سازمان زنان حضرت فاطمه زهرا(س) در زیمبابوه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۶: | خط ۶: | ||
[[ادیان در زیمبابوه]]؛ [[اسلام و مسلمانان زیمبابوه]]؛ [[نهادها و مراکز دینی مسلمانان زیمبابوه]] | [[ادیان در زیمبابوه]]؛ [[اسلام و مسلمانان زیمبابوه]]؛ [[نهادها و مراکز دینی مسلمانان زیمبابوه]] | ||
== | == منبع اصلی == | ||
<references /> | |||
== نویسنده مقاله == | |||
محمد حسن ایپکچی | |||
[[رده:مساجد، حسینیه ها و مراکز تبلیغی – دینی و آموزشی پیروان اهل بیت(علیهم السلام]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۴۳
این سازمان ارگان اسلامی متعلق به زنان مسلمان کشور است که توسط شیعیان بومی تأسیس شده و تنها سازمان شیعی آموزشی - تربیتی اسلامی در زیمبابوه محسوب میشود. در سال 1993 به همت رایزنی فرهنگی ایجاد و در سال 1994 رسماً دراین کشور به ثبت رسید. این مرکز با جذب نوجوانان و جوانان مسلمان و معدودی غیر مسلمان، به تربیت و نگهداری (اکثراً یتیم و یا بدسرپرست) و آموزش آنان پرداخته است. سازمان از ابتدای تأسیس دارای برنامههای آموزشی تبلیغی مختلف اسلامی - شیعی بوده و در نیمه دوم دهه 90 با تأسیس کالج اسلامی گام مهمی در ادامه آموزشهای درسی و شیعی نوجوانان کشور ایفا نموده است. کودکان و نوجوانان با آموزش و تحصیل در این مرکز میتوانند در کنار آموزش اسلامی، مقطع دبیرستان را منطبق با نظام آموزشی کشور بگذرانند. کالج اسلامی از طریق ارتباط و همکاری با انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه زیمبابوه و سایر سازمانها و شخصیتهای مسلمان زیمبابوه و کشورهای هم جوار به ویژه آفریقای جنوبی موفق به توسعه فعالیتهای دینی و آموزشی خود شده است.
تلاشهای مدیرهی سازمان خانم زهرا ماکوینجا در تربیت و آموزش نسل جوان این کشور، موجب گرایش تعداد زیادی از کودکان مسلمان و مسیحی به اسلام و تشیع شده است. در کنار برنامههای آموزشی و تبلیغی، این سازمان همواره به برگزاری مراسم و مناسبتهای دینی مانند ایام ولادت و شهادت ائمه اطهار (ع) اقدام کرده است. با بازگشت همسر خانم ماکوینجا که برای تحصیل در دانشگاه اسلامی در غنا به سر میبرد، فعالیتهای این مرکز توسعه یافت[۱].
نیز نگاه کنید به
ادیان در زیمبابوه؛ اسلام و مسلمانان زیمبابوه؛ نهادها و مراکز دینی مسلمانان زیمبابوه
منبع اصلی
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.154-155.
نویسنده مقاله
محمد حسن ایپکچی