روابط اقتصادی و تجاری مصر و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بر اساس اسناد موجود معاصر ، اولین قرارداد بازرگانی میان دو کشور در سال 1894 منعقد <ref>گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 1م، سند137.</ref> و در سال 1921 برای فعالیت بازرگانان ایرانی در مصر نظام نامه ای در25 بند تدوین شده است.<ref>گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 1م، سند143.</ref> | بر اساس اسناد موجود معاصر ، اولین قرارداد بازرگانی میان دو کشور در سال 1894 منعقد<ref>گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 1م، سند137.</ref> و در سال 1921 برای فعالیت بازرگانان ایرانی در مصر نظام نامه ای در25 بند تدوین شده است.<ref>گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 1م، سند143.</ref> | ||
روابط اقتصادی دو کشور در دوره پهلوی دوم و در عهد ریاست جمهوری انورالسادات ،تحت تأثیر روابط سیاسی قرار داشت و به دلیل همگرایی دو دولت در بسیاری از مقولات سیاست خارجی از جمله روابط با غرب و آمریکا، همکاری‌های اقتصادی نیز از رونق برخوردار شد. تأسیس شرکت مصری ایرانی ریسندگی و بافندگی در سال 1975با 51% سرمایه مصری و 49% سرمایه ایرانی، موسسه ایرانی توسعه نوآوری صنعتی با تولید سالانه به ارزش 170 میلیون دلار، تأسیس بانک توسعه ایران و مصر، صدور نفت ایران به بازارهای اروپایی از طریق بنادر مصر در دریای مدیترانه، اعطای وام صدوپنجاه میلیون دلاری و هدیه شاه به این کشور در قالب هزار دستگاه اتوبوس ساخت ایران <ref>ابوعامود، محمد سعيد (2001). العلاقات الاقتصادية بين مصر و ايران. علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي في النسعينات. جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص297.</ref> و سرمایه‌گذاری 250 میلیون دلاری در بازسازی و نوسازی شهر پورت سعید <ref>گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3م، سند117.</ref> از مهمترین موارد در روابط اقتصادی دو کشور در این دوره بود. | روابط اقتصادی دو کشور در دوره پهلوی دوم و در عهد ریاست جمهوری انورالسادات ،تحت تأثیر روابط سیاسی قرار داشت و به دلیل همگرایی دو دولت در بسیاری از مقولات سیاست خارجی از جمله روابط با غرب و آمریکا، همکاری‌های اقتصادی نیز از رونق برخوردار شد. تأسیس شرکت مصری ایرانی ریسندگی و بافندگی در سال 1975با 51% سرمایه مصری و 49% سرمایه ایرانی، موسسه ایرانی توسعه نوآوری صنعتی با تولید سالانه به ارزش 170 میلیون دلار، تأسیس بانک توسعه ایران و مصر، صدور نفت ایران به بازارهای اروپایی از طریق بنادر مصر در دریای مدیترانه، اعطای وام صدوپنجاه میلیون دلاری و هدیه شاه به این کشور در قالب هزار دستگاه اتوبوس ساخت ایران<ref>ابوعامود، محمد سعيد (2001). العلاقات الاقتصادية بين مصر و ايران. علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي في النسعينات. جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص297.</ref> و سرمایه‌گذاری 250 میلیون دلاری در بازسازی و نوسازی شهر پورت سعید<ref>گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3م، سند117.</ref> از مهمترین موارد در روابط اقتصادی دو کشور در این دوره بود. | ||
با سقوط نظام پهلوی و شکلگیری نظام جمهوری اسلامی در ایران و در پی قطع روابط دیپلماتیک، به طور طبیعی روابط اقتصادی نیز کاهش و به حداقل رسید که به مدت 15 سال ادامه یافت. در سال 1994 و پس از بهبود نسبی در روابط سیاسی غیررسمی، تعامل اقتصادی نیز کم و بیش فعال شد؛ از جمله بدهی‌های دو کشور به یکدیگر تسویه و فعالسازی مؤسسات مشترک اقتصادی که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی تأسیس شده بود، مورد توافق قرار گرفت. در سال 1997 مذاکراتی در خصوص مشارکت مصر در ساخت 5 کارخانه تولید نیشکر در ایران و نیز ساخت کارخانه ریسندگی و بافندگی در مصر توسط ایران میان دو طرف انجام شد. در سال 1998 هیئت اقتصادی ایران به مصر سفر کرد و هیئت نمایندگی اتحادیه صنایع مصر به ایران آمد و مذاکرات آنها به عقد چند قرارداد تجاری انجامید و برای اولین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی، موافقت‌نامهای به امضاء دو طرف رسید.<ref>ابوعامود، محمد سعيد (2001). العلاقات الاقتصادية بين مصر و ايران. علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي في النسعينات. جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص300.