جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''جایزه­ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین'' == در چند دهه­ی گذشته، دست­یابی به جوایز ادبی معتبر بین المللی، به ویژه جایزه­ی نوبل ادبیات، از آرزوهای همیشگی نویسندگان و محافل ادبی چین بود که تا سال 2000 برآورده نشده بود. شاید یکی از دلایل آن، عدم...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:165011039946718501.jpg|بندانگشتی|«مو یان»، نویسنده‌ چینی برنده نوبل ادبیات در 2012]]
در چند دهه‌­ی گذشته، دست­یابی به جوایز ادبی معتبر بین المللی، به ویژه جایزه­‌ی نوبل ادبیات، از آرزوهای همیشگی نویسندگان و محافل ادبی [[چین]] بود که تا سال 2000 برآورده نشده بود. شاید یکی از دلایل آن، عدم آشنایی نویسندگان و محافل ادبی جهان با زبان و [[ادبیات معاصر چین]] از یک سو، و ترجمه نشدن آثار نویسندگان برجسته­‌ی ادبی این کشور به زبان­‌های بین المللی از سوی دیگر، بوده باشد. در سال 2000 میلادی، یکی از نویسندگان ادبی چین به نام گائوشینگ جیان (Gao Xingjian) موفق به اخذ جایزه­‌ی نوبل ادبیات گردید، ولی به خاطر ترک کشور [[چین]] و اخذ تابعیت فرانسه، چینی­ ها هرگز او را به عنوان نماینده­‌ی ادبیات کشور خود نپذیرفته و اعطای جایزه‌­ی نوبل ادبیات به آقای گائو را بیشتر سیاسی تلقی کردند تا ادبی. البته، دولت [[چین]] اعطای جایزه­ ی نوبل صلح به دالای لاما، رهبر تبعیدی بودایی­‌های تبت را نیز هرگز نپذیرفت و آن را محکوم نمود. در سال 2010 نیز آقای لیوشیائو­بو (Liu Xianbo)، هنرمند جنجالی و مخالف دولت چین که در زندان به سر می­برد، به دلیل مخالفت با سیاست­‌های دولت این کشور، موفق به دریافت جایزه­‌ی صلح نوبل شد که این جایزه هم با مخالفت شدید دولت این کشور روبه رو گردید.
[[پرونده:110-3-th3.jpg|بندانگشتی|«مو یان» برنده نوبل ادبیات]]
به هرحال، عطش جامعه­‌ی ادبا و نویسندگان چینی برای رسیدن به جایزه­‌ی مورد تأیید دولت نوبل ادبیات، ده سال دیگر به درازا کشید تا این که بالاخره در سال 2012، یکی از نویسندگان مشهور این کشور به نام آقای مویان (Mo Yan)، موفق به افتخار دریافت جایزه‌­ی ادبی نوبل نایل شد. دولت، مردم و نویسندگان ادبی [[چین]] از این جایزه به شدت استقبال نموده و آن را حق ادبیات معاصر چین دانستند که خیلی دیر به او اعطا شده است. اگرچه برخی از نویسندگان غیر دولتی و مخالف چینی، از اعطای این جایزه به آقای مویان به خاطر طرفداری وی از سانسور موجود در این کشور، انتقاد کرده و آن را محکوم کردند.


