كوتائیسی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « ==== '''كوتائیسی''' ==== كوتائیسی مركز استان ایمرتی در قسمت شرقی جلگه كولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومی ن شهر بزر گ گرجستان است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. كاوش های باستان شناسی در قلمرو كوتائ...» ایجاد کرد) |
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
==== '''كوتائیسی''' ==== | ==== '''كوتائیسی''' ==== | ||
كوتائیسی مركز استان ایمرتی در قسمت شرقی جلگه كولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومی ن شهر بزر گ گرجستان است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. كاوش های باستان شناسی در قلمرو كوتائیسی نشان می دهد كه سكونت انسان ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفر غ می رسد. تاریخ مستند شهر "كوتاتیسیوم " از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می شود. نویسندگان كلاسیك آ ن را پایتخت پادشاهی كولخیس می نامند. طی قرن های متمادی كوتائیسی یك مركز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود را ههای كاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می یافت، كالاها ی بازرگانی از ای ن شهر، سواح ل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی كنونی ) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، كوتائیسی ابتدا پایتخت گرجستان غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحكامات و تدابیر سیاستمدارا ن ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آنرا به آتش كشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیا ن چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران كردند. در دوره حكومت شوروی، كوتائیسی در زمین ههای اقتصادی و فرهنگ ی توسعه فراوان یافت، كارخانه اتومبیل سازی، كارخانه تولید محصولات الكترونیكی و پمپ های برقی گریز از مركز و لوكوموتیو های برقی، محصولات خود را به خارج از كشور نیز صادر می كردند. یكی از بزرگترین كارخانه صنعتی این شهر، كارخانه تولید تراكتورهای كوچك است كه برای شخم زدن باغ ها و تاكستان ها بكار برده می شود و توانایی كار در دامنه های شیبدار را داراست. كارخانه های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رن گهای بادوام، كات كبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می كنند. كارخانه تولید ظروف شیشه ای، كارخانه تولید پارچه و ابریش م، پوشاك و منسوجا ت و كارخانه تولید كنسرو و میوه و سبزی كوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه ای دارد. در حومه شهر سنگ های تراورتن برای بنای ساختمان ها، استخراج می شود. از نظر تعداد جمعی ت، كوتائیسی دومین شهر بزر گ گرجستان پس از تفلیس به شمار می رود. (بهرام امیراحمدیان، 1383، ص 117) | كوتائیسی مركز استان [[ایمرتی]] در قسمت شرقی جلگه كولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومی ن شهر بزر گ [[گرجستان]] است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. كاوش های باستان شناسی در قلمرو كوتائیسی نشان می دهد كه سكونت انسان ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفر غ می رسد. تاریخ مستند شهر "كوتاتیسیوم " از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می شود. نویسندگان كلاسیك آ ن را پایتخت پادشاهی كولخیس می نامند. طی قرن های متمادی كوتائیسی یك مركز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود را ههای كاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می یافت، كالاها ی بازرگانی از ای ن شهر، سواح ل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی كنونی ) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، كوتائیسی ابتدا پایتخت گرجستان غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحكامات و تدابیر سیاستمدارا ن ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آنرا به آتش كشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیا ن چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران كردند. در دوره حكومت شوروی، كوتائیسی در زمین ههای اقتصادی و فرهنگ ی توسعه فراوان یافت، كارخانه اتومبیل سازی، كارخانه تولید محصولات الكترونیكی و پمپ های برقی گریز از مركز و لوكوموتیو های برقی، محصولات خود را به خارج از كشور نیز صادر می كردند. یكی از بزرگترین كارخانه صنعتی این شهر، كارخانه تولید تراكتورهای كوچك است كه برای شخم زدن باغ ها و تاكستان ها بكار برده می شود و توانایی كار در دامنه های شیبدار را داراست. كارخانه های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رن گهای بادوام، كات كبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می كنند. كارخانه تولید ظروف شیشه ای، كارخانه تولید پارچه و ابریش م، پوشاك و منسوجا ت و كارخانه تولید كنسرو و میوه و سبزی كوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه ای دارد. در حومه شهر سنگ های تراورتن برای بنای ساختمان ها، استخراج می شود. از نظر تعداد جمعی ت، كوتائیسی دومین شهر بزر گ گرجستان پس از [[تفلیس]] به شمار می رود. (بهرام امیراحمدیان، 1383، ص 117) | ||
نسخهٔ ۲۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۹
كوتائیسی
كوتائیسی مركز استان ایمرتی در قسمت شرقی جلگه كولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومی ن شهر بزر گ گرجستان است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. كاوش های باستان شناسی در قلمرو كوتائیسی نشان می دهد كه سكونت انسان ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفر غ می رسد. تاریخ مستند شهر "كوتاتیسیوم " از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می شود. نویسندگان كلاسیك آ ن را پایتخت پادشاهی كولخیس می نامند. طی قرن های متمادی كوتائیسی یك مركز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود را ههای كاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می یافت، كالاها ی بازرگانی از ای ن شهر، سواح ل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی كنونی ) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، كوتائیسی ابتدا پایتخت گرجستان غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحكامات و تدابیر سیاستمدارا ن ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آنرا به آتش كشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیا ن چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران كردند. در دوره حكومت شوروی، كوتائیسی در زمین ههای اقتصادی و فرهنگ ی توسعه فراوان یافت، كارخانه اتومبیل سازی، كارخانه تولید محصولات الكترونیكی و پمپ های برقی گریز از مركز و لوكوموتیو های برقی، محصولات خود را به خارج از كشور نیز صادر می كردند. یكی از بزرگترین كارخانه صنعتی این شهر، كارخانه تولید تراكتورهای كوچك است كه برای شخم زدن باغ ها و تاكستان ها بكار برده می شود و توانایی كار در دامنه های شیبدار را داراست. كارخانه های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رن گهای بادوام، كات كبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می كنند. كارخانه تولید ظروف شیشه ای، كارخانه تولید پارچه و ابریش م، پوشاك و منسوجا ت و كارخانه تولید كنسرو و میوه و سبزی كوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه ای دارد. در حومه شهر سنگ های تراورتن برای بنای ساختمان ها، استخراج می شود. از نظر تعداد جمعی ت، كوتائیسی دومین شهر بزر گ گرجستان پس از تفلیس به شمار می رود. (بهرام امیراحمدیان، 1383، ص 117)