سایت های باستانی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دو سایت باستانی به نام های [[سایت باستانی شانادو]] و [[سایت باستانی این شو]] در کشور چین بررسی شد که در ذیل بدان پرداخته می شود:[[پرونده:شانادو.jpg|بندانگشتی| | دو سایت باستانی به نام های [[سایت باستانی شانادو]] و [[سایت باستانی این شو]] در [[چین|کشور چین]] بررسی شد که در ذیل بدان پرداخته می شود:[[پرونده:شانادو.jpg|بندانگشتی|[[سایت باستانی شانادو]]. قابل بازیابی از https://www.scmp.com/news/china/article/1116907/warning-over-commercialising-heritage-sites]] | ||
[[سایت باستانی شانادو]] | |||
[[ | === [[سایت باستانی شانادو]] === | ||
[[سایت باستانی | [[سایت باستانی شانادو]](Site of Xinadu. Inner Mongulia) پایتخت باستانی چنگیز خان مغول در سال1256میلادی در زمینی به مساحت25هزار هکتار در مغولستان داخلی کنونی [[چین]] احداث شد. | ||
در | [[هنر معماری در چین|طراحی و معماری]] این پایتخت نماد تلفیق زندگی کوچ نشینی مغولی و [[فرهنگ چینی|فرهنگ]] و [[تاریخ و تمدن چین|تمدن چینی]] است. از همین پایتخت بود که قوبیلای خان سلسله‌ی یوان و حاکمیت بر تمام [[چین|سرزمین پهناور چین]] را بنیان گذاشت. مناظره و بحث‌های مذهبی که در این شهر و در آن عصر جریان داشت، منجر به انتشار [[آیین بودا|بودیسم]] تبتی در شمال شرق آسیا شد که هنوز هم در بسیاری از این مناطق در [[آداب و رسوم عامیانه ی مردم چین|آداب و رسوم]] و سنت‌های مذهبی و فرهنگی مردم جریان دارد. آثار باقیمانده در خرابه‌های این سایت باستانی شامل معابد، مقابر و اردوگاه‌های قبایل کوچ نشین مغولی و کانال‌های آبی است. | ||
این سایت باستانی | این سایت باستانی در سی‌و‌ششمین اجلاس کمیته‌ی میراث فرهنگی جهان در کشور [[روسیه]] در ماه ژوئیه‌ی سال2012میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی]] ثبت شد. | ||
نیز نگاه کنید به [[چین]]؛ [[سایت باستانی شانادو]] ؛ [[سایت باستانی این شو]] | === [[سایت باستانی این شو]] === | ||
[[پرونده:اینشو.jpg|بندانگشتی|[[سایت باستانی این شو]]]] | |||
[[سایت باستانی این شو]](Yin Xu. Henan Province) پایتخت باستانی [[سلسله شانگ|سلسله‌ی شانگ]](1046-1300پیش از میلاد) و نمادی از دوران طلایی فرهنگ، [[صنایع دستی و هنرهای مردمی و فولكلور|صنایع دستی]] و دانش چینی در عصر برنز و باستان میباشد. از تعدادی از کاخ‌ها و مقابر باستانی این سایت نمونه‌هایی از [[هنر معماری در چین|سبک معماری آ]]<nowiki/>ن عصر به دست آمده است. | |||
اشیای مختلف مربوط به مراسم تدفین [[سلسله شانگ|عصر شانگ]] از این سایت کشف شده که دارای ارزش فراوان پژوهشی پیرامون جامعه‌ی دوران [[سلسله شانگ|سلسله‌ی شانگ]] به‌شمار می روند. نوشته‌های روی لاک لاکپشت‌ها و استخوان‌های کشف شده از این منطقه دارای اطلاعات ارزشمند و بی نظیری از توسعه و رشد اجتماعی مردم سرزمین در آن دوران را در اختیار محققان قرار میدهد. | |||
در کتاب‌های تاریخی دوران سلسله‌های [[چین]] و [[سلسله ی خن|خَن]] مرتب به پیشرفت‌های علمی و اجتماعی [[سلسله شانگ|دوران شانگ]] اشاره شده است. | |||
این شهر باستانی محل اقامت12پادشاه از [[سلسله شانگ|سلسله‌ی شانگ]] بوده که برای نخستین بار در سال1899میلادی و در اواخر [[سلسله چینگ|دوران چینگ]] توسط یک باستانشناس چینی، لاک نوشته‌های دارای علایم نوشتاری آن کشف و مشخص شد که این علایم نگارشی مربوط به زبان مردم [[سلسله شانگ|عصر شانگ]] است. در بین سال‌های 1928 تا1937میلادی، کاوش‌های بیشتری در این منطقه صورت گرفت و بقایای شهر و بناها و دیگر آثار موجود کاملا کشف گردید. | |||
این سایت باستانی که در استان خِه نَن(Henan) واقع شده، در سال2006میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی]] به ثبت رسید.<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص. 618.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[سایت باستانی شانادو]]؛ [[سایت باستانی این شو]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۱۸
دو سایت باستانی به نام های سایت باستانی شانادو و سایت باستانی این شو در کشور چین بررسی شد که در ذیل بدان پرداخته می شود:
سایت باستانی شانادو
سایت باستانی شانادو(Site of Xinadu. Inner Mongulia) پایتخت باستانی چنگیز خان مغول در سال1256میلادی در زمینی به مساحت25هزار هکتار در مغولستان داخلی کنونی چین احداث شد.