== ''جایزه­ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین'' ==
مویان 57 ساله، متولد سال1955میلادی در یکی از روستاهای استان شَندونگ در شرق [[چین]] و یکی از اعضای برجسته­‌ی فدراسیون محافل ادبی و هنری مورد حمایت دولت این کشور است. طی سال‌­های گذشته، تعداد زیادی از رمان‌­ها و داستان‌­های کوتاه وی به زبان انگلیسی و سایر زبان­‌ها ترجمه شده و محافل ادبی جهان تا حدودی با آثار و نوشته‌­های او آشنا بود. رمان«خوشه­‌ی سرخ ذرت» وی که حوادث دوران تجاوز [[ژاپن]] به [[چین]] در دهه­‌ی1930 میلادی را روایت می­کند، از نخستین آثار مویان است که شهرت جهانی پیدا کرد و توسط آقای جانگ ایمو (Zhang Yimo) [[سینماگران و هنرمندان معروف چین|کارگردان مشهور سینمای چین]] به فیلم سینمایی تبدیل شد. در واقع، مویان تنها نویسنده­‌ی چینی است که بیشتر آثار و نوشته‌­هایش در زمان حیات خودش به زبان­‌های مختلف، به ویژه زبان انگلیسی، ترجمه و منتشر شده است.
در چند دهه­ی گذشته، دست­یابی به جوایز ادبی معتبر بین المللی، به ویژه جایزه­ی نوبل ادبیات، از آرزوهای همیشگی نویسندگان و محافل ادبی چین بود که تا سال 2000 برآورده نشده بود. شاید یکی از دلایل آن، عدم آشنایی نویسندگان و محافل ادبی جهان با زبان و ادبیات معاصر چین از یک سو، و ترجمه نشدن آثار نویسندگان برجسته­ی ادبی این کشور به زبان­های بین المللی از سوی دیگر، بوده باشد. در سال 2000 میلادی، یکی از نویسندگان ادبی چین به نام گائوشینگ جیان[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn1|[i]]] موفق به اخذ جایزه­ی نوبل ادبیات گردید، ولی به خاطر ترک کشور چین و اخذ تابعیت فرانسه، چینی­ها هرگز او را به عنوان نماینده­ی ادبیات کشور خود نپذیرفته و اعطای جایزه­ی نوبل ادبیات به آقای گائو را بیشتر سیاسی تلقی کردند تا ادبی. البته، دولت چین اعطای جایزه­ی نوبل صلح به دالای لاما، رهبر تبعیدی بودایی­های تبت را نیز هرگز نپذیرفت و آن را محکوم نمود. در سال 2010 نیز آقای لیوشیائو­بو[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn2|[ii]]]، هنرمند جنجالی و مخالف دولت چین که در زندان به سر می­برد، به دلیل مخالفت با سیاست­های دولت این کشور، موفق به دریافت جایزه­ی صلح نوبل شد که این جایزه هم با مخالفت شدید دولت این کشور روبه رو گردید.
[[پرونده:121011NobelLitterature 6770987-th3.jpg|بندانگشتی|مویان نویسنده چینی]]
دوران نوجوانی آقای مویان که با سختگیری­‌های [[اجرای انقلاب فرهنگی در چین|دوران انقلاب فرهنگی در چین]] هم­زمان بود، از او فردی محتاط و تا حدودی گوشه­‌گیر ساخته بود. به همین جهت، وی در نوشته­‌هایش به گوان مویه (Guan Moye) یعنی«صحبت نکن» معروف بود، چون در دوران خفقان انقلاب فرهنگی، پدر و مادر و دوستانش مرتب به او تذکر می ­دادند که صحبت نکن و حرف نزن تا گرفتار گاردهای سرخ [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] نَشَوی. لذا، او نام مستعار و اسم قلمی گوان مویه و یا حرف نزن را برای خود انتخاب کرده و در محافل ادبی داخل [[چین]] هم به همین اسم مشهور است.


به هرحال، عطش جامعه­ی ادبا و نویسندگان چینی برای رسیدن به جایزه­ی مورد تأیید دولت نوبل ادبیات، ده سال دیگر به درازا کشید تا این که بالاخره در سال 2012، یکی از نویسندگان مشهور این کشور به نام آقای مویان[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn3|[iii]]]، موفق به افتخار دریافت جایزه­ی ادبی نوبل نایل شد. دولت، مردم و نویسندگان ادبی چین از این جایزه به شدت استقبال نموده و آن را حق ادبیات معاصر چین دانستند که خیلی دیر به او اعطا شده است. اگرچه برخی از نویسندگان غیر دولتی و مخالف چینی، از اعطای این جایزه به آقای مویان به خاطر طرفداری وی از سانسور موجود در این کشور، انتقاد کرده و آن را محکوم کردند.
از آقای مویان تا کنون بیش از 11 رمان و صدها داستان کوتاه منتشر شده است که از نوشته­‌های معروف وی می­ توان به آثاری هم­چون«خوشه‌­ی ذرت سرخThe Red Sorghum). 1987)»، «قورباغه (Frog)»، «تصنیف سیر (The Garlic Ballads)»، «مرگ و زندگی مرا فرا می­گیرد (Life and Death are wearing me out)»، «جمهوری شرابThe Republic) of Wine)»، «مجازات درخت صندل (Sandalwood Penalty)»، «پنجه (Pow)»، «سینه­‌های بزرگ و باسن فراخ (Big Breast and Wide Hips)» اشاره کرد. آخرین اثری که وی در دست تألیف دارد«تو هر کاری را برای خنده می­کنی[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn14|(You’ll do Anything for a Laugh]])» هست. <ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول ص1131.</big></sub></ref> 


