مسیحیت در سیرالئون

از دانشنامه ملل

مسیحیت دومین دین در کشور سیرالئون به‌شمار می‌رود و پیروان این دین ابراهیمی که در حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت کشور سیرالئون را تشکیل می‌دهند بیشتر در مناطقی از جنوب و غرب سیرالئون زندگی می‌کنند. مسیحیان کشور سیرالئون دربرگیرنده فرقه‌های مختلفی هستند ولی بیشتر آنان از مذهب رومن کاتولیک تبعیت می‌نمایند.

مسیحیت در سیرالئون(1396).برگرفته از سایت کو کو ریوکو ،قابل بازیابی ازhttps://cocorioko.net/sierra-leonean-christians-in-usa-pray-for-divine-intervention-to-end-ebola-havoc/

هرچند دین مسیحیت در مقایسه با دین اسلام از پیشینه چندانی برخوردار نیست با این حال امروزه کشور سیرالئون از نظر کلیساهای مختلف در زمره یکی از کشورهای هدف در منطقه غرب آفریقا به‌شمار می‌رود و فرقه‌های میسیونری وابسته به کلیساهای اروپا و آمریکای شمالی با استقرار در مناطق شهری و روستایی سیرالئون هزینه سنگینی را صرف تبلیغ دین مسیحیت و تلاش برای جلوگیری از روند رو به رشد دین اسلام می‌نمایند که در ادامه به‌صورت مصداقی مورد بحث قرار‌گرفته‌است.

علاوه برآن مبشرین مسیحی و کلیساهای موجود در این کشور از سال‌های پیش از استقلال سیرالئون همواره مناسبات خوبی با دولتمردان کشور داشته و از بدو استقلال سیرالئون از انگلستان نیز این نفوذ دیرینه خود را حفظ کرده‌اند به‌گونه‌ای که با وجود آن که مسلمانان درحدود 75 درصد از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند ولی طی 50 سال گذشته فقط یکی از رؤسای جمهور سیرالئون (آقای احمد تیجان کاباه از سال 1996 تا 2007) مسلمان بوده است.

جدای از یازده سال ریاست جمهوری دکتر احمد تیجان کاباه مسلمان (که البته همسر اول وی مسیحی بود!) این کشور به‌مدت 39 سال تحت حاکمیت کامل مسیحیان بوده‌است و در طول 5 دهه گذشته می‌توان گفت مسیحیان تسلط کاملی بر دولت‌ها داشته و همواره پست‌های کلیدی کشوری و لشکری را به خود اختصاص داده‌اند. راهبرد مسیحیت در این کشور که از سوی کلیساهای مختلف سیرالئون و با هدایت و ارشاد مبشرین وابسته به کلیساهای غربی صورت می‌گیرد از یک سوی مقابله با فرآیند اسلام‌خواهی در این کشور و کند ساختن روند گرایش به اسلام و از سوی دیگر تلاش برای نفوذ هرچه بیشتر در پیکره جامعه سنتی سیرالئون و سیطره بر دستگاه حاکمه است که هرچند در هدف نخست و مقابله با پیشرفت اسلام به موفقیت چندانی دست نیافته‌اند ولی در هدف دوم و رسوخ در بدنه حاکمیتی سیرالئون تا حد زیادی موفق بوده‌اند. از این روی می‌توان گفت در این کشور نیز نوعی جنگ پنهان بین اسلام و مسیحیت در جریان است که در رأس این جریان فرقه‌های مختلف مسیحی سیرالئون و هیأت‌های تبشیری قرار ‌دارند.

