سلسله چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''سلسلهی چین(206-221)'' == مورخان اغلب به دورهی از به قدرت رسیدن چینشیخوانگ تا پایان حاکمیت سلسلهی چین را دوران امپراتوری نام گذاشتهاند. اگرچه دوران اتحاد تنها 12 سال طول کشید، ولی او توانست بخش اعظمی از آنچه که امروزه به نام چین خَن معروف ا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=== سلسله ی چین(206-221) === | |||
مورخان اغلب به دوره ی از به قدرت رسیدن چین شی خوانگ تا پایان حاکمیت سلسله ی [[چین]] را دوران امپراتوری نام گذاشته اند. اگرچه دوران اتحاد تنها 12 سال طول کشید، ولی او توانست بخش اعظمی از آنچه که امروزه به نام [[چین]] خَن معروف است را مطیع و تحت یک دولت قانونگرا به پایتختی شیان یانگ( Xian Yang) متحد سازد. دکترین قانونگرایی که [[چین]] را رهبری میکرد بر اجرای سفت و سخت مقررات قانونی و قدرت مطلقه ی امپراتور تأکید داشت. نظریه ی قانونگرایی(← [[مکتب قانونگرایان]])، علیرغم کارایی مؤثری که در دوران توسعه ی امپراتوری با استفاده از قدرت نظامی داشت، ولی ثابت شد که در دوران صلح، کارایی لازم را ندارد. امپراتوری سلسله ی چین، برای ساکت و رام کردن مخالفان سیاسی خود به اقدامات بیرحمانه، از جمله سوزاندن کتابهای متعلق به سایر مکاتب فکری، حتی زنده سوزی اندیشمندان این مکاتب، دست زد. به همین خاطر بود که [[سلسله ی خن]]، در دوران حاکمیت سیاسی خود عمدا، مکاتب میانه رو مخالف نظریه ی قانونگرایی(←[[مکتب قانونگرایان]]) را به کار گرفت. | |||
سلسله ی چین، معروف به آغازگر ساخت [[دیوار بزرگ چین]]، که بعدها در دوران مینگ( ←[[سلسله مینگ]]) تکمیل و توسعه یافت؛ ایجاد حکومت مرکزی مقتدر؛ متحد ساختن قوانین و مقررات قانونی؛ گسترش و توسعه ی زبان نوشتاری چینی(← [[زبان چینی]])؛ ایجاد واحد اندازه گیری متحد؛ ایجاد پول واحد؛ پس از دوران تفرقه و هرج و مرج و رنج دوران های بهار و پاییز(← [[دوران بهار و پاییز]])و حکومت های هم ستیز(←[[دوران حکومت های هم ستیز]]) است. در این دوران حتی اندازه و پهنای جاده های کالسکه رو هم یکسان شد تا سیستم تجاری واحد در سرتاسر امپراتوری تضمین شود<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه فرهنگ و ملل.تهران : انتشارات الهدی، جلد اول،</ref>. | |||
نیز نگاه کنید به [[دوران امپراطوری تاریخ چین]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۲۱
سلسله ی چین(206-221)
مورخان اغلب به دوره ی از به قدرت رسیدن چین شی خوانگ تا پایان حاکمیت سلسله ی چین را دوران امپراتوری نام گذاشته اند. اگرچه دوران اتحاد تنها 12 سال طول کشید، ولی او توانست بخش اعظمی از آنچه که امروزه به نام چین خَن معروف است را مطیع و تحت یک دولت قانونگرا به پایتختی شیان یانگ( Xian Yang) متحد سازد. دکترین قانونگرایی که چین را رهبری میکرد بر اجرای سفت و سخت مقررات قانونی و قدرت مطلقه ی امپراتور تأکید داشت. نظریه ی قانونگرایی(← مکتب قانونگرایان)، علیرغم کارایی مؤثری که در دوران توسعه ی امپراتوری با استفاده از قدرت نظامی داشت، ولی ثابت شد که در دوران صلح، کارایی لازم را ندارد. امپراتوری سلسله ی چین، برای ساکت و رام کردن مخالفان سیاسی خود به اقدامات بیرحمانه، از جمله سوزاندن کتابهای متعلق به سایر مکاتب فکری، حتی زنده سوزی اندیشمندان این مکاتب، دست زد. به همین خاطر بود که سلسله ی خن، در دوران حاکمیت سیاسی خود عمدا، مکاتب میانه رو مخالف نظریه ی قانونگرایی(←مکتب قانونگرایان) را به کار گرفت.
سلسله ی چین، معروف به آغازگر ساخت دیوار بزرگ چین، که بعدها در دوران مینگ( ←سلسله مینگ) تکمیل و توسعه یافت؛ ایجاد حکومت مرکزی مقتدر؛ متحد ساختن قوانین و مقررات قانونی؛ گسترش و توسعه ی زبان نوشتاری چینی(← زبان چینی)؛ ایجاد واحد اندازه گیری متحد؛ ایجاد پول واحد؛ پس از دوران تفرقه و هرج و مرج و رنج دوران های بهار و پاییز(← دوران بهار و پاییز)و حکومت های هم ستیز(←دوران حکومت های هم ستیز) است. در این دوران حتی اندازه و پهنای جاده های کالسکه رو هم یکسان شد تا سیستم تجاری واحد در سرتاسر امپراتوری تضمین شود[۱].
نیز نگاه کنید به دوران امپراطوری تاریخ چین
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392).جامعه فرهنگ و ملل.تهران : انتشارات الهدی، جلد اول،