مویان 57 ساله، متولد سال1955میلادی در یکی از روستاهای استان شَندونگ در شرق چین و یکی از اعضای برجسته­ی فدراسیون محافل ادبی و هنری مورد حمایت دولت این کشور است. طی سال­های گذشته، تعداد زیادی از رمان­ها و داستان­های کوتاه وی به زبان انگلیسی و سایر زبان­ها ترجمه شده و محافل ادبی جهان تا حدودی با آثار و نوشته­های او آشنا بود. رمان« خوشه­ی سرخ ذرت» وی که حوادث دوران تجاوز ژاپن به چین در دهه­ی1930 میلادی را روایت می­کند، از نخستین آثار مویان است که شهرت جهانی پیدا کرد و توسط آقای جانگ ایمو[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn4|[iv]]] کارگردان مشهور سینمای چین به فیلم سینمایی تبدیل شد. در واقع، مویان تنها نویسنده­ی چینی است که بیشتر آثار و نوشته­هایش در زمان حیات خودش به زبان­های مختلف، به ویژه زبان انگلیسی، ترجمه و منتشر شده است.
== نیز نگاه کنید به ==


دوران نوجوانی آقای مویان که با سختگیری­های دوران انقلاب فرهنگی در چین هم­زمان بود، از او فردی محتاط و تا حدودی گوشه­گیر ساخته بود. به همین جهت، وی در نوشته­هایش به گوان مویه[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn5|[v]]] یعنی«صحبت نکن» معروف بود، چون در دوران خفقان انقلاب فرهنگی، پدر و مادر و دوستانش مرتب به او تذکر می­دادند که صحبت نکن و حرف نزن تا گرفتار گاردهای سرخ مائو نَشَوی. لذا، او نام مستعار و اسم قلمی گوان مویه و یا حرف نزن را برای خود انتخاب کرده و در محافل ادبی داخل چین هم به همین اسم مشهور است.
* [[زبان و ادبیات چینی]]
* [[انجمن نویسندگان و جوایز ادبی چین]]


از آقای مویان تا کنون بیش از 11 رمان و صدها داستان کوتاه منتشر شده است که از نوشته­های معروف وی می­توان به آثاری هم­چون«خوشه­ی ذرت سرخ[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn6|[vi]]]»، «قورباغه[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn7|[vii]]]»، «تصنیف سیر[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn8|[viii]]]»، «مرگ و زندگی مرا فرا می­گیرد[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn9|[ix]]]»، «جمهوری شراب[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn10|[x]]]»، «مجازات درخت صندل[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn11|[xi]]]»، «پنجه[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn12|[xii]]]»، «سینه­های بزرگ و باسن فراخ[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn13|[xiii]]]» اشاره کرد. آخرین اثری که وی در دست تألیف دارد«تو هر کاری را برای خنده می­کنی[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftn14|[xiv]]]» هست.  
== کتابشناسی ==
 
 
----[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref1|[i]]] - Gao Xingjian.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref2|[ii]]] - Liu Xianbo.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref3|[iii]]] - Mo Yan.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref4|[iv]]] - Zhang Yimo.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref5|[v]]] - Guan Moye.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref6|[vi]]] - The Red Sorghum. 1987.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref7|[vii]]] - Frog.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref8|[viii]]] - The Garlic Ballads.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref9|[ix]]] - Life and Death are wearing me out.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref10|[x]]] - The Republic of Wine.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref11|[xi]]] - Sandalwood Penalty.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref12|[xii]]] - Pow.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref13|[xiii]]] - Big Breast and Wide Hips.
 
[[جایزه ی نوبل 2012، رهاورد ادبیات معاصر چین#%20ftnref14|[xiv]]] - You’ll do Anything for a Laugh.

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۳۴

«مو یان»، نویسنده‌ چینی برنده نوبل ادبیات در 2012

در چند دهه‌­ی گذشته، دست­یابی به جوایز ادبی معتبر بین المللی، به ویژه جایزه­‌ی نوبل ادبیات، از آرزوهای همیشگی نویسندگان و محافل ادبی چین بود که تا سال 2000 برآورده نشده بود. شاید یکی از دلایل آن، عدم آشنایی نویسندگان و محافل ادبی جهان با زبان و ادبیات معاصر چین از یک سو، و ترجمه نشدن آثار نویسندگان برجسته­‌ی ادبی این کشور به زبان­‌های بین المللی از سوی دیگر، بوده باشد. در سال 2000 میلادی، یکی از نویسندگان ادبی چین به نام گائوشینگ جیان (Gao Xingjian) موفق به اخذ جایزه­‌ی نوبل ادبیات گردید، ولی به خاطر ترک کشور چین و اخذ تابعیت فرانسه، چینی­ ها هرگز او را به عنوان نماینده­‌ی ادبیات کشور خود نپذیرفته و اعطای جایزه‌­ی نوبل ادبیات به آقای گائو را بیشتر سیاسی تلقی کردند تا ادبی. البته، دولت چین اعطای جایزه­ ی نوبل صلح به دالای لاما، رهبر تبعیدی بودایی­‌های تبت را نیز هرگز نپذیرفت و آن را محکوم نمود. در سال 2010 نیز آقای لیوشیائو­بو (Liu Xianbo)، هنرمند جنجالی و مخالف دولت چین که در زندان به سر می­برد، به دلیل مخالفت با سیاست­‌های دولت این کشور، موفق به دریافت جایزه­‌ی صلح نوبل شد که این جایزه هم با مخالفت شدید دولت این کشور روبه رو گردید.

