مجموعه بناهای باستانی کوهستان وودنگ: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
این مجموعهی تاریخی و طبیعی در سال1994میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ چین". تهران : موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.</ref> | این مجموعهی تاریخی و طبیعی در سال1994میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ چین". تهران : موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.</ref> | ||
نیز نگاه کنید به [ | نیز نگاه کنید به [[چین]]،[[چین در یک نگاه]]،[[پکن]] | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == |
نسخهٔ ۱۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۰۷
کوهستان وودَنگ(Ancient Building Complex in the Wudang Mountains. Hubei Province)، با مساحتی بالغ بر400کیلومتر مربع و 72 قله و صخرهها و غارهای فراوان، بستر پیدایش آیین تائو در چین بوده است. در دوران سلسلهی مینگ(1368 تا1644میلادی)، در این منطقه بناهای تائویی گسترده و هماهنگ با محیط طبیعی اطراف، احداث شد که برخی در دل کوه پنهان و بعضی دیگر مانند برج در اوج قرار گرفتهاند. اگرچه احداث نخستین بناهای این کوهستان در عصر سلسلهی تانگ آغاز و در عصر سلسلهی سونگ توسعه یافت، اما در دوران سلسلهی مینگ و در سال1412میلادی بود که 500نفر از مقامات دولتی به همراه300هزار سرباز از سوی امپراتور مأموریت یافتند تا پایگاههای آیین تائویی را در این منطقه هرچه بیشتر گسترش دهند. این ارتش عظیم سازندگی در طول13سال، 33 مجموعهی ساختمانی از جمله 9 قصر، 9 معبد تائویی، 36محل اقامت راهبان و 72محل مراقبهی صخرهای در این منطقه احداث شد که در طول دوران حاکمیت سلسلهی مینگ بزرگترین مجموعهی ساختمانی بهشمار میروند که امروزه نیز بخش عظیمی از این معماریهای بینظیر همچنان سالم و دست نخورده باقی مانده است. مصالح ساختمانی این بناها شامل چوب، فلز، صخره و چوب کندهکاری شده با مهارت بسیار بالا میشود. در موزهی آثار فرهنگی وودانگ، بیش از 50هزار اشیاء و آثار فرهنگی و تاریخی نگهداری میشود که1000اثر از آنها جزو آثار درجهی یک فرهنگی بهشمار میروند که شامل مجسمه، اسناد و کتب تاریخی خطی، لوحههای سنگی عمودی، سنگ نوشتهها، نقاشیهای رنگی و اشیاء و آثار تاریخی مربوط به مراسم و آیینهای تشریفات آیین تائویی است.
این مجموعهی تاریخی و طبیعی در سال1994میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.[۱]
نیز نگاه کنید به چین،چین در یک نگاه،پکن
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ چین". تهران : موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.