تل حموکر سوریه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تل حموکر یک شهر باستان شناسی تاریخی است که بر اساس داده های باستان شناسان و محققان، | تل حموکر یک شهر باستان شناسی تاریخی است که بر اساس داده های باستان شناسان و محققان، قدیمی ترین شهر شمال شرقی [[سوریه]] است و بیش از 7000 سال قدمت دارد. این شهر باستانی در نزدیکی استان حسکه در مرز عراق در روستای «الحریه» در ناحیه الیعربیه و در منطقه مالکیه واقع شده است. | ||
سفالینه های اوروکی تمدن سومر متأثر از هنر سفال این منطقه بوده است وآثار معماری | سفالینه های اوروکی تمدن سومر متأثر از هنر سفال این منطقه بوده است وآثار معماری دروازه های اکدی در آن پیداست. از دیگر سهرهای سومری سوریه، شهر ماری (''Mari'') در دیر الزور است که به دلیل رونق ان تا زمان عاموریان، ذیل تمدن عاموری بررسی خواهد شد.<ref>شنی، کریم (۱۴۰۰). فرهنگ و تاریخ [[سوریه]]. تهران: [https://www.icro.ir سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار).</ref> | ||
از دیگر سهرهای سومری سوریه، شهر ماری (''Mari'') در دیر الزور است که به دلیل رونق ان تا زمان عاموریان، ذیل تمدن عاموری بررسی خواهد شد.<ref>شنی، کریم (۱۴۰۰). فرهنگ و تاریخ سوریه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[تاریخ دوره باستان سوریه]] | [[تاریخ دوره باستان سوریه]] | ||
== | == منبع اصلی == | ||
<references /> | |||
== نویسنده مقاله == | |||
کریم شنی | |||
[[رده:سهم و تأثیر کشور در تمدن بشری]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۶
تل حموکر یک شهر باستان شناسی تاریخی است که بر اساس داده های باستان شناسان و محققان، قدیمی ترین شهر شمال شرقی سوریه است و بیش از 7000 سال قدمت دارد. این شهر باستانی در نزدیکی استان حسکه در مرز عراق در روستای «الحریه» در ناحیه الیعربیه و در منطقه مالکیه واقع شده است.
سفالینه های اوروکی تمدن سومر متأثر از هنر سفال این منطقه بوده است وآثار معماری دروازه های اکدی در آن پیداست. از دیگر سهرهای سومری سوریه، شهر ماری (Mari) در دیر الزور است که به دلیل رونق ان تا زمان عاموریان، ذیل تمدن عاموری بررسی خواهد شد.[۱]
نیز نگاه کنید به
منبع اصلی
- ↑ شنی، کریم (۱۴۰۰). فرهنگ و تاریخ سوریه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار).
نویسنده مقاله
کریم شنی