</ref> | با سقوط نظام پهلوی و شکلگیری نظام جمهوری اسلامی در ایران و در پی قطع روابط دیپلماتیک، به طور طبیعی روابط اقتصادی نیز کاهش و به حداقل رسید که به مدت 15 سال ادامه یافت. در سال 1994 و پس از بهبود نسبی در روابط سیاسی غیررسمی، تعامل اقتصادی نیز کم و بیش فعال شد؛ از جمله بدهی‌های دو کشور به یکدیگر تسویه و فعالسازی مؤسسات مشترک اقتصادی که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی تأسیس شده بود، مورد توافق قرار گرفت. در سال 1997 مذاکراتی در خصوص مشارکت مصر در ساخت 5 کارخانه تولید نیشکر در ایران و نیز ساخت کارخانه ریسندگی و بافندگی در مصر توسط ایران میان دو طرف انجام شد. در سال 1998 هیئت اقتصادی ایران به مصر سفر کرد و هیئت نمایندگی اتحادیه صنایع مصر به ایران آمد و مذاکرات آنها به عقد چند قرارداد تجاری انجامید و برای اولین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی، موافقت‌نامهای به امضاء دو طرف رسید.<ref>ابوعامود، محمد سعيد (2001). العلاقات الاقتصادية بين مصر و ايران. علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي في النسعينات. جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص300.</ref> | ||
عدم شکلگیری روابط رسمی و تفاوت‌های اساسی در سوگیری و ساختارهای اقتصادی دو کشور اما تاکنون مانع از آن شده است تا مناسبات اقتصادی دو کشور علیرغم زمینه‌ها و ظرفیت‌های مناسب، به سطح شکوفایی برسد.<ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). | عدم شکلگیری روابط رسمی و تفاوت‌های اساسی در سوگیری و ساختارهای اقتصادی دو کشور اما تاکنون مانع از آن شده است تا مناسبات اقتصادی دو کشور علیرغم زمینه‌ها و ظرفیت‌های مناسب، به سطح شکوفایی برسد.<ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[مصر]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص412-413.</ref> | ||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
*[[مصر]] | *[[مصر]] | ||
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۵
بر اساس اسناد موجود معاصر ، اولین قرارداد بازرگانی میان دو کشور در سال 1894 منعقد[۱] و در سال 1921 برای فعالیت بازرگانان ایرانی در مصر نظام نامه ای در25 بند تدوین شده است.[۲]
روابط اقتصادی دو کشور در دوره پهلوی دوم و در عهد ریاست جمهوری انورالسادات ،تحت تأثیر روابط سیاسی قرار داشت و به دلیل همگرایی دو دولت در بسیاری از مقولات سیاست خارجی از جمله روابط با غرب و آمریکا، همکاری‌های اقتصادی نیز از رونق برخوردار شد. تأسیس شرکت مصری ایرانی ریسندگی و بافندگی در سال 1975با 51% سرمایه مصری و 49% سرمایه ایرانی، موسسه ایرانی توسعه نوآوری صنعتی با تولید سالانه به ارزش 170 میلیون دلار، تأسیس بانک توسعه ایران و مصر، صدور نفت ایران به بازارهای اروپایی از طریق بنادر مصر در دریای مدیترانه، اعطای وام صدوپنجاه میلیون دلاری و هدیه شاه به این کشور در قالب هزار دستگاه اتوبوس ساخت ایران[۳] و سرمایه‌گذاری 250 میلیون دلاری در بازسازی و نوسازی شهر پورت سعید[۴] از مهمترین موارد در روابط اقتصادی دو کشور در این دوره بود.
با سقوط نظام پهلوی و شکلگیری نظام جمهوری اسلامی در ایران و در پی قطع روابط دیپلماتیک، به طور طبیعی روابط اقتصادی نیز کاهش و به حداقل رسید که به مدت 15 سال ادامه یافت. در سال 1994 و پس از بهبود نسبی در روابط سیاسی غیررسمی، تعامل اقتصادی نیز کم و بیش فعال شد؛ از جمله بدهی‌های دو کشور به یکدیگر تسویه و فعالسازی مؤسسات مشترک اقتصادی که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی تأسیس شده بود، مورد توافق قرار گرفت. در سال 1997 مذاکراتی در خصوص مشارکت مصر در ساخت 5 کارخانه تولید نیشکر در ایران و نیز ساخت کارخانه ریسندگی و بافندگی در مصر توسط ایران میان دو طرف انجام شد. در سال 1998 هیئت اقتصادی ایران به مصر سفر کرد و هیئت نمایندگی اتحادیه صنایع مصر به ایران آمد و مذاکرات آنها به عقد چند قرارداد تجاری انجامید و برای اولین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی، موافقت‌نامهای به امضاء دو طرف رسید.[۵]
عدم شکلگیری روابط رسمی و تفاوت‌های اساسی در سوگیری و ساختارهای اقتصادی دو کشور اما تاکنون مانع از آن شده است تا مناسبات اقتصادی دو کشور علیرغم زمینه‌ها و ظرفیت‌های مناسب، به سطح شکوفایی برسد.[۶]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 1م، سند137.
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 1م، سند143.
- ↑ ابوعامود، محمد سعيد (2001). العلاقات الاقتصادية بين مصر و ايران. علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي في النسعينات. جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص297.
- ↑ گزيده اسناد روابط خارجي ايران و مصر (1375). به كوشش رقيه سادات عظيمي (چاپ اول). تهران: دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، ج 3م، سند117.
- ↑ ابوعامود، محمد سعيد (2001). العلاقات الاقتصادية بين مصر و ايران. علاقات مصر مع دول الجوار الجغرافي في النسعينات. جامعة القاهرة: مركز البحوث و الدراسات السياسية، ص300.
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص412-413.