سطح سواد در افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «تا قبل از سال ۲۰۰۰، شاخص آموزش در افغانستان از پایین‌ترین شاخص‌ها در سطح جهان بود. میزان تعلیم‌وتربیت در گذشته هم محدود بود و به‌هیچ‌وجه با تعداد جمعیت تناسب نداشت و عده کثیری از تعلیم بازمی‌ماندند. مشکلات مالی و کمبود امکانات تعلیمی، فقد...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تا قبل از سال ۲۰۰۰، شاخص آموزش در [[افغانستان]] از پایین‌ترین شاخص‌ها در سطح جهان بود. میزان تعلیم‌وتربیت در گذشته هم محدود بود و به‌هیچ‌وجه با تعداد جمعیت تناسب نداشت و عده کثیری از تعلیم بازمی‌ماندند. مشکلات مالی و کمبود امکانات تعلیمی، فقدان یا کمبود شدید رسانه‌های گروهی و علل فراوان دیگر سبب دورماندن مردم از تعلیم و بی‌سوادماندن آنها می‌شد. | تا قبل از سال ۲۰۰۰، شاخص آموزش در [[افغانستان]] از پایین‌ترین شاخص‌ها در سطح جهان بود. میزان تعلیم‌وتربیت در گذشته هم محدود بود و به‌هیچ‌وجه با تعداد [[جمعیت افغانستان|جمعیت]] تناسب نداشت و عده کثیری از تعلیم بازمی‌ماندند. مشکلات مالی و کمبود امکانات تعلیمی، فقدان یا کمبود شدید رسانه‌های گروهی و علل فراوان دیگر سبب دورماندن مردم از تعلیم و بی‌سوادماندن آنها می‌شد. | ||
بروز جنگ‌های داخلی طی دهه‌های ۱۹۷۰، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، بر شدت بحران افزود و ساختار آموزشی کشور را از هم پاشاند و سراسر کشور را جنگ فراگرفت. طبق تخمین‌های ۱۹۹۹، در این سال تنها | بروز جنگ‌های داخلی طی دهه‌های ۱۹۷۰، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، بر شدت بحران افزود و ساختار آموزشی کشور را از هم پاشاند و سراسر کشور را جنگ فراگرفت. طبق تخمین‌های ۱۹۹۹، در این سال تنها 31/5 درصد جمعیت بالای ۱۵ سال قادر به خواندن و نوشتن بودند و بیشتر آنها را هم مردان تشکیل می‌دادند. | ||
بی‌سوادی در بین زنان شایع‌تر و شدیدتر از مردان است؛ زیرا درگذشته و حتی تا حدودی امروز، امکانات و زمینه‌های خانوادگی و اجتماعی تحصیل برای مردان فراهم‌تر بوده و زنان در محرومیت تحصیلی بیشتری قرار داشته‌اند. | بی‌سوادی در بین زنان شایع‌تر و شدیدتر از مردان است؛ زیرا درگذشته و حتی تا حدودی امروز، امکانات و زمینه‌های خانوادگی و اجتماعی تحصیل برای مردان فراهم‌تر بوده و زنان در محرومیت تحصیلی بیشتری قرار داشته‌اند.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 268-269.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[ساختار و سیاست های آموزشی افغانستان]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۳
تا قبل از سال ۲۰۰۰، شاخص آموزش در افغانستان از پایین‌ترین شاخص‌ها در سطح جهان بود. میزان تعلیم‌وتربیت در گذشته هم محدود بود و به‌هیچ‌وجه با تعداد جمعیت تناسب نداشت و عده کثیری از تعلیم بازمی‌ماندند. مشکلات مالی و کمبود امکانات تعلیمی، فقدان یا کمبود شدید رسانه‌های گروهی و علل فراوان دیگر سبب دورماندن مردم از تعلیم و بی‌سوادماندن آنها می‌شد.
بروز جنگ‌های داخلی طی دهه‌های ۱۹۷۰، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، بر شدت بحران افزود و ساختار آموزشی کشور را از هم پاشاند و سراسر کشور را جنگ فراگرفت. طبق تخمین‌های ۱۹۹۹، در این سال تنها 31/5 درصد جمعیت بالای ۱۵ سال قادر به خواندن و نوشتن بودند و بیشتر آنها را هم مردان تشکیل می‌دادند.
بی‌سوادی در بین زنان شایع‌تر و شدیدتر از مردان است؛ زیرا درگذشته و حتی تا حدودی امروز، امکانات و زمینه‌های خانوادگی و اجتماعی تحصیل برای مردان فراهم‌تر بوده و زنان در محرومیت تحصیلی بیشتری قرار داشته‌اند.[۱]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 268-269.