موقعیت اسلام و مسلمانان در جامعه سیرالئون: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
در بخش‌های مختلف این کتاب اشاره شد که [[اسلام و مسلمانان سیرالئون|اسلام]] دین حاکم بر [[جامعه سیرالئون]] بوده و مسلمانان اکثریت جامعه را تشکیل می‌دهند. در عین حال یادآوری گردید که [[مسیحیت در سیرالئون|مسیحیت]] با وجود اقلیت بودن [[اسلام و مسلمانان سیرالئون|اسلام]] را رقیبی اصلی برای خود درنظر می‌گیرد و تلاش‌های موذیانه‌ای برای تضعیف جایگاه موقعیت [[اسلام و مسلمانان سیرالئون|اسلام]] و مسلمانان از سوی رهبران مسیحی در جریان است. با این حال روابط مسلمانان با مسیحیان و پیروان آئین‌های سنتی همواره در بهترین وضعیت بوده و برخلاف دیگر کشورهای منطقه غرب آفریقا هیچ گاه جنگ یا درگیری‌های دینی در این کشور پدید نیامده است<ref>برگرفته از [https://www.state.gov/wp-content/uploads/2023/05/441219-SIERRA-LEONE-2022-INTERNATIONAL-RELIGIOUS-FREEDOM-REPORT.pdf https://www. Sierra Leone International Religious Freedom Report.com/ Released by the Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor/2011]</ref>. بروز جنگ داخلی در این کشور نیز با وجود آن که لطمات جبران ناپذیری به زیر ساخت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی [[سیرالئون]] وارد آورد ولی با دقت نظر رهبران دینی کشور هیچ گاه رنگ مذهبی به خود نگرفت. همانطور که در مباحث گذشته ذکر شد شمال کشور از دیر باز به‌عنوان محل تمرکز مسلمانان و جنوب [[سیرالئون]] به‌عنوان مرکز استقرار مسیحی‌ها شناخته شده است. [[جنگ داخلی سیرالئون|جنگ داخلی]] موجب جابجایی گروه‌های دینی در سطح کشور شد و برخی از مسلمانان در جنوب و بخشی از مسیحی‌ها نیز در شرق و شمال کشور مستقر شدند ولی این جابجایی‌ها هیچ گونه حساسیت و اختلافی را در بین پیروان این دو دین الهی پدید نیاورد. از سوی دیگر در جریان [[جنگ داخلی سیرالئون|جنگ داخلی]] و با وجود نابسامانی شدید وضعیت مناطق شرقی [[سیرالئون]]؛ مسلمانان و مسیحیان دوشادوش یکدیگر به مقابله با شورشیان جبهه متحد انقلابی برخاستند و با وجود جنگ‌های شدید شورشیان با ارتش [[سیرالئون]] و برخی نیروهای مردمی، این نبردها هیچ گاه جلوه دینی به خود نگرفت. دیدگاه دولت این کشور نسبت به ادیان ابراهیمی اعم از [[اسلام و مسلمانان سیرالئون|اسلام]] و [[مسیحیت در سیرالئون|مسیحیت]] و پیروان [[آئین‌های بومی در سیرالئون|آئین‌های بومی]] نیز از بدو استقلال [[سیرالئون]] همواره مثبت و توأم با احترام به رعایت اصول عقاید این ادیان و آئین‌ها بوده است. بر اساس اصل چهاردهم قانون اساسی [[سیرالئون]] که در سال 1961 تدوین گردیده و طی سال‌های 1978 و 1991 نیز مورد بازبینی قرار گرفته است مردم این کشور در انتخاب ادیان آزاد بوده و دولت نیز هر چند [[سیرالئون]] را کشوری سکولار می‌داند ولی پیروان ادیان مختلف را به‌رسمیت شناخته است. در این راستا انجام آداب و مناسک دینی، تبلیغی و آموزشی ادیان الهی و آئین‌های سنتی با آزادی کامل صورت می‌گیرد و دولت بر اساس قانون اساسی فعالیت‌های دینی ادیان [[اسلام و مسلمانان سیرالئون|اسلام]]، [[مسیحیت در سیرالئون|مسیحیت]] و [[آئین‌های بومی در سیرالئون|آئین‌های سنتی]] را آزاد اعلام کرده و هیچ گاه محدودیت و تضییقاتی برای مسلمانان و مسیحیان این کشور قائل نشده است. در جدول تعطیلات رسمی [[سیرالئون]] نیز مناسبت‌های یزرگ دینی [[اسلام و مسلمانان سیرالئون|اسلام]] و [[مسیحیت در سیرالئون|مسیحیت]] در زمره تعطیلات رسمی کشور جای گرفته‌اند. در گزارش سالیانه [https://www.un.org/en سازمان ملل] (2011) و گزارش سال 2011 وزارت امور خارجه [[ایالات متحده|ایالات متحده آمریکا]] نیز دولت [[سیرالئون]] در ارتباط با احترام به ادیان، آزادی فعالیت پیروان این ادیان در سطح جامعه و فقدان هر گونه تبعیض نژادی علیه گروه‌های دینی خاص مورد تقدیر و ستایش قرار گرفته است. | |||