فرقه‌های مختلف مسیحی در راستای راهبرد عملیاتی درازمدت و کوتاه‌مدت خود از زمان ورود به سیرالئون اقدامات زیادی را برای گسترش دین مسیحیت در مناطق مختلف این کشور انجام داده‌اند که با هزینه‌های زیادی نیز توأم بوده‌است. آنها برای جلب نظر و جذب بومیان به دین مسیحیت مدارس و مراکز آموزشی متعددی در مناطق مختلف کشور اعم از کوهستان و جنگل‌های سیرالئون تأسیس و آنان را به ثبت‌نام فرزندان خود در این مراکز آموزشی جدید تشویق کردند. هیأت‌های تبشیری همچنین با صرف هزینه‌های گزاف ده‌ها کلیسا و درمانگاه در مراکز دورافتاده سیرالئون تأسیس نموده و تلاش گسترده‌ای به خرج دادند تا با ارائه خدمات رایگان بهداشتی و درمانی بومیان مسلمان و پیروان آئین‌های سنتی را جذب مسیحیت نمایند. علاوه بر آن بسیاری از مبلغان مسیحی با اطلاع از فقر و بدبختی مردم این کشور تلاش کردند با توزیع خوراک و پوشاک، هدایای نقدی و کتب مختلف از جمله ترجمه انجیل به زبان‌های بومی مردم را به دین مسیحیت جذب کنند. با این‌همه و علیرغم تمامی این تمهیدات فرقه‌های مختلف مسیحی طی حدود دو سده گذشته نتوانسته‌اند در جامعه سنتی سیرالئون نفوذ کرده و طرفداران چشمگیری را به‌خود اختصاص دهند.

از جمله عوامل عدم گسترش مسیحیت در این کشور نفوذ دیرینه اسلام و عرض اندام آن به‌عنوان رقیبی قدرتمند و پویا در مقابل مسیحیت بوده است که همواره از موانع اصلی گسترش و پیشرفت دین مسیح در مناطق مختلف سیرالئون به‌شمار می‌رفته‌است. علاوه بر آن حمایت استعمارگران انگلیسی از میسیونرها و ارائه برخی تسهیلات به آنان موجبات بی‌اعتمادی عمیق بومیان را نسبت به مبلغان مسیحی فراهم آورد به‌گونه‌ای که آنها را به‌عنوان جاده صاف‌کن‌های استعمارگران در نظر می‌گرفتند. البته این امر خلاف واقعیت نبود و گزارشات بسیاری از مبلغان مورد مطالعه دقیق کارگزاران انگلیسی قرار گرفت و آنها در بدو اشغال این کشور استفاده شایانی از اطلاعات ارائه شده توسط میسیونرها به‌عمل آوردند. جدای از آن میسیونرهای مسیحی در بسیاری از موارد به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم اعمال مذهبی و آداب و رسوم بومیان طرفدار آئین سنتی را مورد حمله قرار داده و ارزش‌های اخلاقی آنها را به زیر سؤال بردند که با واکنش منفی بومیان مواجه بود[۱].

با وجود سرمایه‌گذاری‌های سنگین کلیساهای مختلف امروزه تنها ده تا پانزده درصد از مردم سیرالئون در زمره پیروان دین مسیحیت به‌شمار می‌روند که در عین حال نزدیک به نیمی از آنان نیز از کلیساهای آفریقایی (که تلفیقی از دین مسیحیت و آئین‌های سنتی آفریقایی است) تبعیت می‌کنند. البته مقامات واتیکان بارها با بزرگ‌نمایی تعداد مسیحیان سیرالئون تلاش کرده‌اند تا آمار آنها را بیشتر از واقعیات موجود ارائه دهند ولی حتی دائرة‌المعارف‌های وابسته به غرب نیز به جمعیت بسیار اندک مسیحیان در مقابل اکثریت مسلمانان این کشور اذعان نموده‌ و تعداد مسیحیان این کشور را حداکثر 10 درصد دانسته‌اند[۲].

در حال حاضر 28 هیأت میسیونری خارجی در کشور سیرالئون فعالیت دارند که شش هیأت از این هیأت‌ها متعلق به آمریکای شمالی (ایالات متحده آمریکا و کانادا) است. هریک از این هیأت‌ها دارای مدرسه، کارگاه، مزرعه و کلیسای خاص خود می‌باشند[۳].

