دولت اسلامی افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
با شکست دولت موقت اول مجاهدین و پس از خروج کامل نیروهای ارتش شوروی از افغانستان، سران احزاب اتحاد هفت‌گانه، طی نشست‌های متعدد دولت موقت دیگری را در پایان سال ۱۳۶۷ به ریاست آقای مجددی تشکیل دادند. در تشکیل این دولت نیز با احزاب شیعه مشورتی نشد؛ ولی بعدها هیئتی از سوی دولت موقت به‌منظور حل اختلافات بین اتحاد هفت‌گانه و ائتلاف هشت‌گانه عازم ایران شد. پس از خروج قوای شوروی قرار بود این دولت‌ها جانشین حکومت [[محمد نجیب الله|نجیب‌الله]] شوند؛ ولی دولت موقت دوم نیز ناکام ماند. | با شکست دولت موقت اول مجاهدین و پس از خروج کامل نیروهای ارتش شوروی از افغانستان، سران احزاب اتحاد هفت‌گانه، طی نشست‌های متعدد دولت موقت دیگری را در پایان سال ۱۳۶۷ به ریاست آقای مجددی تشکیل دادند. در تشکیل این دولت نیز با احزاب شیعه مشورتی نشد؛ ولی بعدها هیئتی از سوی دولت موقت به‌منظور حل اختلافات بین اتحاد هفت‌گانه و ائتلاف هشت‌گانه عازم ایران شد. پس از خروج قوای شوروی قرار بود این دولت‌ها جانشین حکومت [[محمد نجیب الله|نجیب‌الله]] شوند؛ ولی دولت موقت دوم نیز ناکام ماند. | ||
هنگام سقوط حکومت نجیب‌الله، رهبران جهادی در پیشاور گرد هم آمدند و پس از مذاکرات بسیار موافقتنامه‌ای را امضا کردند و طبق موافقتنامه قرار شد دولت موقتی تشکیل شود و صبغت‌الله مجددی برای دو ماه و سپس برهان‌الدین ربانی به مدت چهار ماه ریاست آن را برعهده داشته باشند و پس از آن شورای حل و عقد تشکیل شود و دولت موقت ۱۸ ماهه را تشکیل دهد و زمینه برگزاری انتخابات سراسری را فراهم سازد. براساس این توافقنامه، پست نخست‌وزیری به حزب اسلامی حکمتیار، معاون نخست‌وزیر و وزارت داخله به حزب مولوی یونس خالص، وزارت خارجه به حزب محاذ ملی‌گیلانی، وزارت دفاع به حزب جمعیت اسلامی و استره محکمه به حزب حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد بنی محمدی واگذار می‌شد. سایر پست‌ها نیز به همین صورت بین احزاب و گروه‌ها تقسیم شده بود.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی | هنگام سقوط حکومت نجیب‌الله، رهبران جهادی در پیشاور گرد هم آمدند و پس از مذاکرات بسیار موافقتنامه‌ای را امضا کردند و طبق موافقتنامه قرار شد دولت موقتی تشکیل شود و صبغت‌الله مجددی برای دو ماه و سپس برهان‌الدین ربانی به مدت چهار ماه ریاست آن را برعهده داشته باشند و پس از آن شورای حل و عقد تشکیل شود و دولت موقت ۱۸ ماهه را تشکیل دهد و زمینه برگزاری انتخابات سراسری را فراهم سازد. براساس این توافقنامه، پست نخست‌وزیری به حزب اسلامی حکمتیار، معاون نخست‌وزیر و وزارت داخله به حزب مولوی یونس خالص، وزارت خارجه به حزب محاذ ملی‌گیلانی، وزارت دفاع به حزب جمعیت اسلامی و استره محکمه به حزب حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد بنی محمدی واگذار می‌شد. سایر پست‌ها نیز به همین صورت بین احزاب و گروه‌ها تقسیم شده بود.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص 606-607.</ref> | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۲
زمانی که نیروهای شوروی در حال خروج از افغانستان بودند، گروه‌های مجاهدین (اتحاد هفت‌گانه) پس از چندین دور مذاکره در پیشاور، در آذر ۱۳۶۶/ ژانویه ۱۹۸۸، با صدور اطلاعیه‌ای موجودیت حکومت موقت مجاهدین در آینده اعلام کردند. در این دولت، ائتلاف هشت‌گانه احزاب شیعه نادیده گرفته شدند و سهمی برای آنان در نظر گرفته نشد. تنها نام یک شیعه در آن به چشم می‌خورد که آن‌هم مربوط به یکی از وزارتخانه‌های غیرمهم بود. این دولت توفیقی کسب نکرد و ناکام ماند.
با شکست دولت موقت اول مجاهدین و پس از خروج کامل نیروهای ارتش شوروی از افغانستان، سران احزاب اتحاد هفت‌گانه، طی نشست‌های متعدد دولت موقت دیگری را در پایان سال ۱۳۶۷ به ریاست آقای مجددی تشکیل دادند. در تشکیل این دولت نیز با احزاب شیعه مشورتی نشد؛ ولی بعدها هیئتی از سوی دولت موقت به‌منظور حل اختلافات بین اتحاد هفت‌گانه و ائتلاف هشت‌گانه عازم ایران شد. پس از خروج قوای شوروی قرار بود این دولت‌ها جانشین حکومت نجیب‌الله شوند؛ ولی دولت موقت دوم نیز ناکام ماند.
هنگام سقوط حکومت نجیب‌الله، رهبران جهادی در پیشاور گرد هم آمدند و پس از مذاکرات بسیار موافقتنامه‌ای را امضا کردند و طبق موافقتنامه قرار شد دولت موقتی تشکیل شود و صبغت‌الله مجددی برای دو ماه و سپس برهان‌الدین ربانی به مدت چهار ماه ریاست آن را برعهده داشته باشند و پس از آن شورای حل و عقد تشکیل شود و دولت موقت ۱۸ ماهه را تشکیل دهد و زمینه برگزاری انتخابات سراسری را فراهم سازد. براساس این توافقنامه، پست نخست‌وزیری به حزب اسلامی حکمتیار، معاون نخست‌وزیر و وزارت داخله به حزب مولوی یونس خالص، وزارت خارجه به حزب محاذ ملی‌گیلانی، وزارت دفاع به حزب جمعیت اسلامی و استره محکمه به حزب حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد بنی محمدی واگذار می‌شد. سایر پست‌ها نیز به همین صورت بین احزاب و گروه‌ها تقسیم شده بود.[۱]
کتابشناسی
- ↑ علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 606-607.