چین کشوری متحد چند قومیتی

با توجه به وجود بیش از 5000 گروه قومی در190 كشور جهان، ایجاد همزیستی مسالمت آمیز میان دو مفهوم تعلقات قومی و تعلقات ملی و تعریف ارتباط منطقی بین هویت قومی و هویت ملی و اتخاذ سیاست ­های كارشناسانه و مدبرانه، می­ تواند زمینه ساز رشد و توسعه ­ی متوازن و  پایدار هر جامعه­ ای را به دنبال داشته باشد. و اگر هویت ملّی یك جامعه در برگیرنده ­ی تعامل و تشریك هویت فردی، قومی و ملّی آن جامعه نباشد و تمایلات قوم گرایانه در طول گرایشات و تعلقات ملّی تعریف وپذیرفته نباشد؛ برآیند كنش­ های حاصل از هر یك نه تنها به توسعه و پایداری امنیّت ملّی و وحدت و همگرایی نخواهد انجامید، بلكه تنش، تضاد و تقابل این نیروها را درعرصه­ های گوناگون به دنبال خواهد داشت.

ساختار قومیتی در چین

چین كشوری است با تمدن باستانی، پیشین ه­ای كهن، آداب و سنن فرهنگی متنوع، با 6/9 میلیون كیلومتر مربع مساحت، با جمعیتی بالغ بر یك میلیارد و سیصد میلیون نفر که از 56 قوم و نژاد متنوع و رنگارنگ تشكیل شده است. این سرزمین پهناور، از گذشته‌های دور یكی از گاهواره‌ها و كانون‌های مهم فرهنگ و تمدن وهنر بشری بوده است. كشور چین، از هفت هزار سال پیشینه­ ی تاریخی برخوردار است كه پنج هزار سال آن مدون و مستند موجود است.

کشوری با نژاد­های مختلف که تغییر و تحولات و آداب و عادت­ های گذشته، به توسعه ­ی تبادل فرهنگی بین آنان کمک کرده و زمینه را برای فراگیری نقاط قوت یکدیگر به منظور جبران ضعف ­ها، و پیشرفت تمدن همه ­ی اقوام ساکن در این سرزمین فراهم ساخته است. فرهنگ غنی و تمدن كهن‌ و درخشان‌ این ملت که آمیزه­ای از فرهنگ­ های مختلف و متنوع است، بر سایر فرهنگ ­های بشری، به ویژه بر فرهنگ و هنر و تمدن وزبان كشورهای همسایه خود از جمله شبه جزیره­ ی كره، ژاپن و ویتنام تأثیر عمیقی برجای نهاده است. از این رو، آشنایی با اقلیت­ های موجود در سرزمین چین، رهیافت­ ها، سیاست ­ها و اقدامات دولت چین معاصر در برخورد با قومیت­ ها، می ­تواند خواننده را با واقعیت­ های تاریخی و اجتماعی مردم این سرزمین بیشتر آشنا سازد.

اسامی اقلیت های قومی چین

اقلیت قومی تبتی در چین

نام اقلیت­ های کشور چین که از نظر دولت این کشور، ملیت­ های چینی نامیده می­ شوند، عبارتند از:

«خَن»، «مغولی»؛ «خویی»؛ «تبتی»؛ «ایغوری»؛ «میائو»؛ «ای»؛ «جووان»؛ «بو ای»؛ «کره­ای»؛ «مَن»؛ «دونگ»؛ «یائو»؛ «بای»؛ «تو­جیا»؛ «خَنی»؛ «قزاق»؛ «دای»؛ «لی»؛ «لی­شو»؛ «وای» «شیه»؛ «گائو­سان»؛ «لا­کو»؛ «شویی»؛ «دونگ­شیان»؛ «ناشی»؛ «جین­بو»؛ «قرقیز»؛ «تو»؛ «داوور»؛ «مولائو»؛ «چیانگ»؛ «بولانگ»؛ «سالار»؛ «مائو­نان»؛ «مائولائو»؛ «شی­بو»؛ «آچانگ»؛ «پومی»؛ «تاجیک»؛ «نو»؛ «ازبک»؛ «روس»؛ «عونک»؛ «شی­که«؛ «ده­آن»؛ «بائو­آن»؛ «یو­گو»؛ «جین»؛ «تاتار»؛ «دو­لون»؛ «ار لن­چون»؛ «خِه جِه»؛ «مَن­با»؛ «گه­با» و «جی­نئو».

از این 55 اقلیت قومی، 10 اقلیت مسلمان هستند که عبارتند از: خویی، تاجیک، قرقیز، قزاق، تاتار، اویغور، سالار، دونگ­شیان، بائو­آن، و ازبک.

پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین

مناطق خود مختار چین

هرچند شمار جمعیت اقلیت های قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن(اکثریت) اندك است، اما پراكندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است.

اقلیت­ ها، تقریبا در تمامی استان­ ها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مركزی چین- پکن، شانگهای، تیَن­ جین، چونگ ­چینگ- پراكنده هستند، ولی عمدتا در استان­ ها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سین­كیانگ، نینگ­شیا، گوانگ­شی، تبت، یون نن، گویی ­جو، چینگ ­های، سی­ چوان، گَنسو، لیائو­نینگ، جی­لین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَی­نَن و تایوان سكونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند.

مناطق محل سكونت این اقلیت­ ها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است.

مساحت كل مناطق خودگردان اقلیت­ های قومی چین تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 كیلومتر مربع، معادل2/64 درصد كل مساحت كشور چین را تشكیل می ­دهد.

نیز نگاه کنید به اقلیت های قومی چین