پیشینه مسیحیت در سیرالئون

توسعه مسیحیت در غرب آفریقا در کل و کشور سیرالئون، به‌طور خاص، به ورود گروهی از بردگان آزادشده مسیحی از ایالات متحده به سیرالئون امروزین در اواخر قرن هجدهم باز می‌گردد. البته پیش از آن در آغاز قرن هفدهم و به‌طور دقیق در سال 1605 کشیشانی از فرقه ژزوئیت پرتغال تلاش کرده بودند تا جای پایی از دین مسیح را در این کشور تأسیس کنند که اگرچه ناموفق ماندند با این حال ردپایی از دین مسیح را در بخش‌هایی از سواحل سیرالئون برجای نهادند. به هرصورت با ورود بردگان آزادشده مسیحی، دین مسیحیت برای نخستین بار به بومیان این کشور معرفی شد. این بردگان آزاد شده از نووا اسکوتیای کانادا به سیرالئون مهاجرت کردند و در واقع بردگان سیاهی بودند که در طی جنگ‌های استقلال آمریکا شجاعانه به نفع انگلستان جنگیده بودند و با این وعده که درصورت همکاری با بریتانیا آزاد خواهند شد به نووا اسکوتیا کانادا اعزام شده بودند. با این حال پس از خلف وعده بریتانیا در اعطای آزادی و واگذاری زمین به آنان، این بردگان آزاد شده ناامیدانه به کشاورزی بر روی زمین‌های سفیدپوستان مشغول شدند در حالی‌که هیچ امیدی به زمین‌دار شدن و برخورداری از شرایط مناسب زندگی نداشتند. این امر موجب شد که توماس پیترز(Thomas Peters) یکی از این بردگان درصدد ارائه تصویری از وضعیت سخت و دشوار آنها به دولت انگلستان برآید. پس از مذاکره وی با مقامات انگلیسی، دولت بریتانیا تصمیم گرفت آنها را در سیرالئون اسکان دهد. از این روی در ژانویه 1792 درحدود 1100 برده آزاد شده رهسپار سیرالئون شده و در این سرزمین که تقریباً در سال 1808 به مستعمره کامل انگلستان مبدل گشت استقرار یافتند. این سیاهان مهاجر که به فرقه‌های باپتیست و متدیست تعلق داشتند علاوه بر تثبیت موقعیت خود در این سرزمین جدید، به‌طور جداگانه به تبلیغ دین مسیحیت پرداختند و این در حالی بود که تحت نظارت هیچ هیأت میسیونری اروپایی قرار نداشتند. نخستین هیأت‌های تبلیغی مسیحی وابسته به جمعیت میسیونری باپتیست در سال 1795 از انگلستان وارد سیرالئون شدند.(Alie) با این حال این دو هیأت میسیونری در زمینه تبلیغ مسیحیت نتوانستند نقش‌آفرین باشند زیرا سرکرده یکی از این گروه‌های تبلیغی که در پرت لوکو(Port Loko) استقرار یافته بود پس از مدتی به‌دلیل فعالیت‌های سیاسی خود از این کشور اخراج شد و رئیس گروه میسیونری دیگر که در جزایر بنانا(Banana Islands) مستقر شده بود نیز به‌دلیل ابتلا به بیماری سخت به انگلستان بازگشت.در سال 1797 جامعه میسیونری گلاسکو انگلستان دو هیأت میسیونری به سیرالئون اعزام نمود و در همان سال جامعه میسیونری لندن نیز هیأتی را به این کشور ارسال کرد و مدت کوتاهی پس از آن چند هیأت میسیونری دیگر از انگلستان به میان قبایل فولانی اعزام شدند. در سال 1799 جامعه میسیونری لندن، ادینبورگ و گلاسکو به‌طور مشترک چند هیأت تبلیغی را به سیرالئون اعزام نمودند با این حال تمامی این تلاش‌ها بی‌ثمر ماند و آنان علیرغم تلاش خود نتوانستند اقدامی جدی در پیشبرد اهداف خود در زمینه گسترش مسیحیت در این کشور انجام دهند.

در سال 1800 میلادی گروهی از بردگان موسوم به مارون‌ها(Maroons) از جامائیکا وارد سیرالئون شدند. این بردگان که اکثراً به قبیله آشانتی غنا تعلق داشتند پس از شورش و گریختن به کوهستان‌های جامائیکا دولتی تشکیل داده و با حکومت جامائیکا در جدال و کشمکش به‌سر می‌بردند[۴]. آنان پس از مدتی توسط مقامات جامائیکی به نووا اسکوتیا در کانادا فرستاده شدند و سرانجام از آنجا راهی سیرالئون گشتند. این بردگان جامائیکایی نیز به فرقه متدیست تعلق داشتند و پس از استقرار در سیرالئون اقدام به احداث یک کلیسا کرده و آن را به هیأت‌های میسیونری متدیست اجاره دادند. در سال 1807 گروه دیگری از بردگان که پس از آزادی مجدداً به بردگی گرفته شده و با لغو قانون برده‌داری در سال 1807 آزاد شده بودند وارد سیرالئون شدند. جامعه میسیونری کلیسا در سال 1816 هیأت تبلیغی دیگری را برای ترغیب این بردگان آزاد شده به مسیحیت به سیرالئون اعزام نمود. در طی این سال‌ها هیأت‌های تبشیری از حمایت فرماندار انگلیسی سیرالئون نیز برخوردار بودند و در زمینه تبلیغ دین مسیحیت از آن‌ها مساعدت و کمک‌هایی دریافت می‌کردند.در سال 1817 با کمک حکمران انگلیسی عملیات احداث کلیسای جامع سیرالئون موسوم به کلیسای جامع سنت جرج در فریتاون آغاز شد که تا سال 1828 به‌طول انجامید و از آن پس به کلیسای حکمران انگلیسی سیرالئون مبدل گشت.