بر اساس گزارش سال 2011 وزارت امور خارجه [[ایالات متحده|ایالات متحده آمریکا]]، مسلمانان و مسیحیان [[سیرالئون]] در انجام امور عبادی و آموزشی خود در سرتاسر کشور با آزادی کامل مواجه بوده و دانش‌آموزان مسلمان و مسیحی می‌توانند کلاس‌های دینی را مطابق اصول عقاید خویش انتخاب کنند. در طی چند سال گذشته نیز دولت این کشور بارها از سازمان‌های اسلامی و مسیحی درخوست کرده است برای ریشه‌کن ساختن فساد گسترده اداری در سطح جامعه دست به‌دست یکدیگر داده و با وحدت و همدلی به مسئولان عالیرتبه حکومتی کمک کنند<ref>برگرفته از [https://hrc-sl.org/PDF/Media/The%20State%20of%20Human%20Rights%20in%20Sierra%20Leone%202011.pdf https://www.thereportofhumanright.com/sierraleone/2011]</ref>. در این میان ذکر این نکته ضروری است که با وجود آن که رهبران [[سیرالئون]] از ابتدای استقلال تا زمان به حکومت رسیدن الحاج احمد تیجان کاباه مسیحی بودند و سیاستمداران کشور نیز هیچ گاه گرایش خاصی به ادیان اسلام و مسیحیت نشان نداده‌اند با این حال طی چهل سال گذشته تلاش‌های موذیانه بسیار تدریجی در راستای مقابله با توسعه اسلام از سوی وزرا و مسئولان عالیرتبه مسیحی در جریان بوده است. در این ارتباط افزایش شمار مسلمانان این کشور که از 30 تا 35 درصد اوایل استقلال به بیش از هفتاد تا هفتاد و پنج درصد در اواخر دهه 2000 میلادی بالغ گشته از سوی سازمان‌های مسیحی فعال در کشور به‌عنوان زنگ خطری جدی در نظر گرفته شده است. با این همه دولت [[سیرالئون]] سعی کرده است در همه حال بیطرفی خود را حفظ کرده و از جانبداری آشکار به نفع دینی خاص خودداری ورزد<ref>برگرفته از [https://www.refworld.org/reference/annualreport/usdos/2012/en/87629 https://www.Sierra Leone International Religious Freedom Report.com/2011]</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام(1390). جامعه و فرهنگ [[سیرالئون]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[موقعیت اسلام و مسلمانان در جامعه اردن]]؛[[موقعیت اسلام و مسلمانان در جامعه قزاقستان]]. | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۲
در بخش‌های مختلف این کتاب اشاره شد که اسلام دین حاکم بر جامعه سیرالئون بوده و مسلمانان اکثریت جامعه را تشکیل می‌دهند. در عین حال یادآوری گردید که مسیحیت با وجود اقلیت بودن اسلام را رقیبی اصلی برای خود درنظر می‌گیرد و تلاش‌های موذیانه‌ای برای تضعیف جایگاه موقعیت اسلام و مسلمانان از سوی رهبران مسیحی در جریان است. با این حال روابط مسلمانان با مسیحیان و پیروان آئین‌های سنتی همواره در بهترین وضعیت بوده و برخلاف دیگر کشورهای منطقه غرب آفریقا هیچ گاه جنگ یا درگیری‌های دینی در این کشور پدید نیامده است[۱]. بروز جنگ داخلی در این کشور نیز با وجود آن که لطمات جبران ناپذیری به زیر ساخت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی سیرالئون وارد آورد ولی با دقت نظر رهبران دینی کشور هیچ گاه رنگ مذهبی به خود نگرفت. همانطور که در مباحث گذشته ذکر شد شمال کشور از دیر باز به‌عنوان محل تمرکز مسلمانان و جنوب سیرالئون به‌عنوان مرکز استقرار مسیحی‌ها شناخته شده است. جنگ داخلی موجب جابجایی گروه‌های دینی در سطح کشور شد و برخی از مسلمانان در جنوب و بخشی از مسیحی‌ها نیز در شرق و شمال کشور مستقر شدند ولی این جابجایی‌ها هیچ گونه حساسیت و اختلافی را در بین پیروان این دو دین الهی پدید نیاورد. از سوی دیگر در جریان جنگ داخلی و با وجود نابسامانی شدید وضعیت مناطق