جایگاه رسانه در آرژانتین

روزنامه‌ها اولین رسانه‌های کشور استقلال‌یافته آرژانتین بودند. اولین روزنامه با نام‌گازتا در اوایل دهه ۱۸۲۰ منتشر گردید. در دهه ۱۸۶۰ تعداد روزنامه‌ها به شدت افزایش یافت. به عنوان مثال روزنامه «کاپیتال» (Capital) در سال ۱۸۶۷ تأسیس شد. در سال ۱۸۶۹ روزنامه لاپرنسا (La prensa) برای اولین بار منتشر گردید و در سال ۱۸۷۰ روزنامه لاناسیون (La Nacion) به عنوان یک روزنامه جدید انتشار یافت. هر کدام از روزنامه‌ها در واقع وابسته به یک جناح و یا تفکر سیاسی بودند و در صورتی که مخالف دولت محسوب می‌شدند سعی داشتند با بالا بردن صدای انتقاد خود، چاپ کاریکاتور و... ضمن رساندن پیام خود به مردم، فضای جامعه را در راستای اهداف تعیین شده حزبی و جناحی آماده نمایند. متوسط مطالعه روزنامه و نشریه نیز در این جامعه با ورود مهاجرانی که عمدتا اروپایی بودند به شدت رو به افزایش گذاشت.

بر اساس تحقیقات انجام شده توسط مؤسسه ارنستو کسادا (Ernesto Quesada) ، تعداد ۱۴۸ روزنامه، هفته‌نامه و ماهنامه در سال ۱۸۷۷ در آرژانتین منتشر می‌شده است. به عبارت بهتر برای هر ۱۵۷۰۰ نفر یک مجله در آرژانتین منتشر می‌گردیده است که بدین ترتیب، آرژانتین چهارمین رتبه را در جهان در آن دوره به خود اختصاص داده بود. مهم‌ترین روزنامه‌های آن عصر علاوه بر موارد پیش‌گفته، عبارت بودند از ال ناسیونال (El nacional)، لا تریبونا (La Tribuna)، ال سیگلو (El Siglo) و ال پوئبلو آرخنتینو (El Pueblo Argentino). این روند به تدریج افزایش یافت. با ورود به قرن بیستم و اختراع رادیو و سپس تلویزیون و سایر وسایل ارتباط جمعی بسیاری بر این باور بودند که نقش رسانه‌های چاپی رو به افول خواهد گذارد. البته در دوره‌هایی این روند به وجود آمده است اما به دلایل مختلف از جمله جذابیت‌هایی‌که رسانه‌های چاپی داشته‌اند و تنوع در مطالب و مطالب گرافیکی، همچنان این رسانه‌ها مورد توجه مخاطبین خود قرار دارند.

نقش و جایگاه رسانه‌ها در دوره‌های مختلف تاریخی آرژانتین به ویژه در زمان سرنگونی دولت‌های قانونی و به خصوص دوره دیکتاتوری ویدلا و جنگ کثیف ۱۹۸۳-۱۹۷۶م بسیار شاخص است، بیشترین فشار بر رسانه‌های ارتباط جمعی در اوایل این دوره بوده است، در این دوره هر مطلبی که در روزنامه‌ای به چاپ می‌رسید، پیش از آن می‌بایست به دفتری در ریاست جمهوری ارائه و پس از کسب مجوز در روزنامه‌ها منتشر می‌شد به تدریج روزنامه‌ها و رسانه‌های گروهی دیگری تأسیس و با این قانون به مبارزه برخاستند. بعد از گذشت چند سال، به تدریج این قانون کمرنگ شد. نکته جالب توجه این است که انحصار چند گروه رسانه‌ای محدود بر این بخش مهم، باعث شد که دولت در سال‌های اخیر خود را به شدت محدود کند و رسانه‌های مهم، عمدتا تعیین‌کننده سمت و سوی حرکت دولت بوده و دولت را به گروگان گرفته بودند. وضعیت فوق باعث شد که خانم کرچنر در مبارزات انتخاباتی یکی از مهم‌ترین اهداف خود را شکستن این انحصار اعلام کند. تصویب قانون جدید رسانه‌ها در سال ۲۰۰۹ در واقع ناشی از این وضعیت می‌باشد.

نیز نگاه کنید به

جایگاه رسانه در ساحل عاج؛ جایگاه رسانه در تایلند؛ جایگاه رسانه در اسپانیا؛ جایگاه رسانه در اردن؛ جایگاه رسانه ها در قطر؛ جایگاه رسانه در مصر؛ جایگاه رسانه در سنگال