در سال 1818 جامعه میسیونری کلیسا انجیل را برای نخستین بار به زبان کریول ترجمه کرد و در سال 1827 این مرکز انستیتو تربیت معلم و کشیش را در این کشور تأسیس کرد که چند سال بعد به دو دبیرستان مسیحی دخترانه و پسرانه ارتقاء یافت. «جامعه میسیونری متدیست وسلیان(Wesleyan Methodist Missionary society)» از دیگر هیأت‌های تبشیری بود که در سال 1811 وارد سیرالئون شد و اعضای آن پس از مدتی کوتاه مرکزی آموزشی برای تربیت مبلغ در شبه جزیره کینگتوم(Kingtom Peninsula) تأسیس کردند. این جامعه میسیونری نیز عمدتاً متشکل از بردگان آزاد شده ساکن نووا اسکوتیا و مهاجران مارون بود که با ورود به سیرالئون اقدام به تبلیغ دین مسیحیت کرده و در راستای اقدامات خود چند کلیسا در مناطق مختلف کشور تأسیس کردند. در سال 1874 و 1880 دو دبیرستان پسرانه و دخترانه نیز توسط کلیسای متدیست در فریتاون احداث گردیدند. کلیسای متدیست چندی بعد دچار اختلافاتی درون گروهی شد و کلیسای متدیست غرب آفریقا در نتیجه این اختلافات درونی از این کلیسا جدا شده و به‌عنوان شعبه‌ای مستقل فعالیت خود را آغاز کرد[۵].

در طی همین سال‌ها هیأت برادران متحد مسیحی (کلیسای یونایتد متدیست) نیز با ورود به سیرالئون عازم مناطق داخلی کشور شده و پایگاه‌هایی در ارتفاعات سیرالئون در «روتیفونک» (Rotifunk) و «شنگه» (Shenge) تأسیس کردند. هیأت‌هایی از کلیسای رومن کاتولیک و «هیأت انجیل مقدس» نیز با چند سال فاصله رهسپار سیرالئون شده و مراکزی در فریتاون و دیگر مناطق کشور به‌وجود آوردند. گروهی از راهبه‌های سنت جوزف نیز چندی بعد وارد سیرالئون شدند و به همت و تلاش آنان کلیسای جامع عیسی مسیح که اکنون کلیسای جامع رومن کاتولیک نامیده می‌شود در فریتاون تأسیس گردید. «کلیسای وسلین آمریکا» نیز که دربرگیرنده گروهی از مبلغان و کشیشان انگلیکان بودند در سال 1889 در شمال سیرالئون پایگاه‌هایی تبلیغی احداث کردند. هیأت کلیسای «روز هفتم ظهور مجدد حضرت مسیح»(ع) نیز فعالیت خود را از سال 1907 در سیرالئون آغاز کرد و از آن زمان در بخش‌هایی از سیرالئون مراکزی را به خود اختصاص داده است. کلیسای پروردگار موسوم به «الدورا(Aladura)» از دیگر فرقه‌های مسیحی وابسته به کلیسای پنتاکوستال بود که در سال 1947 از کشور نیجریه وارد سیرالئون شد و به‌دلیل رنگ و بوی بومی و آفریقایی خود به‌سرعت با استقبال برخی از بومیان این کشور مواجه شد[۶].

