كوتائیسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:


==== '''كوتائیسی''' ====
کوتائیسی مرکز استان [[ایمرتی]] در قسمت شرقی جلگه کولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومین شهر بزرگ [[گرجستان]] است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. کاوش‌های باستان‌شناسی در قلمرو کوتائیسی نشان می‌دهد که سکونت انسان‌ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفرغ می‌رسد. تاریخ مستند شهر «کوتاتیسیوم» از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می‌شود. نویسندگان کلاسیک آ ن را پایتخت پادشاهی کولخیس می‌نامند. طی قرن‌های متمادی کوتائیسی یک مرکز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود راه‌های کاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می‌یافت، کالاهای بازرگانی از این شهر، سواحل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی کنونی) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می‌شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، کوتائیسی ابتدا پایتخت [[گرجستان]] غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحکامات و تدابیر سیاستمداران ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آن را به آتش کشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیان چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران کردند. در دوره حکومت شوروی، کوتائیسی در زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی توسعه فراوان یافت، کارخانه اتومبیل‌سازی، کارخانه تولید محصولات الکترونیکی و پمپ‌های برقی گریز از مرکز و لوکوموتیو‌های برقی، محصولات خود را به خارج از کشور نیز صادر می‌کردند. یکی از بزرگ‌ترین کارخانه صنعتی این شهر، کارخانه تولید تراکتورهای کوچک است که برای شخم زدن باغ‌ها و تاکستان‌ها بکار برده می‌شود و توانایی کار در دامنه‌های شیبدار را داراست. کارخانه‌های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رنگ‌های بادوام، کات کبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می‌کنند. کارخانه تولید ظروف شیشه‌ای، کارخانه تولید پارچه و ابریشم، پوشاک و منسوجا ت و کارخانه تولید کنسرو و میوه و سبزی کوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه‌ای دارد. در حومه شهر سنگ‌های تراورتن برای بنای ساختمان‌ها، استخراج می‌شود. از نظر تعداد جمعیت، کوتائیسی دومین شهر بزرگ [[گرجستان]] پس از [[تفلیس]] به شمار می‌رود<ref>امیراحمدیان، بهرام (1383). [[گرجستان]] در گذر تاریخ. تهران: [https://shirazeh.org/ نشر و پژوهش شیرازه]، ص117.</ref>.
كوتائیسی مركز استان [[ایمرتی]] در قسمت شرقی جلگه كولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومی ن شهر بزر گ [[گرجستان]] است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. كاوش های باستان شناسی در قلمرو كوتائیسی نشان می دهد كه سكونت انسان ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفر غ می رسد. تاریخ مستند شهر "كوتاتیسیوم " از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می شود. نویسندگان كلاسیك آ ن را پایتخت پادشاهی كولخیس می نامند. طی قرن های متمادی كوتائیسی یك مركز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود را ههای كاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می یافت، كالاها ی بازرگانی از ای ن شهر، سواح ل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی كنونی ) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، كوتائیسی ابتدا پایتخت گرجستان غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحكامات و تدابیر سیاستمدارا ن ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آنرا به آتش كشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیا ن چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران كردند. در دوره حكومت شوروی، كوتائیسی در زمین ههای اقتصادی و فرهنگ ی توسعه فراوان یافت، كارخانه اتومبیل سازی، كارخانه تولید محصولات الكترونیكی و پمپ های برقی گریز از مركز و لوكوموتیو های برقی، محصولات خود را به خارج از كشور نیز صادر می كردند. یكی از بزرگترین كارخانه صنعتی این شهر، كارخانه تولید تراكتورهای كوچك است كه برای شخم زدن باغ ها و تاكستان ها بكار برده می شود و توانایی كار در دامنه های شیبدار را داراست. كارخانه های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رن گهای بادوام، كات كبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می كنند. كارخانه تولید ظروف شیشه ای، كارخانه تولید پارچه و ابریش م، پوشاك و منسوجا ت و كارخانه تولید كنسرو و میوه و سبزی كوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه ای دارد. در حومه شهر سنگ های تراورتن برای بنای ساختمان ها، استخراج می شود. از نظر تعداد جمعی ت، كوتائیسی دومین شهر بزر گ گرجستان پس از [[تفلیس]] به شمار می رود. (بهرام امیراحمدیان، 1383، ص 117)
==نیز نگاه کنید به==
[[شهرهای مهم گرجستان]]؛ [[جغرافیای طبیعی و انسانی گرجستان]]
==کتابشناسی==

نسخهٔ ‏۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۲

کوتائیسی مرکز استان ایمرتی در قسمت شرقی جلگه کولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومین شهر بزرگ گرجستان است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. کاوش‌های باستان‌شناسی در قلمرو کوتائیسی نشان می‌دهد که سکونت انسان‌ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفرغ می‌رسد. تاریخ مستند شهر «کوتاتیسیوم» از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می‌شود. نویسندگان کلاسیک آ ن را پایتخت پادشاهی کولخیس می‌نامند. طی قرن‌های متمادی کوتائیسی یک مرکز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود راه‌های کاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می‌یافت، کالاهای بازرگانی از این شهر، سواحل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی کنونی) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می‌شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، کوتائیسی ابتدا پایتخت گرجستان غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحکامات و تدابیر سیاستمداران ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آن را به آتش کشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیان چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران کردند. در دوره حکومت شوروی، کوتائیسی در زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی توسعه فراوان یافت، کارخانه اتومبیل‌سازی، کارخانه تولید محصولات الکترونیکی و پمپ‌های برقی گریز از مرکز و لوکوموتیو‌های برقی، محصولات خود را به خارج از کشور نیز صادر می‌کردند. یکی از بزرگ‌ترین کارخانه صنعتی این شهر، کارخانه تولید تراکتورهای کوچک است که برای شخم زدن باغ‌ها و تاکستان‌ها بکار برده می‌شود و توانایی کار در دامنه‌های شیبدار را داراست. کارخانه‌های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رنگ‌های بادوام، کات کبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می‌کنند. کارخانه تولید ظروف شیشه‌ای، کارخانه تولید پارچه و ابریشم، پوشاک و منسوجا ت و کارخانه تولید کنسرو و میوه و سبزی کوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه‌ای دارد. در حومه شهر سنگ‌های تراورتن برای بنای ساختمان‌ها، استخراج می‌شود. از نظر تعداد جمعیت، کوتائیسی دومین شهر بزرگ گرجستان پس از تفلیس به شمار می‌رود[۱].

نیز نگاه کنید به

شهرهای مهم گرجستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی گرجستان

کتابشناسی

  1. امیراحمدیان، بهرام (1383). گرجستان در گذر تاریخ. تهران: نشر و پژوهش شیرازه، ص117.