‌ی ساختمانی به­شمار می­روند که امروزه نیز بخش عظیمی از این معماری­‌های بی­نظیر هم­چنان سالم و دست نخورده باقی مانده است. مصالح ساختمانی این بناها شامل چوب، فلز، صخره و چوب کنده‌­کاری شده با مهارت بسیار بالا می­شود. در موزه­‌ی آثار فرهنگی وودانگ، بیش از 50هزار اشیاء و آثار فرهنگی و تاریخی نگه‌داری می­شود که1000اثر از آن­ها جزو آثار درجه­‌ی یک فرهنگی به‌­شمار می­روند که شامل مجسمه، اسناد و کتب تاریخی خطی، لوحه‌­‌های سنگی عمودی، سنگ نوشته‌­ها، نقاشی­‌های رنگی و اشیاء و آثار تاریخی مربوط به مراسم و آیین­‌های تشریفات آیین تائویی است.
کوهستان وودَنگ(Ancient Building Complex in the Wudang Mountains. Hubei Province)، با مساحتی بالغ بر400کیلومتر مربع و 72 قله و صخره‌­ها و غار‌های فراوان، بستر پیدایش [[آیین بومی تائو|آیین تائو]] در [[چین]] بوده است. در دوران [[سلسله مینگ|سلسله­‌ی مینگ]](1368 تا1644میلادی)، در این منطقه بنا‌های تائویی گسترده و هماهنگ با محیط طبیعی اطراف، احداث شد که برخی در دل کوه پنهان و بعضی دیگر مانند برج در اوج قرار گرفته‌­اند.


این مجموعه­‌ی تاریخی و طبیعی در سال1994میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ چین". تهران : موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.</ref>
اگرچه احداث نخستین بنا‌های این کوهستان در عصر [[سلسله تانگ|سلسله­‌ی تانگ]] آغاز و در عصر [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله­‌ی سونگ]] توسعه یافت، اما در دوران [[سلسله مینگ|سلسله­‌ی مینگ]] و در سال1412میلادی بود که 500نفر از مقامات دولتی به همراه300هزار سرباز از سوی امپراتور مأموریت یافتند تا پایگاه‌­‌های [[آیین بومی تائو|آیین تائویی]] را در این منطقه هرچه بیشتر گسترش دهند. این ارتش عظیم سازندگی در طول13سال، 33 مجموعه­‌ی ساختمانی از جمله 9 قصر، 9 [[آیین بومی تائو|معبد تائویی]]، 36محل اقامت راهبان و 72محل مراقبه­‌ی صخره­ای در این منطقه احداث شد که در طول دوران حاکمیت [[سلسله مینگ|سلسله­‌ی مینگ]] بزرگ­ترین مجموعه­‌ی ساختمانی


نیز نگاه کنید به [[چین]]،[[چین در یک نگاه]]،[[پکن]]
ب­شمار می ­روند که امروزه نیز بخش عظیمی از این [[هنر معماری در چین|معماری­‌های بی­ نظیر]] هم­چنان سالم و دست نخورده باقی مانده است.
 
مصالح ساختمانی این بناها شامل چوب، فلز، صخره و چوب کنده‌­کاری شده با مهارت بسیار بالا می ­شود. در موزه­‌ی آثار فرهنگی وودانگ، بیش از 50هزار اشیاء و آثار فرهنگی و تاریخی نگه‌داری می ­شود که1000اثر از آن­ها جزو آثار درجه­‌ی یک فرهنگی به‌­شمار می ­روند که شامل [[هنر مجسمه سازی در چین|مجسمه]]، [[کتابخانه ی ملی چین|اسناد و کتب تاریخی خطی]]، لوحه‌­‌های سنگی عمودی، سنگ نوشته‌­ها، [[هنر نقاشی در چین|نقاشی­‌های رنگی]] و [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|اشیاء و آثار تاریخی]] مربوط به مراسم و آیین­‌های تشریفات [[آیین بومی تائو|آیین تائویی]] است.
 
این مجموعه­‌ی تاریخی و طبیعی در سال1994میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی]] به ثبت رسید.<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدیجلد2، ص.630-631.</ref>
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[منطقه تاریخی و طبیعی وولینگ یوان]]


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۵۴

بناهای باستانی کوهستان وودنگ. قابل بازیابی از https://whc.unesco.org/en/soc/1456/

کوهستان وودَنگ(Ancient Building Complex in the Wudang Mountains. Hubei Province)، با مساحتی بالغ بر400کیلومتر مربع و 72 قله و صخره‌­ها و غار‌های فراوان، بستر پیدایش آیین تائو در چین بوده است. در دوران سلسله­‌ی مینگ(1368 تا1644میلادی)، در این منطقه بنا‌های تائویی گسترده و هماهنگ با محیط طبیعی اطراف، احداث شد که برخی در دل کوه پنهان و بعضی دیگر مانند برج در اوج قرار گرفته‌­اند.

اگرچه احداث نخستین بنا‌های این کوهستان در عصر سلسله­‌ی تانگ آغاز و در عصر سلسله­‌ی سونگ توسعه یافت، اما در دوران سلسله­‌ی مینگ و در سال1412میلادی بود که 500نفر از مقامات دولتی به همراه300هزار سرباز از سوی امپراتور مأموریت یافتند تا پایگاه‌­‌های آیین تائویی را در این منطقه هرچه بیشتر گسترش دهند. این ارتش عظیم سازندگی در طول13سال، 33 مجموعه­‌ی ساختمانی از جمله 9 قصر، 9 معبد تائویی، 36محل اقامت راهبان و 72محل مراقبه­‌ی صخره­ای در این منطقه احداث شد که در طول دوران حاکمیت سلسله­‌ی مینگ بزرگ­ترین مجموعه­‌ی ساختمانی

ب­شمار می ­روند که امروزه نیز بخش عظیمی از این معماری­‌های بی­ نظیر هم­چنان سالم و دست نخورده باقی مانده است.

مصالح ساختمانی این بناها شامل چوب، فلز، صخره و چوب کنده‌­کاری شده با مهارت بسیار بالا می ­شود. در موزه­‌ی آثار فرهنگی وودانگ، بیش از 50هزار اشیاء و آثار فرهنگی و تاریخی نگه‌داری می ­شود که1000اثر از آن­ها جزو آثار درجه­‌ی یک فرهنگی به‌­شمار می ­روند که شامل مجسمه، اسناد و کتب تاریخی خطی، لوحه‌­‌های سنگی عمودی، سنگ نوشته‌­ها، نقاشی­‌های رنگی و اشیاء و آثار تاریخی مربوط به مراسم و آیین­‌های تشریفات آیین تائویی است.

این مجموعه­‌ی تاریخی و طبیعی در سال1994میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.[۱]

نیز نگاه کنید به

آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ منطقه تاریخی و طبیعی وولینگ یوان

کتابشناسی

  1. سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص.630-631.