فعالیت فرقه‌های مختلف مسیحی از پایان جنگ جهانی دوم و با آغاز موج استقلال‌طلبی در کشورهای مختلف آفریقایی و از جمله سیرالئون تا حدودی کند شد و علت آن نیز بدبینی اکثر آزادی‌خواهان به هیأت‌های میسیونری این کشور (به‌دلیل پیشینه همکاری آنها با حکمرآنان مستعمراتی انگلستان) بود. به عبارت دیگر استقلال طلبان اعم از مسلمان، مسیحی و پیروان آئین‌های سنتی مبلغان مسیحی را هم‌پیمان استعمار انگلستان می‌دانستند و معتقد بودند آنها در پوشش دین مسیح و تبلیغ مسیحیت، برخی از اطلاعات و اخبار آزادی خواهان را به دولت مستعمرانی منعکس می‌سازند. از این روی حتی مسیحیان سیرالئونی نیز اعتماد چندانی به هیأت‌های تبلیغی نداشته و به فعالیت‌های آنان به دیده شک و تردید می‌نگریستند. پس از استقلال کشور سیرالئون و تثبیت وضعیت متلاطم سیاسی کشور، هیأت‌های تبلیغی وابسته به کلیساهای رومن کاتولیک و پروتستان مجدداً فعالیت خود را در سیرالئون ادامه دادند و ده‌ها میسیونر در مناطق مختلف کشور مستقر شدند که این وضعیت تا اواخر دهه 1980 ادامه داشت. با آغاز جنگ داخلی سیرالئون اکثر هیأت‌های میسیونری وابسته به کلیساهای اروپا و آمریکای شمالی فعالیت خود را متوقف ساخته و به کشورهای همسایه نقل مکان کردند با این حال چند هیأت میسیونری حتی در دهه 1990 و در اوج حملات شورشیان به مناطق مختلف کشور نیز در برخی شهرها و روستاهای سیرالئون به تبلیغ دین مسیح ادامه دادند که در چند مورد نیز با حمله شورشیان جبهه متحد انقلابی کشته و زخمی شده و اموالشان به غارت رفت. تبلیغ دین مسیح در کشور سیرالئون کماکان ادامه دارد و میسیونرهای مسیحی همچنان امید دارند بتوانند در مناطق مسلمان نشین این کشور رخنه کرده و دین مسیح را جایگزین اسلام سازند[۶].

در حال حاضر کلیساهای رومن کاتولیک و پروتستان در زمره بزرگ‌ترین فرقه‌های مسیحی کشور سیرالئون به‌شمار می‌روند که هریک به‌ویژه کلیسای پروتستان به شاخه‌های مختلف تقسیم می‌شوند. علاوه بر آن کلیساهای مستقل آفریقا نیز از پیروان زیادی در بین مسیحیان این کشور برخوردارند که البته به نوعی در زیر شاخه کلیسای پروتستان جای می‌گیرند.

فرقه‌های مسیحی سیرالئون

فرقه رومن کاتولیک(کاتولیک رم)

کلیسای رومن کاتولیک قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین فرقه مسیحی در کشور سیرالئون به‌شمار می‌رود که دارای یک اسقف‌نشین اعظم در شهرهای فریتاون و «بو» است. اسقف‌نشین‌های «کنما» و «مکنی» نیز تحت نظارت این اسقف نشین اعظم قرار دارند. سراسقف اعظم سیرالئون توسط پاپ بندیکت شانزدهم تعیین و منصوب می‌شود. از سال 2010 اسقف نشین «بو»، بدستور مستقیم پاپ، از اسقف‌ نشین اعظم سیرالئون جدا شده و یکی از روحانیون مسیحی سیرالئون به ریاست این اسقف نشین منصوب گشته است.

