با بردباری و تلاش، از آهن سوزن ساخته می شود: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Dowرnload.jpg|بندانگشتی|[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] و پیرزن]]ضرب المثل فوق، به معنای کامیاب شدن در صورت تلاش و کوشش است. این ضرب المثل مربوط به سرگذشت «[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] (Li Bai)» شاعر بزرگ دوران پرشکوه [[سلسله تانگ|سلسله­‌ی «تانگ»]] (قرن هفتم میلادی) است. گفته می­‌شود، [[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] در دوران کودکی بسیار بازیگوش بود و برای آموختن دروس تلاش زیادی نمی­‌کرد. به همین جهت در آموختن پیشرفت چندانی نداشت. زمانی تصمیم گرفت برای درس خواندن مدتی در خانه بماند اما از اینکه نتوانست درس‌­های خود را حفظ کند، بی­‌حوصله و بی‌­قرار شده و درس را رها کرد و برای گردش و تفریح از خانه­‌اش که در دهکده­‌ای بود بیرون آمد و در جاده­‌ی باریک کوهستان به گردش پرداخت. ناگهان نگاهش به پیرزنی در ساحل جویی افتاد که قطعه آهنی را روی سنگی صاف مالش می­‌داد. [[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] از کار پیرزن متعجب شد، قدمی جلو آمد و پرسید:<blockquote>مادر جان! چه چیز را می ­سازی؟</blockquote>پیرزن هم­چنان­ که مشغول سائیدن بود در جواب او گفت:<blockquote>می‌خواهم با سائیدن از این تکه آهن سوزنی درست کنم.</blockquote>[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] بیش­تر تعجب کرد و پرسید: چند وقت دیگر این قطعه آهن قطور با سائیده شدن به سوزن تبدیل می‌­شود؟ پیرزن لبخند زنان گفت:<blockquote>پسر جان! اگر من هر روز بدون وقفه به سائیدن ادامه دهم، حتما روز به روز این قطعه آهن زمخت باریک­تر می‌­شود و سر انجام به شکل سوزن در خواهد آمد.</blockquote>[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] از این همه پشتکار پیرزن یکه خورد و احساس کرد در گفته‌­ی او حقیقت بسیار مهمی وجود دارد. فورا به خانه باز گشت و کتابی را که از خواندن آن کسل و خسته شده بود برداشت و شروع به خواندن کرد و مطالب آن را با چند بار خواندن فرا گرفت و سرانجام موفق شد دروس خود را از آغاز تا انجام حفظ کند و از راه مطالعه و آموختن و کوشش و دقت سرانجام، به [[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] دانشمند مشهور شد. یک ضرب المثل فارسی هم می­ گوید:<blockquote>«گر صبر کنی ز غوره حلوا سازند.»<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص 984-985.</ref></blockquote>
[[پرونده:Dowرnload.jpg|بندانگشتی|[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] و پیرزن]]ضرب المثل فوق، به معنای کامیاب شدن در صورت تلاش و کوشش است. این ضرب المثل مربوط به سرگذشت «[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] (Li Bai)» شاعر بزرگ دوران پرشکوه [[سلسله تانگ|سلسله­‌ی «تانگ»]] (قرن هفتم میلادی) است. گفته می­‌شود، [[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] در دوران کودکی بسیار بازیگوش بود و برای آموختن دروس تلاش زیادی نمی­‌کرد. به همین جهت در آموختن پیشرفت چندانی نداشت. زمانی تصمیم گرفت برای درس خواندن مدتی در خانه بماند اما از اینکه نتوانست درس‌­های خود را حفظ کند، بی­‌حوصله و بی‌­قرار شده و درس را رها کرد و برای گردش و تفریح از خانه­‌اش که در دهکده­‌ای بود بیرون آمد و در جاده­‌ی باریک کوهستان به گردش پرداخت. ناگهان نگاهش به پیرزنی در ساحل جویی افتاد که قطعه آهنی را روی سنگی صاف مالش می­‌داد. [[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] از کار پیرزن متعجب شد، قدمی جلو آمد و پرسید:<blockquote>مادر جان! چه چیز را می ­سازی؟</blockquote>پیرزن هم­چنان­ که مشغول سائیدن بود در جواب او گفت:<blockquote>می‌خواهم با سائیدن از این تکه آهن سوزنی درست کنم.</blockquote>[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] بیش­تر تعجب کرد و پرسید: چند وقت دیگر این قطعه آهن قطور با سائیده شدن به سوزن تبدیل می‌­شود؟ پیرزن لبخند زنان گفت:<blockquote>پسر جان! اگر من هر روز بدون وقفه به سائیدن ادامه دهم، حتما روز به روز این قطعه آهن زمخت باریک­تر می‌­شود و سر انجام به شکل سوزن در خواهد آمد.</blockquote>[[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] از این همه پشتکار پیرزن یکه خورد و احساس کرد در گفته‌­ی او حقیقت بسیار مهمی وجود دارد. فورا به خانه باز گشت و کتابی را که از خواندن آن کسل و خسته شده بود برداشت و شروع به خواندن کرد و مطالب آن را با چند بار خواندن فرا گرفت و سرانجام موفق شد دروس خود را از آغاز تا انجام حفظ کند و از راه مطالعه و آموختن و کوشش و دقت سرانجام، به [[لی بی شاعر چینی|لی­ بای]] دانشمند مشهور شد. یک ضرب المثل فارسی هم می­ گوید:<blockquote>«گر صبر کنی ز غوره حلوا سازند.»<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص 984-985.</ref></blockquote>
==نیز نگاه کنید به==
==نیز نگاه کنید به==
*[http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]  
[[چین][[فرهنگ عمومی در چین]]؛ [[اسطوره ها و افسانه های چینی|اسطوره­‌ها و افسانه­‌های چینی]]؛ [[اسطوره در چین]]
*[[فرهنگ عمومی در چین]]
*[[اسطوره ها و افسانه های چینی|اسطوره­‌ها و افسانه­‌های چینی]]
*[[اسطوره در چین]]
==کتابشناسی==
==کتابشناسی==
<references />
<references />