«مو یان» برنده نوبل ادبیات

به هرحال، عطش جامعه­‌ی ادبا و نویسندگان چینی برای رسیدن به جایزه­‌ی مورد تأیید دولت نوبل ادبیات، ده سال دیگر به درازا کشید تا این که بالاخره در سال 2012، یکی از نویسندگان مشهور این کشور به نام آقای مویان (Mo Yan)، موفق به افتخار دریافت جایزه‌­ی ادبی نوبل نایل شد. دولت، مردم و نویسندگان ادبی چین از این جایزه به شدت استقبال نموده و آن را حق ادبیات معاصر چین دانستند که خیلی دیر به او اعطا شده است. اگرچه برخی از نویسندگان غیر دولتی و مخالف چینی، از اعطای این جایزه به آقای مویان به خاطر طرفداری وی از سانسور موجود در این کشور، انتقاد کرده و آن را محکوم کردند.

مویان 57 ساله، متولد سال1955میلادی در یکی از روستاهای استان شَندونگ در شرق چین و یکی از اعضای برجسته­‌ی فدراسیون محافل ادبی و هنری مورد حمایت دولت این کشور است. طی سال‌­های گذشته، تعداد زیادی از رمان‌­ها و داستان‌­های کوتاه وی به زبان انگلیسی و سایر زبان­‌ها ترجمه شده و محافل ادبی جهان تا حدودی با آثار و نوشته‌­های او آشنا بود. رمان«خوشه­‌ی سرخ ذرت» وی که حوادث دوران تجاوز ژاپن به چین در دهه­‌ی1930 میلادی را روایت می­کند، از نخستین آثار مویان است که شهرت جهانی پیدا کرد و توسط آقای جانگ ایمو (Zhang Yimo) کارگردان مشهور سینمای چین به فیلم سینمایی تبدیل شد. در واقع، مویان تنها نویسنده­‌ی چینی است که بیشتر آثار و نوشته‌­هایش در زمان حیات خودش به زبان­‌های مختلف، به ویژه زبان انگلیسی، ترجمه و منتشر شده است.

مویان نویسنده چینی

دوران نوجوانی آقای مویان که با سختگیری­‌های دوران انقلاب فرهنگی در چین هم­زمان بود، از او فردی محتاط و تا حدودی گوشه­‌گیر ساخته بود. به همین جهت، وی در نوشته­‌هایش به گوان مویه (Guan Moye) یعنی«صحبت نکن» معروف بود، چون در دوران خفقان انقلاب فرهنگی، پدر و مادر و دوستانش مرتب به او تذکر می ­دادند که صحبت نکن و حرف نزن تا گرفتار گاردهای سرخ مائو نَشَوی. لذا، او نام مستعار و اسم قلمی گوان مویه و یا حرف نزن را برای خود انتخاب کرده و در محافل ادبی داخل چین هم به همین اسم مشهور است.

از آقای مویان تا کنون بیش از 11 رمان و صدها داستان کوتاه منتشر شده است که از نوشته­‌های معروف وی می­ توان به آثاری هم­چون«خوشه‌­ی ذرت سرخThe Red Sorghum). 1987)»، «قورباغه (Frog)»، «تصنیف سیر (The Garlic Ballads)»، «مرگ و زندگی مرا فرا می­گیرد (Life and Death are wearing me out)»، «جمهوری شرابThe Republic) of Wine)»، «مجازات درخت صندل (Sandalwood Penalty)»، «پنجه (Pow)»، «سینه­‌های بزرگ و باسن فراخ (Big Breast and Wide Hips)» اشاره کرد. آخرین اثری که وی در دست تألیف دارد«تو هر کاری را برای خنده می­کنی(You’ll do Anything for a Laugh)» هست. [۱] 

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول ص1131.