مدارس افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «بعد از برکناری طالبان شاگردان مدرسه رو به افزایش نهادند، در سال ۲۰۰۱ - ۲۰۰۰، حدود ۳۸ درصد برای پسران و ۳ درصد برای دختران بود، پس از آن تعداد مدارس و شاگردان به‌سرعت افزایش یافت و مردم برای تعلیم و تربیت فرزندان خود، آنها را روانه مدارس کردند....» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بعد از برکناری طالبان شاگردان مدرسه رو به افزایش نهادند، در سال ۲۰۰۱ - ۲۰۰۰، حدود ۳۸ درصد برای پسران و ۳ درصد برای دختران بود، پس از آن تعداد مدارس و شاگردان به‌سرعت افزایش یافت و مردم برای تعلیم و تربیت فرزندان خود، آنها را روانه مدارس کردند. در سال ۲۰۰۲ ، قریب به دو میلیون دانش‌آموز دختر و پسر در ۳۰۰۰ باب مدرسه مشغول به تحصیل شدند و معلمان زن هم به مدارس بازگشتند. در سال تحصیلی ۲۰۰۳/ ۱۳۸۲ حدود ۲/۴ میلیون دانش‌آموز واجد آموزش روانه ۷ هزار مدرسه شدند و ۲/۱ میلیون نفر آنها دختر بودند؛ این تعداد حدود ۴۷ درصد کودکان واجد آموزش را تشکیل می‌داد. تعداد معلمان نیز به ۲۷ هزار نفر رسید. در سال‌های بعد، با تشویق‌های دولتی و علاقه‌مندی پدران و مادران، تعداد افراد مدرسه رو هرسال بیشتر شده است؛ ولی هنوز هم تعداد کسانی که از آموزش بازمی‌مانند زیاد است. | بعد از برکناری [[طالبان]] شاگردان مدرسه رو به افزایش نهادند، در سال ۲۰۰۱ - ۲۰۰۰، حدود ۳۸ درصد برای پسران و ۳ درصد برای دختران بود، پس از آن تعداد [[مدارس افغانستان|مدارس]] و شاگردان به‌سرعت افزایش یافت و مردم برای تعلیم و تربیت فرزندان خود، آنها را روانه مدارس کردند. در سال ۲۰۰۲ ، قریب به دو میلیون دانش‌آموز دختر و پسر در ۳۰۰۰ باب مدرسه مشغول به تحصیل شدند و معلمان زن هم به مدارس بازگشتند. در سال تحصیلی ۲۰۰۳/ ۱۳۸۲ حدود ۲/۴ میلیون دانش‌آموز واجد آموزش روانه ۷ هزار مدرسه شدند و ۲/۱ میلیون نفر آنها دختر بودند؛ این تعداد حدود ۴۷ درصد کودکان واجد آموزش را تشکیل می‌داد. تعداد معلمان نیز به ۲۷ هزار نفر رسید. در سال‌های بعد، با تشویق‌های دولتی و علاقه‌مندی پدران و مادران، تعداد افراد مدرسه رو هرسال بیشتر شده است؛ ولی هنوز هم تعداد کسانی که از آموزش بازمی‌مانند زیاد است. | ||
در مقاطع بالاتر تحصیلی از تعداد دانش‌آموزان به دلیل کمبود امکانات خانواده‌ها به‌تدریج کاسته می‌شود و روانه بازار کار می‌شوند. این وضعیت در مورد دختران شدیدتر است؛ زیرا رسوم فرهنگی، تعصبات خانوادگی به‌ویژه در مناطق روستایی، ازدواج زودهنگام و غیره مانع از ادامه تحصیل آنان می‌شود. | در مقاطع بالاتر تحصیلی از تعداد دانش‌آموزان به دلیل کمبود امکانات خانواده‌ها به‌تدریج کاسته می‌شود و روانه بازار کار می‌شوند. این وضعیت در مورد دختران شدیدتر است؛ زیرا رسوم فرهنگی، تعصبات خانوادگی به‌ویژه در مناطق روستایی، [[ازدواج در افغانستان|ازدواج]] زودهنگام و غیره مانع از ادامه تحصیل آنان می‌شود. | ||
در سال‌های اخیر به‌رغم تلاش‌های فراوان برای افزایش تعداد مدارس، به دلیل رشد روزافزون جمعیت، تعداد مدارس و کلاس‌های درس کافی نیست و بخشی از کلاس‌های درس در فضای آزاد برگزار می‌شود. | در سال‌های اخیر به‌رغم تلاش‌های فراوان برای افزایش تعداد مدارس، به دلیل رشد روزافزون جمعیت، تعداد مدارس و کلاس‌های درس کافی نیست و بخشی از کلاس‌های درس در فضای آزاد برگزار می‌شود. | ||
