جریان اسلام سنتی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نخستین جوامع مسلمان در [[چین]] را نوادگان بازرگانان مسلمان عرب، ایرانی و آسیای مرکزی و تجار مسلمان مغولی، نظامیان و مقاماتی بودند که در سواحل جنوبی [[چین]] و مناطق شمال غرب و غرب [[چین]] در گروه های کوچک و بزرگ از قرن هفتم تا چهاردهم میلادی سکونت اختیار کردند، تشکیل می دادند. این جریان را مسلمانان سنی مذهب حنفی شکل می دادند. آنها به صورت محافظه کارانه زندگی کرده و از دین و هویت خود محافظت می کردند. آنان در هر روستا یا سکونتگاهی مسجدی احداث و خانواده های مسلمان در اطراف مسجد خانه های خود را می ساختند. روستا و یا اجتماع کوچک مسلمانان توسط یک هیئت امنای محلی که در رأس آن یک آخوند (روحانی) قرار داشت اداره می شد.<ref>سابقی، علی(1392) | نخستین جوامع مسلمان در [[چین]] را نوادگان بازرگانان مسلمان عرب، ایرانی و آسیای مرکزی و تجار مسلمان مغولی، نظامیان و مقاماتی بودند که در سواحل جنوبی [[چین]] و مناطق شمال غرب و غرب [[چین]] در گروه های کوچک و بزرگ از قرن هفتم تا چهاردهم میلادی سکونت اختیار کردند، تشکیل می دادند. این جریان را مسلمانان سنی مذهب حنفی شکل می دادند. آنها به صورت محافظه کارانه زندگی کرده و از دین و هویت خود محافظت می کردند. آنان در هر روستا یا سکونتگاهی مسجدی احداث و خانواده های مسلمان در اطراف مسجد خانه های خود را می ساختند. روستا و یا اجتماع کوچک مسلمانان توسط یک هیئت امنای محلی که در رأس آن یک آخوند (روحانی) قرار داشت اداره می شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[جریان های عمده اسلامی چین در دوران سلسله چینگ]]؛ '''[[اسلام در چین]]''' | نیز نگاه کنید به [[جریان های عمده اسلامی چین در دوران سلسله چینگ]]؛ '''[[اسلام در چین]]''' | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۱۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۴۷
نخستین جوامع مسلمان در چین را نوادگان بازرگانان مسلمان عرب، ایرانی و آسیای مرکزی و تجار مسلمان مغولی، نظامیان و مقاماتی بودند که در سواحل جنوبی چین و مناطق شمال غرب و غرب چین در گروه های کوچک و بزرگ از قرن هفتم تا چهاردهم میلادی سکونت اختیار کردند، تشکیل می دادند. این جریان را مسلمانان سنی مذهب حنفی شکل می دادند. آنها به صورت محافظه کارانه زندگی کرده و از دین و هویت خود محافظت می کردند. آنان در هر روستا یا سکونتگاهی مسجدی احداث و خانواده های مسلمان در اطراف مسجد خانه های خود را می ساختند. روستا و یا اجتماع کوچک مسلمانان توسط یک هیئت امنای محلی که در رأس آن یک آخوند (روحانی) قرار داشت اداره می شد.[۱].
نیز نگاه کنید به جریان های عمده اسلامی چین در دوران سلسله چینگ؛ اسلام در چین
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی