مدارس و حوزه های علوم دینی در چین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
=== حوزه های علمیه یا مدارس علوم دینی دولتی در چین'''[iii]''' === | === حوزه های علمیه یا مدارس علوم دینی دولتی در چین'''[iii]''' === | ||
دولت چین، پس از پایان انقلاب فرهنگی(1966 تا1976میلادی)، برای جبران خسارات وارده به جامعهی مسلمانان و کسب اعتماد آنان به دولت کمونیستی، زیر نظر [[انجمن اسلامی چین]] که یک سازمان و تشکیلات اسلامی وابسته به دولت است، اقدام به تأسیس و راه اندازی ده حوزهی علمیهی رسمی و دولتی در شهرهای [[پکن]](1955)، کونمینگ مرکز استان یوننن[iv]، شیاَن مرکز استان شانسی، شِنیانگ مرکز استان لیائونینگ، شینینگ مرکز استان چینگخَی، لنجو مرکز استان گنسو، اینچوان مرکز استان نینگشیا[v]، ارومچی مرکز استان سینکیانگ(1987)[vi]، و جِنگجو مرکز استان خِهنَن نمود. تمام هزینههای این مدارس توسط دولت پرداخت و فارغ التحصیلان این مدارس به عنوان استاد و یا امام جمعه و جماعات مساجد زیر نظر دولت و یا مترجم عربی شرکتها و وزارتخانههای دولتی مشغول به کار میشوند. برخی از این طلاب نیز برای ادامهی تحصیل به خارج از کشور اعزام و پس از پایان تحصیلات در همین مدارس و یا مسجد به کار گرفته میشوند. دورهی تحصیلی این مدارس چهار ساله برای لیسانس و هفت ساله برای دورهی تخصصی(فوق لیسانس) بوده و در پایان تحصیلات، به دانشجویان مدرک معادل کارشناسی و کارشناسی ارشد داده میشود. | دولت چین، پس از پایان انقلاب فرهنگی(1966 تا1976میلادی)، برای جبران خسارات وارده به جامعهی مسلمانان و کسب اعتماد آنان به دولت کمونیستی، زیر نظر [[انجمن اسلامی چین]] که یک سازمان و تشکیلات اسلامی وابسته به دولت است، اقدام به تأسیس و راه اندازی ده حوزهی علمیهی رسمی و دولتی در شهرهای [[پکن]](1955)، کونمینگ مرکز استان یوننن[iv]، شیاَن مرکز استان شانسی، شِنیانگ مرکز استان لیائونینگ، شینینگ مرکز استان چینگخَی، لنجو مرکز استان گنسو، اینچوان مرکز استان نینگشیا[v]، ارومچی مرکز استان سینکیانگ(1987)[vi]، و جِنگجو مرکز استان خِهنَن نمود. تمام هزینههای این مدارس توسط دولت پرداخت و فارغ التحصیلان این مدارس به عنوان استاد و یا امام جمعه و جماعات مساجد زیر نظر دولت و یا مترجم عربی شرکتها و وزارتخانههای دولتی مشغول به کار میشوند. برخی از این طلاب نیز برای ادامهی تحصیل به خارج از کشور اعزام و پس از پایان تحصیلات در همین مدارس و یا مسجد به کار گرفته میشوند. دورهی تحصیلی این مدارس چهار ساله برای لیسانس و هفت ساله برای دورهی تخصصی(فوق لیسانس) بوده و در پایان تحصیلات، به دانشجویان مدرک معادل کارشناسی و کارشناسی ارشد داده میشود. | ||
== پاورقی == | |||
[i] - برآورد شده که تنها در دانشگاه الازهر مصر بیش از 300 دانشجوی مسلمان چینی به تحصیل علوم دینی اشتغال دارند. | |||
[ii] -''armijo@post.harvard.edu.'' Jackie Armijo. Islamic Education In China. | [ii] -''armijo@post.harvard.edu.'' Jackie Armijo. Islamic Education In China. |
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۵
مدارس دینی یا(حوزه های علمیه ی) غیر دولتی
افزون بر مدارس مسجدی که به آموزش قرآن و احکام اعتقادات اسلامی برای عموم مردم به ویژه کودکان و نوجوانان مسلمان می پردازد، از اواخر دههی1980و به ویژه در اوایل دههی1990میلادی، تعداد زیادی مدارس دینی و یا حوزهی علمیهی غیر دولتی در سرتاسر مناطق مسلمان نشین چین یکی پس از دیگری با حمایت مالی مردم راه اندازی و به پذیرش طلاب از سراسر چین پرداختند. هزاران طلبه در این مدارس به تحصیل علوم دینی پرداخته و پس از فارغ التحصیل شدن به مناطق و روستاهای دور و نزدیک برای تعلیم علوم قرآنی و دینی اعزام میشوند.
امروزه، آموزشهای اسلامی در چین، در حال احیا و بازسازی هویت جامعهی مسلمانان این کشور و گستردهتر ساختن شبکهی ارتباطات داخلی و بین المللی آنان است. در حال افزایش طلاب و دانشجویان داوطلب تحصیل در مدارس دینی داخلی و خارج از کشور و باز گشت فارغ التحصیلان علوم اسلامی از دانشگاههای بین المللی کشورهایی مانند مصر، سوریه، ایران، عربستان، پاکستان، ترکیه و مالزی که تعدادشان بیش از 2000نفر برآورد میشود[i]، به این روند سرعت بخشیده است[ii].
حوزه های علمیه یا مدارس علوم دینی دولتی در چین[iii]
دولت چین، پس از پایان انقلاب فرهنگی(1966 تا1976میلادی)، برای جبران خسارات وارده به جامعهی مسلمانان و کسب اعتماد آنان به دولت کمونیستی، زیر نظر انجمن اسلامی چین که یک سازمان و تشکیلات اسلامی وابسته به دولت است، اقدام به تأسیس و راه اندازی ده حوزهی علمیهی رسمی و دولتی در شهرهای پکن(1955)، کونمینگ مرکز استان یوننن[iv]، شیاَن مرکز استان شانسی، شِنیانگ مرکز استان لیائونینگ، شینینگ مرکز استان چینگخَی، لنجو مرکز استان گنسو، اینچوان مرکز استان نینگشیا[v]، ارومچی مرکز استان سینکیانگ(1987)[vi]، و جِنگجو مرکز استان خِهنَن نمود. تمام هزینههای این مدارس توسط دولت پرداخت و فارغ التحصیلان این مدارس به عنوان استاد و یا امام جمعه و جماعات مساجد زیر نظر دولت و یا مترجم عربی شرکتها و وزارتخانههای دولتی مشغول به کار میشوند. برخی از این طلاب نیز برای ادامهی تحصیل به خارج از کشور اعزام و پس از پایان تحصیلات در همین مدارس و یا مسجد به کار گرفته میشوند. دورهی تحصیلی این مدارس چهار ساله برای لیسانس و هفت ساله برای دورهی تخصصی(فوق لیسانس) بوده و در پایان تحصیلات، به دانشجویان مدرک معادل کارشناسی و کارشناسی ارشد داده میشود.
پاورقی
[i] - برآورد شده که تنها در دانشگاه الازهر مصر بیش از 300 دانشجوی مسلمان چینی به تحصیل علوم دینی اشتغال دارند.
[ii] -armijo@post.harvard.edu. Jackie Armijo. Islamic Education In China.
[iii] - معهد علوم اسلامی چین.
[iv] - در استان یونن حدود 800هزار مسلمان زندگی می کنند. در این استان بیش از 800مسجد فعال است که در تمام این مساجد کلاس های آموزش اسلامی و تدریس اعتقادات دینی برای تمام سنین دایر است. روزنامه چاینا دیلی مورخ 16ماه مه 2009.
[v] - در استان خودمختار مسلمان نشین نینگ شیا بیش از 3000نفر تحت آموزش علوم دینی در مدارس و حوزه های علمیه ی غیر دولتی قرار دارند و 5هزار نفر نیز به صورت پاره وقت در کلاس های آموزش قرآن و عقاید اسلامی شرکت می کنند. بزرگ ترین حوزه علمیه ی استان در شهر لین شیا که بیش از 90 درصد آن مسلمان هستند قرار دارد و این شهر در چین به مکهی کوچک مشهور است.
[vi] - جامعهی علوم اسلامی سین کیانگ در سال 1987تأسیس شده و در 16 رشتهی علوم اسلامی از جمله تفسیر، حقوق اسلامی، فرهنگ اسلامی، زبان عربی، آموزش کامپیوتر و... به تربیت طلاب و دانشجویان می پردازد. هزینههای سالانهی این دانشگاه بالغ بر 60میلیون دلار است. در استان سین کیانگ مجموعا بیش از 29هزار نفر در زمینههای دینی شاغل هستند و بیش از 24هزار مسجد وجود دارد. تنها در شهر ارومچی مرکز این استان بالغ بر 461مرکز دینی و اسلامی فعال است که 433مورد آن مساجد هستند. برای اطلاع از این موارد می توان به خبر منتشره در روزنامه چاینا دیلی مورخ 16 ماه مه2009تحت عنوان(Islamic Studies, Practice alive in Xinjiang) مراجعه نمود.