دانشگاه المنصورة مصر: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:دانشگاه المنصورة در مصر.png|بندانگشتی|دانشگاه المنصورة]] | [[پرونده:دانشگاه المنصورة در مصر.png|بندانگشتی|دانشگاه المنصورة. برگرفته از سایت mepcon2023.mans.edu، قابل بازیابی از https://mepcon2023.mans.edu.eg/NewSU/libraries/eConference.aspx?DefaultLang=En&ScopeID=1.&BibID=11124355]] | ||
این دانشگاه (جامعة المنصورة) ابتدا به عنوان شعبهای از [[دانشگاه قاهره مصر|دانشگاه قاهره]] در سال 1963 در شهر المنصورة در منطقه دلتا آغاز به کار کرد و سپس در سال 1972 با نام دانشگاه شرق دلتا استقلال یافت و یکسال بعد با 12 دانشکده به المنصورة تغییر نام داد.<ref>موسوعة مصر الحديثة (1996). [[مصر]]: [https://www.gebo.gov.eg/Branches/List الهيئة العامة للكتاب]، [http://www.moc.gov.eg/ وزارة الثقافة]، ج 4، ص101.</ref> | این دانشگاه (جامعة المنصورة) ابتدا به عنوان شعبهای از [[دانشگاه قاهره مصر|دانشگاه قاهره]] در سال 1963 در شهر المنصورة در منطقه دلتا آغاز به کار کرد و سپس در سال 1972 با نام دانشگاه شرق دلتا استقلال یافت و یکسال بعد با 12 دانشکده به المنصورة تغییر نام داد.<ref>موسوعة مصر الحديثة (1996). [[مصر]]: [https://www.gebo.gov.eg/Branches/List الهيئة العامة للكتاب]، [http://www.moc.gov.eg/ وزارة الثقافة]، ج 4، ص101.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۳۹
این دانشگاه (جامعة المنصورة) ابتدا به عنوان شعبهای از دانشگاه قاهره در سال 1963 در شهر المنصورة در منطقه دلتا آغاز به کار کرد و سپس در سال 1972 با نام دانشگاه شرق دلتا استقلال یافت و یکسال بعد با 12 دانشکده به المنصورة تغییر نام داد.[۱]
دانشگاه المنصوره امروز با 18 دانشکده از جمله دانشکدههای ادبیات، حقوق، بازرگانی، علوم، پزشکی، دندانپزشکی، داروسازی، دامپزشکی، مهندسی، کشاورزی، امور تربیتی، گردشگری و هتلداری و چند شعبه در شهرهای دیگر، یکی از دانشگاههای معتبر مصر است.[۲]
نیز نگاه کنید به
نظام آموزش، تحقیقات و فناوری مصر؛ دانشگاه قاهره مصر؛ دانشگاه اسکندریه مصر؛ دانشگاه عین شمس مصر؛ دانشگاه اسیوط مصر؛ دانشگاه طنطای مصر
کتابشناسی
- ↑ موسوعة مصر الحديثة (1996). مصر: الهيئة العامة للكتاب، وزارة الثقافة، ج 4، ص101.
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص372-373.