نسخهٔ ‏۱۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۳۶

لی­ بای و پیرزن

ضرب المثل فوق، به معنای کامیاب شدن در صورت تلاش و کوشش است. این ضرب المثل مربوط به سرگذشت «لی­ بای (Li Bai)» شاعر بزرگ دوران پرشکوه سلسله­‌ی «تانگ» (قرن هفتم میلادی) است. گفته می­‌شود، لی­ بای در دوران کودکی بسیار بازیگوش بود و برای آموختن دروس تلاش زیادی نمی­‌کرد. به همین جهت در آموختن پیشرفت چندانی نداشت. زمانی تصمیم گرفت برای درس خواندن مدتی در خانه بماند اما از اینکه نتوانست درس‌­های خود را حفظ کند، بی­‌حوصله و بی‌­قرار شده و درس را رها کرد و برای گردش و تفریح از خانه­‌اش که در دهکده­‌ای بود بیرون آمد و در جاده­‌ی باریک کوهستان به گردش پرداخت. ناگهان نگاهش به پیرزنی در ساحل جویی افتاد که قطعه آهنی را روی سنگی صاف مالش می­‌داد. لی­ بای از کار پیرزن متعجب شد، قدمی جلو آمد و پرسید:

مادر جان! چه چیز را می ­سازی؟

پیرزن هم­چنان­ که مشغول سائیدن بود در جواب او گفت:

می‌خواهم با سائیدن از این تکه آهن سوزنی درست کنم.

لی­ بای بیش­تر تعجب کرد و پرسید: چند وقت دیگر این قطعه آهن قطور با سائیده شدن به سوزن تبدیل می‌­شود؟ پیرزن لبخند زنان گفت:

پسر جان! اگر من هر روز بدون وقفه به سائیدن ادامه دهم، حتما روز به روز این قطعه آهن زمخت باریک­تر می‌­شود و سر انجام به شکل سوزن در خواهد آمد.

لی­ بای از این همه پشتکار پیرزن یکه خورد و احساس کرد در گفته‌­ی او حقیقت بسیار مهمی وجود دارد. فورا به خانه باز گشت و کتابی را که از خواندن آن کسل و خسته شده بود برداشت و شروع به خواندن کرد و مطالب آن را با چند بار خواندن فرا گرفت و سرانجام موفق شد دروس خود را از آغاز تا انجام حفظ کند و از راه مطالعه و آموختن و کوشش و دقت سرانجام، به لی­ بای دانشمند مشهور شد. یک ضرب المثل فارسی هم می­ گوید:

«گر صبر کنی ز غوره حلوا سازند.»[۱]

نیز نگاه کنید به

چین؛ فرهنگ عمومی در چین؛ اسطوره­‌ها و افسانه­‌های چینی؛ اسطوره در چین

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص 984-985.