شعر در اسپانیا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:خوان بوسکان آلموگوار، از شعرای شعر غنایی در اسپانیا.jpg|بندانگشتی|خوان بوسکان آلموگوار، از شعرای شعر غنایی در اسپانیا]]در حوزه شعر آنچنان پیشرفتی در قرن پانزدهم حاصل نشد و بیشتر اشعار تقلیدی از آثار ایتالیایی بود. از شاعران این دوره می‌توان سان خوان دِ لا کُروث (San Juan de la Cruz) (1542-1591) را نام برد، او در اصل با وجود رگه‌هایی از عرفان اسلامی در آثارش، به عنوان یک شاعر عرفانی شناخته شده است. در حوزه شعر غنایی می‌توان به نویسندگانی نظیر [[خوان بوسکان آلموگاور]] (Juan Boscán Almogávar) (1492-1542)، گارثیلاسو دِ لا وگا (Garcilaso de La Vega) (1501-1536) و [[فرای لوئیس دِ لئون]] (Fray Luis de León) (حدود 1528-1591) اشاره کرد. | [[پرونده:خوان بوسکان آلموگوار، از شعرای شعر غنایی در اسپانیا.jpg|بندانگشتی|خوان بوسکان آلموگوار، از شعرای شعر غنایی در اسپانیا]]در حوزه شعر آنچنان پیشرفتی در قرن پانزدهم حاصل نشد و بیشتر اشعار تقلیدی از آثار ایتالیایی بود. از شاعران این دوره می‌توان سان خوان دِ لا کُروث (San Juan de la Cruz) (1542-1591) را نام برد، او در اصل با وجود رگه‌هایی از عرفان اسلامی در آثارش، به عنوان یک شاعر عرفانی شناخته شده است. در حوزه شعر غنایی می‌توان به نویسندگانی نظیر [[خوان بوسکان آلموگاور]] (Juan Boscán Almogávar) (1492-1542)، گارثیلاسو دِ لا وگا (Garcilaso de La Vega) (1501-1536) و [[فرای لوئیس دِ لئون]] (Fray Luis de León) (حدود 1528-1591) اشاره کرد. | ||
در سده ی هجدهم شاهد بر آمدن نویسندگان مختلفی از جمله این نویسندگان می‌توان به شاعر نئوکلاسیسیسم[xxxii] توماس دِ ایریارته (Tomás de Iriarte) (1750-1791)، شاعر، سیاستمدار و حقوقدان اسپانیایی گاسپار مِلچور (Gaspar Melchor de Jovellanos) (1744-1811)، خوان مِلِندِث بالدِس (Juan Meléndez Valdés) (1754-1817) و مانوئل خوسه کینتانا (Manuel José Quintana y Lorenzo) (1772-1857) که به دلیل قصاید در مضامین میهن و انسان دوستی شهرت یافته، اشاره کرد. در قرن نوزدهم خوسه دِ اِسپِرونثِدا (1808-1842) به عنوان بزرگترین شاعر رمانتیک اسپانیایی مطرح می‌شود. از دیگر نویسندگان این دوره خوسه ثوریا ای مورال (José Zorrilla y Moral) (1817-1893) و از جمله مهمترین اشعار نمایشی (Poemas Dramáticas) او دون خوان تنوریو (Don Juan Tenorio)، شاعر رمانتیک گوستاوُ آدولفو بکر(1836-1870)، رامون دِ کامپو آمور (Ramón María de las Mercedes de Campoamor y Campoosorio) (1817-1901) که راه خود را از رمانتیسیسم جدا کرد، گاسپار نونیِث دِ آرثه (Gaspar Núñez de Arce) (1832-1903) که اشعارش برآمده از تلاطم درونی او در برابر ایمان مذهبی بود، را می‌توان نام برد. در اوایل قرن بیستم شاهد آغاز جنبش نوگرایی شعر اسپانیا بوسیله نویسندگانی همچون روبن داریو، شاعر اسپانیایی زبانِ اهل نیکاراگوئه هستیم؛ مانوئل ماچادو(1874-1947)، آنتونیو ماچادو(1875-1939) و ادواردو مارکینا (Eduardo Marquina Angulo) (1879-1946) نیز در زمره شاعران نو گرا قرار می‌گیرند. از دیگر شاعران این دوره می‌توان خوان رامون خیمِنِث(1881-1958) (Juan Ramón Jiménez Mantecón) و رامون پرث دِ آیالا (Ramón Pérez de Ayala y Fernández del Portal) (1880-1962) را نام برد. از روبن داریو آثار مهم و تأثیر گذاری بجای مانده است از جمله آنها ترانه‌های زندگی و امید (''Cantos de vida y esperanza'') (1905) را می‌توان نام برد.