هیأت‌های میسیونری وابسته به کلیسای رومن کاتولیک از اوایل قرن شانزدهم در سواحل سیرالئون فعالیت‌های تبلیغی خود را آغاز کرده‌اند با این حال مردم این کشور از آن زمان تاکنون چندان تمایلی در ورود به کلیسا نداشته‌اند[۷]. مذهب رومن کاتولیک سیرالئون دارای ده‌ها کلیسای کوچک و بزرگ و مدرسه مذهبی در شهرهای مختلف این کشور از جمله در فریتاون، بو، مکنی و کنما است. مشهورترین مرکز آموزشی رومن کاتولیک در کشور سیرالئون مدرسه دینی دخترانه سنت جوزف(saint joseph primary school) است که یکی از قدیمی‌ترین مدارس مسیحی و قاره آفریقا به‌شمار می‌رود و در سال 1866 توسط راهبه‌هایی از ایتالیا، فرانسه و ایرلند بنیان نهاده شده‌است. مدرسه پسرانه سنت ادوارد(Saint Edward's primary school) از دیگر مراکز آموزشی مشهور کلیسای رومن کاتولیک سیرالئون است که پسران را از سن سه سالگی تا 12 سالگی تحت پوشش خود قرار می‌دهد. این مدرسه دینی نیز همچون مدرسه دخترانه سنت جوزف یکی از قدیمی‌ترین مراکز دینی مسیحی در قاره آفریقا به‌شمار می‌رود و در سال 1865 توسط کشیشی فرانسوی تأسیس شده‌است. در این دو مرکز که تحت نظارت مستقیم کلیسای رومن کاتولیک قرار دارند دروس دینی مختلفی به دانش آموزان تعلیم داده می‌شود و دانش آموختگان برتر دبیرستان سنت ادوارد برای ادامه تحصیل به واتیکان اعزام می‌شوند.

هرچند آمار دقیقی از پیروان فرقه رومن کاتولیک در سیرالئون وجود ندارد و بسیاری از مسیحیان این فرقه طی چند دهه گذشته به اسلام گرویده‌اند ولی تخمین زده شده که در حال حاضر 175 هزار نفر از مسیحیان سیرالئون عضو این کلیسا می‌‌باشند[۸].

باپتیست

فرقه باپتیست از فرقه‌های نسبتاً مهم مسیحی سیرالئون به‌شمار می‌رود. این فرقه دارای چند کلیسا در شهرهای فریتاون، بو و کنما است و چند هیأت میسیونری باپتیست در مناطق روستایی سیرالئون استقرار دارند. باپتیست‌ها علاوه بر انجام اعمال مذهبی خاص خود هر سال چند گردهمایی در فریتاون برگزار می‌کنند.

فرقه پنتاکوستال

فرقه پنتاکوستال دارای پیروان اندکی در کشور سیرالئون است و اکثر پیروان آن در شهر فریتاون متمرکز شده‌اند. این فرقه مسیحی در سیرالئون به «کلیسای کتب عهد جدید مسیحیان» شهرت دارد. (New Testament church)کلیسای پنتاکوستال دارای یک مرکز آموزشی در شهر فریتاون است که از سال 2002 فعالیت خود را آغاز کرده‌است[۹].

فرقه متدیست

کلیسای متدیست از فرقه‌های مهم و قدیمی مسیحیت در کشور سیرالئون به‌شمار می‌رود که از اواخر قرن نوزدهم و از زمان مهاجرت گروهی از سیاهان آفریقایی آمریکایی از کانادا به سیرالئون در شهر فریتاون و برخی از مناطق غربی کشور، پیروانی را به خود اختصاص داده‌است. چند فرقه میسیونری وابسته به کلیسای متدیست نیز در شهرها و روستاهای سیرالئون استقرار دارند. متدیست‌های سیرالئون به چند شاخه تقسیم می‌شوند که کلیسای متدیست «ابنزر» (Ebenezer Methodist church) مشهورترین شاخه این فرقه به‌شمار می‌رود. این شاخه متدیست که مرکز اصلی آن در شهر فریتاون قرار دارد دارای کلیسایی قدیمی در پایتخت است که در زمره بناهای تاریخی کشور سیرالئون محسوب می‌شود. در مجاورت این کلیسا نیز مدرسه‌ای مذهبی ویژه تربیت کشیش قرار دارد و دانش آموزانی که قصد دارند در مسلک کشیش‌های متدیست جای گیرند در این مرکز آموزشی تحصیل می‌کنند. این کلیسا در واقع شاخه‌ای از کلیسا متدیست «راودون استریت» به‌شمار می‌رود[۱۰].

فرقه راودون استریت متدیست

این کلیسا از شعبات فرقه متدیست‌(Rewdon street Methodist church) است که در گذشته‌های نسبتاً دور به قدیمی‌ترین بخش شهر فریتاون موسوم به «ستلرتاون» (Settler Town) تعلق داشت. کلیسای راودون استریت توسط گروهی از بردگان سابق که از آمریکا به سیرالئون مهاجرت کرده و در این کشور به «نووا اسکوتین ستلرز» (Nova scotian settlers) شهرت یافتند تأسیس شد. سبک نیایش پیروان این فرقه مسیحی برگرفته از نحوه نیایش مذهبی نخستین بردگان آزاد شده مهاجر به این سرزمین و دربرگیرنده نوعی غم و اندوه حزن‌آور است که از رنج و درد نخستین مهاجران سابقاً برده به سیرالئون حکایت دارد. در مجموع می‌توان گفت سبک و نحوه اعمال مذهبی پیروان کلیسای راودون استریت شباهت زیادی به نیایش آفریقایی آمریکایی‌ها دارد و عمیقاً متأثر از فرهنگ آنهاست.