تعلیم‌وتربیت طبق قانون در مدارس دولتی رایگان است؛ ولی اخیرا مدارس به دو دسته دولتی و غیرانتفاعی (خصوصی) تقسیم شده‌اند و مدارس غیرانتفاعی مستقل از کمک‌های دولتی است و با کمک مردمی (اولیای دانش‌آموزان) فعالیت می‌کنند، تعداد این دسته از مدارس رو به افزایش است. | تعلیم‌وتربیت طبق قانون در مدارس دولتی رایگان است؛ ولی اخیرا مدارس به دو دسته دولتی و غیرانتفاعی (خصوصی) تقسیم شده‌اند و مدارس غیرانتفاعی مستقل از کمک‌های دولتی است و با کمک مردمی (اولیای دانش‌آموزان) فعالیت می‌کنند، تعداد این دسته از مدارس رو به افزایش است. | ||
سطوح آموزشی دارای سه پایه است: شش سال ابتدایی، شش سال متوسطه و پنج سال دانشگاه. | سطوح آموزشی دارای سه پایه است: شش سال ابتدایی، شش سال متوسطه و پنج سال دانشگاه.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ [[افغانستان]]. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 266-267.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[ساختار و سیاست های آموزشی افغانستان]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۰
بعد از برکناری طالبان شاگردان مدرسه رو به افزایش نهادند، در سال ۲۰۰۱ - ۲۰۰۰، حدود ۳۸ درصد برای پسران و ۳ درصد برای دختران بود، پس از آن تعداد مدارس و شاگردان به‌سرعت افزایش یافت و مردم برای تعلیم و تربیت فرزندان خود، آنها را روانه مدارس کردند. در سال ۲۰۰۲ ، قریب به دو میلیون دانش‌آموز دختر و پسر در ۳۰۰۰ باب مدرسه مشغول به تحصیل شدند و معلمان زن هم به مدارس بازگشتند. در سال تحصیلی ۲۰۰۳/ ۱۳۸۲ حدود ۲/۴ میلیون دانش‌آموز واجد آموزش روانه ۷ هزار مدرسه شدند و ۲/۱ میلیون نفر آنها دختر بودند؛ این تعداد حدود ۴۷ درصد کودکان واجد آموزش را تشکیل می‌داد. تعداد معلمان نیز به ۲۷ هزار نفر رسید. در سال‌های بعد، با تشویق‌های دولتی و علاقه‌مندی پدران و مادران، تعداد افراد مدرسه رو هرسال بیشتر شده است؛ ولی هنوز هم تعداد کسانی که از آموزش بازمی‌مانند زیاد است.
در مقاطع بالاتر تحصیلی از تعداد دانش‌آموزان به دلیل کمبود امکانات خانواده‌ها به‌تدریج کاسته می‌شود و روانه بازار کار می‌شوند. این وضعیت در مورد دختران شدیدتر است؛ زیرا رسوم فرهنگی، تعصبات خانوادگی به‌ویژه در مناطق روستایی، ازدواج زودهنگام و غیره مانع از ادامه تحصیل آنان می‌شود.
در سال‌های اخیر به‌رغم تلاش‌های فراوان برای افزایش تعداد مدارس، به دلیل رشد روزافزون جمعیت، تعداد مدارس و کلاس‌های درس کافی نیست و بخشی از کلاس‌های درس در فضای آزاد برگزار می‌شود.
تعلیم‌وتربیت طبق قانون در مدارس دولتی رایگان است؛ ولی اخیرا مدارس به دو دسته دولتی و غیرانتفاعی (خصوصی) تقسیم شده‌اند و مدارس غیرانتفاعی مستقل از کمک‌های دولتی است و با کمک مردمی (اولیای دانش‌آموزان) فعالیت می‌کنند، تعداد این دسته از مدارس رو به افزایش است.
سطوح آموزشی دارای سه پایه است: شش سال ابتدایی، شش سال متوسطه و پنج سال دانشگاه.[۱]