<ref>فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)</ref> | در سده ی هجدهم شاهد بر آمدن نویسندگان مختلفی از جمله این نویسندگان می‌توان به شاعر نئوکلاسیسیسم[xxxii] توماس دِ ایریارته (Tomás de Iriarte) (1750-1791)، شاعر، سیاستمدار و حقوقدان اسپانیایی گاسپار مِلچور (Gaspar Melchor de Jovellanos) (1744-1811)، خوان مِلِندِث بالدِس (Juan Meléndez Valdés) (1754-1817) و مانوئل خوسه کینتانا (Manuel José Quintana y Lorenzo) (1772-1857) که به دلیل قصاید در مضامین میهن و انسان دوستی شهرت یافته، اشاره کرد. در قرن نوزدهم خوسه دِ اِسپِرونثِدا (1808-1842) به عنوان بزرگترین شاعر رمانتیک اسپانیایی مطرح می‌شود. از دیگر نویسندگان این دوره خوسه ثوریا ای مورال (José Zorrilla y Moral) (1817-1893) و از جمله مهمترین اشعار نمایشی (Poemas Dramáticas) او دون خوان تنوریو (Don Juan Tenorio)، شاعر رمانتیک گوستاوُ آدولفو بکر(1836-1870)، رامون دِ کامپو آمور (Ramón María de las Mercedes de Campoamor y Campoosorio) (1817-1901) که راه خود را از رمانتیسیسم جدا کرد، گاسپار نونیِث دِ آرثه (Gaspar Núñez de Arce) (1832-1903) که اشعارش برآمده از تلاطم درونی او در برابر ایمان مذهبی بود، را می‌توان نام برد. در اوایل قرن بیستم شاهد آغاز جنبش نوگرایی شعر اسپانیا بوسیله نویسندگانی همچون روبن داریو، شاعر اسپانیایی زبانِ اهل نیکاراگوئه هستیم؛ مانوئل ماچادو (1874-1947)، آنتونیو ماچادو (1875-1939) و ادواردو مارکینا (Eduardo Marquina Angulo) (1879-1946) نیز در زمره شاعران نو گرا قرار می‌گیرند. از دیگر شاعران این دوره می‌توان خوان رامون خیمِنِث (1881-1958) (Juan Ramón Jiménez Mantecón) و رامون پرث دِ آیالا (Ramón Pérez de Ayala y Fernández del Portal) (1880-1962) را نام برد. از روبن داریو آثار مهم و تأثیر گذاری بجای مانده است از جمله آنها ترانه‌های زندگی و امید (''Cantos de vida y esperanza'') (1905) را می‌توان نام برد.<ref>فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[شعر ژاپنی]]؛ [[شعر معاصر لبنان]]؛ [[شعر در مصر]]؛ [[شعر و ادبیات مقاومت در افغانستان]]؛ [[شعر در ادبیات چینی]]؛ [[شعر در سنگال]]؛ [[شعر در فرانسه]]؛ [[شعر اردن]] | |||
== پاورقی == | == پاورقی == | ||
نسخهٔ ۱۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۲۱
در حوزه شعر آنچنان پیشرفتی در قرن پانزدهم حاصل نشد و بیشتر اشعار تقلیدی از آثار ایتالیایی بود. از شاعران این دوره می‌توان سان خوان دِ لا کُروث (San Juan de la Cruz) (1542-1591) را نام برد، او در اصل با وجود رگه‌هایی از عرفان اسلامی در آثارش، به عنوان یک شاعر عرفانی شناخته شده است. در حوزه شعر غنایی می‌توان به نویسندگانی نظیر خوان بوسکان آلموگاور (Juan Boscán Almogávar) (1492-1542)، گارثیلاسو دِ لا وگا (Garcilaso de La Vega) (1501-1536) و فرای لوئیس دِ لئون (Fray Luis de León) (حدود 1528-1591) اشاره کرد.