کلیسا آلادورا

کلیسای پروردگار مشهور به «آلادورا(Aladura)» از فرقه‌های مسیحی بومی آفریقاست که در سال 1925 در نیجریه تأسیس شده و دارای مرکزی در فریتاون است. اعضای این فرقه مسیحی که ارتباط نزدیکی با کلیساهای «انگلیکان» و «متدیست» دارد بر نیایش و اعمال مذهبی تأکید خاصی دارند[۱۰].

کلیسای انگلیکان

فرقه انگلیکان نیز در سیرالئون دارای پیروان قابل ملاحظه‌ای است و کلیسای جامع قدیمی سنت جرج(St. George's cathedrel) که از بناهای قدیمی کشور سیرالئون به‌شمار می‌رود توسط این کلیسا تأسیس شده‌است. جامعه تبلیغی کلیسای انگلیکان یکی از قدیمی‌ترین هیأت‌های تبشیری این کشور محسوب می‌شود و تا اواسط دهه 1950 از بیشترین جمعیت مسیحیان در کشور سیرالئون برخوردار بود[۱۱].

کلیسای رفورمیست سیرالئون

این کلیسا یکی از فرقه‌های مسیحی است که جدیداً فعالیت خود را در کشور سیرالئون آغاز کرده و هرچند پیشینه اقدامات تبلیغی آن در این کشور به سال 1979 باز می‌گردد ولی از سال 2007 در این کشور به ثبت رسیده‌ است. تعداد فعلی مراکز دینی کلیسای رفورمیست سیرالئون 62 کلیسا و تعداد تقریبی پیروان آن در سرتاسر کشور 5500 نفر است. کلیسای رفورمیست سیرالئون از نظر مالی تحت حمایت کلیسای مادر در آمریکای شمالی قرار دارد و در حال حاضر علاوه بر اقدامات تبلیغی، در فعالیت‌های آموزشی و عام المنفعه مختلف در شهرها و روستاهای کشور نیز مشارکت دارد[۱۱].

فرقه‌های جدید مسیحی

از ابتدای سال 2000 میلادی و به‌ویژه پس از پایان جنگ داخلی سیرالئون چند فرقه مسیحی کوچک نیز با ثبت رسمی در این کشور فعالیت‌های دینی خود را آغاز کرده‌‌اند. هرچند اطلاع چندان دقیقی از این فرقه‌ها در دست نیست ولی به‌نظر می‌رسد این فرقه‌ها شاخه‌هایی از کلیساهای کاتولیک و متدیست می‌باشند که تحت عناوین جدید به تبلیغ دین مسیحیت در چند منطقه از سیرالئون اشتغال دارند[۱۱].

