وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''وو دائوزی'' == «وو دائوزی»(758-685 میلادی) نقاش سلسله­ی تانگ بود. او نخست به فراگیری خوشنویسی پرداخت، ولی چون موفق نشد به نقاشی روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت. سپس به دربار امپراتوری تانگ فرا خوان...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


== ''وو دائوزی'' ==
«وو دائوزی»(758-685 میلادی) [[نقاشان مشهور چین باستان|نقاش]] [[سلسله تانگ|سلسله­ ی تانگ]] بود. او نخست به فراگیری [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] پرداخت، ولی چون موفق نشد به [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت.  
«وو دائوزی»(758-685 میلادی) نقاش سلسله­ی تانگ بود. او نخست به فراگیری خوشنویسی پرداخت، ولی چون موفق نشد به نقاشی روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت. سپس به دربار امپراتوری تانگ فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در نقاشی شخصیت­های بودایی و تائویی، و هم­چنین پرندگان، حیوانات و منظره­ها، مهارت تام داشت. وی دیوار­های متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگ­اَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ#%20edn1|[i]]] را در بر می­گیرد. نقاشی­های او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط­کِش و ابزار صورت می­گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس­ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «وو دائوزی» به «حکیم نقاش» معروف است.


سپس به دربار [[سلسله تانگ|امپراتوری تانگ]] فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] شخصیت­ های [[آیین بودا|بودایی]] و [[آیین بومی تائو|تائویی]]، و هم­چنین پرندگان، حیوانات و منظره­ ها، مهارت تام داشت. وی دیوار­های متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگ­اَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ#%20edn1|[i]]] را در بر می ­گیرد.


نیز نگاه کنید به [[سلسله تانگ]]
[[هنر نقاشی در چین|نقاشی ­های]] او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط ­کِش و ابزار صورت می ­گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس­ ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «وو دائوزی» به «حکیم نقاش» معروف است<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1160-1161</big></sub></ref>.
----[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ#%20ednref1|[i]]] - Bay بخشی از دیوار صاف که برای نقاشی آماده شده است-
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[هنر در چین]]؛ [[نقاشان مشهور چین باستان]]؛ [[یان لیبن]]؛ [[وانگ وی، نقاش چینی]]؛ [[جانگ زدوان، نقاش چینی]]؛ [[مایوان، نقاش چینی]]؛ [[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی]]؛ [[شو وی، هنرمند چینی]]؛ [[جودا، نقاش چینی]]؛ [[یوان جی، نقاش چینی]]
 
= پاورقی =
<small>[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ#%20ednref1|[i]]] - Bay بخشی از دیوار صاف که برای نقاشی آماده شده است-</small>
 
= کتابشناسی =
<references />
[[رده:هنرهای تجسمی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۷

«وو دائوزی»(758-685 میلادی) نقاش سلسله­ ی تانگ بود. او نخست به فراگیری خوشنویسی پرداخت، ولی چون موفق نشد به نقاشی روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت.

سپس به دربار امپراتوری تانگ فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در نقاشی شخصیت­ های بودایی و تائویی، و هم­چنین پرندگان، حیوانات و منظره­ ها، مهارت تام داشت. وی دیوار­های متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگ­اَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[i] را در بر می ­گیرد.

نقاشی ­های او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط ­کِش و ابزار صورت می ­گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس­ ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «وو دائوزی» به «حکیم نقاش» معروف است[۱].

نیز نگاه کنید به

هنر در چین؛ نقاشان مشهور چین باستان؛ یان لیبن؛ وانگ وی، نقاش چینی؛ جانگ زدوان، نقاش چینی؛ مایوان، نقاش چینی؛ خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی؛ شو وی، هنرمند چینی؛ جودا، نقاش چینی؛ یوان جی، نقاش چینی

پاورقی

[i] - Bay بخشی از دیوار صاف که برای نقاشی آماده شده است-

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1160-1161