در سده ی هجدهم شاهد بر آمدن نویسندگان مختلفی از جمله این نویسندگان می‌توان به شاعر نئوکلاسیسیسم[xxxii] توماس دِ ایریارته (Tomás de Iriarte) (1750-1791)، شاعر، سیاستمدار و حقوقدان اسپانیایی گاسپار مِلچور (Gaspar Melchor de Jovellanos) (1744-1811)، خوان مِلِندِث بالدِس (Juan Meléndez Valdés) (1754-1817) و مانوئل خوسه کینتانا (Manuel José Quintana y Lorenzo) (1772-1857) که به دلیل قصاید در مضامین میهن و انسان دوستی شهرت یافته، اشاره کرد. در قرن نوزدهم خوسه دِ اِسپِرونثِدا (1808-1842) به عنوان بزرگترین شاعر رمانتیک اسپانیایی مطرح می‌شود. از دیگر نویسندگان این دوره خوسه ثوریا ای مورال (José Zorrilla y Moral) (1817-1893) و از جمله مهمترین اشعار نمایشی (Poemas Dramáticas) او دون خوان تنوریو (Don Juan Tenorio)، شاعر رمانتیک گوستاوُ آدولفو بکر(1836-1870)، رامون دِ کامپو آمور (Ramón María de las Mercedes de Campoamor y Campoosorio) (1817-1901) که راه خود را از رمانتیسیسم جدا کرد، گاسپار نونیِث دِ آرثه (Gaspar Núñez de Arce) (1832-1903) که اشعارش برآمده از تلاطم درونی او در برابر ایمان مذهبی بود، را می‌توان نام برد. در اوایل قرن بیستم شاهد آغاز جنبش نوگرایی شعر اسپانیا بوسیله نویسندگانی همچون روبن داریو، شاعر اسپانیایی زبانِ اهل نیکاراگوئه هستیم؛ مانوئل ماچادو (1874-1947)، آنتونیو ماچادو (1875-1939) و ادواردو مارکینا (Eduardo Marquina Angulo) (1879-1946) نیز در زمره شاعران نو گرا قرار می‌گیرند. از دیگر شاعران این دوره می‌توان خوان رامون خیمِنِث (1881-1958) (Juan Ramón Jiménez Mantecón) و رامون پرث دِ آیالا (Ramón Pérez de Ayala y Fernández del Portal) (1880-1962) را نام برد. از روبن داریو آثار مهم و تأثیر گذاری بجای مانده است از جمله آنها ترانه‌های زندگی و امید (Cantos de vida y esperanza) (1905) را می‌توان نام برد.[۱]
نیز نگاه کنید به
شعر ژاپنی؛ شعر معاصر لبنان؛ شعر در مصر؛ شعر و ادبیات مقاومت در افغانستان؛ شعر در ادبیات چینی؛ شعر در سنگال؛ شعر در فرانسه؛ شعر اردن
پاورقی
[xxxii] نوکلاسیسیسم یا نئوکلاسیسیسم: یک جنبش هنری در زمینه‌های هنرهای تزئینی، تجسمی، ادبیات، تئاتر، موسیقیو معماریاست که شامل آثار هنری‌ایمی‌باشد که تحتِ تاثیر هنر یونانو روم باستان، اما پس از آن خلق شده‌اند.دانشنامه بریتانیکا. بازدید در ۳ نوامبر ۲۰۱۰.
کتابشناسی
- ↑ فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)