بررسی جایگاه پیشین و کنونی مسیحیت و روند تلاش‌های آنها در آینده

در بررسی كلی وضعیت پیشین و كنونی مسیحیت در سیرالئون می‌توان گفت هرچند دین مسیح دارای عمق چندانی در این كشور نیست و با وجود تلاش فراوان هیأت‌های میسیونری وابسته به كشورهای مختلف غربی در بیش از دویست سال گذشته آنها به سختی و با ترفندهای گوناگون به سختی توانسته‌اند ده تا پانزده درصد از جمعیت این كشور را به سوی خود متمایل سازند ولی به‌نظر می‌رسد در راهبرد كلان مسیحیت در غرب آفریقا در یكصد سال آینده كه كشورهایی همچون نیجریه غنا سنگال ساحل عاج بوركینافاسو لیبریا توگو بنین گابن و... را دربر می‌گیرد سیرالئون از جایگاه خاصی برخوردار است. از این روی از سال 2002 و با حاكم شدن امنیت نسبی بر مناطق مختلف این كشور هیأت‌های میسیونری كلیساهای مختلف در شهرها و روستاهای سیرالئون استقرار یافته و اقدامات ریشه داری را برای ترغیب مسلمانان و معدود پیروان آئین‌های سنتی به دین مسیح آغاز كرده‌اند. در راستای این سیاست نوین در یك دهه گذشته مبشرین سرمایه گذاری‌های سنگینی را برای تأسیس مراكز و نهادهای آموزشی و بهداشتی در مجاورت كلیساهای خود آغاز كرده‌اند به‌گونه‌ای كه طی ده سال گذشته ده‌ها كلینیك و مدرسه وابسته به فرقه‌های مسیحی در مناطق مختلف سیرالئون تأسیس شده و با ارائه خدمات بهداشتی و آموزشی رایگان به مردم این مناطق –كه عموما مسلمان می‌باشند- به‌صورت سازمان یافته و هدفمند درصدد جذب آنها به دین مسیحیت می‌باشند. هرچند مسلمانان سیرالئون قلبا و عمیقا به دین اسلام عشق ورزیده و همواره در مقابل دسیسه‌ها و نقشه‌های هیأت‌های تبشیری مقاومت كرده‌اند با این حال توسعه امكانات رفاهی كلیساها و ارائه خدمات گسترده به مسلمانان خطر بالقوه‌ای به‌شمار می‌رود كه می‌تواند در درازمدت سبب افتادن گروهی از مسلمانان سست اعتقاد به دامان این مبشرین و مسیحی شدن آنها گردد. این امر البته از سوی رهبران مسلمان و علماء سیرالئون به‌خوبی شناسائی شده است با این حال تا زمانی كه كشورهای اسلامی به‌ویژه عربستان دست از مداخلات خود در امور داخلی مسلمانان این كشور برندارند و به موازات آن سازمان‌های اسلامی سیرالئون اختلافات خود را به كناری ننهاده و متحد و منسجم به مقابله با توطئه‌های آرام و نهان هیأت‌های تبشیری برنخیزند احتمال نفوذ مسیحیت در برخی مناطق مسلمان نشین سیرالئون و مسیحی شدن تدریجی مسلمانان مستمندی(كه تنها برای مرتفع ساختن مشكلات مالی و معیشتی خود مجبور به تغییر كیش می‌شوند) وجود دارد[۱۲].

نیز نگاه کنید به

مسیحیت در کانادا؛ مسیحیت در روسیه؛ مسیحیت در ژاپن؛ مسیحیت در کوبا؛ طوائف مسيحی لبنان؛ مسیحیان مصر؛ مسیحیت در تونس؛ مسیحیت در چین؛ مسیحیت در سنگال؛ مسیحیت در مالی؛ مسیحیت در ساحل عاج؛ مسيحيت در زیمبابوه؛ مسيحيت در اوکراین؛ مسیحیت در اسپانیا؛ مسیحیت در اردن؛ مسيحيت در اتیوپی؛ مسیحیت در تاجیکستان؛ مسیحیت در قزاقستان؛ مسيحيت در سریلانکا؛ مسيحيت در بنگلادش؛ مسيحيت در تایلند

کتابشناسی

  1. برگرفته ازhttps://www.newworldencyclopedia.org/entry/Encyclopedia
  2. Kelsall, T. (2009) Culture under Cross-examination: International justice and the special court for Sierra Leone, Cambridge university press, p.9-15
  3. برگرفته از https://www.newadvent.org/catholicencyclopedia.2012
  4. Fyle, M. (2006). Historical dictionary of sierra leone: the scarecrow press, p.37
  5. Olsong, G. (1969). church Growth in sierra Leone: Michigan, p.201
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ Conteh, P. (2009). Traditionalists, Muslims, and Christians in Africa: interreligious encounters and dialogue. Canbra Press, p.114
  7. Osagie, l. (2000). The Amistad revolt Memory, slavery and the politics of identity in the United States and sierra leone. University of Georgia press, p.55
  8. Haggard, P. (2002). Encyclopedia of world geography, Marshal Cavendish, p.2318
  9. برگرفته از https://www.missionstudies.org
  10. ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ برگرفته ازhttps://www.historyofchristianityinafrica.com/sierraleone/2011
  11. ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ برگرفته از https://www.christianityinsierraleone.com/2011
  12. عرب احمدی، امیر بهرام(1390). جامعه و فرهنگ سیرالئون. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)