چین کشوری متحد چند قومیتی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در190 | با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در190 کشور جهان<ref>ورستر،ج.ام و دیگران(1384). اقلیت ها و تبعیض. ترجمه محمود روغنی. تهران:انتشارات قصیه سرا. چاپ اول ،ص 24.</ref>، ایجاد همزیستی مسالمت آمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاست‌های کارشناسانه و مدبرانه، می تواند زمینه ساز رشد و توسعه‌ی متوازن و پایدار هر جامعه‌ای را به دنبال داشته باشد'''.''' و اگر هویت ملّی یک جامعه در برگیرنده‌ی تعامل و تشریک هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند کنش‌های حاصل از هر یک نه تنها به توسعه و پایداری امنیت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلکه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصه‌های گوناگون به دنبال خواهد داشت'''.''' | ||
===[[ساختار قومیتی در چین]]=== | ===[[ساختار قومیتی در چین]]=== | ||
[[چین]] | [[چین]] کشوری است با تمدن باستانی، پیشین های کهن، [[آداب و رسوم عامیانه‌ی مردم چین|آداب و سنن فرهنگی]] متنوع، با 6/9 میلیون کیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشکیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشته‌های دور یکی از گاهواره‌ها و کانون‌های مهم فرهنگ و تمدن و هنر بشری بوده است. کشور [[چین]]، از هفت هزار سال پیشینه ی تاریخی برخوردار است که پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است. | ||
کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و | کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادت‌های گذشته، به توسعه‌ی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعف ها، و پیشرفت تمدن همه‌ی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. [[فرهنگ چینی|فرهنگ غنی]] و تمدن کهن و درخشان این ملت که آمیزهای از فرهنگ‌های مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگ های بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن وزبان کشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیره کره، [[ژاپن]] و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیت‌های موجود در سرزمین [[چین]]، رهیافت‌ها، سیاست‌ها و اقدامات دولت [[چین]] معاصر در برخورد با قومیت‌ها، می‌تواند خواننده را با واقعیت‌های تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد. | ||
===[[اسامی اقلیت های قومی چین]]=== | ===[[اسامی اقلیت های قومی چین|اسامی اقلیت‌های قومی چین]]=== | ||
[[پرونده: | [[پرونده:Chinese-ethnic-minorities.jpg|جایگزین=۵۵ گروه قومی اقلیت در چین|بندانگشتی|اقلیت های قومی چین. قابل بازیابی از https://chinestan.com/china/%D8%A7%D9%82%D9%88%D8%A7%D9%85-%DA%86%D9%8A%D9%86/]] | ||
نام اقلیت‌های کشور [[چین]] که از نظر دولت این کشور، ملیت‌های چینی نامیده می شوند، عبارتند از: | |||
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو». | «خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو». | ||
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، | از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگشیان، بائوآن، و ازبک<ref>ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.</ref>. | ||
===[[پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین]]=== | ===[[پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین|پراکندگی محل سکونت اقلیت‌های قومی چین]]=== | ||
هرچند شمار جمعیت [[اقلیت های قومی چین|اقلیت‌های قومی چین]] نسبت به جمعیت نژاد خَن(اکثریت) اندک است، اما پراکندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است. | |||
[[پرونده:تقسیمات اداری مناطق خودمختار چین.jpg|جایگزین=مناطق خودمختار چین|بندانگشتی|مناطق خود مختار [[چین]]. قابل بازیابی از https://www.mdpi.com/2071-1050/11/18/4840]] | |||
اقلیت‌ها، تقریبا در تمامی استان‌ها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی [[چین]]- [[پکن]]، [[شانگهای]]، تیَن جین، چونگ چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استان‌ها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سینکیانگ، نینگشیا، گوانگشی، تبت، یون نن، گویی جو، چینگ های، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جیلین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و [[تایوان]] سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند. | |||
مناطق محل سکونت این اقلیت‌ها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است. | |||
مناطق | مساحت کل مناطق خودگردان اقلیت‌های قومی [[چین]] تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل64/2 درصد کل مساحت کشور [[چین]] را تشکیل می‌دهد<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد 1، ص.82-88. </ref>. | ||
{{به روز رسانی}} | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[اقلیت های قومی چین]]؛ [[ساختار قومیتی در چین]]؛ [[اسامی اقلیت های قومی چین]]؛ [[پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۹
با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در190 کشور جهان[۱]، ایجاد همزیستی مسالمت آمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاست‌های کارشناسانه و مدبرانه، می تواند زمینه ساز رشد و توسعه‌ی متوازن و پایدار هر جامعه‌ای را به دنبال داشته باشد. و اگر هویت ملّی یک جامعه در برگیرنده‌ی تعامل و تشریک هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند کنش‌های حاصل از هر یک نه تنها به توسعه و پایداری امنیت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلکه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصه‌های گوناگون به دنبال خواهد داشت.
