سطح سواد در افغانستان

تا قبل از سال ۲۰۰۰، شاخص آموزش در افغانستان از پایین‌ترین شاخص‌ها در سطح جهان بود. میزان تعلیم‌وتربیت در گذشته هم محدود بود و به‌هیچ‌وجه با تعداد جمعیت تناسب نداشت و عده کثیری از تعلیم بازمی‌ماندند. مشکلات مالی و کمبود امکانات تعلیمی، فقدان یا کمبود شدید رسانه‌های گروهی و علل فراوان دیگر سبب دورماندن مردم از تعلیم و بی‌سوادماندن آنها می‌شد.

بروز جنگ‌های داخلی طی دهه‌های ۱۹۷۰، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، بر شدت بحران افزود و ساختار آموزشی کشور را از هم پاشاند و سراسر کشور را جنگ فراگرفت. طبق تخمین‌های ۱۹۹۹، در این سال تنها 31/5 درصد جمعیت بالای ۱۵ سال قادر به خواندن و نوشتن بودند و بیشتر آنها را هم مردان تشکیل می‌دادند.

بی‌سوادی در بین زنان شایع‌تر و شدیدتر از مردان است؛ زیرا درگذشته و حتی تا حدودی امروز، امکانات و زمینه‌های خانوادگی و اجتماعی تحصیل برای مردان فراهم‌تر بوده و زنان در محرومیت تحصیلی بیشتری قرار داشته‌اند.

نیز نگاه کنید به

نظام آموزش، تحقیقات و فناوری ژاپن؛ آموزش بزرگسالان(سواد آموزی) در ژاپن؛ آموزش بزرگسالان(سواد آموزی) در کوبا؛ آموزش بزرگسالان در سنگال؛ آموزش بزرگسالان(سواد آموزی) در آرژانتین؛ آموزش بزرگسالان(سواد آموزی) در اسپانیا؛ آموزش بزرگسالان(سواد آموزی) در اردن؛ آموزش بزرگسالان(سواد آموزی) در سیرالئون؛ آموزش بزرگسالان( سواد آموزی) در قزاقستان.