نخستین ایستگاه رادیویی دولتی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
با آغاز جنگ داخلی و تجاوز [[ژاپن]] به [[چین]]، [[شانگهای]] رونق اقتصادی گذشته­ ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه ­های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست [[ژاپن]] در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه ­های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن­ جینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه ­های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت ­هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ­ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال1947 به 19 ایستگاه و در آستانه­ ی پیروزی [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] بر [[تاسیس حزب کومین تانگ در گوانگ جو|دولت ملی کومین تانگ]]، تعداد ایستگاه­ های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.<ref>www.radiomuseum.org</ref>
با آغاز جنگ داخلی و تجاوز [[ژاپن]] به [[چین]]، [[شانگهای]] رونق اقتصادی گذشته­ ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه ­های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست [[ژاپن]] در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه ­های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن­ جینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه ­های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت ­هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ­ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال1947 به 19 ایستگاه و در آستانه­ ی پیروزی [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] بر [[تاسیس حزب کومین تانگ در گوانگ جو|دولت ملی کومین تانگ]]، تعداد ایستگاه­ های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.<ref>www.radiomuseum.org</ref>


با آزاد شدن شهر [[شانگهای]] توسط [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|نیروهای کمونیستی]]، ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه ­های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق [[شانگهای]] تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>
با آزاد شدن شهر [[شانگهای]] توسط [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|نیروهای کمونیستی]]، ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه ­های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق [[شانگهای]] تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی].</ref>


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==
 
[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رادیو در چین]]؛ [[تاریخچه ی رادیو در چین]]
* [[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]
* [[رادیو در چین]]
* [[تاریخچه ی رادیو در چین]]


= کتابشناسی =
= کتابشناسی =
<references />
[[رده:رادیو و تلویزیون]]

نسخهٔ ‏۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۵۲

نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9 ماه مارس سال 1935 توسط دولت ملی(کومین ­تانگ) راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی شانگهای نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار شانگهای 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود.

با پیشرفت اقتصادی شانگهای و توسعه­ ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، شانگهای به مرکز توسعه­ ی رسانه­ ی رادیویی تبدیل شد. پیش از سال 1931 میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالی­که در پایان سال1932، تعداد ایستگاه ­ها بالغ بر49 ایستگاه شد که اغلب توسط چینی ­های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می ­گرفت. در پایان سال1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید.[۱]

با آغاز جنگ داخلی و تجاوز ژاپن به چین، شانگهای رونق اقتصادی گذشته­ ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه ­های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست ژاپن در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه ­های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن­ جینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه ­های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت ­هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ­ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال1947 به 19 ایستگاه و در آستانه­ ی پیروزی حزب کمونیست بر دولت ملی کومین تانگ، تعداد ایستگاه­ های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.[۲]

با آزاد شدن شهر شانگهای توسط نیروهای کمونیستی، ایستگاه رادیویی خلق شانگهای آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه ­های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق شانگهای قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق شانگهای تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.[۳]

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رادیو در چین؛ تاریخچه ی رادیو در چین

کتابشناسی

  1. www.shme.com
  2. www.radiomuseum.org
  3. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.