تائو یوان مینگ شاعر چینی
تائو یوان مینگ، در دوران سلسله‌ی امپراتوری«جین شرقی» در قرن چهارم میلادی زندگی می کرد. او بنیانگذار گروه سرایندگان اشعار روستائی چین به شمار می رود. وی در تمام عمر به زندگی ساده و فقیرانه تن داده و طبیعت را می پرستید، لذا خصوصیات اخلاقیاش حاکی از سادگی و نزاکت، روگردانی از ملاحظات سیاسی و مادی و بی پرده بودن او است که مورد تحسین و تجلیل و علاقمندی دانشمندان و ادیبان گذشته و حال چین قرار گرفته است.
«تائو کان» از اجداد این شاعر، بنیانگذار کشور«جین شرقی» بود و پدر بزرگ و پدرش صاحب منصب در دربار این کشور بودند. ولی «تائو یوان مینگ»، در سن هشت سالگی از وجود پدر محروم و در زندگی با مشکلات زیادی روبرو گردید. وی، در جوانی برای کسب شغلی در دربار، و کسب موفقیت سیاسی تلاش کرد، ولی از آنجا که دوران سلسله‌ی امپراتوری«جین شرقی» همراه با نا آرمی و اغتشاش بود و مدام بین اشراف و شاهزادگان مبارزه و کشمکش ادامه داشت و حکومت فاسد و ناتوان بود، «تائو یوان مین» درستکار و ساده زیست، پس از آنکه در سن 29 سالگی منصبی را در دربار به دست آورده بود، نتوانست فساد و تیرگی موجود در عرصه‌ی سیاسی را تحمل کند و از مقام خود استعفا داده و به زندگی در انزوا و گوشه گیری در خانه پرداخت.
زندگی«تائو» در روستا بسیار سخت و دشوار بود و در 44سالگی، آتش سوزی غیر مترقبه‌ای او را فقیرتر ساخت. این بیت شعر از او که در روزهای تابستان از گرسنگی طویل رنج می برم و در شب‌های سرد زمستان بدون لحاف می خوابم ، تنگدستی این شاعر را نشان می دهد. در عین حال، او از نظر معنوی وروحی آسوده خاطر و دلخوش بود و دراین دوران وی تعداد بی شماری شعر در وصف زندگی روستائیان سرود. شاعر سال‌های پیری را در نهایت فقر و بینوائی گذراند و گاهی حتی برای امرار معاش به گدائی میپرداخت ولی با این حال، دعوت دربار را رد کرده و ازمحافل مأمورین دولتی گریزان بود. وی در کهولت، نثری معروف بهنام«حکایت پناهگاه (تائو خوا یوان)» را برشته تحریر در آورده و یک جامعه‌ی تخیلی را تشریح کرد.
با اینکه از این شاعر فقط صد قطعه شعر و 10 و اندی قطعه نثر باقی مانده است، اما وی در تاریخ ادبیات چین موقعیت بسیار مهمی را اشغال کرده است. چون، در دوران«جین شرقی»که وی در آن به‌سر می برد، در ادبیات سبک فرمالیسم متداول بود. نویسندگان در آفرینش اثر خود عمدا از جمله پردازی‌ها و کلمات پرطم‌طراق استفاده میکردند، ولی«تائو یوان مینگ» با سرودن ترانه‌های ساده ی روستائی، سبک کاملا جدیدی را به‌وجود آورده و در سرودن شعر ازسبک ساده‌ی باستانی و اشعار سنتی پیروی می کرد. اودر آثار خود، کلمات ساده و روان و ترو تازه به‌کار می برد. از این‌جهت اشعار«تائو یوان مینگ» نماد حد اعلای سادگی و بی تکلفی اشعار باستانی چین محسوب می شود.[۱]