شرقی سیرالئون؛ مسلمانان و مسیحیان دوشادوش یکدیگر به مقابله با شورشیان جبهه متحد انقلابی برخاستند و با وجود جنگ‌های شدید شورشیان با ارتش سیرالئون و برخی نیروهای مردمی، این نبردها هیچ گاه جلوه دینی به خود نگرفت. دیدگاه دولت این کشور نسبت به ادیان ابراهیمی اعم از اسلام و مسیحیت و پیروان آئین‌های بومی نیز از بدو استقلال سیرالئون همواره مثبت و توأم با احترام به رعایت اصول عقاید این ادیان و آئین‌ها بوده است. بر اساس اصل چهاردهم قانون اساسی سیرالئون که در سال 1961 تدوین گردیده و طی سال‌های 1978 و 1991 نیز مورد بازبینی قرار گرفته است مردم این کشور در انتخاب ادیان آزاد بوده و دولت نیز هر چند سیرالئون را کشوری سکولار می‌داند ولی پیروان ادیان مختلف را به‌رسمیت شناخته است. در این راستا انجام آداب و مناسک دینی، تبلیغی و آموزشی ادیان الهی و آئین‌های سنتی با آزادی کامل صورت می‌گیرد و دولت بر اساس قانون اساسی فعالیت‌های دینی ادیان اسلام، مسیحیت و آئین‌های سنتی را آزاد اعلام کرده و هیچ گاه محدودیت و تضییقاتی برای مسلمانان و مسیحیان این کشور قائل نشده است. در جدول تعطیلات رسمی سیرالئون نیز مناسبت‌های یزرگ دینی اسلام و مسیحیت در زمره تعطیلات رسمی کشور جای گرفته‌اند. در گزارش سالیانه سازمان ملل (2011) و گزارش سال 2011 وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا نیز دولت سیرالئون در ارتباط با احترام به ادیان، آزادی فعالیت پیروان این ادیان در سطح جامعه و فقدان هر گونه تبعیض نژادی علیه گروه‌های دینی خاص مورد تقدیر و ستایش قرار گرفته است.
بر اساس گزارش سال 2011 وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا، مسلمانان و مسیحیان سیرالئون در انجام امور عبادی و آموزشی خود در سرتاسر کشور با آزادی کامل مواجه بوده و دانش‌آموزان مسلمان و مسیحی می‌توانند کلاس‌های دینی را مطابق اصول عقاید خویش انتخاب کنند. در طی چند سال گذشته نیز دولت این کشور بارها از سازمان‌های اسلامی و مسیحی درخوست کرده است برای ریشه‌کن ساختن فساد گسترده اداری در سطح جامعه دست به‌دست یکدیگر داده و با وحدت و همدلی به مسئولان عالیرتبه حکومتی کمک کنند[۲]. در این میان ذکر این نکته ضروری است که با وجود آن که رهبران سیرالئون از ابتدای استقلال تا زمان به حکومت رسیدن الحاج احمد تیجان کاباه مسیحی بودند و سیاستمداران کشور نیز هیچ گاه گرایش خاصی به ادیان اسلام و مسیحیت نشان نداده‌اند با این حال طی چهل سال گذشته تلاش‌های موذیانه بسیار تدریجی در راستای مقابله با توسعه اسلام از سوی وزرا و مسئولان عالیرتبه مسیحی در جریان بوده است. در این ارتباط افزایش شمار مسلمانان این کشور که از 30 تا 35 درصد اوایل استقلال به بیش از هفتاد تا هفتاد و پنج درصد در اواخر دهه 2000 میلادی بالغ گشته از سوی سازمان‌های مسیحی فعال در کشور به‌عنوان زنگ خطری جدی در نظر گرفته شده است. با این همه دولت سیرالئون سعی کرده است در همه حال بیطرفی خود را حفظ کرده و از جانبداری آشکار به نفع دینی خاص خودداری ورزد[۳][۴].
نیز نگاه کنید به
موقعیت اسلام و مسلمانان در جامعه اردن؛موقعیت اسلام و مسلمانان در جامعه قزاقستان.
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www. Sierra Leone International Religious Freedom Report.com/ Released by the Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor/2011
- ↑ برگرفته از https://www.thereportofhumanright.com/sierraleone/2011
- ↑ برگرفته از https://www.Sierra Leone International Religious Freedom Report.com/2011
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام(1390). جامعه و فرهنگ سیرالئون. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)