طراحی و معماری این پایتخت نماد تلفیق زندگی کوچ نشینی مغولی و فرهنگ و تمدن چینی است. از همین پایتخت بود که قوبیلای خان سلسله‌ی یوان و حاکمیت بر تمام سرزمین پهناور چین را بنیان گذاشت. مناظره و بحث‌های مذهبی که در این شهر و در آن عصر جریان داشت، منجر به انتشار بودیسم تبتی در شمال شرق آسیا شد که هنوز هم در بسیاری از این مناطق در آداب و رسوم و سنت‌های مذهبی و فرهنگی مردم جریان دارد. آثار باقیمانده در خرابه‌های این سایت باستانی شامل معابد، مقابر و اردوگاه‌های قبایل کوچ نشین مغولی و کانال‌های آبی است.
این سایت باستانی در سی‌و‌ششمین اجلاس کمیته‌ی میراث فرهنگی جهان در کشور روسیه در ماه ژوئیه‌ی سال2012میلادی، در فهرست میراث جهانی ثبت شد.
سایت باستانی این شو
سایت باستانی این شو(Yin Xu. Henan Province) پایتخت باستانی سلسله‌ی شانگ(1046-1300پیش از میلاد) و نمادی از دوران طلایی فرهنگ، صنایع دستی و دانش چینی در عصر برنز و باستان میباشد. از تعدادی از کاخ‌ها و مقابر باستانی این سایت نمونه‌هایی از سبک معماری آن عصر به دست آمده است.
اشیای مختلف مربوط به مراسم تدفین عصر شانگ از این سایت کشف شده که دارای ارزش فراوان پژوهشی پیرامون جامعه‌ی دوران سلسله‌ی شانگ به‌شمار می روند. نوشته‌های روی لاک لاکپشت‌ها و استخوان‌های کشف شده از این منطقه دارای اطلاعات ارزشمند و بی نظیری از توسعه و رشد اجتماعی مردم سرزمین در آن دوران را در اختیار محققان قرار میدهد.
در کتاب‌های تاریخی دوران سلسله‌های چین و خَن مرتب به پیشرفت‌های علمی و اجتماعی دوران شانگ اشاره شده است.
این شهر باستانی محل اقامت12پادشاه از سلسله‌ی شانگ بوده که برای نخستین بار در سال1899میلادی و در اواخر دوران چینگ توسط یک باستانشناس چینی، لاک نوشته‌های دارای علایم نوشتاری آن کشف و مشخص شد که این علایم نگارشی مربوط به زبان مردم عصر شانگ است. در بین سال‌های 1928 تا1937میلادی، کاوش‌های بیشتری در این منطقه صورت گرفت و بقایای شهر و بناها و دیگر آثار موجود کاملا کشف گردید.
این سایت باستانی که در استان خِه نَن(Henan) واقع شده، در سال2006میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.[۱]
نیز نگاه کنید به
آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ سایت باستانی شانادو؛ سایت باستانی این شو
کتابشناسی
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص. 618.