تائو یوان مینگ شاعر چینی

-«تائو یوان­مینگ»:

تائو یوان­مینگ، در دوران سلسله­ ی امپراتوری«جین شرقی» در قرن چهارم میلادی زندگی می­کرد. او بنیانگذار گروه سرایندگان اشعار روستائی چین به شمار می­رود. وی در تمام عمر به زندگی ساده و فقیرانه تن داده و طبیعت را می­پرستید، لذا خصوصیات اخلاقی­اش حاکی از سادگی و نزاکت، روگردانی از ملاحظات سیاسی و مادی و بی پرده بودن او است که مورد تحسین و تجلیل و علاقمندی دانشمندان و ادیبان گذشته و حال چین قرار گرفته است.

«تائو کان» از اجداد این شاعر، بنیانگذار کشور«جین شرقی» بود و پدر بزرگ و پدرش صاحب منصب در دربار این کشور بودند. ولی «تائو یوان­مینگ»، در سن هشت سالگی از وجود پدر محروم و در زندگی با مشکلات زیادی روبرو گردید. وی، در جوانی برای کسب شغلی در دربار، و کسب موفقیت سیاسی تلاش کرد، ولی از آن­جا که دوران سلسله­ ی امپراتوری«جین شرقی» همراه با نا آرمی و اغتشاش بود و مدام بین اشراف و شاهزادگان مبارزه و کشمکش ادامه داشت و حکومت فاسد و ناتوان بود، «تائو یوان­مین» درستکار و ساده زیست، پس از آن­که در سن 29 سالگی منصبی را در دربار به دست آورده بود، نتوانست فساد و تیرگی موجود در عرصه­ ی سیاسی را تحمل کند و از مقام خود استعفا داده و به زندگی در انزوا و گوشه گیری در خانه پرداخت.

زندگی«تائو» در روستا بسیار سخت و دشوار بود و در 44سالگی، آتش سوزی غیر مترقبه ­ای او را فقیرتر ساخت. این بیت شعر از او که در روزهای تابستان از گرسنگی طویل رنج می­برم و در شب­ های سرد زمستان بدون لحاف می­خوابم ، تنگدستی این شاعر را نشان می­دهد. در عین حال، او از نظر معنوی وروحی آسوده خاطر و دلخوش بود و دراین دوران وی تعداد بیشماری شعر در وصف زندگی روستائیان سرود. شاعر سال ­های پیری را در نهایت فقر و بینوائی گذراند و گاهی حتی برای امرار معاش به گدائی می­پرداخت ولی با این حال، دعوت دربار را رد کرده و ازمحافل مأمورین دولتی گریزان بود. وی در کهولت، نثری معروف به­نام«حکایت پناهگاه (تائو خوا یوان) » را برشته تحریر در آورده و یک جامعه­ ی تخیلی را تشریح کرد.

با این­که از این شاعر فقط صد قطعه شعر و 10و اندی قطعه نثر باقی مانده است، اما وی در تاریخ ادبیات چین موقعیت بسیار مهمی را اشغال کرده است. چون، در دوران«جین شرقی»که وی در آن به­سر می­برد، در ادبیات سبک فرمالیسم متداول بود. نویسندگان در آفرینش اثر خود عمدا از جمله پردازی­ها و کلمات پرطمطراق استفاده می­کردند، ولی«تائو یوان­مینگ» با سرودن ترانه­ ها­ی ساده ­ی روستائی، سبک کاملا جدیدی را به­ وجود آورده و در سرودن شعر ازسبک ساده­ ی باستانی و اشعار سنتی پیروی می­کرد. اودر آثار خود، کلمات ساده و روان و ترو تازه به­ کار می­برد. از این­ جهت اشعار«تائو یوان­مینگ» نماد حد اعلای سادگی و بی تکلفی اشعار باستانی چین محسوب می­شود.