ساختار قومیتی در چین
چین کشوری است با تمدن باستانی، پیشین های کهن، آداب و سنن فرهنگی متنوع، با 6/9 میلیون کیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشکیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشته‌های دور یکی از گاهواره‌ها و کانون‌های مهم فرهنگ و تمدن و هنر بشری بوده است. کشور چین، از هفت هزار سال پیشینه ی تاریخی برخوردار است که پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است.
کشوری با نژادهای مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادت‌های گذشته، به توسعه‌ی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعف ها، و پیشرفت تمدن همه‌ی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. فرهنگ غنی و تمدن کهن و درخشان این ملت که آمیزهای از فرهنگ‌های مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگ های بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن وزبان کشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیره کره، ژاپن و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیت‌های موجود در سرزمین چین، رهیافت‌ها، سیاست‌ها و اقدامات دولت چین معاصر در برخورد با قومیت‌ها، می‌تواند خواننده را با واقعیت‌های تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد.
اسامی اقلیت‌های قومی چین
نام اقلیت‌های کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیت‌های چینی نامیده می شوند، عبارتند از:
«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کرهای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «توجیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لیشو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائوسان»؛ «لاکو»؛ «شویی»؛ «دونگشیان»؛ «ناشی»؛ «جینبو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائونان»؛ «مائولائو»؛ «شیبو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شیکه«؛ «دهآن»؛ «بائوآن»؛ «یوگو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دولون»؛ «ار لنچون»؛ «خِه جِه»؛ «مَنبا»؛ «گهبا» و «جینئو».
از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگشیان، بائوآن، و ازبک[۲].
پراکندگی محل سکونت اقلیت‌های قومی چین
هرچند شمار جمعیت اقلیت‌های قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن(اکثریت) اندک است، اما پراکندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است.
اقلیت‌ها، تقریبا در تمامی استان‌ها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی چین- پکن، شانگهای، تیَن جین، چونگ چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استان‌ها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سینکیانگ، نینگشیا، گوانگشی، تبت، یون نن، گویی جو، چینگ های، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جیلین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و تایوان سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند.
مناطق محل سکونت این اقلیت‌ها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است.
مساحت کل مناطق خودگردان اقلیت‌های قومی چین تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل64/2 درصد کل مساحت کشور چین را تشکیل می‌دهد[۳].
در حال به روز رسانی و ویرایش
نیز نگاه کنید به
اقلیت های قومی چین؛ ساختار قومیتی در چین؛ اسامی اقلیت های قومی چین؛ پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین
کتابشناسی
- ↑ ورستر،ج.ام و دیگران(1384). اقلیت ها و تبعیض. ترجمه محمود روغنی. تهران:انتشارات قصیه سرا. چاپ اول ،ص 24.
- ↑ ابراهیم، فِنگ جینگ یوان(2003). الاسلام فی الصین. دار الهلال الازرق للنشر. هونغ کونغ.
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد 1، ص.82-88.